Alþýðublaðið - 24.12.1954, Blaðsíða 11

Mangano i hLutverki (Jnmi.
í heimsóknartíma á sjúkra-
húsinu kom líknarsystir til
Önnu og tilkynnti henni, að
systir hennar væri komin að
heimsækja hana. Anna fór
niður og sá þar systur sína í
fylgd með ungum manni.
„Þetta er Georg“, mælti
systirin, og um leið og hún
snéri sér að manninum, bætti
hún við: „Og þetta er sem-
sagt systir mín, hún Anna,
finnst þér hún ekki sæt? —
Ég skal segja þér, Anna, að
hann langaði svo mikið til að
sjá þig. Finnst þér hann ekki
aðlaðandi maður, Anna?“
„Jú — sannarlega", svaraði
Anna. „Hvenær ætlið þið' að
gifta ykkur?“
„A morgun!“ anzaði sýst'ir-
in. Og unnusti hennar bætti
við:
„Við viljum endilega hafa
ýður með í veízlunni — og
þó ékki væri nema í kirkj-
unni“.
,,Ég þakka fy rir, en ég get
ekki farið“, svaraði Anna
blíðlega.
„Hún er hrædd við að fara
frá þessum stað“, mælti systir
Önnu.
„Hrædd! Við hvað? Eg er
hér til að vernda hana, ef
með þarf“. Síðan snéri liann
sér beint að Önnu: „Langar
yður aldrei til að sjá heiminn
fyrir utan? Að sjá fólk?“
spurði hann.
„Hér er nóg fólk — og hér
er minn heimur. Eg er ham-
ingjusöm hér“.
Þegar hjónaefnin voru far-
ín, kom líknarsystir til Önnu
og bao hana um að koma inn
á skrifstofu klausturstýrunn-
ar.
Klausturstýran var um sex-
tugt, virðiileg, róleg, skiln-
ingsrík, og hafði til fulls snú-
ið baki við heiminum fyrir
löngu. Anna gekk inn i skrif-
stofu hennar og nam staðar
fyrir’ framan hana. Klaustur-
stýran leit upp frá blaða-
bunka og mælti:
„Þér voruð að fara fram á
að fá að tala við mig. Hyers
óskið þér?“
Anna var þögul andartaks-
stund og hikaði, en svaraði
síð'an einarðlega:
,,Ég þarfnast hjálpar yðar.
Ég hefi beðið yður áður, og
bið yður enn: Lofið mér að
sverja eiðinn“.
Klausturstýran leit alvöru-
augum á Önnu um leið og
hún svaraði:
„Leyfið mér að segja yður
í einlægni: Þér hafið ekki
þroska til þess ennþá. Þér
hafið áreiðanlega ekki hugs-
að málið nógu vandlega enn-
þá“._
„Ég veit, að þér efizt um
köllun mína“, mælti Anna
róleg.
„Jó“, svaraði klausturstýr-
an. „Gerðir yðar eru of
bundnar því jarðneska.
Skyndilegar ákvarðanir yðar
og skortur á yfirvegun hafa
oft valdið mér áhyggjum. Þér
ei’uð of háðar breyzkum til—
finningum yðar — ennþá“.
Lotnu höfði gekk Anna út
úr skrifstofu klausturstýr-
unnar.
Um kvöldið kom fjöldi
særðra manna á sjúkrahúsið,
og Anna varð að aðstoða við
móttöku þeirra. Þar á meðal
Var einn sérstaklega illa leik-
inn. Hann var meðvitundar-
laus, og svitinn bogaoi af hin-
um í striðum straumum.
íiann leit út fyrir að vera um
þrítugt — svipurinn karl-
mannlegur og einarður. Hár
hans var klístrað við ennið.
Læknir gékk að honum og
leit á hann.
„Alvarlcgt taugaáfall. Við
verðum að gera skurðaðgerð.
Hafið allt tilbúið!“
Þessi ákveðna skipun kom.
Önnu til að hætta við það
sem hún hafði tærið að gera.
Hún gekk að börum manns-
ins og horfði á sveitt og fölt
andlit hans. Skyndilega
stirðnaði hún upp og þrýsti
höndum að brjósti sér.
