Vísir - 24.12.1935, Qupperneq 4

4
VÍSIR
.L. BUDDE :
S&fycm. uun t^íaptxmJjCu"
Sjá! Lífsins hátíð, hátíð harns og nióður,
í húmi velrar boðar aftur vor
og sýnir oss á ný, að guð er góður
og gætir vor við sérhvert æfi-spor.
Sú hátið Ijóss og lífs skal á það minna,
að lifið sjálft er eilíft, — heila^t fræ,
sem ofar moldu á sitt ljós að finna
við endalausra himna þýðan blæ.
Sem móðir Drottins hann í voðir vafði,
er verða skyldi ímynd guðs á jörð, —
um hverja sál, scm ekkert athvarf hafði,
mun æðri máttar faðmur halda vörð.
Og fullkomleikans fræ er í oss öllum,
þótt fátæklegt það reynist enn um sinn: ,
Vér komust öll, éir hreysi og éir höllum,
í himin æðstu speki’ og góðleiks inn.
Ef guðsmynd yðar ei með illu skerðið
og alt af látið ráða liæstu þrá, —
heyr fyrirheitið: Fullkomnir þér verðið
sem faðir vðar sjálfur himnum á.
Já, látum Drottins ljúfu orð oss hugga
og lif vort móta sem hið gljúpa vax
og vitum, að í skammdegisins skugga
er skin frá ljósi guðs vors milda dags.
Jakob Jóh. Smári.
Þekkirðu ,,Jólafrænda“? Jóla-
frænda með góðlega, glaða andlit-
ið, með kátu, gletnislegu augun,
sem aldrei dimmir yfir, því aö
birtan stafar frá jólagleðinni
sjálfri, sem býr innra með honum
og á bakinu hefir hann poka, full-
an af góðu skapi, sem aldrei geng-
ur til þurðar, þvi hann hefir dregið
það saman úr birgðum drottins
sjálfs. Þekkirðu hann þá? Ekki
það? Jæja, þá skaltu fá að heyra
sögu um hann, því hann á skilið
að þið þekkiö hann og takið vel
á móti honum, þegar hann kemur.
Yst í úthverfum stórrar og
skrautlegrar borgar var smáhús,
sem ekki var mikið skraut í bor-
ið. Görnul dragkista, slitinn legu-
bekkur og borð og nokkúrir stól-
ar af sömu gerð — það voru allir
innanstokksmunirnir. í horninu
stóð ofn, sem hægt var að elda á
-—• hann var hentúgur, því matur-
inn var soðinn þar. Hann jók því
hitann á tvennan hátt. Hreint og
þokkalegt var í stofunni — annað
skraut var þar ekki.
Það var aðfangadagskveld jóla.
Það logaði lampi á borðinu, það
sauð á katlinum á ofninum; lítill
drengur kútveltist á gólfinu og
gerði það sem hann gat, til að
„ólmast fyrir, tvo“, því að systir
hans var farin út.
En mannna sat á legubekknum
og var leið og sorgbitin. Og hún
hafði ástæðu til þess, aumingja
mamma, því Jífið hafði lagt þung-
ar sorgir á hana; hétn var föl og
gröni og það leit út fyrir, að hún
hefði litla krafta til að bera sorg-
irnar.
Maðurinn hennar hafði verið
skólakennari; hann hafði dáið
ungur og hafði skilið henni eftir
litla stúlku, sent hét Mia og ennþá
minni dreng, sem kallaður var
„Stútur“, og eftirlaun, sem voru
minst af öllu þessu, og svo langa
framtíð, fulla af skorti og áhyggj-
um. Tíu vinnuvönum fingrum
hafði guð lofað henni að halda og
hún var fús á að nota þá, en í
stórborginni var nóg til af fingr-
um, sem nota mátti, svo það varð
ekkert nema eymd úr því öllu sam-
an. Oft varð mamma að láta sér
nægja minna að borða, en hana
langaði í, til þess að Mía og Stút-
ur gætu fengið nóg og sarnt urðu
Mia og Stútur oft að láta sdr
nægja minna, en þau langaði í.
„En þegar jólin koma“, sagði
mamma, „þá kernur blessaðuú Jes-
ús Kristur og færir okkur gjafir
og þá skal okkur líða vel. Takið
þá bara eftir hvað þið fáið.“
Og þegar jólin nálguðust vann
hún þangað til fingurnir urðu sár-
ir á daginn og hana sveið í aug-
un á nóttunni, en þegar aðfanga-
dagskveldið kom, þá kom hún
Iteint með tvær hendur tómar.
íjMamma, hvað fáum við í
kveld“, kölluðu tvær glaðar radd-
ir og tvö brosandi andlit horfðu
með eftirvæntingu á hana.
„Aumingja, vesalings börnin“,
var það eina, sem mamma gat
svarað og tók þau grátandi í faðm
sér. Gleði eftirvæntingarinnar
hvarf að andlitum þeirra og þau
skildu að þau voru aumingjar og
fóru að gráta sáran.
