Alþýðublaðið - 24.12.1954, Blaðsíða 3

jH
'4&
' s\l4-
ÉS
'Ati.
Ífe
A,
i
Séra Guðmundur Svéinsson:
I tágan stall var lagður hann,
þó lausnari heimsins vœri.
DÖNSK HELGISOGN GREINIR frá \irkju cinrn
á Sjálandi. Kirhjan var byggð á hœð við sœbarða
strönd. Sjórinn braut af hccðinni og stóð bjrhjunni
ógn af. E11 á hvcrri jólanótt gcrðusf undur. Ktrhjan
fccrði sig um sct, frá ógnarvaldinu og hélt svo velli.
S\áld no\\urt notaði helgsögu þcssa fyrir uppistóðu
i jólasálm. Hann taldi að liija mcctti sérhvcrjum \ristn-
um manni við \ir\juna, scm ógn-að var. Kristinn
maður œtti i vö\ að verjast með sþoðanir og lífshug-
sjónir í fláráðum heimi, fullum af vélabrögðutn. En
hverja jólanótt gerast undur. Hinn kristni fœrist þá
lengra inn á lönd trtíar og fagurra hugsana og þcss
vcgna getur hann staðið af sér boðaföll lífsins.
Eleiri hugrenningar vaþna á jólum. Orn Arnarson
s\áld tclur, að ein\um gceti þrenns \onar tilfnninga
við \omu jóla. Klu\\ur jólanna „gleðja þá, sem rata
heimu, eins og s\áldið \emst að orði. — En þœr
,,gremja þá, sem trylla hin grimmu tröll“, — og
„grceta þá, sem villast um eyðifjöU“. — Dómur
s\áldsins cr felldur af raunscei og mannþc\\ing. —
Allir hafa \ynnzt þessum tilfinningum á hclgum jól-
um. í hverjum manni er barn, sem gleðst. Hjá flest-
um fkyggir citthvað á glcðina. Gremja býr í hug. Sjálf-
birgingsháttur hins fullorðna \ann illa sa\lcysi og
barnslegri gleði. — „Innst í hug er lt\a oft „lítið barn,
scm grcetur ‘ af þvi að einhver vcraldarviz\a hefur
rcent einlœgni og Jrúnaðartausti.
í lágan stall var lagður hann,
þó lausnari heimsins vceri.
Svo var á hinum fyrstu jólum. Hið sama gcrist cnn
i dag. Kristi og boðs\ap hans eru e\\i valdir virðu-
legustu staðir i mannheimi. Honum er þar enn bú-
inn lágur stallur. Oft eru það úthýsin ein, scm s\ýla
Kristi.
En barnið i stallinum lága er lausnari heimsins.
Hvcr, sem vill losna við gremjuna og harminn, er
spillir glcði í mannheimi, verður að leita til þessa barns.
Sögn er til um Hieronymus \ir\juföður. Hann sá
sýn á helgri jólanótt. fesiC-barmð birtist honurn. Hinn
trúaði fylltist undrun og lotningu. Hann féll á \nc.
Heitast þráði hann að gefa barninu einhverja gjöf.
Jesúbarnið fcerðist undan. Hieronymus bað að mega
láta eitthvað af hendi ra\na. „Gef mér þá synd þtna,
samviz\ubit og þungan dóm“, sagði barnið. Kirhju-
faðirinn s\ildi þá, að þetta var einmitt það, er mest
skyggði á sanna gleði jóla. fólabarnið þráði að losa
sál hans við þunga byrði. Söm er enn þrá jólabarnsins.
„Kcerar hafa mér orðið þcer gjáfir, sem mér voru
gefnar á jólutn. Mi\lu \cerari hafa mér samt orðið
þcer gjafir, scm ég gaf sjálfur og til meiri blessunar“.
— Þantiig \emst frcegur rithöfundur að orði utn
jólagjafir.
Bezta jólagjöfin er að gefast sjálfur Kristi og hug-
sjón hans.
I