Tíminn - 03.04.1965, Blaðsíða 9

LAUGARDAGUR 3. apríl 1965
TÍMINN
Kristján skipstjórj gefur skipan-
ir i hátalara þegar Gullfoss legg-
ur frá í Kaupmannahöfn.
í ákafa, þegar hann sá dag
nokkurn fáeinar kaupglaðar
sálir gægjast inn í búð hans
við Princess Street, og svo
hrópaði hann: The Goldfish
are coming! (Gullfiskarnir
eru komnir og eflaust drógu
þeir uafii aí heiti skipsins.)
Eitt er víst, að undirrituð var
spurð að því, hvenær Gullfoss
færi aftur, þegar hún hætti á
að fara inn í verzlun og at-
huga verð á ýmsum hlutum.
Svo batnaði það heldur ekki,
þegar hún tók sér far með
strætisvagni frá . Edinborg og
niður til hafnarborgarinnar
Leith. Þá var reyndar vel hægt
að greina þjóðernið af nokkr-
um pinklum af ólíkum stærð-
um og úr ólíkum verzlunum,
og samferðamenn þurftu held-
ur ekki frekar vitnanna við.
Farþegi hlaðinn pökkum á leið
til Leith. Hér gat aðeins verið
um að ræða gullfiska af Gull-
fossi. Þegar gullfiskurinn, í
þessu tilfelli blaðamaður Tím-
Framhald á 12. síðu
Yfjrmatsveinninn á Gullfossi er
glaðlyndur maður, eins og sjá
má. og hann getur Ifka verið
ánægður, þvj fáir menn búa tjl
jsfri góðan mat og hann.
ÞAR FÆDIST EIN
TUNNA Á MÍNUTU
LITIÐ INN I TUNNUVERKSMIÐJUNA Á AKUREYF
Á árunum 1923 til ‘24 var hafin
tunnusmíði hér á Akureyrir, og
var það Hjalti Espólín sem hóf
það verk. Þá var verksmiðjan
staðsett í skúrbyggingu í Aðal-
stræti, gegnt Hótel Akureyri. Árið
1929 var verksmiðjan flutt í það
húsnæði, sem hún er enn í, en
það er sjávarmegin við Hafnar-
stræti 22, við Höffnersbryggjuna
gömlu.
1932 er svo stofnað hlutafélag
um verksmiðjuna og hún rekin í
því formi til 1935, er Akureyrar-
bær keypti hana. Ríkið keypti svo
Ragnar Árnason við sútun.
verksmiðjuna af bænum og fóru
þau kaup fram árið 1945, en þá
hafði engin starfsemi farið þar
fram í fjögur ár, eða öll stríðsár-
in. En að þeim frádregnum hefur
verksmiðjan starfað óslitið frá
stofnun. Verkstjóri frá 1948 hefur
verið Björn Einarsson og við hitt-
um hann að máli og spyrjum
hann:
— Hvenær hófst vinna í verk-
smiðjunni í vetur?
— Vinnan hófst hér í febrúar
við tunnusmíðina, og vorum við
búnir að vinna í átta vikur um
síðastliðna helgi.
Hvað vinna margir hér?
komi frá Siglufirði eða frá útland-
inu nú á næstunni.
— Hafið þið góðan véiakost?
— Já við höfum allan þann
vélakost sem þarf tii smíðarinnar,
alls fjórtán vélar.
— Hvað greiðir þú í vinnulaun?
— Það er allgóð búbót fyrir
bæinn og þá verkamenn, sem hér
vinna, því við greiðum á viku
hverri 125 þúsund krónur.
— Hvernig er með geymslu fyr
ir tunnurnar?
— Já, það er nú ljóta sleifar-
lagið á því, segir Björn og ér
þungbrýnn. — Ég er búinn að
hamra á því í mörg ár að verk-
smiðjan fái geymslupláss, en
árangurinn er ekki sjáanlegur.
1947 var komið anzi nærri því að
hér risi hentug tunnugeymsla, en
ekkert varð úr framkvæmdum hér,
en í þess stað var hún byggð á
Siglufirði. Við erum í einni hringa
vitleysu með þetta allt saman. Við
höfum geymslur út um allan bæ,
alla leið úti á Dagverðareyri, það
er ekki ofreiknað þótt ég segi að
8 til 10 krónur leggist á hverja
tunnu vegna þessarar ráðs-
mennskii, svo allii geía séð
slík geymsla hefði
gefa i aðra hönd, ef
verið í byggingu árið 1947.
— Ég skal setja upp fyrir þig
dæmi, segir Björn. — Við tökum
efni frá skipshlið, ökum því í
geymslu í bænum eða út á Dag-
verðareyri, sækjum efnið síðan í
sömu geymslu og ökum því í
tunnuverksmiðjuna, förum með
tunnurnar í geymslu og sækjum
þær þangað síðan og flytjum þær
að skipshlið. Svona eru vinnu-
brögðin í dag hjá okkur. Þá þarf
að flytja allt úrgangsefni upp á
Glerárdal, og brenna því þar. Ef
þú ekur héðan frá verksmiðjunni
til norðurs, þá er svo til öruggt,
að þú ekur fram úr vörubíl, með
fullbúnar tunnur á palli. Svo ef
þú ekur áfram þá mætir þú öðr-
um bíl á leið hingað með tunnu-
efni, nú þá má sjá, ef horft er
upp Spítalaveg, þriðja bílinn á
leið upp á Glerárdal með úrgangs-
efnið til brennslu þar.
