Tíminn - 23.12.1959, Blaðsíða 14

J□LA B LAÐ TIMANS 1959
sjá hvort eitthvað hræðilegt gerð-
, ist. Þegar svo varð ekki, þá fór hún
að brosa og ættingjarnir urðu þög-
ulir. Svo fékk ég henni spjald með
krossi á og ritningargrein: „Svo
elskaði Guð heiminn .... “ Gamla
konan drap fingrunum í hrís-
grjónapottinn sinn, smurði grjón-
um aftan á spjaldið og límdi það á
vegginn á þeim stað, sem líkneskin
höfðu áður staðið og andlit hennar
ljómaði. Nú skulum við syngja,
sagði hún og svo sungum við uppá-
halds sálminn hennar og báðum
fyrir henni. Og fögnuður hennar
var svo djúpur, einmitt vegna þess,
að hún var laus undan oki óttans.
Því látið þið ekki þetta fólk í friði
með sína trú? spurði einn maður
mig. Hefði hann séð sjálfur þján-
ingu þessa fólks, þennan sívakandi
ótta um að gleymzt hefði að bliðka
einhvern refsandi anda, þá hefði
hann ekki spurt svona. Þessi gamla
kona, sem ég var að segja frá, var
eins og bandingi, sem fallið hefur af
fjötur. Og þegar að ættingjar henn-
ar sáu hve vel henni vegnaði, fóru
þeir einnig að sækja kirkju og láta
skírast.
— Hvenær fóruð þið frá Sinhwa?
— Við urðum að fara þaðan 1944,
þá voru Japanir rétt ókomnir þang-
að. Við urðum að skilja flestar okk-
ar eigur eftir og lögðum af stað á
dimmu kvöldi í litlum báti — samp-
an. Nokkrar sálir fylgdu okkur nið-
ur að fljótinu með smáluktir. Eftir
langt og erfitt ferðalag komumst
við til Chunking, laust fyrir jól. Þar
voru milljónir flóttamanna, enda
Chunking orðin höfuðborg Kína,
því að Peking var á valdi Japana.
Jóhann kenndi við prestaskólann
í Chunking í tvö ár, þangað til 1946
að við fórum heim til Noregs.
Ástandið var orðið mjög erfitt, bú-
ið að lækka kaupgreiðslur niður 1
það lágmark, sem nægði fyrir fæði.
Allt var orðið óskaplega dýrt og alls
staðar hræðileg neyð. Pestir geis-
uðu og fólk hrundi niður. Mat-
sveinninn okkar átti dreng á aldur
við Gunnhild okkar og eitt kvöld
sem oftast léku þau sér saman í
garðinum, meða.n svalast var.
Klukkan sjö næsta morgun ber
matsveinninn á svefnherbergis-
dyrnar hjá okkur og segist halda,
að sonur sinn sé búinn að fá kóleru,
hvoft ég vilji ekki láta sig hafa miða
til að hann geti farið með hann á
sjúkrahúsið. Matsveinninn var bú-
inn að ganga um gólf með barnið
í fanginu alla nóttina, það hafði
kastað upp og var orðið svart á
nóglunum, þegar ég kom út til
þeirra. Móðirin bar barnið að spít-
alanum, sem var rétt hjá húsi okk-
ar, en meðan hún beið þar eftir
lækninum, dó drengurinn í fangi
hennar..
Það var ekki notaleg tilhugsun
fyrir þá, sem vita hve kólera er
smitandi, að matsveinninn skyldi
vera búinn að handfjatla hurðar-
húna og annað inni hjá okkur og
Gunnhild hafði leikið sér við dána
drenginn kvöldið áður. Næstu daga
var ég mjög kvíðin um að Gunn-
hild myndi veikjast og gerði auð-
vitað allt sem ég gat til að sótt-
hreinsa í kringum hana og hún
slapp. En fólk hrundi niður á
þrepunum við fljótið, vegfarendur
spurnu við líkunum, svo að þau
ultu í vatnið, sama vatnið og síðan
var borið í húsin til neyzlu. Þetta
var erfiður tími, hitiun var oft frá
35 upp í 40 stig, og mannfjöldinn
svo ofboðslegur, að mjög lítið var
hægt að hjálpa.
