Tíminn - 03.04.1965, Blaðsíða 8

8
LAUGARDAGUR 3. ai*il 19«
TÍMINN
IBjarni heitir hann og er Þorbergsson, yngsti farþeginn meö Gull-
fossi á heimleiðinni, Hann er ekki nema eins og hálfs árs, og fáir
jafnaldrar hans geta státað af því að hafa fengið að taka í stýrið á
flaggskipi flotans. Aðstoðarmaðurinn er Kristján Aðalsteinsson,
skipstjóri.
Gullfoss kom til Færeyja i þessari ferð og tók þar um hundrað
Færeyinga, sem hugðust fara til vinnu á íslandi. Þessi prúðbúnu
hjón komu um borð með syni sínum til þess að kveðaj hann, og
fengum vlð að taka af þeim myndina, sem er hér að neðan í fylgd
með Kristjáni Aðalsteinssyni skipstjóra. (Tímamyndir FB)
GULLFOSS MED
GLÆSTUM BRAG
Vetrarferðum m.s. Gullfoss
er nú senn lokið, og ísleml-
ingar verða að bíða næsta
hansts til þess að geta notið
sumaraukans svokallaða með
því að taka sér far með þessu
flaggskipi íslenzka flotans, en
vonandi gefst líka mörgum
kostur til slíks á vetri kom-
anda. x
Blaðamaður Túnans brá sér
í eina af vetrarferðum Gull-
foss fyrir nokkru. Reyndar var
varla hægt að segja, að þar
hefði verið um sumarauka að
ræða, því langt var liðið á vet-
ur, en öllu heldur mátti nefna
ferðina vorboða. Merki þess, að
vorið væri í nánd, fundum við
farþegarnir þó varla fyllilega
fyrr en á heimleiðinni, þegar
skipið kom við í Færeyjum, en
þar var þá stillilogn og vor-
hlýjan lá í loftinu.
En þrátt fyrir allt veður,
gott eða vont, er áreiðanlegt.
að það er hverjum manni upp-
lyfting að bregða sér smáhring
með Gullfossi. Þó skyldu menn
vera þess minnugir, að það er
ekki úr vegi að hafa með sér
fáeinar sjóveikispillur, hvað
sem öllu öðru líður. Það get-
ur komið sér vel.
Tíðum leggur Gullfoss leið
sína til Hamborgar í vetrar-
ferðunum, en þó eru á því
undantekningar, og svo fór, að
við lentum i Gautaborg í stað
Hamborgar Þótti mörgum mið
ur, að skipið skyldi ekki fara
til borgar St. auli, en ólyg-
inn sagði okkur þó, að ef vel
hefði verið að gáð, hefði mátt
finna næturklúbba í Gauta-
borg, sem opnir eru langt fram
eftir nóttu. Vel má þó vera,
að þeir hefðu ekki staðizt sam-
anburðinn við þá þýzku, en á
því fékkst engin sönnun, þar
sem enginn gat frætt okkur
um hvar þessa dýrðlegu staði
var að finna. Það hefði held-
ur ekki veitt af, að emhver
hefði leiðbeint- mönnum um
það, hvernig auðveldast var að
komast upp í borgina, þar sem
GuIHoss lá alllangt þar frá,
sem aðalverzlunarhverfið var
að finna, og ekki var að þvi
að spyrja, að þangað fýsti
flesta. Þegar heim átti að halda
varð flestum á að taka leigu-
bíla, og þótt búast megi við.
að menn hafi verið á mjög
svipuðum slóðum, kostuðu bíl-
arnir mjög mismikið, jafnvei
svo, að einn varð að greiða
helmingi meira en annar, og
þóttist sá viss um, að bílstjór
inn hefði ekki válið skemmstu
leið til skips.
Siglingin frá Gautaborg i
Kaupmannahafnar var
skemmtilega kyrrlát í saman
burði við það, sem verið hafði
á leiðinni til Gautaborgar héð-
an að heiman. Kunnu menn
vel við, hve lítið skipið rugg
aði, og sáust nú flest andlit
við matborðið. Mátti ekki
seinna vera fyrir þá, sem fara
ætluðu af í Kaupmannahöfn
og hefði verið verr farið
heima setið, ef þeir hefðu
ið að vera í koju alla leiðin,
og missa við það af dýrðlegum
kræsingum, sem daglega voru
á borð bornar fyrir farþega.
Því miður var maturinn svo
góður, að marga var farið að
dreyma óiþægilega oft um
soðna ýsu og skyr, þegar leið
að ferðalokum, og enginn
áfelldist skipstjórann í þau
skipti, sem hann lét ekki sjá
sig við matborðið, og |runur,
sem síðar var staðfestur, var
á, að hann hefði brugðið sér
í fyrirmannamessann, til þess
að borða jafn ófínan mat og
saltkjöt og baunir geta talizt
á lúxusskipi
Ýmislegt var gert til þess
að drepa tímann á meðan Gull
foss var á siglingu milli landa.
Til voru þeir, sem biðu þess
óþreyjufullir dag hvern, að
ákveðnu horni í setustofu skips
ins væri upplokið, og þótti
fyrirhafnarminnst að sitja þar
yfir gullnum veigum. Aðrir
reyndu sig hins vegar í skák,
spilum og öðru slíku. Meðal
farþega voru skipsmenn af
Susana Reich, sem liðaðist í
sundur á Raufarhöfn í vetur,
eins og lesendur minnast. Þeir
sátu löngum yfir hornskák, og
var hún tefld af meiri ákafa,
en íslendingar eiga yfirleitt að
venjast, enda voru skipverjar
flestir Spánverjar, æstir og
ákaflyndir mjög.
Margir voru þeir, sem vörp-
uðu öndinni léttara, þegar lagt
var frá bryggju í Kaupmanna-
höfn eftir fimm daga dvöl þar.
Þóttust þeir hafa staðið sig vel
í að eyða sem minnstu af gjald
miðli sínum, enda reið á miklu,
að eiga eitthvað eftir, þegar til
Leith væri komið. Augljóst var
bar líka á öllu, að kaupmenn
voru ekki vanir því, að þang-
að kæmu auralausir og vesæl-
ir íslendingar. Þeir eru áreið-
anlega ekki margir Edinborg-
arbúarnir, a.m.k. ekki þeir, sem
kaupsýslu stunda, sem ekki vita
nákvæmlega hvaða dag Gullfoss
ber að garði, og engan skyldi
furða á því, ef einn góðan veð-
urdag kæmi í ljós að verðlag
verzlana miðaðist að einhverju
leyti við þessa daga á alman-
akinu. Að minnsta kosti höf-
um við sannfrétt ,að einn kaup-
maður neri saman höndunum
Farþegarnir eiga ekki alltaf auðvelt með að ákveða sig og velja úr
kræslngum kalda borðsins á Gullfossi!