Búrið var tómt. Budda mömmu
vaé það líka og það er aldrei gott,
en þó verst á jólanóttina. Það var
ekki um annað að gera — Mia
varð að fara út og vita hvort hún
gæti ekki fengið einhvern mat
ltanda heimilinu — án peninga. Og
íiét sat mamma á slitna legubekkn-
um og var þreytt og sorgbitin að
sjá. Alt það sem hún hafði reynt
og mist stóð henni lifandi fyrir
hugskotssjónum. Foreldrar hennar
dóu þegar hún var barn að kalla.
Stóri bróðir hennar, sem var svo
sterkur og góður, fór til Ameríku
og hún frétti aldrei neitt af hon-
um. Maðurinn hennar ástríki sneri
andliti sínu írá henni í dauðanum
og hún stóð ein eftir. En lifið lá
fram undan og hvíslaði um langa
og erfiða daga.
„Drottinn minn“, andvarpaði
hún, „hvað hef eg gert til þess
að þú skulir vera svona haröur
viö mig?“
Hurðin flaug upp og lítil stúlka
kom þjótandi með flöskustút i
annari hendinni og velktan papp-
írspoka í hinni, rjóð í kinnum af
ákafa og hlaupum.
„Mamma, mamrna", kallaði hún,
„Jólafrændi kemur“.
„En Mia þó, þú kemur svona
þjótandi. Fékstu það, sem þú átt-
ir aö fá“, sagði mamma og gaf
flöskustútnum hornauga.
„Eg fékk þaö alt saman“, sagði
Mía einlæg á svip, „én kaffibaun-
irnar þutu tit um alla götu, því
það yar svo hált og eg datt og
umbúöirnar rifnuðu utan af, syk-
urinn misti eg og bjúganu stal
hundur frá mér, rjóminn rann éit
um gangstéttina og glerbrotin
liggja í skolpræsinu, því flaskan
brotnaði, en stútinn er eg með og
Jólafrændi kemur.“
Mia þagnaði, andaði og leit
frjálsmannlega upp, hárviss um að
hún hefði gert grein fyrir 'allri
sinni ráðsmensku. Mannna var þó
ckki alveg ánægð á svipinn.
„Hvaða bull er þetta, barn“,
sagði hún. „Um hvaða jótafrænda
ertu að tala?“
„Það veit guð, mannna“, sagði
Mía örugg. „Eg var ekki að
skrökva neinu. En þegar eg datt,
þá lá eg grátandi á götunni, og þá
kom hann og sagði að eg mætti
ekki liggja þarna í skolpræsinu
og óhreinka götuna með kaffi-
baunum og sykri og þá hló eg,
því eg gat ekki að mér gert. Svo
spurði hann hvað eg héti og hvað
þét hétir og hvað „Stéitur" héti;
eg sagði honum það og þá varð
hann glaður og sagðist vera Jóla-
írændi og hann væri hér á ferð
hara til að finna okkur öll. Ó,
mainina, hann er svo skemtilegur
og hann segist vera með fullan
poka af góðu skapi og það er
betra en bæði kaffibaunir og syk-
ur og rjórni og pylsa í ofanálag“.
En það leit étt fyrir, að mannna
væri ekki svo viss um þetta, því
hún hristi höfuðið áhyggjufull og
sagði:
„Já, en Mía! Við eigutn 'ekkert
handa Stút.“
Þegar Stútur heyrði, að hann
var í þessu neyðarástandi, þá lagði
hann strax höfuðið á borðið og
grét af öllum mætti og undir eins
og Mía sá það, þá lagði hétn höf-
uðið við hliðina á höfðinu á hon-
um og hjálpaöi til eins og hún gat
en mamma hallaði sér yfir þau
bæði og grét með.
„Nei, hvað hér er indælt og
skemtilegt“, heyrðist í þessu sagt
i dyrunum með djúpri röddu, öll
tárin hættu að renna og allir litu
upp. Fyrir framan þau í dyrunum
stóð maður, sterkur og heilbrigð-
ur, eins og indælasti vetrardagur.
Loðhúfa, stafur með handfangi,
poki um öxl og alt andlitiði ljóm-
andi af jólaskapi.
„Jólafrændi!“ kallaði Mía og
hljóp til hans.
„Bíddu við, ögnin mín, lofaðu
mér fyrst að ryðja því nresta frá“,
og í snatri lá húfan og frakkinn
í öðru borðshorninu og stafurinn
og pokinn í hinu og Jólafrændi
stóð og hélt í hendina á Míu og
með Stút í fanginu fyrir framan
mömmu.
„Littu á mig, systir góð!“ sagði
hann. '
„.Bróðir minn!“ sagði hém undir
eins. „Elsku, góði bróðir minn,
hvað eg hef þráð þig.“
Hún eldroðnaði í andliti og tók
handleggjunum um háls honum og