Vísir - 24.12.1935, Side 6

6
VÍSIR
É É
& 1
É GLEÐILEG JÓL! &
É 4
4 4
4 H.f. VEGGFÓÐRARINN. ÉL
4 4
4 4
44444444444444444444444444
Éé
M
GLEÐILEG JÓL!
Benóný Benónýsson. M
GLEÐILRG JÓL!
Konfektgerðin Freyja.
S'tc. .$»4 £*'■£. ^Is. .$»4 -^'4 -^'4 -$'4 ^'4 .$14 .$'4 .$'4 .$!4 c?'4- .$J4 jM4- -$J4 .$J4 -$J4 cM4. .$J4 -$J4 .$J4 .$J4 -$J4 -$J4
2AS^SláS 2áS2&S2AS^S aáS 2(IS SÍS 2áS 2AS 2&S 2flS 2aS 2&S 2&S 2áS 2áS 2AS 2ÁS 2ÁS 2áS 2fiS 2ÁS 2áS
M GLEÐILEG JÓL!
cM4- oM4-
áife afe
ag a&
___ áfe
H
m m
M VERSL. IIAVANA. ||
Sfe
5i» Jg
H ' n
<NJ4- .$J4 oM4 cM4. .$J4 -$J4 -$’4 -$J4 .$J4 -$J4 -$J4 .$'4 .$'4 cM4- .$'4 .$14 .$14 -$'4 .$'4 cJ'4. .$'4 -$>4 .$'4 .$>4 -$*4 .$'4
GLEÐILEG JÓL!
Versl Þór. B. Þorlákssonar.
É É
yU >Ju yu *dt> yU _yU >jU yU yU _yu yU yU yU Uj 4i >ii 1X1 íia ii 4i iii iji ii
GLEÐILEG JÓL!
■SKs.
M
-$J4
Ik
SJ4.
___ áö
SJ4. -sS'4-
2&S gfcp
|jfe Nýja Bifreiðastöðin, g|
á'ife Sfe
« Kolasundi.
aá» a»
.$■4 vM4.
m
>'•4 .$J4 -A[4 -$J4 4J4 jJJ4 ^\J4 ^\J4 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 _v.\'4 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14 ^14
ÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉÉ
GLEÐILEG JÓL!
Páll Hallbjörnsson.
É
sagSi Jólafrændi og setti reiöprik-
i'S milli hnjánna á sér og byrjaöi
á nýjan leik.
„Vinstri hanskinn varð fín frök-
en, indæl brúSa. Grindin var gerS
úr gamla botn- og loklausa vindla-
kassanum, löng spýta meS hnúS á
endanum og fætur og handleggi,
sem stóSu beint út. Þumallinn var
settur yfir hnúSinn og þar var
málaS andlit á — hann hafSi lært
þaS af vinstri hanskanum — vísi-
fingur og græöifingur voru hand-
leggir. Langatöng og litli fingur
fætur. Annar fóturinn varS styttri,
en þaö geröi ekki svo mikiö til.
AftursíSan af blaöinu var skrokk-
urinn meS mitti og hanskinn var
látinn utan um eins og skinn, en
hárin sneru ekki út því þaS á ekki
viS á stúlku. SkinniS hafSi hún, en
skinniö skapar ekki fína „fröken“,
þaö gera fötin og þau fékk hún.
Silfurhatt fékk hún úr gömlu pípu-
loki og hann fór henni vel, hank-
inn sneri aftur og sei sei! Þarna
kom löng ræma af rauSa silki-
klútnum og úr þeirri ræmu var
gerSur hnútur aö aftan. En sjálfur
klúturinn varS sá indælasti silki-
klútur meö belti af sömu tegund,
dregiö saman í mittiS meö reiSfata-
slóSa aS neSan. Þetta getur ekki
indælla veriö — ha Mía“.
„Þakka þér fyrir, Jólafrændi,
þakka þér fyrir!“ hrópaöi Mía og
rétti út höndina.
„Bíddu viS!“ sagöi Jólafrændi.
