Alþýðublaðið - 24.12.1954, Blaðsíða 13

„Já. Ég kem og sæki þig,
Anna“.
Anna lagði hendur um háls
hans og kyssti hann lauslega
lim leið og hún sagði: „Góða
nótt þá, Andrea — þá kem ég
á sunnudaginn“. Andrea
horfði á hana, hvar hún gekk
inn í húsið. Síðan gekk hann
inn í bíl sinn og ók burtu í
áfallandi náttrenginu. .
Hljóðið frá bílnum vakti
systur hennar, sem bjó með
henni; og þegar Anna gekk
inn úr dyrunum hrópaði syst-
irin;
„Loksins ertu komin heim.
Hann hefur hringt þrisvar í
kvöld; og ég sem á að vakna
svo snemma, og þarf að hafa
svefn — úhh!“ — Anna stóð
kyrr og horfði á systur sína,
tók síðan símann úr sam-
bandi. Að því loknu fór hún
aftur í kápu sína — og hvarf
út í hráslagalega nóttina.
Vittario var í baði, þeg'ar
Anna gekk inn úr dyrunum.
Hann sveipaði að sér bað-
sloppnum og gekk í átt til
hennar. Já — vissulega var
hami fallega karlmannlegur,
þarna sem hann stóð;. hann
var ekki einn af þeim, sem
hægt var að vefja um fingur
sér. Það var hann, sem réði,
í hverju því ástarsambandi,
sem hann var þátttakandi í;
konur urðu að hlýðnast hon-
um, ellegar hami kastaði þeim
frá sér jafnfyrirvaralaust og
hann hafði gripið þær.
Vittario tók um axlir Onnu
og neyddi hana til að horíast
í augu við sig:
„Núnú — hvemig standa
máiin? Ertu ástfangin í þess-
um sveitadreng?"
„Má vera“, svaraði Anna
stríðnislega, en skalf jafn-
framt undan snertingu hans.
„Vill hann giftast þér?“
hélt Vittairo áfram, sveigði
hana aftur á bak og kyssti
hana á hálsinn.
Anna svaraði ekki. Hún
fann, að hún var á valdi hans,
og það var til einskis fyrir
hana að ráða við þau öfl, sem
brutust um í henni sjálfri.
Hún gaf sig — hann hremmdi
bráð sína. Iiann hafði borið
sigur.
d,
Sunnudagur. Anna og syst-
ir hennar óku í bíl Andreas
út í sveit, þangað sem hann
átti heima. Heimili hans var
gamalt höfðingjasetur með
stórri aðalbyggingu fyrir
endanum á breiðum trjágöng-
um. Þegar að aðaldyrunum
kom, gekk roskin velklædd
kona fram á tröppurnar.
Andrea kynnti þær systum-
ar fyrir móður sinni. Móðir
hans bauð stúlkumar inni-
léga velkomnar, en bað jafn-
framt afsökunar, því hún
iVæri að hraða sér til kirkj-
unnar.. Ándartak leit hún á
Önnu, og sagði síðan: „Lang-
ar yður annars ekki til að
koma líka? Það væri svo
skemmtilegt, að við færum
þangað öll“. Anna svaraði, að
sig langaði, og það varð úr,
að þau fylgdust að, gangandi,
í kirkjuna. Þegar þangað
kom, var guðsþjónustan ný-
byrjuð, og orgelhljómurinn
og drengjakórinn komu Onnu
til að staðnæmast andartak
áður en hún gekk inn við
hlið Andreas. Það var engu
líkara, eftir svip Önnu að
dæma, en þetta væri í fyrsta
skipti á ævinni, sem hún væri
við messu. — Hún fann til
óvenjulegs öryggis og friðar
þar sem hún sat þarna ásamt
Andrea.
