Tíminn - 23.12.1959, Blaðsíða 9

JDLABLAÐ TIMANS 1959
9
rlJ.SV3-íffi
íflwtÍÍIÍKíl'.
íshxi v :ui
BALDUR ÓSKARSSON:
‘njr.lOi
SPURT
TIL VEGAR
Hann greip frakkann. si.nn af snagan-
um og igekk útúr hótelinu viS Sólar-
gangsveg.
Á leiðinni 'inætti hann herbergisfélaga
sínunr sem var að sækja tilboð í aug-
lýsingu, sem hann hafði látið í kvöld-
blaðið, þar sem hann óskaði eftir fæði og
herbergi til leigu sem næst miðbænum.
— Þetta er skítastaður, sagði her-
bergisfélaginn, og alltof dýr fyrir mig.
Hann samsinnti. Hótelið var dýrt, en
þó kærði hann sig ekkert um að breyta
til. Hann var sæmilega ánægður við
Sól arga.ngsveg.
Þeir urðu samferða að sporvagnabraut-
inni og tóku vagna í sín hvora átt,
herbergisfélaginn í miðborgina til að
komast á skrifstofur kvöldblaðsins, en
hann hélt áfram án þess að ætlast nokk-
uð fyrir.
Hann hafði gengið um afskekktan
bæjarhluta, reikað margar götur og séð
í fjarska stórar byggin.gar, sem hann
bar ekki kennsl á. Hann hafði 1:tið inn
í nokkur vertshús, setzt við barinn og
dru'kkið nokkur staup, borgað og farið
út og haldið áfram að skoða sig um. Og
hann var sannfærður um hann mundi
ekki komast aftur á Sólargangsveg fyrr
en éítir mikla fyrirhöfn.
Hann sá tvær konur á götunni fram-
undan sér og ákvað að spurja þær til
vegar. Konurnar námu staðar, þegar
hánn ávarpaði þær og spurði um Sólar-
gangsveg, önnur un.g en dálitið fullorð-
insieg; hin gömul en bar aldurinn vel.
Hann'gat sér þess til að þær væru
mæðgur. Þær komu með langar útskýr-
ingar og nefndu margar götur, sem hnnn
kannaðist ekki við, svo litu þær báðar
á hann í senn og tóku eftir að hann
var jafnnær.
Þá ’sögðust þær vera á leið í miðbæ-
inn, honúm væri velkomið að vera með,
þaðaní gæti hánn tekið sporvagn á Sólar-
gahgsveg.
Þau gengu saman niður strætið og
hann leit á stúlkuna á ská útundan sér.
Hún var frekar lágvaxin, hafði dökka
húð og sítt hár. og hann tók eftir að hún
hafði .sett strik við augnalokin og díl
á kinnina ofanvið munnvikið. Hún var
með hárspöng úr kopar.
Þau' komu að vertshúsi og hann stakk
uppá að þær litu inn og drykkju kaffi
með honum. Og þær hrevfðu ekki mót-
mæium en gengu inn og þau settust
við borð í horninu innaf barnum. Hann
bað um kaffi og koníak og þau kynntu
sig. Hann hafði getið rétt til- Þær voru
mæðgur. Dóttirin hét Theresa Ballester
og gamla konan var frú Ballester. Þær
surðu um fcrðir hans, hvaðan hann væri
o.g hvað hann hefði dvalið lengi í borg-
inni bg voru dálilið forvitnar. Ilann
svaraði öllu þessu og sagði þeim að
hann byggi í hóteli við Sólargangsveg.
Og áður en þau höfðu lokið kaffinu voru
þær búnar að segia honuni að þær hefðu
harbergi til leigu í húsinu hjá .sér.
— Okkur vantar leigjanda, sagði
stúikan.
— Þér getið fengið mat líka, bætti
gamla konan við.
— Það verður ódýrara en hótelið.
Itann spurði um leiguna og hvað hann
ætti áð borga fyrir matinn, og þær
nefndú nokkra skddinga, miklu lægri
upphæð en hann þurfti að borga við
Sólargangsyeg. Stúlkan minntist á oftir-
íitla tungumálakennslu sem greiðslu
fyrir húsnæðið.
Honum kom þetta á óvart, hann hafði
ekki ætlað' að hafa vistaskipti, en sló
til Ög bað um að sjá herbergið. Og þau
skáluðu. Og meðan þau lyftu glösunum
horfði hann í augu stúlkunnar, sem
brösti og endurgalt tillitið. Þau hneigðu
