Fréttatíminn - 03.12.2010, Qupperneq 39

Þ óra er rúmlega fertug, fráskilin, í góðu hluta-starfi hjá einkafyrir-
tæki. Hún á einn uppkominn
son sem er farinn að heiman.
Þóru líkar vel í vinnunni
þótt hún sé ekki sérlega hátt
launuð.
„Ég hef alltaf litið niður á
vændiskonur og gat aldrei
skilið hvernig þær gátu hugs-
að sér alls konar ömurlega
menn. Ég var ekkert að hugsa
um aðstæður vændiskvenna,
eins og að sumar væru dóp-
istar og neyddust til að selja
sig til að eiga fyrir næsta
skammti.
Ég er í matarklúbbi með
fjórum vinkonum mínum
og einhvern tíma barst það
í tal að við þessar einhleypu
í klúbbnum værum oft á
djamminu og enduðum með
hinum og þessum körlum á
eftir. Við vorum eitthvað að
grínast með að eiginlega væri
betra að selja sig, maður fengi
þá eitthvað fyrir sinn snúð.
Þarf einn eða tvo tvöfalda
Þetta sat í mér lengi á eftir og
mér tókst að sannfæra mig
um að ég gæti alveg eins gert
það fyrir peninga eins og frítt.
Ég fór inn á einkamal.
is fyrir rúmu ári og auglýsti
þar, aðeins undir rós en samt
þannig að það gat skilist sem
kynlíf í boði gegn gjaldi.
Ég fékk ótrúleg viðbrögð
og þetta vatt upp á sig. Ég tek
á móti mönnum heima hjá
mér. Ég bý á jarðhæð með
sér inngangi og veit ekki
hvort aðrir íbúar taka eftir
einhverju óvenjulegu. Ég þarf
alltaf að fá mér einn eða tvo
tvöfalda áður en ég tek á móti
viðskiptavini og róa mig niður
með áfengi á eftir. Ég hef ekki
sagt neinum frá þessu og er
eiginlega full sjálfsfyrirlitn-
ingar, en tekst oftast að brynja
mig alls konar afsökunum.
Stundum langar mig að hætta
og ég er alltaf hrædd um að
hitta kúnna einhvers staðar
innan um annað fólk eða að
það komist upp um mig. En
jafnframt er ég háð tekjunum
sem ég hef af þessu, maður
er fljótur að tileinka sér fínni
lífsstíl. Ég get samt ekki sagt
að ég berist neitt á og held að
vinkonur mínar gruni ekk-
ert. Ég hef líka áhyggjur af
áfengisneyslunni, hún hefur
aukist upp á síðkastið.
Ungir strákar vilja prófa
eldri konur
Mér finnst ég þurfa að deyfa
mig og er alltaf hrædd um
að upp um mig komist. Til
dæmis má ég ekki til þess
hugsa að sonur minn komist
að þessu. Maður er aldrei
öruggur, ég er orðin hrædd
og tortryggin við fólk og
alltaf hrædd um að tala af mér
þegar ég er í glasi. Mikið af
mínum viðskiptavinum eru
giftir menn í góðum efnum
sem segja ekkert kynlíf í boði
heima. Ég veit ekkert hvort
það er satt enda skiptir það
ekki máli. Ég hef fengið alls
konar viðskiptavini, á öllum
aldri og úr öllum stéttum, en
ég reyni að velja úr. Ég hef
aldrei lent í neinu „óeðlilegu“,
tek ekki í mál BDSM eða neitt
í þá áttina. Það er þó nokkuð
um að mjög ungir strákar, allt
niður í átján ára, vilji prófa
eldri konur og þá verð ég
alltaf hrædd um að þeir þekki
eða kannist við son minn. Ég
veit ekki hversu lengi ég get
haldið þessu áfram, en ég veit
ekki heldur hvernig ég á að
hætta.“
„Það er þó nokkuð um
að mjög ungir strákar,
allt niður í átján ára,
vilji prófa eldri kon-
ur og þá verð ég alltaf
hrædd um að þeir
þekki eða kannist við
son minn. Ég veit ekki
hversu lengi ég get
haldið þessu áfram
en ég veit ekki heldur
hvernig ég á að hætta.“
Auglýsing á einkamal.is vatt upp á sig
Einstaklingi í mansali er ekki hægt
að bjóða sömu þjónustu og einstak-
lingi með beinbrot. Það er ekki hægt
að senda þolanda mansals heim held-
ur þarf viðkomandi að vera í stöðugri
öryggisgæslu því líf hans er í flestum
tilfellum í raunverulegri hættu. Það
getur oft verið erfitt þar sem ein-
staklingurinn er mjög hræddur. Það
starfsfólk stofnana og samtaka sem
fær þessa einstaklinga til sín kann
ekki endilega að greina aðstæðurn-
ar, sem er einmitt svo mikilvægt.
Þetta hefur þó breyst til batnaðar
síðan skýrslan kom út fyrir rúmu
ári og ef við höldum vel á spöðunum
verður Ísland mjög óákjósanlegt land
fyrir kynlífsþrælkun.“
Fríða og Kristbjörg segja mikla
þöggun ríkjandi um vændi og man-
sal. „Það eru til konur sem segjast
vilja vera í vændi og fullyrða að þeim
líki það vel. Þá er það gott og blessað.