Að messu lokinni urðu þau
samferða hehn eftir skógar-
götunni. Andrea sagði henni
ýmislegt um bemsku sína —
hvernig hann hefði leikið sér
hér á þessum slóðum. Þau
settust við gamlan trjástofn
og nutu kyrrðarinnar. Það
varð löng þögn, sem Andrea
fauf að lokum:
„Viltu giftast mér, Anna?“
sagði hann og greip þétt um
hendur hennar.
,,Eg hefði ekki átt að koma
hingað“, svaraði Anna og
varð óróleg.
„Finnst þér leiðinlegt hér
— í heimkynnum mínum?“
hélt Andrea áfram.
„Nei — hið gangstæða. —-
En ég hafði hugsað mér, að
hingað kæmi ég eins og í frí,
En þetta frí á eftir að kosta
mig mikið-----------“ svaraði
hún.
„Hvað hefur breytzt, síðan
seinast?11 spurði Andrea blíð-
lega og leit í augu hennar.
„Ekkert. Það hefur ekkert
breytzt“, svaraði hún.
„Því treystirðu mér ekki,
Anna?“
Það geri ég þó —“.
„Nei. Langi mig til að vita
eitthvað um þig, verð ég að
spyrja aðra. Þú treystir mér
ekki“.
„Við hvað áttu?“ spurði
Anna og leit snögglega und-
an.
„Það er um annan mami
að ræða — er það ekki,
Anna?“
„Hver hefur sagt þér það?“
. „Eg gizka á það sjálfur.
Það er ekki svo erfitt“.
„Hvorki erfitt né skemmti-
legt“, svaraði Anna alvarleg,
og hélt áfram: „Eg er einskis
virði, Andrea — veiztu það
ekki?“
„Ég veit það eitt, að mér
þykir vænt um þig — að ég
elska þig, og þess vegna vil
ég fá að vita, hvort þú elskar
hann“.
„Því viltu vita það — er
ekki nóg fyrir þig að vita, að
það er annar?“
„Nei. Ég verð að vita, hvort
þú elskar hann“. — Þau risu
bæði á fætur.
„Ég hata hann. Síðan ég
kynntist þér. En þegar ég sé
hann eða heyri rödd hans,
kemur alltaf eitthvað upp í
mér, sem ég ræð ekki við.
Ég hef reynt að losa mig við
það, en árangurslaust. Ég er
eins og tvær persónur. Fyrir
aðra þeirra skammast ég mín
— en hina elskar þú. Nú
veiztu sannleikann“.
Anna tók hægt á rás, en
Andrea stöðvaði hana:
„Stattu -kyrr, Anna. Og
bróstu, ástin mín; ég vil geta
hjálpað þér. Ég veit, að lífið
er fullt af freistingum, sem
við ráðum ekki við einsömul.
En þú getur sigrazt á þeim,
ef þú leyfir mér að hjálpa
þér“. Andréa dró hana til sín
og kyssti hana.
„Ég elska þig“, hvíslaði
Apna og lagði höfuð sitt að
öxl hans. „Hjálpaðu mér“.
í skurðarstofu spltalans
hafði læknirinn lokið aðgerð-
inni. Anna gekk inn til að-
stoðaxdæknisins og spurði,
hvemig aðgerðin hefði tekizt.
Læknirimi sagði: „Ef hann
lifir nóttina, þá er honum
borgið“.
Amxa gekk upp í hei-bergi
sitt, kastaði sér upp í rúmið,
gaf grátinum lausan taum —
og bað til Guðs. Þreytan sigr-
aði hana, og loks sofnaði hún.
Snemma morguns gekk
hún niður í einbýlLsstofuna,
þar sem Arndrea lá. Hann var
rennsveittur og hafði enn
ekki komizt til meðvitundar.
í óráði sínu var hann allt ann-
arsstaðar —• 1 kabarettinum,

Gestur
GuSfinnsson:
rjn
1 vo
kvœði
UNÐRSÐ
Eg svaf t moldinni i míljón ár.
