Tíminn - 06.12.1960, Síða 14

14
TÍMINN, þriðjudaginn 6. desember 1960.
— Það skal e~iguin haldast
uppi með að nauðga dóttur
minni, grenjaði Joe.
— Þú talar fallega núna,
Joe frændi, sagði Kate. — En
þú hikar ekki við að gifta dótt
ur þína skítugu karlræksni
eins og honum Heard þama!
— Nei, nú er nóg komið,
andmælti kaupmaðurinn.
— Þér eruð andstyggileg-
ur! sagði Kate. — Þér vitið
það sjálfur. Það er ekki til
nokkur stúlka, sem mundi
koma inn í búðina til yðar, ef
hún væri ekki nauðbeygð til
þess. Þér eigið hvorki til stolt
né sjálfsvirðingu. Þér eruð
bara svín í mannsmynd, og
þótt þér vitið að Jessie-Mae,
vilji heldur deyja en giftastj
yður, þá vilduð þér samt
neyða hana til þess.
— Ef maðurinn þinn hefur j
verið með henni, þá vil ég
ekki sjá hana, sagði hann
gremjulega.
Jessie-Mae sagði ekkert, en
nú var eins og Ijós rynni upp
fyrir Kate.
— Ó, er það þess vegna sem
þú hefur komið þessari sögu
á kreik?
— Já, auðvitað, kjökraði
stúlkan.
— En þú hefðir þó getað
fundið einhverja aðra leið,
Jessie-Mae.
— Pabbi og Heard gamli
biðu eftir mér, þegar ég kom
heim, og ég gat ekki hugs-
að . . . .
Matt staulaðist að dyrun-
um. — Komdu út, Judson!
hrópaði hann. — Komdu út
og taktu við því, sem þú átt
skilið.
— Eg er búin að segja, að
hann er ekki heima, sagði
Kate.
— Eg veit hann felur sig
inni, hélt Matt áfram. — Eg
sá ykkur fara heim saman.
Han er hræddur, og það get
ég skilið. Það er ekkert spaug
að láta hengja sig.
Þeir gengu fleiri til, ýttu
Kate til hliðar og þrengdu sér
inn. Andartaki síðar komu
þeir út aftur.
— Máske hefur hann séð til
okkar og flúið niður í skóla,
hrópaði Matt. — Hann hefur
áreiðanlega gert það. Við
skulum svæla rakkann út úr
'greninu og kveikja í húsinu.
Hann getur fengið að horfa
á brunann meðan hann dingl
ar í gálganum. Við höfum
haft nóg af kennurum hérna
og viljum ekki fleiri.
Hann hafði gefið körlunum
vel í staupinu og þeim fannst
þetta prýðis hugmynd. Með
villimannlegu öskri héldu
þeir af stað niður brekkuna.
Jessie-Mae og Kate horfðu
á eftir þeim.
— Þeir kveikja í skólanum,
Kate, kveinaði Jessie-Mae.
— Þá fáum við aldrei skóla
aftur, ef þeir gera það, sagði
Kate með grátstafinn í kverk
unum. — Jessie-Mae, við
verðum að hindra þá. Eg vona
bara, að Clay komi ekki til
PEGGY GADDYS:
hún. — Lofið mér að segja
sannleikann!
Karlarnir hættu að tala
, saman og sneru sér ófúsir að
henni.
— Það sem ég sagði pabba
og Heard gamla var lygi! kall
aði hún og herptist saman. —
Kennarinn heíur aldrei
hreyft viö mér.
Þeir litu hver á annan og
ivissu ekki, hverju þeir áttu
26
☆
DALA
stúlk
an
baka. Hann situr alltaf og bíð
ur eftir þér.
Þær hlupu saman niður stig i
inn, en þegar þær komu að
skólanum, voru karlarnir þar
fyrir. Þama stóðu þeir og
hrópuðu hrakyrði gegn þeim
manni, sem þeir héldu, að
lægi þar í felum.
— Það er þó víst, að eng- \
inn þessara vesalinga gæti
skotið Clay skelk í bringu,
sagði Kate fyrirlitlega.
lega. ’
— Hann er ekki héma!
heyrðist Matt hrópa, þegar
þær Kate og Jessie-Mae komu
inn í skólagarðinn.
