Alþýðublaðið - 24.12.1954, Blaðsíða 15

starfs — og biðjið ungu stúllc- „Ég er kominn hingað til
una um að koma hingað inn að tala við þig, Anna“, mælti
til mín“. — Anna gekk út, Andrea.
lotnu höfði. „Farðu aftur inn til þín,
* ellegar ég verð að kalla á
„Þér gleymið því, að eftirlitsmann".
klæðnaður hjúkrunarkvenn- „Ekki fyrr en ég hef fengið
Við skurðarborðið.
„Takið af yður þennan
varalit!“
Stúlkan leit snúðugt á
Önnu og spurði: „Er hann
yður til óþæginda?“
„Reglurnar banna öll fegr-
unarmeðul hér“.
Stúlkan þurrkaði sér um
munninn með vasaklút. „Er-
uð þér nú ánægðar? Guð má
vita, hversvegna þér eruð á
móti mér. Ég hef það á til-
finningunni, að þér eigið bágt
með að umgangast ungar lag-
legar stúlkur —“.
,,Farið_ svo!“ slcipaði Anna.
„Já. Ég skal áreiðanlega
fara. En athugið það, að yður
fer illa að vanda um við aðra.
— Þér hafið óefað notað
marga skipsfarma af varalit,
þegar þér voruð ungar —
Reiðin blossaði upp í Önnu,
og hún rétti stúlkunni vænan
löðrung.
„Þetta slculuð þér fá borg-
að!“ hrópaði stúllcan. „Ég
kæri yður fyrir forstöðukon-
unni“.
A
Anna stóð þögul inni í
skrifstofu forstöðukonunnár.
Virðulega mælti sú síðar-
nefnda, þar sem hún sat við
skrifborðið og horfði á Önnu:
*„Við forðumst hneyksli
eins og sjálfa syndina. Það
nægir ekki að trúa. Trúin
verður að sjást af verkunum;
og hér eru mörg augu, sem
fylgjast með hverri hreyfingu
yðar. — Reynið nú einu sinni
að trúa mér fyrir því, hvað
þjáir yður — —“.
Anna hikaði, en svaraði
síðan: „Nei. Nei. Ég get það
ekki“.
„Ég hafði þá á réttu að
standa, að ég efaðist um köll-
un yðar. En tölum um það
síðar. Gangið nú til 'yðar
anna leggur yður þær skyld-
ur á herðar að halda reglur
spítalans", mælti forstöðu-
konan við aðstoðarstúlkuna.
„Það særir mig, að Anna
skuli hafa komið ósæmilega
fram, því hún er einhver heil-
brigðasta og bezta manneskja,
sem ég þekki. — Ég skal sjá
um, að þér verðið fluttar yfir
á aðra deild. Og farið nú“.
Stúlkan flýtti sér út úr skrif-
stofunni.
Anna var aleins í skurðar-
stofunni, þegar Andréa gekk
inn og studdist við tvo stafi.
Hún leit upp, og með hjart-
slátt sagði hún:
„Þú mátt ekki koma hingað
inn. Farðu inn í þína stofu“.
að tala við þig — ég elska
þig — hlustaðu á mig!“
„Ég vil ekki hlusta á þig“.
-— Anna sneri sér til hálfs frá
honum.
„Ég hef þjáðzt milcið“, hélt
Andrea áfram.
„Það hef ég líka — en
angraðu mig itiú ekki meira.
Þú. svaraðir eklci bréfunum
mínum. Er þér ljóst, hvað það
þýddi fyrir mig?“ sagði Anna.
„Hvers vegna fórstu án
þess, að gefa nokkra skýr-
ingu?“ spurði Andrea.
„Þú sagðir einu sinni, að
fyrst yrði eg að deyja til þess
að læra að lifa. Nú hefi ég
lært að lifa — ég lifi nýju
lífi. Far þú þína leið!“
„Einu sinni þótti þér vænt
um mig“, svaraði Andrea.
„Við ætluðum að giftast. Þú