„Andrea". Varla máttl heyra,
er hún hvíslaði nafn hans.
Hún snéri sér að lækninum,
sem hafði gefið fyrirskipun.-
ina um aðgerð.
„Er 'þetta alvarlegt?“
spurði hún svo lágt, að varla
heyrðist.
„Já. Ég er hræddur um, að
ekki sé mikið hægt að gera
fyrir hann“. Anna færði
lækninum annarshugar, það
sem hann bað um, og í hreyf-
ingum hennar var eitthvaðý
sem kom lækninum til að-
stara á hana.
„Líður yður eitthvað illa?
Mér sýnist þér vera aðfram
komnar af þreytu. Farið held-
ur upp og hvílið yður“.
Læknirinn brosti vingjarn-
lega.
„Leyfið mér heldur að að-
stoða yður“, svaraði Anna.
„Hvar er prófessorinn?“
„Ég hef hringt — en hann
er í leikhúsinu", svaraði
læknirinn.
„Og ætlið þér að fram-
kvæma aðgerðina?“
„Vitanlega — hver annar?“
Anna tók á rás út úr skurð-
arstofunni og niður á stæoi
sjúkrabifreiðanna. Nokkr-
um sekúndum síðar var hún
á leið til leikhússins.
Prófessor Ferri sat ásamt
fjölskyldu í stúku sinni, þeg-
ar honum var tilkynnt um
komu systur Önnu. Með fá-
um orðum sagði hún honum,
hvert erindi hennar væri —-
að mjög veikur maður hefði.
verið fluttur í sjúkrahúsið.
Þau fylgdust að í sjúkrabií>
reiðinni, og á leiðinni spurði
prófessorinn:
„Er þetta nokkur, sem þér
þekkið?“ Anna hikaði en
svaraði loks lágt: „Já“.
Læknirinn á skurðarstoi-
unni sá sér t'il undrunar, h\rar
Anna kom með prófessorinn.
„Hvers vegna komið þér —
hafið þér verið sóttir?“ spurði
hann prófessorinn.
„Sóttur? Nei, nei. Ég hugs-
aði mér aðeins að líta á sjúkl-
ingana. Er nokkur sérstak-
lega veikur?“
„Já — það er nýkominn.
mjög illa útleikinn maður.
Bílslys. Það er verið að búa
hann undir uppskurð. Þér
viljið kannske líta á hann?“
Þegar prófessorinn hafði
athugað manninn, snéri hanri
sér að unga lækninum og
mælti: „Þegar ég hafði næt-
urvakti í fyrsta skipti, var
komið til mín með svipaðan
sjúkling. Ég var yngri en þer
eruð — en ég hafði samt ekk-i
þá dirfsku til að bera að ætla
mér það að fremja aðgerð upp
á eigin spýtur. Skurðlækning'
var í þá daga virt sem einstöfc
list. — Ég fæ ekki betur séð
en þér séuð þreyttir og ættuð
að láta mig sjálfan um þessa
aðgerð“. —s Anna sendi pró-
fessornum þakklætis-augna-
ráð um leið og hún gekk inn í
hliðarherbergi til að fara i
vinnuslopp. Eftir að prófess-
orinn hafði einnig farið í hvít-
an slopp og þvegið henduir
sínrr, var allt til reiðu.
Ur ldefanum þar sern
svefngasgjöfinrii var stjórnað
gat Anna fylgzt með hverjri
smáatriði aðgerðarinnar.
