Vísir - 24.12.1935, Síða 3

Æaða,
Vér fögnum hækkandi sól og
vaxandi veldi dagsins, sem jóla-
tíminn boðar. Oss þykir yndi að
mörgum þjóðlegum minning-
um, sem við þessa miðsvetrar-
hátíð eru tengdar frá fomu
fari. En kristnum mönnum eru
þau ljóss og sólarhátíð í vetrar-
myrkri, vegna þess að þau boða
ódauðlegum, ljósþyrstum
mannssálum fögnuðinn mikla.
Eg boða yður mikinn fögnuð!
Þetta segja oss jólafrásögur,
jólasálmar og hljómar jóla-
klukkna, er berast út yfir bæ og
bygð og „kalla þjóð Iírists í
tjöld“. Vér víkjum því til hliðar
öllu, sem á undanförnum dög-
um hefir verið sett í samband
við jólin. Hið ytra jólahald
verður aukaatriði. Vér fögnum
lúnni bestu, hinni einu og sönnu
jólagjöf Guðs. Nú er oss fædd-
ur frelsarinn. Og hver einasta
jólahátið kallar krislinn lýð til
þess að íhuga gildi þeirrar gjaf-
ar, og þakka Honum, sem gjöf-
ina gaf.
Eg á sjálfur að þakka þessa
gjöf af öllu mínu hjarta, gjöf,
sem verður mér því dýrmætari,
sem eg á liana lengur. En eg á
lika af minum veika mætti að
henda öðrum á þessa gjöf, sem
öllum er ætlað að eiga og njóta
með mér. Eg á að segja frá því
sem eg veit um frelsishetjuna
og friðargjafann, sem jólin eru
helguð. Og eg má ekki fremur
þegja um þetta, þótl nú virðist
svo, sem mennirnir meti annað
meir en frelsið og friðinn, sem
þeim er boðinn í honum. Ef
Kristur hefir verið og er mér
ástvinur sálar minnar, svo að
þökk og lofgjörð er í lijarta
mínu, má eg ekki gleyma því,
að alt liið besta og göfgasta í
sálum allra annara manna þráir
hann og ekkert annað en hann.
Og ef eg veit um þyrstar og
þreyttar sálir, sem þarfnast
hans, þá má eg ekki gleyma því,
sem af mér er krafist:
„Seg þeim, hvað þú sjálfur reyndir,
sjálfur veizt og þreifar á.
Um hans kærleik, um hans dæini,
um hans lífgun dauðum frá.“

Jólahugleiðing eftir
ÁrnaSigurðsson frlkirkjuprest. 1S|
É£t
„Og engillinn sagði við þá: Verið óliræddir, því sjá, eg
boða yður mikinn fögnuð, sem veitast mun öllum lýðn-
um; því að yður er í dag frelsari fæddur". (Lúk. 2, 10).
Það skiftir minna í þessu
sambandi, þótt einhverjir skilji
og skýri eðli hans og veru að
einhverju leyti öðruvísi en eg.
Þess get eg ekki krafist, að allir
hugsi eins og eg. En hitt veit eg,
að allir þurfa að sjá hann, eiga
liann að frelsara og leiðtoga
ekki síður en eg.
Það er því aðalatriðið, að eg
segi frá því, sem eg liefi fengið
að vita um hann. Mér ber að
fara að likt og sagt er um hirð-
ana í framhaldi jólaguðspjalls-
ins, að „þeir skýrðu frá því, sem
talað hafði verið við þá um
barn þetta.“ t
Hann var í uppliafi hjá guði.
