Vísir - 22.12.1944, Page 30

30
JÓLABLAÐ VlSIS
í stéttinni, þá skaltu bara segja
upp.“
Perry svaraði og sagði: „Gott
og vel. Eg segi upp. Eg sagði
Rusty, að eg mundi segja upp
hér, fremur en láta senda mig
út i bæ. Hana langar til að — “
„Þú ert sannarlega skyn-
samur,“ svaraði Court, „og svo
byrjar þú aftur á lágmarkslaun-
um, sem eru meira en helmingi
lægri en þau, sem þú hefir nú.“
Perry Brown hikaði og Court
liélt sókninni áfram, þvi að
hann kunni lagið á piltum sín-
um: „Heyrðu vinur,“ sagði
hann, „eg er í vanda staddur.
Heldur þú, að eg hafi gaman af
því að láta nota blaðamennina
mína sem sendisveina? Þetta er
leiðindakvenmaður, sem við
eigum í höggi við, en við getum
bara ekki ráðið við hana.“ Hann
ypti öxlum.
Perry stundi þungan. „Jæja,
Tex, eg skal fara. En Rusty seg-
ir mér upp.“
„Vitleysa,“ svaraði Wyatt.
„Hún skilur, liún er blaðakona.“
„Nei ekki í kveld þvi að núna
er hún krakki sem langar til að
eiga skemmtileg jól.“
Wyatt tók upp penna sinn og
ávísanahefti. „Hvað þarftu mik-
ið?“
„Eitt þúsund,“ svaraði Perry.
„Ertu brjálaður?“
En Perry var ákveðinn. „Eg
sagði þúsund,“ sagði hann
kuldalega. „Viltu að eg hafi
upp á geitunum, eða hvað?
Veiztu hverju eg get lent í? Svo
getur farið, að eg verði að kaupa
geiturnar í dýragarðinum.“
Court skrifaði ávísunina. „Þú
lætur til þin heyra, ef þú þarft á
hjálp að halda. Eg verð hérna.“
Pgrry snéri sér að næturrit-
stjóranum og sagði: „Þú verður
að hringja til hennar Rusty fyr-
ir mig. Ég þori það ekki. Segðu
henni, já, segðu henni eins og
satt er. Vogel, þú ferð lieim til
hennar og hjálpar henni.“
McKabe, næturritstjórinn,
sagði alvarlega: „Hlakkaði hún
ekki mikið til kveldsins?“
Perry kinkaði kolli.
„Hún heldur, að þú sért á
því,“ sagði McKabe.
„Eg verð það lika,“ svaraði
Perry og gekk til dyra.
McKahe kinkaði kolli til
Vogels, sem tók upp Ijósmynda-
vélina sína — þvi að hann skildi
hana raunar aldrei við sig —
og kallaði á eftir Perry:
„Heyrðu, Perry, það er bezt að
eg fari með þér. Ég þekkti einu
sinni mann, sem átti geitur?“
Þeir Perry og Vogel stigu
upp í Ford-tíkina, sem Perry
nefndi luxusbílinn sinn og óku
yfir til Manhattan. Það hafði
snjóað nýlega og jólasnjórinn
var einmitt að bætast við gamla
snjóinn. Jólin voru að ná tökum
á stórborginni og Perry raulaði
„Heims um ból, hvar á eg 'að
finna geitur?“ Þeir voru komnir
út á miðja Brooklyn-brúna,
þegar gríðarlegur blossi gaus
allt í einu upp af einni bryggj-
unni, sem teygði sig út í kol-
svart fljótið. Þeir heyrðu ekki
sprenginguna vegna hávaðans í
umferðinni, en andartaki síðar
stóðu öH hús á bryggjunni í ljós-
um Ioga.
„Perry, Perry, sjáðu,“ öskraði
Vogel og greip ósjálfrátt til
myndavélarinnar.
' „FaÍlegasti bruni,“ sagði
Perry. „En hvað það er leiðin-
legt, að við skulum ekki getað
brugðið okkur þangað.“
„Við hvað áttu? Við getum
ekki farið þangað? Ertu genginn
af vitinu?“
„Alli minn,“ sagði Perry al-
vörugefinn. „Athugaðu bara,
livernig ástatt er um okkur. Við
erum í þjónustu auðvaldsins.
Við erum bara þjónar frú Pet-
onsall og þjónar horfa ekki á
eldsvoða. Hvað heldur þú að
frúin segði ef við stælumst til
að fara þangað. Við eigum að
finna tvær geitur og rauðan
vagn. Við megum ekld gleyma
því, að hann á að vera rauður,
Sko, þarna kemur önnur spreng-
ing.“ '
Vogel var farinn að kjökra.
