Morgunblaðið - 02.02.1946, Blaðsíða 14

14
MOEGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. febr. 1946
ÁSI
EINUM
t i r CJaylor CJa lci uue ÍÍ \
I é i
"4lirðIIIIMIMlfllltnillllll4ltlllimil!!l*l«i!IICIIlllHI!lll<Mltllllllllllll'll<lll UMIMIMI1111111111111IMMM liMMIMIMMIIIMIMMmilHMMI IMIMMI Mfl IIIMMMIM MMIiaMM M I 11M MMMIM »11MM.
7. dagur
►,Jeg ætla að biðja þig, Je-
rome, að kveða ekki upp neina
sleggjudóma. Það er órjett-
mætt, gagnvart Alfreð. Sjáðu
til — hún bað hann ekki bein-
línis um peninga handa sjálfri
sjer. Hún bjó hjá bændafjöl-
skyldu — Hobson að nafni. Það
er án efa duglaust og einskis
nýtt fólk, því að það gat ekki
staðið í skilum með greiðslur á
veðlánum þeim, sem það hafði
tekið í bahkanum. Hobson hafði
áður beðið Alfreð ásjár. Hann
sagði, að það væri svo mikil ó-
megð hjá sjer. En Alfreð vissi,
að það var skylda hans að gæta
hagsmuna þeirra, sem áttu inn
stæður í bankanum. Hann gerði
hóndanum aðvart um, að bank
inn yrði að ganga að honum.
En hann sýndi einnig veglyndi.
Hann sagði honum, að bank-
ínn myndi ekki ganga að hon-
um, fyrr enn uppskerunni væri
lokið ....“.
,,Svo að bankinn ætlaði ekki
að ganga að honum fyrr en
uppskerunni væri lokið! Þvílíkt
veglyndi — drottinn minn! Það
er sem jeg hefi altaf sag't —
hann Alfreð er hreinasta við-
uridur!“
Dotty roðnaði af reiði. „Jeg
skil ekki, hvað það á að þýða
að tala í þessum tón, Jerome.
Ems og jeg sagði áðan, hafði
Alfreð sínar skyldur við þá,
sem áttu innstæður í bankan-
ung. — og útlit var fyrir góða
uppskeru. Það var ekki nema
sanngjarnt, að þessi ræfill ynni
við uppskeruna og greiddi eitt-
hvað af skuldum sínum. Hann
skuldaði bankanum meira en
300 dollara. Hann var svo ó-
svífinn, að hann stak,k upp á
því við Alfreð, að hann fengi
að sitja áfram á jörðinni, sem
leiguliði, og fer.gi hlut í arð-
inum. En Alfreð var þegar bú-
inn að fá kaupanda að jörð-
inni. Hann vissi, hvað honum
bar að gera“.
„Og þá kom ungfrú Amalía
til Alfreðs — og bað hann að
miskunna sig yfir bóndann?“
Spurði Jerome.
„Hvernig vissirðu það?“
spurði Dotty undrandi.
Jerome hló. „Jeg er svo
kænn, væna mín. En hvernig
fór? Ljet Alfreð hrærast til
meðaumkvunar ?“
Svipurinn á andliti Dotty
breyttist — varð æstur og á-
kafur. „Já! Af því geturðu ráð-
ið, hve mikið vald hún hefir
yfir honum. Hún smjaðraði fyr
ir honum, blekti hann, tældi
hann með. líkamsfegurð sinni.
Hann ljet það gott heita, að
bóndinn sæti áfram á jörðinni
— eftir að hún hafði talað við
hann. Og ekki nóg með það.
Jeg býst ekki við, að þú trúir
mjer, Jerome. Hann framlengdi
veðið, gaf Hobson peninga, til
þ'ess að hann gæti keypt meðöl
handa konu sinni og börnum,
sem voru veik — og sendi meira
að segja lækninn okkar til
þeirra! Finst þjer þetta ekki
næsta ótrúlegt?"
„Jú“, sagði Jerome rólega.