—Það er alveg öruggt, að
hann er héma ekki, kallaði
Kate og ruddi sér braut að
skólatröppunum. — Eg var
búin að segja ykkur, að hann
væri ekki héma.
—En hvar í andskotanum
er hann þá? grenjaði Matt.
— Hann átti erindi að heim
an.
— Því trúum við ekki, og
við skulum finna dónann. —
Við kærum okkur ekki um að
svona þorpari komizt upp
með að nauðga dætrum okk
ar!
— Hvað átt þú margar dæt
ur, Matt? spurði Kate neyðar
lega. — Hefur þú ekki tölu á
þeim?
Það var Jessie-Mae, sem
reyndi að koma vitinu fyrir
mennina. Hún var náföl í
framan og augu hennar virt
ust afar stór í myrkrinu.
— Bíðið! Bíðið! hrópaði
að trúa. Hún talaði svo inni-
lega, að þeir hlutu að trúa
henni, og þar að auki þótti
flestum næsta ólíklegt, að
Clay hefði fallið fyrir henni.
Þeim hafði öllum líkað vel
við hann, og þegar þeir minnt
ust fyrri viðskipta sinna við
hann, skömmuðust þeÞ' sín
fyrir að hafa trúað þeim ó-
sóma, sem /oe Beasley og
Matt báru á'hann. En brenni
vínið hafði gert sitt til.
— Jessie-Mae, þú mátt ekki
Ijúga þér til eilífrar glötun-
ar með því að reyna að fria
hann, sagði Joe hræsnislega.
— Það gerði ég, þegar ég
sagði að hann hefði nauðgað
mér, svaraði dóttir hans. Én
nú segi ég satt. Eg skáldaði
þetta upp, bara af því að ég
vildi heldur deyja en giftast
Heard gamla, og mér datt í
hug, að hann vildi ekki eiga
mig, ef hann héldi, að kenn-
arinn hefði verið með mér. Eg
hugleiddi ekki, hverjar afleið
ingarnar yrðu fyrir hann. Eg
ímyndaði mér einna helzt, að
enginn mundi trúa neinu
slíku á hann nema þá Heard
gamli.
Hún sneri sér snögglega við
og beindi vasaljósinu slnu að
Kate. — Þið þekkið Kate! hélt
hún áfram. — Haldið þið virki
lega, að maður, sem er giftur
Kate, hafi áhuga á öðrum
konum? Nei, Kate sér víst fyr
ir því.
Eitt andartak stóð Kate
kyrr og starði inn í Ijósið, en
svo reif hún luktina af Jesse-
Mae og slökkti á henni.
— Þegiðu! hvíslaði hún. —
Enginn, sem hér er stadur,
trúir því, að Clay hafi komið
nálægt þér, — nema ef vera
skyldi Matt Carew, og hann
er heimskur eins og naut.
— Kannske er ég heimsk
ur! grenjaði Matt, en ég hef
þó að minnsta kosti ekki set
ið í fangelsi eins og Judson.
— Hvernig veiztu það?
spurði Kate hvasst, en hjart-
að stóð næstum kyrrt i brjósti
hennar.
— Af því að amma Wickert
sá hvernig þið hlupuð saman
eins og villidýr um fengitíma,
sagði hann sigri hrósandi, —
og þá heyrði hún hann segja
þér frá því. Og við viljum
ekki hafa tugthúslimi hér í
Harpershverfi. Ekki satt, fé-
lagar?
— Jú, það er þó satt, uml-
aði einn tregiega.
En nú sneru sér allir við,
því að vélardrunur heyrðust
í fjarska.
— Nú er hann að koma!
hrópaði einhver.
Kate ruddi sér braut, og
þegar Clay renndi í hlað, var
hún fyrst til þess að tala við
hann.
— Það eru deilur hérna,
Ciay, hvíslaði hún hraðmælt.
— Hættulegar deilur!
— Hefur Beasley komizt að
því, sem við ætluðum að
gera?
— Það er nú verra en það.
