Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 53

Við sundið
hugsað. Þetta skilur ekki utanstaðarfólk, en aftur á móti skilur hann Hannes
þetta, þó hann hafi ekki litið upp í þrjátiu ár og varla sagt nema tvær eða
í hæsta lagi þrjár setningar í jafn mörg ár. Raunar ætti að banna utanstaðar-
fólki aðgang hingað.
Sigga mín, maður á ekki að tala svona hátt, þegar maður talar til al-
heimsins.
Sigga er komin á klettinn til mín að halda ræðuna sína. Hún gerir það
á hverjum degi, þegar sólin skín. Sigga er í einhverri ósátt við sólina og
skammar mannkindina fyrir að setja hana á himininn.
A kvöldin og næturnar, þegar ég er kominn uppí og hvíta fylkingin heldur
ég sé sofandi, þá morsa ég út í eterinn til annarra stjarna og jafnvel alla leið
á önnur sólkerfi. Ég er fyrir langa löngu hættur að þurfa að sofa, það er
bara tímaeyðsla og ég geymi morsarann minn í ofurlitlum vasa, sem ég bjó
til inn í rúmdýnunni. Hvíta fylkingin skilur lítið í æðri vísindum, og þó
hitti ég hér á dögunuin menntaskólapilt, sem máske mætti segja örlítið til
í straumafræði og andaflutningi.
Ég fann upp andaflutninginn um sama leyti og ég sannaði að afstæðis-
kenningin væri helber misskilningur eða öllu heldur eins konar truflun á
heilavessum, sem utanstaðarfólk er svo sjúkt af.
Það var raunalegt að fara með strætisvagninum niðrí þéttbýlið. Utan-
staðarfólkið er aldeilis hringavitlaust. Þarna snýst það, hleypur, æðir áfram,
allir að flýta sér og enginn veit af hverju, allt í ringulreið, hávaði og gaura-
gangur. Ég vorkenndi þessu aumingja utanstaðarfólki og þorði ekki út úr
vagninum.
Alfarnir hér í klettinum segja, að „sprengjan“ hafi brjálað utanstaðar-
fólkið og ekkert geti bjargað því nema það geti komizt í samband við fólkið
á Marz. Marzfólkið hefur nefnilega fundið ráð til að koma „sprengjunni“
fyrir kattarnef. „Sprengjan“ er eitthvað óskaplegt, sem utanstaðarmenn í
útlandinu hafa fundið upp til að drepa hverjir aðra með. Ég hugsa eiginlega
aldrei um „sprengjuna“, þori það varla eða að minnsta kosti vil það ekki,
og raunar þarf þess ekki, því við hér á staðnum erum bólusett gegn „sprengj-
unni“ einu sinni á ári.
Ég er skotinn í einni stelpunni í hvítu fylkingunni, og stundum verð ég
einsog smástrákur, þegar ég sé hana veifandi litla brekkurassinum og finn
ilminn af smáblómunum tveimur, sem hún er með framan á sér og þá lang-
ar mig til ... þó mig langi til, þá geri ég ekkert, því hér á staðnum höfum
við svo mikinn siðferðisþroska og kunnum að hemja girndina. Girndin verð-
147