„AndaSu rólega, viS erum ekki bú-
in enn. Hlustiö þiS nú bara á.
ReiSprikiö leit á brúSuna, brúöan
leit á reiSprikiö, svo þukluSu þau
dálítiö hvort á öSru og löguSu
hvort annaS dálítiS og þá fengu
þau traust hvort á öSru.
„ÞaS er einhver þrá í mér“, and-
varpaSi prikiS, „þrá eftir aö
hlaupa út um allan heim. Eg hef
langa afturlöpp, en engar fram-
lappir og þessvegna kemst ég ekki
neitt, nema einhver vilji setjast á
bak mér og vera framlöpp“.
„ÞaS er líka einhver þrá í mér“
sagöi brúSan full samúSar. „Fætur
hef ég líka, en þá skulum viS ekki
nefna, því aS ég get ekki gengiS á
þeim. Eg er sköpuö til aö sitja
í sessinum, því aS ég er hefSar-
kona“.
„HeyriS þér“! sagöi reiSprikiö.
„Eigum viS ekki aö taka saman?
ViS eigum ættir saman á báSar
hendur, aS framan og aftan. Setj-
ist þér á bak mér, jungfrú góS,
°g ég þýt út á heimsenda. Þá er-
um viS bæöi hólpin!“
Þetta fanst brúöunni viturlegt
orö — í reiöfötin var hún þegar
komin' — og þarna settist hún.
„Hott, hott“, sagöi hún og þau
þutu af staö yfir fen og flóa.
Þarna voru froskar og íroskpödd-
Út á hinn
kaidasta klaka.
Jól 1935.
Þú æskunnar blástjarnan blíða,
eg blessa þitt milda ljós.
Árin og aldirnar líða ,
en aldrei fyrnist þitt hrós.
1 öllu víðbláins veldi
vaka geislar frá þér.
Um hjörtun lireinsandi eldi
þinn heilagi andi fer.
Þinn heilagi alkærleiks andi
um æskuna heldur vörð,
og fögru bræðralagsbandi
alt bindur um síð á jörð.
Og boðskapur þinn hinn blíði
er blessunarlind vor enn.
Hann sættir sundraða lýði
og sameinar — Guð og menn.
Og út á hinn kaldasta klaka
nær kærleikur líknargjarn.
Elskunnar augu vaka
yfir þér, jarðar barn.
Grétar Fells.
ur, sem hoppuSu og skriSu, en
komust þó ekkert áfram.
„Hvakk, hvakk“, kvökuSu þeir.
„Þetta er meiri blessaSur flýtirinn.
Megum viS hanga aftan i ? Hvakk,
hvakk“, sögSu þeir og þeir héngu
í þeim meS slepjugum höndum og
fótum“.
„Burt“, sagöi reiSprikiS og sló
þau meS afturfætinum, svo aS þau
þutu i allar áttir.
„Hott, hott“, sagöi brúSan og
þau þutu áfram yfir öldur og útsæ.
Þar komu ýmsir fuglar fljúgandi
úr öllum áttum.
„BíSiS þiö, bíöiö þiS“, tístu þeir
í sætum róm, „en sú indæla hefS-
arfrú. Megum viS leyfa okkur aö
slást dálítiö í förina meS yöur,
jómfrú góS“.
„Svei!“ sagöi brúöan, hún setti
lengri fótinn fram fyrir hinn og
þau voru horfin út í buskann og
allir fuglarnir voru langar leiöir á
eftir þeim.
Fram hjá blíöa, hlýja vorinu, í
gegnum mitt heita, indæla sumar-
iö, yfir glaöa og iöjasama haustiö
flugu þau, beint inn í miSjan vet-
urinn. Þar stóS Jólahöllin og hún
var svo stór, aS hún náöi út á
heimsenda.
Þar voru ljós í hverjum glugga,
jólatré og söngur í hverjum sal og
hver jólabúSin hjá annari, þar sem
maöur fékk keypt alt sem mann
vantaöi í jólagjafir. Þetta var alt
fyrirtaks gott, en þarna var litli
kongssonurinn og kóngsdóttirin í