— Eitthvað að lokum, Björn?
— Já, ég vil bara leggja á það
áherzlu, að hér verður að byggja
geymslu fyrir tunnurnar og þolir
það ekki neina bið. Upplagt væri
að fylla upp í dokkina hér við
verksmiðjuna og reisa hana þar.
Við þökkum samtalið og látum
í ljós undrun okkar yfir öllum
Björn Einarsson, verkstjóri.
þeim vinnubrögðum sem þarna
viðgangast við allan þennan
hreppaflutning á tunnum á veg-
um ríkisins.
HS.
Ingimar ber á tunnubotnanna.
Þorsteinn Arnason
læknir
— Það vinna hér 44 menn í
verksmiðjunni auk mín og véla-
manns svo alls eru það þá 46.
— Hver eru dagsafköstin?
— Það kallast ekki góður gang-
ur, ef ein tunna fæðist ekki á mín
útu, eða 60 á klukkustund. Og nú
um síðustu helgi var búið að
smíða um 23 þúsund tunur, en
alls er ákveðið að siníða 30 þús-
und tunnur.
— Hvenær á verkinu að verða
lokið?
— Meiningin er að þvi verði
lokið 10. apríl. Að vísu er ekki
til eins og er efni í allar þær
tunnur, sem ætlað er að fram-
leiða, en vonir standa til að efni
í dag verður til moldar borinnj
á Suðá'rkróki, Þorsteinn Árnason
læknir.
Þorsteinn fæddist í Bandaríkj-I
unum árið 1922, sonur hjónannaj
Heiðbjartar Björnsdóttur frá!
veðra móti og Árna Daníelssonar,!
kaupmanns á Sauðárkróki, enj
fluttist barnungur með foreldrum
sínum til íslands og ólst upp á
heimili þeirra á Sjávarborg í Skaga
firði. Hann tók stúdentspróf frá
Menntaskólanum á Akureyri 1942
og embættispróf í læknisfræði frá
Háskóla íslands 1949. Að loknu
kandídatsprófi, dvaldist hann um
skeið við framhaldsnám í Banda-
ríkjunurn, en gerðist síðan aðstoð-
arlæknir héraðslæknisins á Sel-
fossi, þar til honum var veitt Nes-
hérað árið 1952.
Þorsteinn var gæddur leiftrandi
greind og ósérplæginni atorku-
semi i námi og starfi, eins og
frændur hans margir af Veðra-
mótaætt. Námið var honum
skemmtilegur leikur. sem hann minnisstæðan öllum þeim er
þreytti af kappi og metnaði gagn kynntuzt honum náið, og. þó sér-
vart sjálfum sér, og skipaði hann staklega okkur vinum hans og;
því ávallt efstu sætin í skóla. Þrátt bekkjarsystkinum. Hann hafði til
fyrir afburða greind og náms- að bera sérkennilegan þýðleika í
hæfileika, voru þó aðrir þættir x framkomu og fasi ásamt einiægu,
persónuleik hans, sem geröu hann' og fölskvalausu glaðlyndi, seml
IX 1
gerði hann að ljúflingi í okkar
hóp. í kringum hann var jafnan
kátína og glaðværð í kunningja-
hópi, enda bjó hann yfir fíngerðri
og græskulausri kímnigáfu og
hafði ávallt efni á að skopast mest
að sjálfum sér eins og allir sannir
húmoristar.
Þorsteinn var einlægur maður
og hrekklaus í viðskiptum sínum
við aðra menn, en mikili tilfinn-
ingamaður undir niðri og einn
þeirra manna. sem ekkert mátti
aumt sjá, án þess að vera þar ai-
búinn til hjálpar Hann var því
ávallt einkar vinsæli í starfi sínu
sem læknir.
Við Þorsteinn lásum saman
undir stúdentspróf og héldum sam
an áfram í læknadeildinni Þótt við
dveldumst síðar langdvölum fjarri
hvor öðrum um margra ára skeið.
var eins og tíminn hefði staðið í
stað, þegar fundur okkar bar sam-
an á ný og tókum við þá jafnvel
upp aftur þráðinn þar sem tai
okkar hafði síðast endaf)
Þorsteinn var drengu) góður 1
íslenzkustu merkingu þess orðs.
og í brjóstum okkar bekkjarsystk-
ina hans er nú strengur orostinn.
þar sem hann er fallinn frá
Þorsteinn var kvæntur Önnu
Jóhannsdóttur frá Neskaupstað
og áttu þau fjögur börn á unga
aldri. Ég sendi konu hans og börn-
um svo og öldruðum foreldrum
hans hjartanlegustu samúðar-
kveðjur.
Jakob Jónasson