Tíminn - 20.07.1961, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, fimmtudaginn 20. jólf 1961. ’
lð' meiru í verk áður af þvíj
sem ég hefi þarfnast. Svo hef
ég í hyggju þetta meS hann
Öskar litla, sem ég gat um
við þig um daginn.
Þar átti hún við það, aö
biðja prestinn að taka Óskar
yngri um tíma, og búa hann
undir fermingu næsta vor.
Nú var' Óskar að verða 13 ára.
Hann hafði því ekki lögald-
ur til fermingar um vorið. En
sá var óskadraumur Ásrúnar,
að sótt yrði um leyfi fyrir
hann og hann fermdur næsta
vor. Þá var aðeins sótt um
leyfi fyrir vel gefin börn. En
það taldi hún Óskar, og vildi
gjarnan, að það upplýstist.
Slíkur var metnaður hennar.
Ásrún hafði sitt fram. Hall-
fríður fékk ekki að fara að
heimsækja foreldra sína, og
kirkjuferð var ákveðin eftir
hálfan mánuð. Þá skyldi hús
freyja leidd í kirkju. Húsbónd
inn var lítið eitt þurr á mann
inn næstu dægur, en bráð-
lega féll allt í sinn fyrri far-
veg.
XIV. |
Tíð hafði verið einmuna
góð' og jörð auð að mestu.
Frost hafði verið nokkurt, en
það bætti aðeins færðina.
En morguninn, sem átti að
messa á safnaðarkirkjunni,
var skipt um veður. Það dreif
niður lognmjöll, drífan var
svo þétt, að ekki sá neitt frá
sér að heitið gæti. Þegar Ósk
ar kom inn frá morgunverk-
um, sagði hann, að ekkert
yrði úr kirkjuferð þann dag-
inn. Það værl komin ökla-
fönn og við minnsta kul,
skylli á stórhríð. Það væri
byrjað að brima við strönd-j
ina, sem benti til norðanátt-!
ar. Og fleira taldi hann fram, I
sem hné í sömu átt um veðra
brigði.
Ásrún var byrjuð að búa sig
og eins börnin þrjú hin elztu,
sem áttu að fá að fara. Hún
hafði sjálf haft orð á sláemu
veðuríitliti og kannske yrðu
þau að hætta við kirkjuferð-
ina. En er Óskar lýsti útlit-
inu, snerist henni hugur. Hún
taldi úrtölur hans á engu
byggðar sem mark væri á tak-
ndi. Benti á, að svipað veð-
r hefði verið einn morgun-
in ekki alls fyrir löngu. En þá
hefði snúizt til rigningar úr
hádeginu, og eins myndi fara
nú. Það heyrðist alltaf báru-
gjálfur við ströndina. Menn
veittu því meiri eftirtekt, þeg
ar kyrrð væri og loftið hljóð-i
bært í dimmunni. Hún kvaðstí
óhrædd fara. Ef Óskar þyrði
ekki, færi hún ein með börn-
unum.
Óskar taldi það óðs manns
æði, að þau færu ein. Ef hún i
vildi endilega leggja út í tví-j
sýnu, væri bezt að þau hjón-'
in færu ein, en börnin yrðu
eftir heima.
— Láttu ekki svona, Óskar,
sagði Ásrún, og var nú reið
orðin. — Hættu þessu úrtölu-
þezt til, að maður fer ekki oftj
bæjarleið, bætti hún við. —|
Þú lætur ekki krakkana týn-
ast. Svo hafið þið það gott.!
Svo var haldið af stað.
Mæðgurnar á eftir og Ásrún
þó síðast. Og svo var dimman
mikil, að hópurinn hvarf und
ir eins við túnfótinn.
Hallfríði leizt allt annað en
vel á veðrið. Hún bað dreng-
ina tvo, átta og níu ára snáða,
að' fara þegar eftir vatninu.1
! * II
BJARNl UR FIRÐI:
ÁST 1 ! MEINUM
11
nöldri. Annað hvort förum
við ÖU, sem ætluðum, eða þú
situr eftir heima. Eg þoli ekki
þennan hrakspárlestur.
— Það er bezt að þú ráöir,
sagði Óskar, — Þú veröur
kannski ekki eins illskeytt
næst, er þú hefur rekið þig á-
Og Óskar fór að skipta um
föt.
