Alþýðublaðið - 24.12.1954, Blaðsíða 14

* verðurðu a'ð láta mig vera í
' friði. Ég elska Andrea, og við
giftum okkur á morgun“.
i Vittario æstist: ,,Ertu nú
viss um, að þú elskir hann?
— Varstu hrædd um, að þú
myndir koma aftur til mín,
þegar þú hentir lyklunum?“
Ekki langt frá, þar sem þau
stóðu, heyrðist viðarhögg, og
Anna gekk í átt til neðan-
íarðarbyrgis rétt þar hjá.
Vittario fór á hæla henni og
opnaði dyrnar. Þau gengu
inn. Þarna var engin hætta á,
■að neinn heyrði til þeirrá,
hugsaði Anna. Og hún sagði:
„Reyndu að skilja mig,
Vittario. Ég gat ekki haldið
áfram að þekkja þig'. Þú hef-
ur verið mér til ills. Eftir að
• ég kynntist Andrea, hef ég
hatað þig. Farðu!“
„Veit Andrea, hvað gerzt
hefur milli okkar?“ spurði
Vittario æstur.
„Kannske ekki allt“, anzaði
stúlkan.
Hann greip um axlir henn-
.ar: „Ætlarðu að segja mér, að
jþú elskir hann!“
„Já, og aftur já!“ stundi
Anna. Vittario kastaði henni
frá sér, en gekk að henni aft-
ur og gaf henni hvern löðr-
unginn á fætur öðruin um
leið og hann hrópaði:
„Segðu svo enn, að þú elsk-
ir hann! Segðu það — ef þú
þ>orir!“
„Já! Ég geri það! Eins og
ég hata þig!“
Én í þessu kastaði hann sér
á hana eins og tigrisdýr, 'ienti
henni niður í steingólfið og
reyndi að neyða á hana koss-
um og faðmlögum, sem svo
oft áður hafði endað með því,
að hún gafst upp fyrir lion-
um. En í sama mund var dyr-
unum hrundið upp, og
Andrea, sem hafði heyrt
hávaðann, gekk inn. Hann sá
Vittario og Önnu í átökunum
og heyrði hana hrópa: „Aldrei
— aldrei fer ég með þér!“ Þá
rauk Andrea á Vittario, og
þeir tókust á. Báðir voru
nokkurn veginn jafnir að
kröftum, en Vittario hafði
ekki úthald á við Andrea.
Brátt var hann afkróaður úti
í horni, og þegar hann sá sér
ekki undankomu auðið, þreif
hann niður í vasa sinn. And-
artak gljáði á skammbyssu í
hendi hans, en áður en haim
gæti miðað var Andrea
hlaupinn á hann. Það kvað
við skot, og Vittario féll sam-
an. Kúlan hafði lent í honum
sjálfum. Andartak stóð
Andrea óttasleginn og starði
á hinn dauða; leit síðan á
Önnu, sem stóð með hend-
urnar fyrir andlitinu.
„Þú hefur gert mig að
morðingja ■— fjarðu, segi ég
— farðu — ég vil ekki sjá
þig framar!“ hrópaði hann ör-
vita. Anna hljóp út úr byrg-
inu og eitthvað inn í skóginn.
Hróp Andrea fylgdu henni.
Stjörf af ótta náði hún út á
þjóðveginn og reikaði þar
sem blindingi eftir akbraut-
inni. Hugur hennar bjó að-
eins yfir einni hugsun: að
komast sem lengst burtu, burt
frá þeim heimi, sem ekki var
henni viðráðanlegur, burt frá
því lífi, sem ekki var fært
henni, jafn tvískiptri og hún
var.
Bifreið nam skyndilega
staðar að baki henni og hafði
næstum ekið yfir hana. Tveir
karhnenn stigu út. Þeim var
ljóst, að aðeins eitt var hægt
að gera — og í skyndingu
settu þeir Önnu upp í bílinn
og óku með hana til sjúkra-
hússins í borginni. Það var
einmitt sjúkrahúsið, sem síð-
an hafði verið heimili hennar
og verndað hana fyrir þeim
freistingum, sem hvarvetna
biðu utan múra þess, en mjög
sjaldan náðu inn fyrir þá.