höfuðin lítillega samtímis. Gamla konan
renndi úr glasinu sínu í einum teyg
og kjamsaði og var ánægð.
Hann hafði ekkert á móti því að ienda
í þessu.
Og á leiðinn: frá vertshúsinu leitaði
hönd hans undir arm stúlkunnar, sem
tók henni eins og hún hefði alltaf verið
þar.
Þau fóru með neðanjarðarbraut þvert
undir borgina og komu upp í hverÞ,
sem hann kannaðist við. Það var gamli
borgarhlutinn ofanvið höfnina. Og þau
gengu um margar þröngar smágötur og
fóru gegnum verzlunarhverfi, þar sem
umferð .gangandi fólks var mikil einsog
jafnan síðari hluta dags og þau komu
í langa götu, þar sem vatnsdroparnir
úr þvottinum, sem hékk við gluggana,
féllu á rennusteininn.
— Þetta er Soldátagata, sagði stúlkan.
Hún kreisti handlegg hans lítið eitt.
— Og hér er húsið, sagði gamla kon-
an og benti á dyr vinstramegin götunnar.
— Við búum á fimmtu hæð.
Það var a:mmt í stiganum, og þau
gengu upp, hann í miðið og gamla kon-
an á eftir. Stiginn var brattur og hún
nam staðar öðru hvoru og stundi og
sagði að fæturnir væru að gefa sig. Þau
mættu fólki sem hraðaði sér niður og
upp stigann og grilltu andlit þess í myrkr
inu og sáu vindlingsglóð bregða fyrir.
Hurðir opnuðust á stigapöllunum og
sumir buðu gott kvöld eða flýttu sér
þegjándi áfram.
Theresa stanzaði við hurð og tók upp
lykil. Iíún opnaði og sagði honum að
gera svo vel. Hlífarlaus rafmagnspera
lýsti upp andyrið, sem var kalkað að
innan, dökkt og sá í múrinn þar sem
kalkið hafði losnað frá honum. Stein-
grár köttur skaul upp kryppu í einu
horninu og Theresa tók hann í fang sér
og strauk honurn.
— Þetta er kisi minn.
Hann ætlaði að taka köttinn og láta
vel að honum en kötturinn hvæsti og
sneri sig úr fanginu á stúlkunni.
— Hann er svo skrýtinn við ókunn-
uga- Þú verður að koma þér vel við hann.
— Hvar er herbergið?
Hún opnaði hurð í ganginum innaf
forstofunni og studdi |á slökkvarann.
Það var lítið herbergi, breitt járnrúm
á miðju jgólfi, borð og stóll og dragkista
bakvið rúmið. Veggirnir voru kalkaðir
og litmyndir af fjarlægum stöðum, skóg-
um, fjöllum og vötnum, límdar yfir
skellurnar. Hún bauð honum að setjast
á rúrnið við hliðina á sér.
— Hvað segirðu um það?
Hann vissi þegar að hann mundi ekki
setjast þarna að og hafði raunar aldrei
búizt við því. En ha.nn lét ekk: á neinu
bera og kinkaði kolli til merkis um að
hann kynni vel við herbergið.
— Þú ætlar þá að taka það?
— Einhvern næstu daga.
— Þú getur verið í nptt.
Hann leit framaní hana og tók hana

\

svo í fang sér. Hún veitti enga mót-
spyrnu en lyfti andlitinu móti honum
og leyfði honum að kyssa sig. Hún lagði
handlegginn um öxl hans og greip með
hinni hendinni í jakkann hans og lokaði
augunum og dró andann þungt og ýtti
honuni frá sér og horfði framaní hann
og brosti og varp andanum.
— Og þú ætlar ekki að fara burt?
Hann hristi höfuðið.
— Ég fæ að eiga þig fyrir vin?
Hann greip hana aftur og hallaði
henni afturábak og færði sig þétt að
henni og kyssti hana aftur. Hann fann
að hún titraði og hreyfði fæturna meðan
hún hélt sér fast í hann og beit hann
í varirnar.
— Mamma....
Hún ýtti honum frá sér og brauzt
úr fangi hans-
— Hún getur komið.
Hann stóð upp og fór að virða fyrir
sér myndirnar.
— Þessi er frá Sviss og þessi frá
Þýzkalandi og þessi frá Svíþjóð. Hefurðu
komið þar?
Hann kinkaði kolli.
— Mikið áttu gott.