Hallfríður, og eins börnin,
sem heima voru, nema þau
yngst;u, fóry út i hlað með
kirkjufólkinu. Óskar kom
með tvo stafi, rétti húsfreyju
annan, en gekk við hinn. Var
það stóri broddstafurinn, sem
hann gekk við á veturna í
hríðum og myrkri. Hafði
hann miklar mætur á þeim
staf og kvað hann jafnast á
við góðan leiðsögumann. Þeg-1
ar hann kvaddi Hallfríði, bað
hann hana að láta drengina
sækja vatnið í bæinn og fjós-j
ið, sem allra fyrst, og gæta
þess, að börnin færu ekkert
frá bænum. Það væri komin
stórhríð undir eins og hvessti.
Ekki skyldi hún fara í húsin,
þótt það drægist, að hann
kæmi. Hann kæmi alltaf
heim um kvöldið á hverju
sem gengi. Það mætti hún
eiga víst.
— Finnst þér ekki til um
kjarkinn í bóndanum? sagð'i
Ásrún um leið og hún kvaddi
Hallfríði, — það vill nú svo
Og er henni þótti þeim sækj-
ast seint verkið fór' hún þeim
til hjálpar og lauk vatnsburð
inum á stuttum tíma.
Þá lagði hún börnunum
ríkt á minni að fara ekkert
frá bænum. En flest vildu þau
vera úti og vaða snjóinn,
reyna skíðin sín. Pabbi þeirra
bjó til smáskíði fyrir þau,
undir eins og þau gátu notið
þeirrar skemmtunar. Sum
voru með sleða sína. Áttu þau
sinn smásleða hvert. Hallfríð
ur var öðru hverju að gefa
þeim gætur. Átti hún þó um
margt að hugsa. Sjö börnin
voru heima, hið elzta þeirra
níu ára, hið yngsta tveggja
mánaða gamalt.
Það var einhvern tíma milli
hádegis og nóns, sem hríðin
skall á. Eins og hendi væri
veifað var komin stórhríð á
einu augabragði. Hallfríður
þaut út. Sem betur fór voru
börnin rét við bæinn. Hún
náði þeim öllum, dreif þau
inn og lokaði bænum. Öll
voru börnin fannbarin. Varð
að færa þau úr öllu nema nær
fötunum. En þau áttu öll til
skiptanna. Hallfríður fékk
þeim spjarirnar og byrjaði að
verka damminn. Lét hún glóð
ir í fýrhólfin og lagði grind
yfir og fötin þar á, og sem var
mikill gufustrókur uppi yfir
grindinni, er fötin hitnuðu.
Úti hamaðist hríðin. Bær-j
inn var vel þéttur, svo lítið,
sem ekkert bar á hríðarstrok
um inn, nema þá helzt um
strompinn.
Hallfríður var með öllu ó-
hrædd um kirkjufólkið. Þaö
hlaut að hafa verið komið á
hríðin skall á. Messan hefði
kirkjustaðinn, löngu áður en
átt að standa yfir, þegar
versnaði.
Dagurinn leið. Myrkrið hélt
innreið sína, ömurlegt
skammdegismyrkur með hríð
arofsa í algleymingi. Hallfríði
varð hugsað til Óskars. Gat
það verið, að hann væri á leið
inni heim. Vonandi þyrfti
ekki að óttast um hann. Hann
gat komið á hverri stundu.
En tíminn leið. Óskar kom
ekki. Loks taldi hún víst, að
kominn væri fjósatími. Tveir
elztu drengirnir voru sendir í
fjósið. Það var innangengt í
fjósið úr göngunum, og eins
og áður er sagt, var f j ósið við
norðurstafn baðstofunnar og
lítið sund milli þess og eld-
hússins. Þegar búið var að
gefa kúnum, fór Hallfríður í
fjósið og mjólkaði. Næst lá
fyrir kvöldverðurinn, þá að
koma bömunum í rúmið. Hall
fríður gekk að hverju einu
með dugnaði. Nú var það
þannig, að einn mann vant-
aði í öll rúmin nema rúm hús
móðurinnar og Hallfríðar.
