Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 39

FÉLAGSBRÉF
37
Þjónninn svarar: —- Öðru nær, það er sagt að gesturinn hafi alltaf rétt
fyrir sér! Góðir veitingaþjónar láta að minnsta kosti heita að svo sé!
Þjónninn situr einn eftir í stofunni og blandar sér whisky.
Frammi á ganginum hefst upphaf lokaþáttarins. Gesturinn tekur bréfin
utan af skömmtunum úr vasa sínum og lætur í yfirhafnarvasa þjónsins.
Því næst gengur hann til útidyra, opnar hurðina og lætur hana falla að
stöfum. Þá gengur hann að símanum og hringir á lögregluvarðstofuna.
Síðan gengur hann aftur inn til þjónsins.
— Þér afsakið, mér dvaldist frammi.
— Mikil ósköp.
Þeir lyfta glösunum.
— Skál!
— Viljið þér ekki skoða íbúðina. Koma hér fram í stofuna?
— Ég veit ekki — ég hef engan áliuga á heldri manna íbúðum — en
fyrst ég er nú orðinn fullur hér inni — nú jæja — kannske.
Þjónninn rís nú þunglamalega úr sæti sínu.
Gesturinn opnar hurðina, en stendur við dyrnar og hallar sér að dyra-
stafnum.
Þjónninn gengur inn í stofuna, hvorugur mælir orð.
í stofunni er hálfrökkur, þung angan, sætbeisk og örvandi liggur í loft-
inu. Húsgögnin eru gömul og íburðarmikil. Þykkt, rautt gólfteppi er veggj-
anna á milli.
Þeir ganga lengra inn í stofuna, þjónninn við hlið gestsins, þeir nema
staðar við legubekkinn.
Með einu handtaki sviptir gesturinn ábreiðunni ofan af stúlkunni, og út
á mitt gólf, en með hinni hendinni kveikir hann ljós, svo að það verður
albjart í stofunni.
Gesturinn gengur skref aftur á bak, en þjónninn skref áfram.
Þjóninum bregður stórlega — hann fær hjartslátt og hendur hans
titra. Umhverfið verður þokukennt, eins og slikja dapri sjónina. Svo verð-
ur snögglega eldbjart fyrir sjónum hans.
— Þórey, segir hann, röddin er dimm og eilítið hás — Þórey mín!
Svo leggst hann hægt á kné við legubekkinn, og hallar höfðinu að
hrjósti hennar.
■— Þórey, elsku stúlkan mín, segir hann blítt og angurvært.
Svo verður alger þögn.