Forvitin rauð - 01.05.1978, Page 21

II
Maður verður oft að neita börnunum um það
sem þau langar í. Mér finnst hræðilegt að
þurfa alltaf að neita þeim um það sem aðrir
fá.
Þau hljóta að finna til þess að þau fá
ekki það sem önnur börn fá.
Þess vegna hef ég reynt að fá betur laun-
aða vinnu, svo þeim finnist þeim ekki alltaf
vera ýtt til hliðar eða að þau séu öðruvísi
en önnur börn.
Maður hefur ekki orku til að vera alltaf
fullkominn. Stundum hef ég ekki þrek til að
hjálpa börnunum við heimanámið og fylgjast
með því að þau lssri það sem þau eiga að læra
heima. Þau verða að reyna að standa á eigin
fótum, geri þau það ekki má skrambinn hafa
það. Ég hef talað við kennarann um námið -
hún segir að maður eig i ekki að þvinga
börnin.
Það er erfitt að vera móðir og sjá um allt.
Endarnir ná ekki saman... Stundum verð ég
svo þreytt og leið á öllu saman. Ég þori ekk:
að hugsa um framtíðina. Eins og ástandið er
núna lækka bara launin, allt annað liækkar.
í og með finnst mér ræstingarstarfið
ágætt. Stærsti gallinn er sá að við eigum að
gera allt of mikið fyrir þessi laun, sem við
fáum. Ræsting er alltof illa borguð. Eftir-
litskonan er ágæt, hún gerir það sem hún
getur, en það er gersamlega sambandslaust
við æðri staði.
Þeir segjast ekki geta borgað meira...
félagið hafi gert svo lélegan samning, að
við getum ekki fengið meira. En við eigum að
vinna jafnmikið og áður. Ég skil ekki hvernif
þeir reikna það út. Við verðum að kasta til
höndunum og svíkjast um við hreingerninguna,
samt er tíminn of stuttur.
Það er hræðilegt að þurfa að vinna illa.
Maður getur alveg eins látið ógert að fara
í vinnuna. Ég hef það á tilfinningunni að ég
verði að forða mér áður en einhver starfsmað-
ur kemur og sér hvað ég hef gert. Maður þor-
ir varla að sýna að maður hafi verið þarna
og gert hreint og þess vegna þori ég ekki að
tala við aðra á vinnustaðnum.
Við erum tvær, og á fimm tímum eigum við
að þrífa kaffistofur, klósett, ganga, tröpp-
ur og baðherbergi á níu stöðum. Allt er þett£
grútdrullugt - þetta er jú óþrifalegur iðn-
aður. Við klárum þetta ekki á fimm tímum,
við erum að í sex, stundum sjö tíma - þrátt
fyrir hroðvirknina. Þeir hafa lofað að
greiða okkur aukalega, en við höfum ekkert
fengið ennþá - og það lítur ekki út fyrir að
við fáum neitt.
Mig hefur alltaf langað til að verða bif-
vélavirki. Ég hef lengi ætlað í vinnumiðiun-
ina til að sækja um fullorðinsfræðslu. En
það er sjálfsagt ekkert kvöldnámskeið um
bíla. Ég er með fjögur börn. Færi ég í skóla
á daginn þyrfti ég húshjálp, og þá faaru öll
launin mín í hana.
Á hverju eigum við þá að lifa?
Konur eru skapaðar til að vera heima og
hugsa um börnin, hugsa um að karlmaðurinn
fái það sem hann þarf - það er það eina sem
konur eiga að fást við, eða ekki ber á öðru
að minnsta kosti. Karlinn þarf að fá matinn
og það þarf að hengja upp þvottinn. Þannig
sé ég hlutina.
Mörgum finnst að konan eigi að vera heima.
Síðast í gærkvöldi heyrði ég það, þá sagði
ein við mig:"Sá sem á smábörn á að halda sig
heima á kvöldin. Hún á ekki að vera að dand-
alast úti heldur vera heima og passa börnin
sín."
En það er ekkl alltaf svo auðvelt. Ég
skúra til hálf tíu. Elsta stelpan, sem er
tólf ára, passar þann minnsta.
Þau eru inni frá kl. 7 og horfa á sjón-
varpið - þau ættu ekki að trufla neinn á
meðan.
Börnin verða að bjarga sér sjálf - þau
elda matinn, leika sér og gera við. Það er
alls staðar drasl, óhreinn leir, leikföng og
föt út um allt þegar ég kem heim. Stundum er
aðkoman þannig að ég sest bara niður og
horfi á vesaldóminn.
Hvar á ég að byrja?
En mér finnst að börnum eigi að líða vel
heima hjá sér. Ég á ekki margt sem mér er
sárt um. Ég get heldur ekki verið að skamm-
ast alltaf. Einhvers staðar verða þau að
vera, og ég vil ekki að þau séu úti þegar ég
er að vinna.
Maðurinn minn hjálpar ekki mikið til.
Áður var hann hjálplegur - nú þvær hann bara
upp endrum og eins.
Auðvitað finnst mér þetta óréttlátt, því
ég þarf að vinna tvöfalda vinnu. En honum
finnst að svona eigi þetta að vera. Honum
finnst það kvenmannsverk að þvo upp og þrífa.
Það er ekki karlmannsverk að standa við eld-
húsbekk eða ryksuga, segir hann.