„Hægðu örlítið, elsku Perry
minn. Eg get þá kannske náð
mynd, Perry, gerðu það fyrir
mig, vinur!“
„Nei, Alli,“ sagði Perry en
varð þá einmitt að draga úr
hraðanum vegna umferðarinn-
ar. Hann tók ekki eftir þvi, að
Vogel hleypti af, þegar stór
flykki úr vöruskemmu tókust
silalega á loft yfir uppfylling-
unni. En þessi mynd varð fræg,
því að eldbjarminn sást á milli
stálrimla girðingarinnar og hún
fékk önnur verðlaun í næstu
keppninni um beztu mynd árs-
ins. „Við megum ekki láta neitt
tefja okkur,“ sagði Perry og
tók aftur að raula beims um
ból. „Við erum ekki blaðamenn,
nei, eg lield nú ekki, karl minn.
Við erum aumir þjónar auð-
valdsins.“ En Vogel stundi hvað
eftir annað: „Við hefðum átt að
fara á brunastaðinn.“
Litlu síðar var leigubifreið
næstum búin að rekast á bíl
þeirra, en tók þess í stað upp á
þvi að rekast á ljóskersstaur.
Þar valt hún, önnur aftari hurðr
in opnaðist og kona hrökk út á
götuna. Maður stökk út úr bíln-
um. Andlit hans var blóði stokk-
ið og svipurinn lýsti angist og
sársauka.
„Æ, Perry,“ öskraði Vogel.
„Perry!“ Hann liallaði sér út úr
bílnum, fitlaði með angistar-
hraða við myndavélina og
hleypti af um leið og þeir brun-
uðu framhjá slysstaðnum.
„Heyrðu, Alli minn,“ sagði
Perry. „Þú verður að hætta
þessum barnaskap undir eins.'
Hvað heldur þú, að blesáunin
hún frú Petonsall mundi segja,
ef hún fyétti það til þín, að þú
sért alltaf að skjóta á fólk með
myndavélinni þinni? Svei, svei.
Eg þakka mínum sæla fyrir að
eg kann mannasiði.“
Þeir óku æ lengra inn i
Brooklyn, komu við i fjórum
knæpum og brögðuðu á jóla-
púnsinu þar. Perry var sann-
færður um að hann mundi helzt
fá fregnir af geitum í einhverri
knæpunni. Þeir voru í þeirri
þriðju, þegar Perry liringdi á
ritstjórnina og bað McKabe að
segja sér, hvað Rusty liefði sagt,
þegar hún fékk skilaboðin frá
honum.
McKabe hikaði og spurði svo,
hvort hann vildi heyra hennar
óbreyttu orð. Perry jankaði.
„Hún sagði, að, þú þyrftir
ekki að koma.“
„Gleðileg jól,“ sagði Perry.
„Þú getur sagt það,“ svaraði
McKabe reiður. „Hér er allt
vitlaust. Sprengisandurinn
sprakk í ldft upp og það varð að
að kalla fjórar slökkviliðsdeildir
á vettvang. Þetta verður meiri
nóttin.“
„Eg veit það, góði. Eg sá
sprenginguna. Alla langaði til
að ná myndum, en eg vissi sem
var, að það var nauðsynlegra að
hafa upp á geitunum. Skilaðu
kærri kveðju til Courts.“ Svo
lagði hann tólið á, en McKabe
lireytti úr sér blótsyrðum hin-
um megin. Hann lét spyrjast
fyrir um það, hvaðan Perry
liefði hringt.
í fimmtu knæpunni var þeim
sagt, hvar geit mundi helzt að
finna. Þeir óku heim til ítala
nokkurs og börðu að dyrum.
Kona ein, feit og myndarleg á
velli kom til dyra, en að baki
hennar var stór barnafans, sem
lék sér á gólfinu eða hékk í pils-
um hennar.
„Gleðileg jól,“ sagði Perry.
„Eigið þið geit hérna?“
Konan kallaði skrækri röddu
á Alberto sinn og skipaði honum
að koma með geitina. Perry
spurði þegar um verðið, en eig-
andann grunaði, að Iiann mundi
geta grætt og heimtaði hundrað
dollara. Konan var mótfallin
sölu og reiddi steikarpönnu til
liöggs, en Alberto vék sér undan
og var bersýnilega vanur slíkum
tilræðum.
„Hérna eru peningarnir,“
sagði Perry og stakk seðli í lófa
mannsins. „Þér getið barið karl-
inn, þegar við erum farnir, frú
jnín góð. En-livað heitir geitar-
garmurinn ?“
Hún hafði aldrei verið vatni
ausin, svo að það varð fyrsta
verk þeirra félaga að gefa henni
nafn. En þetta var hafur, svo að
þeim fanst bezt að kalla liana
eftir Rudolf, endurskoðanda
Dagblaðsins.
„Komdu nú Rudolf,“ sagði
Perry og tók í snærið, sem þeir
liöfðu bundið um liáls hafrin-
um, en hann reis upp á aftur-
fæturna og reyndi að kyssa
Perry.
