Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 34

32
FÉLAGSBRÉF
Það grípur hana ofsaleg hræðsla og löngun til þess að flýja. Hún reik-
ar til baka og kemur fram á ganginn. Hún er á flótta, en örvilnan og
hræðsla stöðva hana. Hún tekur eftir dyrum, sem á er letrað „prívat“.
Hún tekur snerilinn, lxurðin er ólæst. Hún fálmar sig áfram og finnur
slökkvarann. Ljós tendrast á litlum lampa. I þessari stofu eru öll húsgögn-
in hvít. Hún kannast fljótt við sig, hér hefur hún komið áður. Já, þarna
eru dyrnar fram í stærri stofu. þangað hafði hún fyrst komið, þegar hún
kom með unnustanum forðum. Hún festir augun á stórum livítum skáp,
sem hún gengur að og opnar. Þar eru ýmis áhöld og meðul. Úr öskju tekur
hún nokkra skammta, svo skilur hún skápinn eftir opinn. Síðan reikar hún
burt, út á ganginn og áfram inn í stofuna aftur. Hún tekur kampavíns-
flösku og hellir í glas. Brýtur upp skammtana, hvern af öðrum og lætur
innihald þeirra hrynja niður í glasið. Vínið ólgar og freyðir. Hún ber
glasið að vörum sér og teygar til hálfs úr því. Yfir hana kemur vitfirrings-
kennd stundarfróun. Svo drekkur hún út úr glasinu. Óþekkt, fjarlæg og
unaðskennd ró kemur yfir hana, tregablandinn fögnuður fyllir brjóst henn-
ar. Hún svífur létt og dúnmjúkt á leið til unnusta síns. Hún er í vistlega,
litla súðarherberginu hans. Hún þreifar höndum um höfuð sitt, og finniir
að hárið er hálfstorkið í hnakkanum. En hún hirðir ekki frekar um það-
Svo hallar hún sér út af á legubekkinn.
Þegar gesturinn kemur út af veitingahúsinu, verður honum fyrst fyrir að
hugsa um viðskipti sín við þjóninn. Það leikur bros um andlit hans, þegar
hann minnist svips þjónsins.
Já, það var eins og þegar hundi er gefið bein — vel vöndum hundi,
hugsar hann. Hann er þó ekki ánægður, hann kemst að þeirri niðurstöðu
að sér hafi mistekizt, honum verður nú ljóst, að tilgangurinn með þessurn
ferðum niður í veitingahúsið hefur verið að láta þjóninn tala af sér, a
þann hátt, að það réttlæti að einhverju leyti þær misgjörðir, sem hann er
að fremja gagnvart honum.
En það hefur alveg mistekizt.
Gesturinn gengur mjúkum, næstum því óheyranlegum skrefum, siðasta
spölinn að húsinu. Hann hefur sigrað, Bláeyg mundi eftir þetla yfirgefa
þjóninn.
Hann horfir upp, og það eru ljós í gluggunum.