En lengra komst hún ekki,
því hópurinn umkringdi bif-
reiðina. Clay sat rólegur við
stýrið og horfði í kringum
sig.
— Jæja, er nokkuð, sem ég
get gert fyrir ykkur?
— Þú mátt bölva þér upp
á það! grenjaði Matt. — Þú
skalt sem skjótast tína sam-
an hafurtask þitt og stelpur
og hraða þér sem fyrst héð-
an úr Harpershverfi! Við
kærum okkur ekki um tugt-
húslimi!
Kate lagði handlegginn ut-
an um Clay og fann, hve órótt
honum var.
— Með mikilli ánægju, svar
aði hann rólega. — Eg geri
ráð fyrir, að ég hafi ekki rækt
kennarastarf mitt nógu vel.
— Við viljum ekki að böm
in okkar læri það, sem þú get
ur kennt þeim, sagði Matt.
— Eg vissi ekki að þú ættir
afkvæmi í skólanum, svaraði
Clay brosandi. — Ef ég hefði
vitað það, hefði ég sýnt þeim
sérstaka rækt.
— Jessie-Mae sagði þeim,
að þú hefðir nauðgað henni,
sagði Kate.
— Það var einstaklega fall
egt af henni! hreytti Clay út
úr sér.
— Eg er margbúin að segja
þeim, að ég sagði það ekki
satt, kveinaði veslings Jessie
Mae.
Hann leit kuldalega til
hennar, en gat þó stillt sig-
— Svo þú gerðir það, sagði
hann og kinkaði kolli eins og
þetta kæmi honum ekki sér-
staklega við. — Trúðu þeir
þér?
— Já, sumir, svaraði Jessie
Mae lágt.
— Eg geri ráð fyrir, að
hvorki faðir þinn né Heard
gamli hafi trúað þér, segði
hann með fyrirlitningu í
rómnum. — En aðrir eru
fæddir heimskir og enn aðrir
ávinna sér heimskuna.
Bill Epperson gekk að bíln
Þriðjudagur 6. desember:
8.00 Morgunúvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13,00 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við, sem heima sitjum“
(Svava Jakobsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
18..00 Tónlistartími barnanna (Jón G.
Þórarinsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórs-
son cand. mag.).
20.05 Erindi: Fundur Norður-Ame
ríku á fimmtándu öld (Björn
Þorsteinsson sa-gnfr.).
20.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands i Þjóðleikhús
inu. Stjómandi: Bohdan Wo-
diczko. „Facade", ballettmúsik
eftir William Walton.
21.00 Raddir skálda: Úr verkum
Kristmanns Guðmundssonar. —
Flytjendur: Guðbjörg Þorbjarn
ardóttir, Ævar R. Kvaran og
höfundur sjálfur.
21.50 Einsöngur: Miliza Korujs syng- •
ur lög eftir Johann Strauss.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: Úr ævisögu Hall-
dóru Bjarnadóttur, skráðri af
Vilhjálmi S. Vilhjálmssyni rit-
höfundi (Vilhjálmur S. Vil-
hjálimsson yngri les).
22.80 Framhald sinfóníutónleikanna
í Þjóðleikhúsinu. Stjórnandi:
Bohdan Wodiczko. Einleikari á
píanó: Ásgeir Beinteinsson.
Tvö verk eftir George Gersch
win: „Ameríkumaður í París“
og „Rhapsody in Blue“.
EIRÍKUR
YÍÐFÖRLl
Merki
Jómsvíkinga
25
Hinn dauði er úr liði Dananna, Hann sér slóð eftir mannsbúk, Lengra burtu finnur hann hesta- Skyndilega kemur hann auga á
örin hefur verið fjarlægð í þetta sem hefur verið dreginn burtu, för. Sá særði hefur verið látínn á örvarodd úr steini, sem ligg-ur á
skipti. Eiríkur finnur þrenn spor í einn árásarmannanna hlýtur að hest. Hann er orðinn mjög áhyggju jörðinni. — Axel!, hvíslar hann, —
grenndinni. hafa særzt. fullur vegna Ervins. það hlýtur að vera Axel!