Tíminn - 04.02.1962, Blaðsíða 8

Hvíllk höfuðborg. Nýtízku-
leg, fögur, full af lífi, en samt
þessi yndislega kyrrð, sem ein
kennir sveitaborg, og dregur
tii sín íbúa annarra höfuð-
borga.
Eg sit uppi á svölunum á
góðu gistihúsi og er að lesa
dagblað. En mér tekst ekki
að festa hugann við blaðið.
Aftur og aftur reikar hugur-
inn til dómkirkjúnnar, til
hllómsveitarinnar í bláu ein-
kennisbúningunum, til Adólfs
brúarinnar — til hvers fleira?
Eg virði fyrir mér útsýnið, er
við mér blasir. Gistihúsið er í
borgarhluta, sem liggur hátt,
en þarna niðri má eygja nokk
uð af þejm hluta borgarinn-
ar, sem liggur neðar.
Allt í einu kem ég auga á
svartan depil mitt í þessu
fagra útsýni: Stór könguló
sígur glæsilega niður í ósýni-
legum þræði og stanzar beint
frammi fyrir augum mér.
— Hún er risastór, segir
allt í einu rödd rétt hjá mér.
Eg lít óðar við og kem auga
á manninn. Þetta er sami
maðurinn, sem daginn áður
vísaði mér veginn að höll stór
furstans.
Hann sezt. — Eg vildi óska,
segir hann, — að sonur minn,
fjögra ára, gæti séð þessa ó-
venjulega stóru könguló.
— Hefur hann sérstakan á
huga á köngulóm? spyr ég.
Maðurinn hlær. — Þér vitið
að börn hafa áhuga á hverju
sem er. Eigið þér börn, herra?
Eg játa því.
— Þá viljið þér ef til vill
herra, leyfa mér að segja yð-
ur sögu, sem gerðist heima
hjá mér fyrir nokkrum vik-
um. Eg sat vi$ rúm sonar
míns. Hann var ekki sofnað-
ur. Barnasálfræðingar kenna,
ag maður eigi að skilja bam-
ið eftir eitt síns liðs í rúminu,
í dimmu herbergi, maður á
ekki að sitja við rúmstokkinn,
maður á ekki að syngja vöggu
ljóð. Annars eru ýmsar skoð-
anir uppi viðvíkjandi vöggu-
ljóðum, því ag sumir álíta,
að vöggusöngvar stuðli að því,
að skilriingur á tónlist þrosk
ist hjá barninu.
Snáðinn vildi ekki sofna.
Samkvæmt kenningunni átti
hann að vera búinn að sofa
í tvo klukkutíma. En þetta
kvöld var hann svo fjörugur,
að mér fannst, að heppilegast
mundi vera að leyfa honum
ag leika sér áfram, þar til
hann yrði þreyttur. En hann
þreyttist ekki og eftir stuttan
en harðan bardaga, sigraði ég,
og hann varð að fara í rúmið.
Hann var samt ekki þreytt-
ur, enda þótt augu hans væru
sár og vot af syfju. Eg greip
skáldsögu eftir Dickson Oarr
og fór að lesa hana meðan
ég sat við rúm drengsins og
hélt í hönd hans. Hann lá
þarna hlýðinn og auðsvfipur,
en hann starði bara upp í loft
Jð og þrjózkaðist við að fara
að sofa. Við og við leit ég til
hans og við og við sagði ég,
að hann skyldi fara að loka
augunum, en hann sagði allt
af, að hann væri ekki þreytt-
ur og hefði enga þörf fyrir
að fara að sofa.
Eg var búinn að lesa næst-
um áttatíu blaðsiður, þegar
ég sagði honum, að nú ætlaði
ég að slökkva ljósið. Auðvit-
að á hann alltaf að sofna í
myrkri, en þetta kvöld hafði
ég gefið eftir, ag það logaði á
lampanum. Það var sem sé
þess vegna, að ég hafði sigr-
að í nýaístaðinni viðureign.
