Tíminn - 20.07.1961, Blaðsíða 16

rnr m .......
KIBBA-KIBBA
-KEÐLINGUR
í Gaulverjabæjarhreppi í
Árnessýslu heitir bær nokk-
ur Gerðar, eða Bæjargerð-
ar. Á þessu ári hefur hann
gerzt frægur þar um slóðir,
því þangað eru fluttar 4
geitur, en þær eru orðnar
sjaldgæfar á íslandi. Um
síðustu helgi áttu blaða-
maður og Ijósmyndari
TÍMANS leið um Árnes-
sýslu, og notuðu þeir þá
tækifærið og brugðu sér
heim að Gerðum til þsss að
skoða geiturnar.
Á hlaðinu í Gerðum stendur
stærðar geithafur. Hann er
hnarreistur og hornin hreint
ekki árennileg. Hér er víst bezt
að fara að öllu með gát. Við
höfum lítil persónuleg kynni
haft af geitum, en hins vegar
höfum við lesið um þær, og í
sögunum stanga hafrar alltaf
heldur óþyrmilega.
Þessi virðist þó í friðsamara
lagi, og við nánari athugun sjá-
um við ekki betur en hann sé
örugglega tjóðraður við snúru-
staurinn. Við hættum okkur
því út úr bílnum oj» kveðjuin
dyra á bænum.
Út kemur húsbóndinn.
Markús Þorkelsson. Þegar hann
fréttir erindi okkar, segir hann
þau mál heyra undir húsfreyju
sína, hverfur inn í bæinn á ný,
en sendir hana á vettvang.
Hnöttóffur af geitamjólk
Húsfreyjan heitir Margrét
Magnúsdóttir, ung kona og lag
leg, hressil'eg og frjálsleg í fasi.
Hún er fús til þess að sýna okk-
ur geiturnar og segir að við
séum ekki þeir fyrslu, sem
komi til þess að sjá þæi.
— Það er alltaf að koma
fólk, segir hún, og margir
hafa aldrci séð geitur fyrr.
Neðan við varpann eru 3
faðmar og kjassar kiðlingana.
Þeir láta sér það vel líka, narta
í föt þessara vina sinna, hoppa
og stökkva upp um þá eins og
hvolpar.
— Stanga þeir aldrei krakk-
ana?
— Nei, nei, þeir eru ekkert
nema gæðin. Geiturnar kenna
þeim reyndar að hnoða, en þeir
beita því ekki við fólk.
Skammt frá kiðlingunum eru
H-furinn stcndu hnarreistur á hlaðinu. Hann hefur bæðl sítt skegg
og enntstopp, og hornin gætu gefiS væn högg, ef hann kærðl sig um.
Fimmtudagiim 30. jnii 1961.
WZ. biað.
að vita, hvort ég get ekki leyst þelta band".
„Finnst ykkur nokkuS mikið, þó að ég sé hreykin? Það eru áreiðanlega ekki margir, sem geta státað
af svona myndarlegum barnahóp".
Margrét Magnúsdóttir mjólkar eina geitina sína. Hvort það er Gæfa
eða Von, vltum við ekki. Drengurinn heldur i hornin og skeggið,
og geitin lætur sér það vel líka.
Rabbað við unga húsfreyju í Árnessýslu,
sem er að koma sér upp geitastofni
sýslu. Hafurinn er einhvers
staðar úr Kelduhverfi í Norður-
Þingeyjarsýslunni.
Ég skrifaði Gísla Kristjáns-
syni, ritstjóra Freys, og bað
hann að útvega mér geitur. Það
voru einhver vandkvæði á að
flytja þær milli héraða vegna
sauðfjárveikivarna. Ég held, að
hafi þurft leyfi Sauðfjársjúk-
dómanefndar, en Gísli sá um
bað allt fyrir mig. Svo komu
geitnrnar í október í fyrra-
'iaust.
— Svo hefur þú fóðrað þær
i vetur?
— Já, ég gaf þeim meira að
segja sjálf. Mér finnst þær
ósköp skemmtilegar, pg börnin
eru ekki síður hrifin.
kiðlingar að leik, tveir eru
flekkóttir og einn hvítur. Auk
þess er þar einn heimaalningur.
— Við látum hann sjúga
geiturnai, segir Margrét.
— Hvað finnst þeim um það?
— Þær eru reyndar ekkert
hrifnar, en heimaalningurinn
þrífst vel.
Og það er orð að sönnu, því
hann er allt að því hnöttóttur
í laginu.
Von og gæfa
Kiðlingarnir eru tjóðraðir,
en hlaupa á móti okkur, eins
langt og bandið leyfir. Margrét
segist hafa neyðzt til þess að
tjóðra þá, þar sem geitahópur-
inn hafi flækzt um allt og heim-
sótt bæina í nágrenninu. En
fullorðnu geiturnar fara aldrei
langt, meðan kiðlingarnir eru
tjóðraðir.
Bamahópurinn á bænum
hefur fylgt okkur eftir og
— Já, kiðlingarnir sjúga þær
og þar að auki heimaalningur-
inn. Samt koma þær oft heim
og vilja láta mjólka sig. Það er
svo mikil mjólk í þeim, þó þær
séu ekki nema ársgamlar.
— Það er enginn vandi að
mjólka þær?
— Nei, nei, þær eru líka
þægar. Ég læt krakkana halda í
^ær, meðan ég mjólka. Þær
standa alltaf kyrrar, ef haldið
er í skeggið á þeim.
— Hvernig smakkast svo
mjólkin?
— Mér finnst hún ágæt, eig-
inlega mjög svipuð og kúa-
mjólk. Ég er að hugsa um að
senda geitamjólk í einu glasi,
■'Framh a bls. 15.)
fullorðnu geiturnar á beit. Þær
eru eins á litinn og þeir, 2
flekkóttar og ein hvít. Þær
flekkóttu heita Gæfa og Von,
en sú hvíta heitir auðvitað
Mjallhvít.
Gaf þeim sjálf
— Hvaðan fékkst þú þessar
geitur, Margrét?
— Þær eru frá Gar'ði í
Fnjóskadal í Suður-Þingeyjar-
Nágrannarnir eru alltaf að
spyrja, hvort þetta sé ekki
mesta vitleysa. Ég er farin að
segja þeim, að ég stórgræði á
geitunum. Það sé farið að
borga með þeim öll ósköp, ekki
minna en barnsmeðlög.
Haldið í skeggið
— Þú lætur kiðlingana ganga
undir þeim. Mjólkarðu þær þá
ekki?