Tíminn - 04.02.1962, Blaðsíða 4

Myndin her fyrir ofan-er af Drangaskorðum a Strondum.
í fyrrad. íyllHst Bogasalur
þjóðminjasafnsins alit í
einu af listaverkum eftir
snjallan, íslenzkan alþýðu-
málara, ísleif KonráSsson,
sem verður 73 ára í dag,
byrjaði aS mála fyrir
tæpum þremur árum, hefur
aldrei stigiS inn um dyr
myndlistarskóla, en málar
þó hjartavötn, himinbláma,
hreyflaský, blúnduský,
trjónuský og tröll í trássi
við allt og alla nema eigin
samvizku og ímyndunarafl
með þeim hætti, að lærðir
myndlistarmenn og fólk
með venjuleg augu stendur
stjarft af undrun og aðdá-
un í salnum við Hring-
brautina og skynjar tilver-
una í nýju Ijósi.
Björn Th. Björnsson, list
fræðingur, hefur verið ís-
leifi innan handar um ým
islegt síðan þeir kynntust,
og hjálpaði honum að
hengja upp. Þeir tóku á
móti honum í dyrunum,
og það var myndað og mynd
að og listamaðurinn látinn
stilla sér upp til hliðar við
myndirnar, og aldið, snjallt
höfuð hans bar við bláan
sumarhimininn yfir Horn-
bjargi á mynd með miklu
fuglalifi.
Steinhissa
Hann sá dagsins Ijós í
fyrsta sinn á Stað í Stetn-
grímsfirði fyrir sjötíu og
þremur árum og er því
Strandamaður, Þegar hsnn
var drengur, gerðu krakk-
arnir grín að honum, af því
að hann stanz.aði alltaf ann
að veifið til að glápa á fjöll
in. „Á hvað ertu að glápa?“
sögðu krakkarnir. „Fjöllin",
svaraði ísleifur. — „Fjöll-
in“ ,sögðu krakkamir, „þau
eru nú alltaf eins“. — „Ég
er bara svo hissa á þessum
fjöllum," svaraði hann.
Náttúran er það fallegasta
— Náttúran er þitt mó-
tív, ísleifur?
— Já, ég hef gaman af
að mála, ákaflega gaman af
því. Ég er svo mikið fyrir
náttúruna. Það er það fall-
egasta, maður.
Samt er ísleifur Kon-
ráðsson alls ekki natúral-
isti. Hann hefur sitt eigið
auga, sem mótar hans
stefnu, og hann kemur víða
við og slær á marga strengi
í myndum sínum. En það er
sumar í öllum myndum
hans, birta og blár himinn,
svo að við spyrjum:
— Þú vilt hafa náttúr-
una guðsgræna og aldrei ó-
veður?
— Jæja, ég vil nú auð-
vitaö hafa sem bezt veðrið,
huggulegt og gott. Maður
nýtur sín aldrei, þegar er
vont veður.
— Hvað er langt síðan þú
komst hingað t:l Reykja-
víkur?
— Ég fór að heiman um
tvítugt, ég held ég hafi ver-
ið nítján ára.
— Og hvað tókstu þér þá
fyrir hendur?
— Ég var hjá Skipaút-
gerð ríkisins í mörg ár og
vann við höfnina. Og svo
fór ég til Hafnar fyrir ein-
um 25 árum og var þar m.
a. á járnbrautarstöðinni.
Svo fór ég i siglingar þaðan
á þessum stóru, dönsku far
þegaskipum og var á Frið-
riki VIII. fimm mánuði
— Var það ekki skemmti
legt?
— Jú, það var oft gaman,
meðan maður var ungur og
við sigldum til New York
og smábæja þar í kring.
— Nú eru allar þínar
myndir héðan að heiman.
Hafði hafið og útlöndin
— Nei, ég fékk engan á-
engin áhrif á þig?
huga á þessari útlendu nátt
úru. Ég held mig að mínu
landi, mér þykir það falleg-
ast. Mér þykir óskaplega
gaman að ferðast hér um
landið á sumrin og upp á
öræfi, ef maður hittir á gott
veður.
Málar allt á dívaninum
— Hvers vegna fórstu
ekki að mála fyrr?
— Ja, ég fékk þetta ekki
í höfuðið fyrr en fyrir
þremur árum. Þá hætti ég
að vinna og varð að hafa
eitthvað fyrir stafni. Ég
hafði líka alltaf nóg að
gera. Verkamannavinna
við höfnina er mikið puð.