Hún reyndi að koma börnun-
um saman í rúm. Drengirnir
í miðbaðstofunni, Hallur og
Ásmundur, voru góðir. Þeir
fengust til að sofa saman. Ver
gekk með Stínu, telpuna, sem
svaf á móti Hallfríði í fremsta
herberginu. Hún vildi fyrst
lengi vel hvorki flytja sig né
sofa ein í sínu herbergi. Hall
fríður sagðist verða að sofa
í hjónaherberginu vegna ung'
barnsins. Mamma hennar j
myndi ekki sætta sig vjð það,
að vaggan yrði færð fram á
moldargólfið. Það gat Stína
skilið. En þó var hún erfið
viðureignar. Loks lét hún sig,
flutti rúmfötin sín í rúm
Óskars bróður síns, en ekki
máttu hans rúmföt leggjast í
rúmstæði hennar, heldur
varð Hallfríður að troða þeim
í poka, sem látinn var vera
í horni herbergisins. Loks var
Jósafat eftir. Hann kvaðst
ekki flytja sig nema hann
mætti sofa í rúmi pabba síns,
en þar voru tvö börn fyrir,
Jóhann og Sæunn. Þetta varð
að ráði, og tók Hallfríður
sðeng Ásrúnar og breiddi i
hana ofan á börnin þrjú, svo
að þeim yrði heitt. Svo settist
hún á rúmstokkinn hjá þre-
menningunum, og raulaði þau
i værðina. Lengst vakti Jósa-
fat og varð hún að halda i
hönd hans, svo að' hann gæti
sofnað.
Enn vonaði hún, að Óskar
kæmi. Þá tæki hún Jósafat
fram til sín og afhenti Óskari
ungbarnið, eða færi með vögg
una fram, ef hann vildi það
heldur. En Óskar kom ekki.
Þegar öli börnin voru loksins
komin í værðina, fór Hallfríð
ur fram í eldhús, tók það af
grindinni, sem þuxrt var orð-
ið, lagði glóðina i hlóðlmar
og bætti við hana, og breiddi
það á grindina, sem eftir var
blautt af fötum barnanna. Þá
hugði hún að hverri flik, sem
þurr var orðin. Þær sem eitt
hvað var að', lét hún sér, en
hinum raðaði hún saman eins
og við átti og bar að rúmum
barnanna. Svo settist hún að
í hjónaherberginu og gerði
við hinar gölluðu flíkur. Svo
lét írún hverja þeirra á sinn
stað.
Enn fór hún fram I eldhús
og hagræddi á grindinni.
Þannig leið tíminn. Börnin
sváfu, hríðin hamaðist í al-
gleymingi, og kornung stúlka
vakti ein. Kvíði bjó um sig i
hug hennar, en þó sinnti hún
skyldustörfunum.
Flmmtudagur 20. júlí 1961:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Kristín Anna Þórarins-
dóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18.55 Til’kynningar.
19.20 Veðurf.regnir,
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar.
20.25 Erlend rödd: Viðtal við Jean
Paul Sartre um Fidel Castro
(Halldór Þorsteinsson bóka-
vörður).
21.05 Tónleikar.
21.25 Erindi: Kirkjan og æskan, síð
ara erindi (séra Árelíus Níels
son).
21.45 Tónleikar.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Ósýnilegi mað-
urinn" eftir H. G. Wells V.
lestur (Indriði G. Þorsteinsson
rithöfundur).
22.30 Sinfóníutónleikar.
23.20 Dagskrárlok.
viRÍKIJR
VÍÐFFÖRLI
«víti
h r a f n i h n
142
/
Nokkrum dögum síðar var Eiríki
og mönnum hans boðið til veizlu
í tilefni af trúlofun Elínar og Bry-
ans. Elín þakkaði Norðmanninum
sjálf fyrir sig, og svo reis Seath-
wyn upp og mælti: — Konungur,
það er mér sönn gleði að geta gef-
ið þér þessa keðju. Hann hengdi
digra gullkeðju um háls Eiríki, og
augu Eiriks glömpuðu við þann
heiður, sem honum var sýndur. —
Hvar sem þú ferð, mun þessi
keðja veita þér mannaforráð.
sagði Seathwyn, — og enginn
hefur verið betur að henni kom-
inn. Þitt nafn mun um aldir verða
heiðrað af þjóð minni. Með þess-
um orðum hneigði hinn mikilláti
Seathwyn sig djúpt íyrir Eiríki.
Og Elin hljóp til og kyssti hann á
báðar kinnar.