Og þó gerðust atvik, sem urðu
manni hugfólgin og minnisstæð.
Ekkja kom til að vinna hjá okkur,
ættuð úr Norður-Kína. Hún hafði
lagt á flótta undan Japönum með
syni sína þrjá, en tveir dóu á leið-
inni. Hún átti að fá 10 þúsund kín-
verska dollara í laun og sú. upp-
hfl?«-n0Bgði vaðþins. fyxir hrísT.
grjónum handa þeim mæðginum,
og saltlúku í þau, en salt var orðið
óskaplega dýrt. En í fyrsta sinn
sem ég greiddi henni þessa 10
þúsund dollara, fékk hún mér
aftur eitt þúsund og bað mig að
verja því öðrum til hjálpar. Mér
fannst henni síður en svo veita af
þessum aurum, en hún hélt fast
við sitt, bæði þá og alltaf síðan, er
ég greiddi henni laun.
Já, þetta voru líka lærdömsrík
ár en erfið, og eiginlega varö ég
fegin þegar við fengum flugfar til
Hong-Kong seinni hluta sumars
1946. Þar biðum við nokkurn tíma
eftir fari til London og fórum svo
heim til Noregs og var ég þar eitt
ár hjá mínu fólki. Til Hong-Kong
fórum við aftur 1948 og ætluðum
að vinna á kristniboðsstöð með
sjúkraskýli í Hunanfylki. Fyrst ætl
aði Jóhann að sækja eigur okkar
til Chungking, en þá var búið að
stela mest öllu, enda allt i upp-
námi, og ekki leið á löngu þar til
allir trúboðar fluttu úr landinu. Ég
var um kyrrt í Hong-Kong og vann
við móttöku flóttafólks. Kristni-
boðsfélagið keypt rústir tveggja
húsa á eyju. Þau endurreistum við
til að geta tekið á móti kristniboðs-
fjölskyldunum frá Hunan.
Annað aðalstarf mitt í Hong-
Kong var að aðstoða sjómanna-
prestinn við guðsþjónustur og
samkomur og jafnvel hjálpa sjó-
mönnunum að kaupa gjafir handa
fjölskyldum þeirra. Þessi klukka er
gjöf frá presti sjómannakirkjunn-
ar og gaf hann mér hana fyrir að
leika á orgelið í kirkjunni.
Sonur okkar Hannes fæddist ár-
ið 1949 á eyjunni, þar sem ég gat
um að rústir húsanna tveggja
hefðu verið endurreistar.
Og svo varð það, að Gunnhild
veiktist af hitabeltissjúkdómi og
læknar sögðu okkur, að ekki væri
annað til bjargar en.að koma henni
í kaldara loftslag. Þess vegna fór
ég heim til Noregs árið 1951, en Jó-
hann varö eftir og kenndi við
prestaskólann þangað til árið 1953.
En það er ég viss um, að hvert
sem leið okkar á eftir að liggja, þá
munu starfsárin í Kína alltaf verða
mér hugljúfust. Þar var hægt að
gefa eitthvað af sjálfum sér og sjá
áhrif til hins betra af starfinu. Ef
þar hefði haldizt óbreytt ástand,
þá er ég viss um, að við værum
þar enn.
í hvert sinn og ég hitti Kín-
verja, hlýnar mér um hjartarætur,
mér finnst ég vera þeim nátengd-
ari en öðru fólki.
Sigríður Thorlacius.
Cjieóiie^ /ói!
Óskum öllum velgengni á komandi ári.
Þökkum góð og ánægjuleg viðskipti á árinu
sem er að kveðja
Kaupféiag F
Fáskrúðsfirði