Kaþólsku systurnar tóku
hana til reynslu í sína tölu.
Systir hennar hafði reynt að
fá. hana þaðan — en árang-
urslaust.
j*.
Anna stóð við rúm
Andreas. Hann komst smám
saman til meiri meðvitundar,
og augnaráð hans hvarflaði
að verunni við rúmstokkinn.
„Það er ég, Andrea. Anna.
Líttu á mig“. Anna laut nið-
ur að andliti hans.
„Þú ert ekki Anna“, svar-
aði hann dræmt. „Það getur
ekki verið“.
Andartak stóð Anna ráða-
laus. Síðan reif hún af sér
höfuðklæðið.
„Líttu á mig, Andrea. Þetta
er Anna. — — Okkur hefur
liðið illa, Andrea“.
„Já. Þú ert hún Anna. —•
Já, okkur hefur liðið illa. Fn
ekki lengur“.
„Nei, ekki lengur“, svaraði
Anna, en Andrea féll aftur í
mók, sökum þreytu og sótt-
hita. Anna féll á kné við rúm-
stokk hans. „Leið oss ekki í
freistni — heldur frelsa oss
frá illu“, bað hún. Hún fann,
að hún myndi hafa andlegt
þrek til að taka hverju, sem
að höndum bæri, gekk út úr
sjúkrastofunni og lét aðra
systur taka við. Læknamir
sögðu, að Andrea væri úr
allri hættu. Anna hað yfir-
lækninn um að fá að starfa
við aðra deild fyrst um sinn,
en þeirir bón var illa tekið,
Þeir sögðust ekki geta án
hennar verið einmitt þar sem
starfið væri erfiðast, því hún
væri duglegust allra,
Tveim dögum síðar. Andrea
lá í rúmi sínu á einkaher-
berginu, og gömul nunna
hjúkraði honum. Hann horfði
þögull á hana um stund, en
spurði síðan:
„Er ekki systir hér á spítal-
anum, sem heitir Anna?“
„Jú. En undanfarið hefur
hún unnið á skurðlækninga-
deildinni".
„Skurðlækningadeildinni?
Því þá þar?“ spurði Andrea
undrandi.
„Ja, það er nú svo“, anzaði
systirin. „En nú skuluð þér
hvíla yður og reyna að sofna,
annars eykst hitinn aftur“.
Andrea lagðist út af, en
fékk ekki skilið, hvers vegna
Anna hafði flutzt til.
Á sama tíma var Anna að
ganga inn í skurðlæknastof-
una. I því sem hún gekk inn,
var ein af ungu aðstoðar-
stúlkunum að galskapast við
ungan lækni. Hann var nð
ljúka við að kyssa hana, og
um leið og hún reyndi að losa
sig sagði hún: „Slepptu mér
•— ég þarf að fara með
slcýrslu til hans prófsa
gamla“.
„Gefðu mér þá einn koss
enn. Svo máttu fara“, sagði
læknirinn. Anna hafði séð
þetta og heyrt, og gekk nú
inn í stofuna. Læknirinn
flýtti sér út, strax er hami sá
Önnu, en Anna nam staðar
fyrir framan stúlkuna:
Systir Anna og prófessorinn.
Við höfum venjulega mikið úrval af verkfærum, járnvörum til bygginga og búsáhöMum, meðal annars:
VATNSFOTUR
BALAR
1»V OTTAKLEMUR
KJÖTKVARNIR
BORÐBÚNAÐUR
BÚRHNÍFAR
SKÆRI
BOLLAPÖR
DISKAR
o. fl. o. fl.
HEFLAR
HAMRAR
ÞVINGUR
HALLAMÁL
JÁRNSAGABOGAR
JÁRNBORAR
TRÉBORAB
ÞJALIR
TOMMUSTOKKAR
o. fl. o. fl.
SAUMUR
TRÉSKRRÚFUR
INNIHURÐALAMIR
SKRARog HANDFÖNG
SMEKKLÁSAR
SKOTHURÐAJÁRNN
GLUGGAT JALDASTENGUR
GUGGATJALDAGORMAR
o. fl. o. fl.
Reykjavík,
14
ALÞYÐUBLAÐIÐ