Þetta er hins vegar bara ein hliðin á
teningnum. Vændið virkar oft auðvelt
til að byrja með. Svo kemur að því að
einhver kúnninn fer yfir mörk kon-
unnar og hún er látin gera eitthvað
sem hún er ekki viss um að hún vilji
eða hún hreinlega frýs og óttast að ef
hún mótmæli þá bregðist kaupandinn
illa við. Vændiskaupendur gera flestir
þá kröfu að þegar þeir hafa greitt eigi
þeir að fá þá þjónustu sem þeim líkar
best og mörgum er alveg sama um
hvað konunni finnst gaman eða gott.“
Vændiskonan leikur alltaf þá
týpu sem kúnninn vill sjá
„Það er mikilvægt að skoða vændi
og mansal og tengslin þar á milli.
Sá sem kaupir vændi getur í raun-
inni aldrei vitað hvort hann kaupir af
konu sem selur sig af fúsum og frjáls-
um vilja eða ekki. Konan leikur allt-
af þá týpu sem kaupandinn vill sjá.
Rannsóknir sýna að 60-90% kvenna
í vændi verða fyrir ofbeldi af hendi
kúnna,“ segir Kristjbörg og heldur
áfram: „Það gerist líka að konur sem
hafa náð að hætta í vændi fara út í
það aftur vegna þess að viðhorf sam-
félagsins til þeirra er svo fordóma-
fullt. Þær geta hreinlega ekki snúið
til baka. Það þætti fáum ásættanlegt
að sonur þeirra giftist fyrrverandi
vændiskonu eða að fyrrverandi
vændiskona fengi starfið sem þeir
sóttu um. Það er staðreynd að það
er litið mjög niður á þessar konur.“
Kristbjörg og Fríða Rós segjast
vilja undirstrika að mansal sé afleið-
ing vændis og beinlínis til að svara
umfram eftirspurn. „Dönsk rann-
sókn sýnir að 80% þeirra sem kaupa
vændi gera það af því að þeim finnst
þeir þurfa að prófa það. Vændið er í
boði og þeir eru forvitnir. Þannig að
fikt og forvitni ákveðins hóps karl-
manna viðheldur vændismarkaðnum
og þar með mansali líka.“
Framhald á næstu síðu
Í sögum vændiskvennanna tveggja sem hér birtast er nöfnum breytt að beiðni kvennanna. Engin vændis-kona, sem blaðið náði sambandi við, vildi koma í
viðtal undir nafni og mynd og fæstar vildu tjá sig yfirleitt.
Sigrún er tæplega þrítug og er að ljúka mastersnámi
við Háskóla Íslands. Hún var í þrjú ár við nám í Dan-
mörku, frá 24 ára aldri til 27 ára.
„Ég var á námslánum og alltaf blönk. Ég hafði heyrt
að danskar skólasystur mínar væru sumar í vændi til að
drýgja tekjurnar, þær hefðu meira að segja mjög mikið
milli handanna. Ég spurðist einfaldlega fyrir og var bent
á eina sem ég kannaðist við. Hún sagðist auglýsa á svo-
kallaðri stefnumótalínu og alltaf hitta viðskiptavini sína á
hóteli úti í bæ.
Var á taugum fyrstu skiptin
Mér hraus hálfpartinn hugur við þessu
en auglýsti á sama stað. Menn gáfu upp-
lýsingar um sjálfa sig og símanúmer sem
ég gat hringt í. Ég var á taugum fyrstu
skiptin en reyndi að velja úr menn sem
mér leist þokkalega á og var heppin.
Það kom aldrei neitt upp á, ég var aldrei
beitt ofbeldi eða pínd til að gera eitthvað
sem ég vildi ekki. Það voru mikið sömu
mennirnir sem leituðu til mín.
Hrædd við litla Ísland
Ég hafði fínar tekjur af þessu og réttlætti mig með því
að þetta gerðu svo margar stelpur, það væri ekkert við
þetta að athuga. Innst inni leið mér samt eins og ég
væri óhrein og var alltaf hrædd um að hitta viðskiptavin
óvænt við óheppilegar aðstæður.
Það hvarflaði einhvern veginn ekki að mér að halda
þessu áfram eftir að ég kom heim. Bæði var ég á ein-
hvern hátt ósátt við sjálfa mig og hrædd við litla Ísland,
hér þekkja allir alla og svona er ekki hægt að halda
leyndu.
Reyni að gleyma þessu tímabili
Ég er í sambúð í dag en sambýlismaður minn veit ekki af
vændinu úti og ég myndi aldrei þora að segja honum frá
því. Ég er hrædd um að hann fengi ógeð á mér og verð
því að lifa með þessu. Stundum finnst mér ég þurfa hjálp,
einhvern til að tala við, en ég veit ekki hvert ég ætti að
leita. Það er ekki eins og ég hafi verið beitt ofbeldi, ég
vildi þetta sjálf. Ég ræð samt stelpum eindregið frá að
gera þetta, þessi heimur er orðinn miklu harðari núna,
hann harðnar með hverju árinu. Það er líka erfitt að
halda sjálfsvirðingunni eftir á, ég reyni bara eins og ég
get að gleyma þessu tímabili.“
„Myndi
aldrei þora
að segja
sambýlis-
manninum
frá“
Seldi sig með námi
í Danmörku
úttekt 39 Helgin 3.-5. desember 2010