„Hann hefir þegar tekið óst-
fóstri við þig,“ sagði Vogel.
„O, svei-attan,“ sagði Perry
og reyndi að losa sig úr faðm-
lögum hafursins. „Hættu þessu,
karl minn.“ Svo leit lianu á úrið
sitt og bætti við: „Hólf sex og
aflinn aðeins ein geit. Við skul-
um koma.“
Þeir gengu yfir margar auðar
byggingalóðir og Rudolf rölti á
eftir þeim. Þegar þeir voru að
koma fyrir liornið á trégirðingu,
nam Perry skyndilega staðar.
Það var Rudolf, sem hafði
skyndilega spyrnt við fótum og
þá stríkkaði á spottanum, sém
bundinn var um hálsinn á hon-
um. „Komdu, Iasm,“ sagði
Peri-y. „Við megum ekki vera
að því að slæpast.“ En Rudolf
stóð eins og klettur úr hafinu.
„Það er ekki hægt að bifa
þeim, ef þeir taka það í sig,“
sagði Vogl.
Perry gekk til hafursins, sem
hafði numið staðar við svarta
þústu, sem þeir félagar höfðu
ekki tekið eftir. Það var sýni-
legt, að hafrinum var ekki um
að fara framhjá þústunni. Perry
tók upp vasaljós sitt og kveikti
á því. Hárin risu á höfði lians og
kuldáhrollur fór um hann.
Þetta var stór poki og það var
eitthvað í honum. Við pokann
var nældur miði með þessum
orðum: GLEÐILEG JÓL FRA
STRÁKUNUM!
Perry tók hníf úr vasa sínum
og risti gat á pokann. Þeir komu
auga á mannslík. Perry kann-
aðist ekki við manninn strax.
„Hann virðist vera dauður,“
sagði Vogel.
„Þú hefir lög að mæla,“ svar-
aði Perry, „hann er það. Þetta
er hann Progauer, sem vinnur
hjá ákæranda liins opinbera.
Hann var að rannsaka hernað-
araðgerðir eins bófafélagsins i
bænum. „Gleðileg jól frá jstrák-
unum!“ Þetta er meiri rosa-
fréttin. Leitt að við skulum ekki
mega vera að þvi að sinna
henni.“
„Þú ert að gera að gamni
þínu,“ svaraði Vogel.
Perry hristi höfuðið. „Eink-
unnarorð mín eru: Skyldan
gengur fyrir skemmtunum.Okk-
ur vanhagar enn um eina geit.
Progauer biður hér eftir okkur,
nú, og svo. á Rudolf forgangs-
rétt að honum, því að hann fann
hann. Spurðu Rudolf, hvað hann
vilji gera við hann. Eg er far-
inn.
„Hvaða púki hefir eiginlega
lilaupið í þig, Perry?“ sagði
Vogel. Hann tók fram ljós-
nryndavélína og tók tvær mynd-
ir við ljósblossa. Svo sagði hann
við Perry og andvarpaði: „Far
þú bara, eg kem strax.“
Perry draslaði Rudolf með
sér og’ þegar hann var búinn að
ganga svo sem tuttugu skref
kom Vogel másandi á eftir
þeim. Þeir gengu þögulir í átt-
ina til bílsins. Gatan var mann-
laus, en allt í einu gekk maður
til þeirra félaga, utan af einni
af auðu lóðunum.
„Sælir, drengir," sagði hann
rólegri röddu. „Eg býst við því,
að þið vitið, hvað þið eigið að
gera.“
Hann hafði telcið skammbyssu
úr vasa sínum og Perry og Vog-
el réttu upp hendurnar.
„Heyrðu, félagi,“ sagði Perry,
„heldurðu ekki, að við getuin
komizt að samkomulagi?“
„Við eigum ekkert vantalað,“
sagði maðurinn. „Hreyfið ykkur
bara ekki.“ Perry hafði sleppt
spottanum, sem bundinn var
um bálsinn á Rudolf svo að haf-
urinn rölti til mannsins og fór
að þefa af honum.
„Burt með þig!“ sagði mað-
urinn, tók sígarettu út úr sér
og rak hana á nasir Rudolfs.
Hafurinn jamiaði aumkunar-
lega og hörfaði aftur á bak.
Maðurinn fór ofan i vasa Perrys
og tók upp seðlafúlguna. „Þú
ert eklci alveg blankur, lagsmað-
ur,“ sagði hann. „Þessir aurar
ættu að nægja mér í svip.“
Hann gelck aftur á bak frá þeim,
en Vogel smellti af myndavél-
inni. svo að Ijósblossinn blind-
aði manninn. Hann hleypti af
skammbyssunni, en um leið
þeyttist eitthvert flykld eins og