hlýtur að elska mig enn. Það
varst þú, sem hjúkraðir mér
liér _fyrst“.
„Ég hefði hjúkrað hverjum
sem var“, svaraði Anna.
„Segðu ekki ósatt, Anna.
Þú elskar mig!“
„Ég elska allt, sem lifir;
alla, sem þjást1. Anna stóð
stirðnuð sem líkneski, og af
baksvip hennar var elcki
hægt að sjá þau átök, sem
áttu sér stað innra með henni.
„Ég veit, að þú berð þenn-
an klæðnað eins og brynju —
gegn því lífi, sem þú þorir
ekki að liía. — En vertu ekki
hrædd, A.nna. Þú ert sú kona,
sem ég \úl gera að eiginkonu
minni — það er sjálft Íífið“.
Hann ætlaði að snerta
hana, en hún vék sér undan.
„Farðu!“ hrópaði hún.
„Nei“, svaraði Andrea. „Ég
fer ekki, þegar ég hef fundið
þig. Komdu með mér — þú
ert frjáls og ekki bundin
neinum eiði. Byrjum nvtt
líf“.
„Ég er h j úkruna rlcon a.
Læknarnir, sjúklingarnir og
systurnar þarfnast mín“.
„Láttu ekki hugsjónir
blekkja þig, Anna. Þú þari't
að eignast heimili og börn —
heyrirðu hvað ég segi? —
heimili og börn?“
„Farðu nú! Angraðu mig
ekki meira!“ svaraði Anna.
„Littu á mig, Anna. Eftir
nolckra daga fer ég héðan. —
Ég bíð eftir þér!“ ^
Þrem dögum síðar. Anna
stóð við gluggann, þegar
Andrea ók burtu. Énnþá
hljómuðu síðustu orð hans í
eyrum hennar: „Mundu, að
ég elska þig. Ég bíð þín
klukkan níu fyrir utan spítal-
ann“.
Anna gekk upp í herbergið
sit.t og tólc að hafa ftitaskipii.
Síðan hljóp hún út í gangano,
og faldi sig bak við súlu, á
meðan tveir læknar gengut
fram hjá. Þeir voru að tala
um járnbrautarslys — fjölda
dauðra og særðra — það
myndi verða nóg að gera á
spítalanum alla næstu nótt.
— Anna heyroi kallað á sig,
en hún hélt áfram að læðast
burtu. Hún komst út að girð-
ingunni umhverfis spítalann,
og sá hvar bifreið kom og
staðnæmdist skammt frá.
Hún vissi, að Andrea sat við
stýrið. En þá snéri hvn
skvndilega við — hljóp r.3
spítalanum áftur. í andliti
hennar voi'u ákveðnir og
harðir drættir, er hún gekk á
ný til starfs síns. Og í sama
mund heyroist hvinur sjúkra-
bifreiðanna, sem streymdu að>
með hina særou.
*
s
>
s
s
s
$
\
s
i
.s
*
*
*
,s
§
,s
,s
,s
s
\
s
I
'S
;s
S
s
N
S
s
s
»
4
r
s
s
5
fc
í
i
*

FarsæEf komandi ár.

.. ...
j'i* 5* ' iílfi' '
llagT Isiands h.f.
. j-._r._r ■J'<s'<^'<''r <^r<Jr <Jr<^r _r._r.j-.jr ■'T.J'-S'’^r<^'< ^
s
s
s
s
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
' s
s
s
' s
' s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
>
N
*
'•ur*
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
*
s
s
s
s
G. J. F05SBERG, vélaverzlun h.f.
Vesturgötu 3, Reykjavík.
Umboðsmenn hér á landi fyrir:
TIIE BLACK & DECKER MFG. CO.,
Towson, USA
Höfum jafnan þessi heimsþekktu rafknúnu
verkíæri fyrirliggjandi. ., ... T7 v

S
s
s
s
s
\
i
s
s
s
V
V
s
s
s
s
s
s
K'
s
s
s
s
s
s
s
V
V
s
s
s
s
s
s
s
s
\
s
s
V
i
V
V.
s
s
\
s
%
JÓLAHELGIH #;
%