Og moldin og ég vorum eitt.
Það var ekkert kvöld og enginn morgunn.
Og elzki neitt.
Svo gerðist undrið einn góðviðrisdag
í glaðasólskini uni hádegisbil:
Ég vaknaði og liorfði í heilhmdi Ijósið,
fann hlýju og yl.
Og nú veit ég, hvað er að vcra til.
Á FLÆÐISKERl
Senn ríður skafl yfir skerið:
hnípir hlióðlátt á ströndinni,
hclclur niðri í sér öndinni,
froslbitið fiskiverið.
Holskeflur hvítar og grænar
hefja sig upp úr kafinu,
æða utan af hafinu,
bugandi von hverrar bænar.
Feigð býr á flæðiskeri,
felur sig dauðinn í þanginu,
vefur í votu fanginu
skipbrotsmann á sJzeri.
sá Önnu dansa og hlustaði á
hana syngja. Anna settist við
rúm hans, þegar vökukoiian
var farin, og af ximli hans gat
hún skilið, að hann lifði end-
urminninguna fi'á alveg séiv
stöku kvöldi í kabarettinum.
Hún mundi það kvöld líka.
Kabarettinn var yfirfullur.
Anna hafði nýlokið æsandi
trxmxbuslætti. Fólkið hafði
hrifizt geysilega og fagnaði
henni ákaft. Þarna var
Andi-ea viðstaddur, og þrátt
fyrir illt augnaráð Vittarios,
bað haxm hana um dans, er
hún hafði farið í föt sín eftir
sýninguna. Að dansinum
loknum, gengu þau að bamr
um. Vittario fylgdist með
þeim, glottandi. Þau urðu
ásátt um að fá sér sitt
konjaksglasið hvort. Vittario
blandaði kokteil og leit tví-
ræðum augum til Andrea um
leið og hamx sagði: „Þegar þér
hafið drukkið þennan kokk-
teil, verðið þér sem nýr og
beti'i maður —t því lofa ég“.
„Ég þakka“, svaraði
Andrea og bi'osti, „en ég er
ánægður með mig eins og
ég er“.
Vittario lét sem hann hefði
ekki nxóðgazt, þegar Andrea
neitaði drykknunx. Hann
hafði þó ætlað sér að njóta
þess áð sjá Andrea dauða-
drukkinn. Þau Anna drukku
sitt konjak, urðu síðan sam-
ferða fram í fatageymsluna
og óku burt.
Við dyrnar heima hjá Önnu
kvöddust þau með innilegum
kossi. Anna gekk upp. Systir
hennar var erm ekki sofnuð,
og þær settust og fóru að
í'abba saman.
„Það gleður mig, að þið
Andrea eruð ásátt. Hefui'ðu
sagt Vittai'io, að þú ætlir að
fara að gifta þig?“ spui'ði
systirin.
„Ekki ermþá — en hann
fær áreiðanlega. að vita það.
Ég' hef ákveðið að sjá hann
aldrei framar“, svaráði Anna.
Systir hennar lagðist til
svefns. En strax þegar Anna
ar viss xmx, að hún væri sofn-
uð, klæddi húix sig aftur.
Dagsbii'tan brauzt ixm unx
gluggatjöldin, þegar systirin
vaknaði um nxorgunirm. Hún
settist upp í xúminu og leit
til rximsins, þar sem Anna var
vön að sofa. En það stóð autt
— og hafði ekki verið sneid.