„Mjer finst þetta mjög ótrú-
legt — þar eð jeg þekki Al-
freð“.
Dotty varð sífelt æstari. „Þú
hefir ekki enn heyrt alt, Jero-
mei.Það lítur út fyrir, að þessi
kona sje óvenju sFóttug. Hún
sagði Alfreð, að hún væri veik
— hefði ekki þolað að vaka yf-
ir sjúkrabeði bóndakonunnar
og barnanna hennar. Og hvað
heldurðu að Alfreð geri? Sem
formaður skólanefndarinnar
skipar hann kvendinu að hvíla
sig — og neyðir skólanefndina
til þess að halda áfram áð
greiða henni full laun!“
„Var hún í rauninni veik?“
Dotty hleypti brúnum. „Svo
sagði hún. Jeg er á því, að hún
hafi verið alheilbrigð“. Hún
þagnaði andartak. „Alfreð var
sífelt að reyna að vekja áhuga
minn á högum fjölskyldunnar,
og til þess að geðjast honum,
heimsótti jeg þau einu sinni. Þá
lá Amalía í rúminu. Hefir sjálf
sagt verið lítið eitt kvefuð. Jeg
vil ekki gera neinum órjett.
Hún var veikluleg að sjá — en
það hefir sjálfsagt ve i.i upp-
gerð. Fjölskyldan virtist öll
mjög hrifin af henni — en þú
veist, hvernig fólk af þessari
stjett hegðar sjer“.
„Hvað var hún lengi veik?“
„Frá því um jólaleytið og
langt fram á vor. Hún kom ekki
aftur í slcólann, fyrr en síðasta
mánuðinn, sem hann starfaði“.
Jerome tók að ganga um
gólf. „Nú hefir hún sennilega
alveg gleymt Hobson fjölskyld-
unni?“
„Öðru nær! Enn eitt dæmið
um auðvirðileik hennar! Hún
heimsækir þau altaf að minsta
kosti einu sinni í viku, og fær-
ir þeim mat“.
„Hún og Alfreð vaka þá eins
og góðir englar yfir velferð
Hobson fjölskyldunnar!“ sagði
Jeromt, og biturt bros ljek um
varir hans.
„Já! Það er alveg óþolandi!
Af þessu geturðu sjeð, hve Al-
freð vesalingurinn er langt
leíddur".
Jerome hjelt áfram-að stika
fram, og aftur um herbergið.
„Við verðum að athuga þetta
rólega og skynsamlega“, sagði
hann. „Vandamálið myndi ekki
vera leyst, þó að við losnuðum
við ungfrú Amalíu. Alfreð vill
kvænast. Jeg efast um, að okk-
ur takist að koma í veg fyrir,
að hann kvænist þessari konu.
En ef okkur hepnaðist það,
myndi hann þegar fara að leita
að einhverri annarri“.
„Já“, muldraði Dotty, og roð
inn þaut fram í kinnar hennar.
Jerome nam staðar og horfði
á hana. „Ef til vill yrðir þú fyr
ir valinu, Ðotty. Einkum og
sjer í lagi, ef þú gæfir honum
í skyn, að það væri þjer ekki
á móti skapi“.
Dotty roðnaði enn meir.
„Konur gera ekki slíkt og því-
líkt“, sagði hún kuldalega.
„Jæja? Mín reynsla er nú sú,
að þær sjeu langtum snjallari
karlmönnunum í því, að gefa
í skyn — eh sitt af hverju. Þú
gætir reynt, Dotty. Eða jeg.
Jeg er alveg hissa á pabba,
Hann veit, hvernig í öllu Jigg-
ur, og samt hefir hann ekkert
gert til þess að hafa áhrif á
Alíreð“.
„Þú ert sneyddur allri
velsæmistilfinningu, Jerome!“
hrópaði Dotty, kafrjóð og vand
ræðaleg.
„Hefirðu nokkurn tíma heyrt
getið um mann, sem er að burð
ast með velsæmistilfinningu.
eins og þú kallar það, þegar
um peninga er að ræða? Það
eru ekki nema hræsnarar og
þeir, sem ekki vita aura sinna
tal“.