Á stríðsárunum unnum vig
myrkranna milli. Ég var
líka alltaf á flækingi. En
svo fór ég að mála.
— Björn var að segja
mér, að þú málaðir allt á
dívaninum þínum og sætir
á stól fyi’ir framan hann.
— Já, já .... allt á dív-
aninum inni hjá mér í Álf
heimum 64.
— Þú hefur aldrei haft
efni. á að fá þér trönur?
— Nei, það er nú það
versta. Annars væri ég víst
búinn að því. Maður fer
nú rólega í þetta pening-
anna vegna. Ég get ekki
annað. Annars vildi ég
helzt losna við eitthvað af
þessu, þess vegná sýndi ég.
Þá ætla ég að kaupa mér
trönur pg fara út um land
að sjá og mála.
— Hefurðu tekið meira
ástfóstri við einn stað ,en
annan, þar sem þér þykja
skemmtileg mótív?
— Já, Mývatn og Fljóts-
dalshérað eru ákaflega fal-
legir og skemmtilegir stað-
ir, og öræfin eru óskaplega
falleg.
— Hefurðu fylgzt vel
með sýningum hér í Reykja
vík?
— Já, já — það hef ég
gert eftir því, sem ég hef
getað. Margar myndir hafa
mér þótt góðar hjá þeim,
ágætar margar. En svo hef
ég ekkert vit á að dæma
það neitt.
— Hvað finnst þér um
abstraktlistina?
— Ja, það er nú svona
upp og niður. Það er gott
hjá þeim sumum, en ann-
ars vil ég ekkert um það
dæma.
Endurminningar frá
landjnu
— Ég hef ekki úr miklu
að spila. Það eru 1800 kr.
á mánuði, og með þeim
verð ég að borga herberg-
ið og matinn og litina og
léreftið og allt. Þetta, sem
maður hefur hér í Reykja-
vík, þessi mótív, eru ekkert
sérstök. En það bítur sig
fast í hugann, sem ég sé á
ferð um landið. Það man
ég vel. Þessar myndir eru
alar endurminningar frá
landinu, eins og þær spegl
ast í huganum eftir á.
Setti traktorinn inn
— Segðu mér svolítið
um þessar endurminningar,
sem hanga hérna í bogan-
um.
— Já, elzta myndin er
Tröll á ferðalagi. Hún er
svona þriggja ára. Og svo
eru þarna þessir Álfheim-
ar, ég er svo mikið fyrir
álfana og duldar vættir.
Hafi álfarnir verið til, þá
eru þeir til enn. Grímsey
á Húnaflóa er nálægt mín
um æskustöðvum. Þegar
ég var strákur, var þarna
ekki nema einn bær, en ég
kann samt betur við að
fylgjast með tímanum og
mála þorpið, sem þar er
nú. Fólk kannast við það.
— Þú ert mikið fyrir
fuglallfið.
— Já, já — ég er mikið
fyrir fuglalífið og alla feg
urð í náttúrunni. Og í þess
um myndum verða að vera
fuglar, þetta eru svoleiðis
staðir. Sjáðu til dæmis
Hornbjarg héma á móti
okkur, það væri held ég
ósköp tilkomulítið, ef ekki
væru fuglarnir.
Svo héldum við áfram
að skoða. Á einni mynd-
inni stóð búsældarlegt býli
undir háum, skógivöxnum
fjöllum, en á hæð í baksýn
stóð gamalt hof með turni
og hefði eins getað verið
veðurathugunastöð. Niður
fjallið rann ljósblár bunu-
lækur, sem hægt er að
virkja, og í fyrstu var ís-
leifur að hugsa um að hafa
traktor á túninu, sem er
svo íðilgrænt, að mann
langar til að velta sér þar.
En svo fannst ísleifi, aö
ekki mætti vera traktor á
þessu túni og setti hann
inn í eitt húsið, sem stend
ur hinum megin við læk-
inn. Einu sinni var hann
líka að hugsa um að hafa
veg heim að bænum, en
sagði svo Birni Th„ að ef
hann vildi hafa veg, þá
(Framhald á 15 síðu>
ísleifur Gíslason viS hllSina á einu verklnu, sem hann sýnir nú í Bogasalnum. Myndin er af Grímsey á Húnaflóa, í grennd viS æskustöSvar
hans. (Ljósmynd: TÍMINN, GE.).
HJARTAVOTN
OG HEIÐIBLÁTT
A
T f MIN N, sunnudaginn 4. febrúar 1962