•n
Á sama tíma stóð Anna
fyrir framan spegilinn í íbúð
Vittarios og lagaði sig til, en
Vtitario lá uppi í rúmi sínu
og mændi á hana; mændi á
hvelfdar línur brjóstanna,
þegar hún var að fara í blúss-
una. En óðar en Axma varð
þess vör í speglinum, flýtt!
hún að hneppa að sér. í svip
hennar var óvenjulega ákveð-
ín harka — og jafnfi'amt iðr-
unarfull skömnxusta, sökum
• þess að hún hafði látið und-
an. Henni farmst augnaráð
Vittax-ios brenna sig um all-
an líkamann, og hún hraðaði
sér að verða ferðbúin. Þögul
og sviplaust leit hún að síð-
ustu til mannsins í rúminu,
gekk að dyrxmum, opnaði
þær, gekk út, lokaði á eftir
sér, andaði djúpt að sér morg'-
unloftinu og flýtti sér niður
eftir götunni. Þá uppgötvaði
hún, að hún hélt á lyklunum
að íbúð Vittarios í lófanum,
og hún henti þeim frá sér óð-
ara og sparkaði þeim með
fætinum niður í skolprennu
undir gangstéttirmi. Með
þeirri tilfinningu, að hér með
hefði hún stenxmt stigu fyrir
því að geta snúið aftur til
Vittarios, hraðaði hún för
sinni. Hún tók sér leigubíl og
var þegar á leið heim til
Andi'ea.
Bíllimx nam staðar fyrir
framan sveitasetrið, og
Andrea kom út úr húsinu.
Undrandi leit hann á Önnu
stíga út úr bifreiðinni og gekk
til móts við hana: „Anna —
ert þú komin! Hvað hefur
komið fyrir?‘ý
„Ekkert. Ég er aðeins
þreytt á boi'gimxi, sagði upp
samningixum og fór“. Anna
horfði í augu hans um leið
og hún bætti við: „Þú sagðir
einu sinni, að ef mig langaði
til að konxa til þín, þá . . . En
kannske er ég of bráðlát".
„Segðu mér sannleikarm —
hver svo sem hann er“, anz-
aði Andrea blíðlega.
„Þú ert mxn eina von,
Andrea“, svaraði stúlkan og
þrýsti sér að honum með tár-
in í augunum. „Þú verður að
hjálpa mér — einmitt núna“.
Móðir Andreas bar þar að.
Andrea tók í hönd hennar og
mælti: „Anna verður hér hjá
okkur. — Við höfum ákveðið
að gifta okkur við fyrsta
tækifæri“.
Gestaherbei'gi stóð reiðu-
búið handa Önnu. Útsýnin úr
gluggum þess veitti hemxi
sti'ax þann frið, sem hún
hafði þráð. Og nokkrum dög-
um síðar var undirbúningur
brúðkaupsins í fullum gangi.
Saumakonur unnu að því að
saunxa brúðarkjólinn, og
brúðgaunxinn fylgdist með
því sem öðru af áhuga.
En þá var það einn daginn,
mitt í þessum önnum, að
stúlkan stóð við glugga á
herbergi sínu og horfði út
yfir sveitina í ljósaskiptun-
um. Undir einu trjánna í
nokkurri fjarlægð sá húxx þá
nxóta fyrir marmvei'u, er stóð
þar og hallaðist upp að boln-
um. Ekki var það Andrea, en
samt kom hann henni kuirn-
uglega fyrir sjónir. Og fyrr
en varði vissi hún, að þetta
var Vittario. Henni var ljóst,
að hún varð fyrir hvern mun
að konxa í veg fyrir hneyksli,
og flýtti sér því út. „Hvað
ert þú að gera hér. Farðu
héðan, þú hefur ekkert hér
að gera“. Vittario virti hana
fyrir sér og glotti háðslega.
„Dettur mér ekki í hug.
Einnig ég þarf svolítið sveita-
loft. — En þó þú hafir nú
mikið að gera — þá gangtu
með mér smá-spotta“. — Hún
féllst á það, til þess að koma
honum burt frá húsinu.
Vittario leit á hana, nístings-
kalt.
„Þú hefðir nú getað kvatt
mann þama um morguninn“,
sagði hann.
„Fyrirgefðu góði“, anzaði
Anna stuttlega — „en ttú
JÓLAHELGIN
13