Maður má ekki hóta barni
neinu án þess að framkvæma
hótunina á eftir. Eg lauk því
vig hinn spennandi kafla um
líkkisturnar þrjár og slökkti
svo ljósið. Eg var ekki ánægð
ur yfir þessari lausn á mál-
inu. Sonur minn var ekki held
ur ánægður. Ekkert er eins
leiðinlegt og myrkrið, þegar
maður getur ekki sofið. En
viðbrögðin geta verið á ýmsa
vegu. Eg þagði, en snáðinn fór
að öskra til að láta til sin
taka. ITvag átti ég ag gera?
Auðvitað hefði ég getað hrætt, ,
hann. Eg hefði getað sagt, að
þaö mundi koma könguló síg
andi í fínum þræði og hún
mundi fara inn í opinn munn
inn á honum. Það hefði áreið
anlega lokað munni hans og
komið í veg fyrir ópin, þessi
óp, sem trufluðu líka ná-
grannana og komu' auk þess
inn hjá þeim þeirri röngu hug
mynd, að ég gæti ekkf stjórn
að mínum eigin syni. En slík
Smásaga eftir Johan Hammond Rochbach,
rituð á esperanto
aðferð hefði skapað hjá hon-
um varanlega hræðslukennd.
— Hann mundi alla ævi verða
hræddur við köngulær, ef ég
hefði sagt nokkuð því líkt.
Én nú fékk ég samt góða
hugmynd í sambandi við
köngulóna^ ég fór að segja
honum frá köngulónni. Hug-
myndin var reyndar hvorki
ný né frá mér runnin, því að
konan mín hafði verið að
segja honum frá köngulónni
daginn áður. Jæja, ég sagði
frá þvi á mjög áhrifaríkan og
rómantískan hátt, hvernig
kvikindið spinnur vefinn, sem
það veiðir flugur í. Eg iét þess
getið, að köngulóin hefði
meira að segja sex fætur.
— Hvers vegna hefur
köngulóin sex fætur?
í staðinn fyrir að svara,
stakk ég upp á því, að syngja
fyrir hann. Eg er í hópi þeirra,
sem eru meðmæltir vögguljóg
um. En ég kann því miður ekk
ert vöggukvæði. Eg söng því
nokra stutta söngva og síð-
an söng ég eitt hundrað er-
indi af kvæði, sem er ekki
nema fjögur erindi. Eg var
orðinn mjög þreyttur i söng-
færunum, þegar hann bað
mig i þakklætisskyni að hætta
nú þessu ýlfri, því að nú vildi
hann fara að sofa.
— Skilyrði föðurins var
þá fullnægt, var ekki svo?
sagði ég brosandi. Maðurinn
kinkaði bara kolli til sam-
þykkis og hélt svo áfram:
— Já, með gleði lætur mað
ur í té fórn, þegar um það er
að ræða, að fórna einhverju
fyrir barnið sitt. í þetta
skipti varg ég samt alls hug-
ar feginn, að hann lét nú und
an, því að ég gat alls ekkij
sunglð lengur. Svo sat ég,
bara sat.
Þá var dyrabjöllunni allt |
í einu hringt. Eg varð siálfur
að fara og opna, því að kon-
an mín var ekki heima ein-
mitt þetta kvöld Þegar ég
kom aftur að rúmi drengsins,
sat hann á koddanum sínum
og krafðist þess, að ég segði
sér, hver hefði hringt. hvað
hann, hefði viljað, hvers
vegna hann hefði vakið sig,
hvers vegna ég hefði þurft að
opna fyrir honum, hvort hann
hefði ekki getað beðið til
morguns og hvers vegna hann
hefði ekki getað beðið til
morguns.
Eg leit á klukkuna. Eg var
búinn að sitja næstum tvo
klukkutíma við rúmið. Það
hefði í rauninni verið hægt
að nota tímann betur, til dæm
is í armstól með skáldsögu!
eftir Dickson Carr.
— Pabbi, gefðu mér mjólk.!