Hann tók á sig læging mann-
legra kjara mönnum til hjálpar,
„gjörðist vor vegna fátækur,
svo að vér auðguðumst af fá^
tækt hans.“ Meðal mannanna
lifði hann stutta mannsævi. En
nógu langa til þess, að hann
skín nú við augum ólíkustu
manna, sem ímynd æðstu and-
ans tignar og máttar. Þótt
mennirnir horfi á hann gegn
um marglit sjónargler mismun-
andi skoðana, sjá þeir allir frá-
bæra yfirburði hans. Af verkum
hans ljómaði líkn og mildi. Og
af orðum hans slíkt hið sama,
er hann kallaði til sín alla, sem
erviðuðu og voru hlaðnir þunga,
til þess að veita þeim hvíld. En
samt var ekkert ókarlmannlegt,
veiklegt eða kveifarlegt við
hann. í orðum og athöfnum var
liann ímynd allrar hreinskilni
og hugdirfðar. Hann var þeim
vísdómi gæddur, sem oft var
eins og hulinn spekingum og
hyggindamönnum heimsins, en
reyndist þó augljós og opinber
börnum og smælingjum. Gæsk-
an, mátturinn og spekin, sem
birtist í lífi hans, helgar honum
það nafn sem hverju nafni er
æðra: Guðs sonur. Þegar hann
lét blinda sjá, læknaði sjúka,.og
gaf látnum líf, kom það í ljós,
að hann, sem fæddur var við fá-
tækleg kjör, var óendanlega
miklu máttkari öllum, sem fyrr
eða síðar hófust til auðs og
valda. Eins og hann sjálfur
sagði, átti hann hvergi höfði
sínu að að halla. En samt leit-
uðu mennirnir hælis hjá hon-
um, og vildu halla þreyttu höfði
að ástríku bróðurhjarta hans.
Frá þessu segja guðspjöllin.
Frá þessu segir 19 alda saga
mannkynsins. Og fná þessu seg-
ir saga vorra tíma um öll heims-
ins lönd. Enn í dag vígir liann
sér votta og postula í austri og
vestri, menn, sem votta trúna á
liann svo öfluglega og dásam-
lega í orði og verki, að vér les-
um það og heyrum, lirifin af
undrun og þökk.
Mörgum þykir dimt yfir, og
veður öll válynd í mannheimi á
þessum tímum. Ekki skortir þó
mennina vísindaþekkingu né
vald það, sem hún veitir. En
það sem brestur, eru sannir
vitsmunir, sem stýrt er af kær-
leik og góðum vilja, svo að allri
annarri þekkingu mannanna og
getu verði til gæfn stýrt, en ekki
ógæfu. Og ekki mun neinn
treystast til að andmæla því í
einlægni og sannleika, að alt
þetta mundi fást, ef mennirnir
gerðu Ivrist að frelsara sínum,
og létu ljós orða hans og eftir-
dæmis lýsa sér.
En það hvíla einnig aðrir
skuggar yfir lífi margra. Skugg-
ar sjúkdóma, skuggar sorgar og
sársauka, er dauðinn veldur.
Þeir skuggar hvíla yfir mörg-
um um þessi jól. Eins til þeirra,
og til hins stríðandi mannkyns
um lieim allan berst nú engil-
kveðjan himneska: „Verið
óhræddir, því sjá eg boða yður
mikinn fögnuð, sem veitast mun
öllum lýðnum; þvi að yður er i
dag frelsari fæddur,“ frelsari
frá synd og sorg og dauða,
frelsari, sem býður hjálp sína
þeim „bjargarlausu og snauðu,
þeim breyzku, særðu, föllnu,
týndu og dauðu,“ öllum, er boð-
inu vilja taka, hjálpina þiggja.
Hans jólagjöf, Guðs jólagjöf í
honum, er
Friður Guðs og velþóknun öll-
um mönnum og öllum heimi.
Hver er sá, sem ekki vill þiggja
þá gjöf?
Gleðileg jól í Jesú nafni.
m
m
m
m
m
m
Éit
m
m
m
m
Éé
m
m
áífe
m
m
m
m
m
m
m
Ét
m
m
m
m
m
m
m
m
m
zAm
m
M
m
m
m