Ljóðormur - 01.07.1988, Page 44

42 Eysteinn Þorvaldsson:
hér hafi mýtan um innblástur fengið staðfestingu. Sjálfum
þykir Hannesi að vinnubrögð sín við Dymbilvöku hafi
fremur líkst útblæstri en innblæstri, - ljóðin hafi lengi búið
með honum uns þau fengu útrás.
Annars er engu Iíkara en að Hannes hafi í æsku gert þá
gamalkunnu hugmynd að sinni að innblástur væri aðal og
upphaf skáldskapar. I endurminningunum bregður hann al-
loft upp mynd af sjálfum sér þar sem hann situr einn yfir
auðri pappírsörk, horfist í augu við borðlampann og bíður
eftir andagift sem ekki kemur. Hann skortir einbeitingu og
verkkunnáttu en innifyrir ólgar tjáningarþörfm sem á erfitt
með að brjótast fram og það eykur óeirðina.
Þetta haust í Stafangri temur Hannes sér nýja vinnuaðferð
og hún er fyrir tvennt athyglisverð. í fyrsta lagi beitir hann
vísvitandi gamalkunnu verklagi súrrealista og í ööru lagi
ætlar hann sér að nýta ljóðagerðina til sjálfskönnunar. Hann
lætur óvægna vekjaraklukku hringja eldsnemma hvem
morgun og tekur síðan að hlera eftir eftir orðum í kyrrðinni.
„Það var trú mín að eitthvað myndi kvisast ef ég hleraði
nógu lengi."1 Hann leitast við að virkja undirvitundina,
fanga það sem í hugann kemur og festa það ómengað í ljóð-
form. „Veruleikinn var þrátt fyrir allt ekki annað en úrval
skilningarvitanna úr glundroða efnis og lífs, og þessvegna lá
í augum uppi að orð gátu verið margræð. Það reið á að
grandgæfa þau eins og fjölstrendan sannleika. Að öðru leyti
treysti ég skáldlegri leiðsögn undirvitundarinnar eins og
súrrealistar11.2 Hann ætlar ekki að endurtaka skáldskaparað-
ferð Dymbilvöku þótt hún hafi í raun ekki verið ólík þeirri
sem hann beitti hér. En nú hefur skáldið ákveðið
áform: „. . . nú vildi ég njósna um sjálfan mig, um orðin
sem yrðu mér á munni, og komast til boms í hvað fyrir mér
vekti.“3 Hann einsetur sér semsagt að kanna eigin hugar-
heim og forvitnast um „fjölstrendan sannleika“ orðanna í
ljóömáli sjálfs sín.
Forvitnilegt er að sjá hvað þessi sérkennilega ratsjártækni
leiðir í ljós um það sem í huga skáldsins býr. Það reynist
vera skáldskapurinn sjálfur og vandamál hans sem koma
fyrst á skerminn:
1 1985, bls. 57.
2 1985, bls. 58.
3 1985, bls. 58.