Eg hlýddi og fór fram í eld
hús. Barnið fékk mjólkina
sína. Ekki má maður neita;
barninu um mjólkina, sem
þag þarfnast.
— Ætlarðu nú að fara að
sofa?
— Já. pabbi. góða nótt.
— Góða nótt. drengur
minn.
— En, pabbi, þú veröur að
sitja hjá mér.
Tíu mínútur liðu í djúpri
þögn. Dickson Carr brann í
höndum mér. Eg stóð upp
hljóðlega og fór. Drengurinn
bærði strax á sér.
— Pabbi. hvert ertu að
fara?
— Á salernið.
— Ætlarðu að koma aftur?
— Já, áreiðanlega.
Eg gekk að armstólnum
I mínum. Og ég fann kapítul-
.ann minn.
— Pabbi, kemurðu ekki
1 bráðum?
Eg fiýtti mér aftur inn til
drengsins.
— Farðu nú að sofa.
— Já, pabbi. en, pabbi, mig
Jangar í brauð.
I' Hvað átti ég nú ag gera?
Átti ég að gefa honum brauð?
Eða átti ég hætta á að fá aft
ur hrinur. ef ég neitaði?
Hversu mikið; sem ég braut
b°ilann um þetta, þá gat ég
ekki gert mér grein fyrir,
hvað rétt væri. Eg ákvað að
meita honum um brauðið.
— Þú skalt fá brauð á
morgun, drengur minn. Nú
er komin nótt, og mennirnir
borða ekki á næturnar. Það
eru bara köngulærnar. sem
eta á næturnar,
— Já, pabbi, góða nótt.
— Góða nótt.
Eg andaði léttar. Drengur-
inn las-ði nú höfuðið á kodd-
ann og fór að sofa. Eg beið
nokkrar mínútur til þess að
vera alveg viss. Loksins snurði
ég hann, hvort ég mætti nú
fara, og af því að hann svar-
aði ekki. skildi ég, að loksins
var hann sofnaður.
Eg sat í armstólnum og
braut heilann nokkrar mín-
útur .áðiir en ég opnaði skáld
söguna. í þessu er hamingjan
fólgin, að fórna einhverju fyr
ir bömin. Þetta er æðsta hug
sjón lífsins. Ætti ég nú að sjá
eftir þessum tveimur klukku-
tímum og tíu minútum, sem
ég hafði eytt við rúmstokk-
inn? Engan veginn. Brátt
kemur að því, að hann verð-
ur ekki Iengur lítill drengur.
Og hver veröur þá til að
spyrja, hvers vegna könguló-
in hafi sex fætur?
Eg fór að lesa. Og ég varð
niðursokkinn í lesturinn.
En allt í einu heyrðist
hljóð, sem ég kannaðist vel
við. Tveir naktir barnsfætur
tipluðu á gólfinu.
— En pabbi, þú sagðir, að
köngulóin hefði sex fætur, en
mamma sagði. að hún hefði
átta fætur.
— Nú. við skulum líta í bók
ina okkar.
Og bar fundum við, að
köngulóin hefur átta fætur.
Og meg bað sneri drengurinn
aftur í bóiíð sitt,, hinn ánægð
asti. oc andartaki siðar, þeg
ar éer för að <ræta að. var hann
sofnaði’r.
Maður verður auðvitað að
T,ita allt til hess að koma því
ekki inn hiá svni sínum, að
roaður viti ekkert. En ég er
"kkí dvrafræði-neur . . .
Ee sit kvrr á svölunum eft-
ir að maðurinn er genginn
hurt ásamt konu sinni e»au
e“tia enn að ganga sér til
^kemmtunar i hinni fögru
T ruvemborg
Eg snyr bióninn, hver þessi
maður sé. sem hafi verið að
tala við mig.
— Nú. vitið þér þag ekki,
herra0 Það er herra Mott,
hinn frægi bamasálfræðing-
ur.
Stofán SimrSsson
þýddi úr esperantó.
4®
TÍMTNN. simnuflairinii 4. fphrúar Iflfii.