Tíminn - 22.01.1964, Blaðsíða 3

r r
L.I.U. 25 ára
LANDSSAMBAND íslenzkra út-
vegsmanna hafði boð innl fyrlr gestl
á laugardaginn í tilefni 25 ára af-
mælls samtakanna. Ljósmyndari
Tímans KJ tók myndirnar hér á sið-
unni í hófinu á skrifstofum LÍÚ. —
Efsta myndin sýnir Guðmund út-
vegsbónda Jónsson á Rafnkelsstöð-
um í hópi skrifstofustúlkna LÍÚ. Frá
vinstri: Brynhildur Hauksdóttir, Sig-
riður Steingrímsdóttir, Guðmundur,
Unnur Fenger og Ingibjörg Berg-
sveinsdóttlr.
Hér til hliðar eru þeir Sverrir
Júlíusson formaður LÍÚ og Loftur
Bjarnason útgerðarmaður.
Myndin fyrir neðan: Sveinn Vai-
fells framkvæmdastjóri, Eysteinn
Jónsson, alþm., Hafstelnn Hjaltason,
Guðmundur Jörundsson útgm., Ás-
grímur Halldórsson útgm., Keflavík
og Björn Pétursson útgm.
Neðsta myndin er svo af þelm
(frá v.) Jóhanni Sigfússynl útgm.,
Hafnarfirðl; Margeiri Jónssyni, út-
gerðarmanni í Keflavík og Stein-
grími Magnússyni i Fiskhöllinni.
★
1 „Viðreisnin" þrengir
að útgerðinni
Með úrskurði yffirdóms um
fiskverðið er þrengt jafnt að
báðum, fiskseljendum og fisk-
kaupendum. Frystihúsin töldu
sig ekki getað borgað jafnhátt
verð og áður, vegna aukins til-
kostnaðar, en útgerðarmenn og
sjómenn kröfðust hærra verðs
en áður og rökstuddu það einn-
ig með auknum tilkostnaði og
dýrtíð. Úrskurður yfirdómsins
var, að verðið skyldi vera ó-
breytt, þótt báðir aðilair teldu
það andstætt þörfum þeirra.
Sést á þessu, að afleiðingar
„viðreisnarinnar“ þrengja að
útgerðinni á allan hátt, enda
ekki við öðru að búast, eins og
stefnan hefur verið.
„Voði fyrir dyrum"
Morgunblaðið segir svo í for-
ystugrein í fyrradag:
„Um það þarf ekki að fara f
neinar grafgötur, að ef íslend-
ingum tekst ekki að tryggja
vinnufrið í þjóðfélagi sínu bet-
ur en raun ber vitni undanfarin
áir, þá er voði fyrir dyrum“.
Það er ástæða tffl þess að
vekja athygli á þessum orðum
aðalmilgagns ríkisstjómarinn-
ar, taka undir þau og hvetja
menn til þess að hugleiða vand-
ann og ráð við lionum.
Vinnudeilum er nýlokið með
samningum. Þar urðu almennar
kauphækkanir 15%, og hver
vill halda því fram, að þaar hafi
verið of miklar fyrir verka-
menn til þess að vega gegn dýr-
tíðinni? Era þeir of haldnir?
Þessar kauphækkanir voru
knúðar fram með verkföllum
í algerri nauðvörn, eftir að
vinnustéttirnar höfðu sýnt mik-
ið Ianglundargeð og gefið frest
eftir frest, sem ríkisstjórnin
hreinlega misnotaði.
Nú munu menn spyirja: Hver
er það helzt, sem getur bægt
frá voðanum af nýjum vinnu-
stöðvunum? Það svar blasir við
— það er ríkisstjórnin ein. Það
er hún ein, sem getur gert þær
ráðstafanir, sem duga til þess
að verada kaupmátt þeirra
launa, sem nú eru greidd og
haldið dýrtíðinni í skefjum. Ef
stjórnin styirkir atvinnuvcgina
með því að lækka vexti og leysa
úr lánsfjárkreppu og eykur
ekki álögurnar á almenningi, þá
lokar hún dyrunmn fyrir voð-
anum af nýjiun verkföllum. Ef
hún magnar dýrtíðina og herðir
að fólki með nýjum álögum,
grefur undan kaupmættlnum,
þá opnar hún dyrnar fyrir voð-
anum. Svona horfir málið ein-
faldlega við í dag. Vonandi er,
að ríkisstjórnin láti sér varn-
aðarorð Mbl. að kenningu
verða.
Yfirlýsing
Af gefnu tilefni vegna fjöl-
margra fyrirspurna til mín um út-
komu kvennablaðsins „Frúin“, vil
ég upplýsa, að ég sagði af mér rit-
stjórastörfum við blaðið í maímán-
uði 1963.
Enn fremur vil ég upplýsa, að ég
hefi aldrei verið eigandi að blað-
inu og ber því enga ábyrgð á út-
gáfu þess. Eigandi og útgefandi
blaðsins er Heimilisútgáfan, Grund
arstíg 11, Reykjavík, og er rétt að
þeir, sem eiga erindi við blaðið,
snúi sér þangað.
Reykjauík, 20. janúar 1964.
Magdalena Thoroddsen,
Miklubraut 74,
Reykjavík.
TÍMINN, miðvikudaginn 22. ianúar 1964 —
3