„Andrea“, hvfslaði hún og
þrýsti höndunum að brjósti
sér, en augu hennar flutu í
tárum. Hún hneig saman á
stólkolli og varð hugsað
nokkra mánuði aftur í tím-
ann. í huga sér sá Anna alit:
það, sem gerzt hafði í lífi
SÍRENU-VÆL sjúkrabifreið-
arinnar smaug gegnum þok-
una. Það var snemma morg-
uns, og bærinn ekki vaknað-
ur; aðeins örfáar árrisular
hi’æður horfðu á eftir bíln-
um sem ók allt hvað af tók til
sjúkrahússins. Lítill drengur
5—6 ára, með leikfang í hendi
sér, fylgdist tárvotum augum
með aðförum burðarmann-
anna, sem tóku við sjúkrabör-
unum. Hann stóð kyrr við
sjúkrahússhliðin og kallaði
óaflátanlega: „Mamma —
hvar er hún mamma mín?“
Ung líknarsystir vísaði burð-
armönnunum leiðina, en snéri
sér síðan að litla drengnum,
lagði handlegginn um háls
honum og sagði blíðlega:
„Þú skalt fá að fara til
hennar mömrnu þinnar — en
nú skaltu fyrst fara með syst-
ur Virginíu. Bíddu svo róleg-
ur, og mamma þín kemur von
bráðar“.
Stofugangur var hafinn, og
pi’ófessor Ferri gekk frá einu
rúminu til annars í fylgd með
tveim aðstoðarlæknum og
systir Önnu — kornungri
stúlku, sem bar slíkan kven-
legan yndisþokka, auk and-
Iitsfríðleiks, að jafnvel
nunnubúningnum tókst ekki
að leyna honum. Úr augum
hennar lýsti samúð og vin-
gjarnleiki til sérhvers sjúkl-
ings, og á sjúklingunum mátti
sjá, að þeim þótti vænt um
hana.
I einu rúminu lá ungur
maður, veðurbitinn, auðsjá-
anlega vanur íþróttum og
útiveru. Hann hafði viðamikl-
ar umbúðir um annan fótinn.
Eftirvæntingin leyndi sér
ekki í augum hans, er hann
spurði:
„Get ég nokkurntíma tekið
þátt í knattspyrnu framar,
herra prófessor?"
En varla hafði prófessorn-
um gefizt tóm til að svara, er
hann var kallaður niður á
skurðstofuna, þangað sem
hinn nýkomni sjúklingur
hafði verið fluttur.
Konan lá á skurðarborð-
inu. Læknir og hjúkrunar-
kona voru að undirbúa svæf-
ingu. „Hvað verður um litla
drenginn minn?“'stundi kon-
an í örvæntingu. „Hvað á ég
að gera? G, mér líður svo
illa! Drengurinn minn —■
drengurinn —“.
Prófessorinn hófst handa
án þess að hafa augun af því,
sem hann gerði, er hann skip-
aði aðstoðarfólkinu að rétta
sér tengur, nálar eða skæri.
En andardráttur konunnar
varð æ veikari, eftir því sem
á aðgerðina leið, unz hann
hætti algjörlega. Þá lagði
prófessorinn tækin frá sér,
gekk út að glugganum og
kveikti sér í sígarettu.
En þegar Anna gekk út úr
skurðstofunni, beið litli
drengurinn þar fyrir framan,
og faðir hans var einnig kom-
inn. Hann var ofur venjuleg-
ur verkamaður, nema hvað
hann var augsýnilega undir
áhrifum áfengis.
„Ég pípi á prófessorinn —
ég er þó maðurinn hennar —
hver hefur gefið leyfi til að
láta skera lconuna mína?“
Hann æstist æ meir, og snéri
sér loks að syni sínum:
„Veiztu hvað þeir hafa gert
við hana mömniu þína? Tekið
hana frá mér og myrt hana —
það hafa þeir gert“.
Systir Anna lagði höndina
blíðlega á öxl mannsins um
leið og hún mælti:
„Þér megið ekki hafa svona
hátt. Þá neyðumst við til að
segja yður að fara. Annars
ættuð þér að blygðast yðar.
Hvar voruð þér, þegar konan
yðar var sótt? — Einhvers-
staðar úti — að drekka. Og
nú eruð þér ölvaðir og ættuð
að fara heim“.
„En hvað um barnið?“
spurði maðurinn og komst til
sjálfs sín andartak.
„Við tökum drenginn að
okkur, þangað til þér hafið
fengið atvinnu og tekið yður
á. Þá getið þér komið aftur —
fyrr ekki“.
Silvaha Manganó.
Kujkmynöa'sag'a'n RDn
JÓLAHELGIN