Félagsbréf - 01.08.1961, Blaðsíða 28

S. G. BENEDIKTSSON:
Hvítar liendur
— Hvað skulda ég?
— Sextán krónur.
— Er það með yðar?
— Nei, það er án þess.
— Bætið fimmtán á.
— Takk.
— Ja-há.
— Gjörið svo vel, átján og fjörutíu.
Þeir skipta peningum, gesturinn lætur seðlana í vandað leðurveski.
með gullspöngum á hornunum, en smápeningana lætur hann í leðurskjóðu.
Þjónninn stingur peningunum í vasa sinn. Svo fara þeir, hvor sína leið. Gest-
urinn fer fram í anddyrið, tekur yfirhöfn sína og íer út. — Þjónninn fer
að næsta horði, skiptir þar peningum, tekur áhöld af öðru.
— Halló, þjónn!
— Já, takk, ég kem minn herra.
— Reikninginn, þjónn.
— Takk, fjörutíu og sex áttatíu og fimm.
— Þjónn, tvöfaldan whisky og vatn.
— Takk, kem eftir andartak, takk.
Gesturinn gengur austur strætið, honum er fremur þungt í skapi. Hann
er að hugsa um hláeygða og ljóshærða stúlku. Hann liugsar um kvöldiði
þegar hún kom til hans á stofuna, í fyrsta sinni. — Þá var hann nie
henni, þessi þjóns álka. Hann minnist 'þess nú, hve einkennileg áhrif þe>SI
stúlka hafði á sálarlíf hans, strax þetta kvöld. Hann minnist heitslrengm^
ar sinnar, þessa stúlku skyldi hann eiga. — Og hann einn vissi, hvað han'1
gerði þá um kvöldið.