Tíminn - 23.12.1959, Blaðsíða 26

26
* JÓLAB LAÐ TÍMANS 1959 ★
í tóku þeir.allan farangurinn úr bát-
| unum og báru hann ofan fyrir
gljúírið, en síðan bundu þeir löng-
um kaðli í stefni bátanna og létu
: þá reka með straumnum en reyndu
að verja þá áföllum og árekstrum
eftir mætti. Þetta var miklum erf-
iðleikum bundið og lá oft við
. meiðslum, því að gljúfurbarmurinn
var oftast grýttur og þurfti bæði
snarræði og lag til þess að fylgjast
með bátunum. Fyrir kom það líka
að bátar skemmdust illa í þessum
flutningum.
Þetta reyndi allt saman mjög á
þrek mannanna og þeir voru út-
taugaðir af þreytu. Þeir voru hlaðn-
ir skrámum og kaunum um allan
líkamann og bólgnir og bláir eftir
skordýrabit. Þó þorðu þeir ekki að
nema staðar og hvíla sig einn ein-
asta dag, því að mjög var nú gengið
á matarbirgðir þeirra og ómögu-
legt að segja með vissu, hve langa
ferð þeir ættu fyrir höndum, unz
þeir kæmu til byggða hvítra manna
eða vinsamlegra Indíána og gætu
fengið keyptan mat. Matarskammt-
urinn var orðinn mjög lítill, og sult-
urinn í raun og veru þegar farinn
að sverfa að þeim. Flestir reynjlu þó
að mæta ölJum erfiðleikum með
jafnaðargeði og glaðværð, en einn
ræðarinn, Júlío að nafni, missti þol-
inmæðina og vald yfir sjálfum sér.
Hann var latur og hyskinn að eðlis-
fari og gerði sér upp sjúkleika til
þess að komast hjá að vinna erfið-
ustu verkin. Dag nokkurn kom um-
sjónarmaður matarbirgðanna að
honum þar sem hann var að stela
mat af matarbirgðum leiðangurs-
ins. Umsjónarmaðurinn reiddist
mjög þessu tiltæki og sló manninn
kinnhest. Júlío hljóp þegar til
Roosevelts og Rondons og kærði
þetta fyrir þeim, en er þeir höfðu
fengið að vita alla málavexti, sögðu
þeir honum, að hann mætti þakka
fyrir að fá ekki verri hegningu.
Síðan reyndi umsjónarmaðurinn
að telja um fyrir Júlío og fá hann
til bess að vinna störf sín með góðu,
en hann lét sér ekki segjast og lagði
hatur á umsjónarmanninn. Dag
einn, er leiðangursmenn voru að
bera farangur sinn fram hjá gljúfr-
um nokkrum, skildi umsjónarmað-
urinn riffil sinn eftir hjá byrði sinni
meðan hann sótti næstu byrði. Þeg-
ar Júlío kom þar að með sína byrði,
tók hann riffilinn og sneri við eftir
annarri byrði. Félagar hans álitu að
hann hefði séð eitthvert veiðidýr og
urðu ekkert hissa, er þeir heyrðu
skothvell. En brátt komu aðrir að
og höfðu þær hryllilegu fréttir að
flytja, að Júlío hefði skotið um-
sjónarmanninn til bana og horfið
síðan sem skjótast inn 'í skóginn.
Það þurfti hugrekki til að veita
honum eftirför, þvi að búast mátti
við, að hann lægi einhvers staðar í
leyni og skyti hvern þann, sem
hygðist nálgast hann. Roosevelt og
nokkrir aðrir lögðu bó þegar af stað
að leita hans. Þeir fundu hann þó
ekki sjálfan heldur riffilinn, sem
hann hafði annað hvort týnt eða
fleygt frá sér. Án riffilsins gat hann
varla orðið hættulegur, jafnvel þótt
hann reyndi að fylgja leiðangurs-
mönnum eftir, svo að þeir hættu
leitinni að honum og héldu ferð
sinni áfram.
Og þannig börðust þeir áfram dag
eftir dag sjúkir af hungri og þjáðir
af sárum og flugnabiti. Að lokum
komu þeir svo þar sem verksum-
merki sáust eftir fólk, sem hafði
verið við gúmmítöku. Brátt fundu
þeir mannabústaði og fengu þar
fæðu og ýmsa aðra nauðsynlega að-
hlynningu, og þar var þeim sagt,
að áin. sem þeir höfðu nú farið eftir
svo lengi, rynni þar skammt frá í
eina aðalkvísl Amazon-fljótsins, og
nefndist sú kvísl Madeira.
Þeir höfðu nú verið tvo mánuði
í þessari siglingaferð og farið 468
mílna leið niður eftir ánni. Saman-
lögð lengd þessarar kvíslar reyndist
þannig vera um 930 mílur. Þar með
var dularhjúpnum svipt af „Dular-
ánni“, og stjórnin í Brazilíu ákvað
að henni skyldi gefið nýtt nafn og
kallast Rio Roosevelt til heiðurs
Roosevelt forseta.
Getið þið hjálpað karlinum út?
I
1
1
1
I
y
i
i
ii
i
i
8
i
i
i
s
I
1
y
1
1
ö
I
f
j
I
I
1
■ a
OLAFOTIN
fáið þið í fjölbreyttustu
úrvali hjá okkur
NÝTÍZKU SNIÐ
Hagkvæmt stærðarkerfi
tryggir flestum föt
við sitt hæfi
QLkL^jJ!
GE FJUN-I Ð U N N
i
I
1
I
I
I
I
i
I
i
1
i
I
i
1
'iijk
i
|
8
1
I
i
1
p
1
|
8
,1
§
I
I
i
i
1