„Þú gætir ekki verið svo ó-
skammfeilinn, Jerome — að -—,
að skerast í leikinn“. Dotty
reyndi að vera reiðileg á svip-
inn, en Jerome greindi bæn og
örlít.inn vonarsnefil í rödd
hennar.
Hann hló. „Hver veit, kelli
mín! Það má vel vera, að jeg
dæmi Alfreð ranglega. En mjer
finst hann ekki nærri því nógu
góður handa þjer, Dotty. Jeg
botna ekkert í því, af hverju
þú ert svona hrifin af honum“.
Osjálfrátt rjetti hún höndina
í áttina til hans. Hann settist
á rúmstokkinn hjá henni og
tók utan um hönd hennar. Hönd
in var þvöl — og hann var aft-
ur gagntekinn hlýjum tilfinn-
ingum í hennar garð.
Hann þrýsti hönd hennar.
„Dotty á minn hátt hefir
mjer altaf þótt vænt um þig.
En við skulum halda okkur við
efnið. Þegar Alfreð kvænist
aftur, býr hann vitanlega hjer
— og eftir nokkur ár verður
ekki hægt að þýerfóta fyrir
börnum hansALitið verður á
þig sem einskonar ráðskonu •—
einskonar æðri þjónustustúlku,
sem í einu og öllu verður að
hlýða skipunum hinnar nýju
húsmóður“.
Dotty rak upp örvæntingar-
óp. „Jeg get það ekki! Ó, Je-
rome, það er ekki hægt að ætl-
ast til þess af mjer, að jeg hlýði
skipunum þessarar hræðilegu
kvenveru!" Hún huldi and-
litið í höndum sjer og snögg-
ir kippir fóru um álútar herð-
ar hennar. „Hvernig stendur á
því, að pabbi er svona hugs-
unarlaus — jeg er þó einka-
dóttir hans!“
Jerome vætti varirnar. Hann
beið, þangað til hún var aftur
orðin róleg. Þá spurði hann
lágum rómi: „Hefirðu nokkra
hugmynd um, hvernig erfða-
skrá föður okkar er?“
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
Hagsýn húsmóðir
byrjar strax í dag að færa heimilisreikning — því
Heimiiisdaghókin
fæst í öllum bókaverzlunum bæjarins. Kostar 5 kr.
Stríðsherrann á Mars
2 rencjfasa g a
Eftii’ Edgar Kiee Burrough*.
127.
utan múra borgarinnar sá jeg stórar fylkingar hermanna
stefna að einu af hliðum hennar.
Jeg þrýsti andlitinu út að glerinu, þorði varla að trúa
mínum eigin augum. En að lokum gat jeg ekki lengur ver-
ið í vafa og rak upp gleðióp, sem hlýtur að hafa hljómað
hjákátlega í orustugnýnum, blóti og stunum þeirra, sem
voru að berjast í dyrunum. Og jeg kallaði Tardos Mors til
mín.
Þegar hann kom til mín, benti jeg honum niður á stræt-
in og á fylkingarnar, sem voru að koma, en yfir þeim
blakti fáni Helium í heimskautsgolunni.
Skömmu síðar hafði hver einasti maður í lof-therberg-
inu sjeð þessa hughreystandi sjón, og slíkt fagnaðaróp
glumdi við, að allur hinn forni turn skalf og nötraði.
En við urðum að halda áfram að berjast, því þótt herir
okkar væru komnir inn í Kadabra, þá var þó langt frá
því að borgin væri fallin, og ekki heldur hafði atlaga' enn
verið gerð að höllinni. Við hjeldum nú stiganum hver
eftir annan, en hinir hvíldust á meðan og horfðu á hina
hraustu landa vora, sem börðust á strætunum fyrir neðan
okkur.
Nú hafa þeir ruðst inn að hallarhliðunum. Þeir reyna
að brjóta það niður með stórum trjám, sem þeir reka í
hinar öflugu hurðir. Spjótadrífa hrekur þá aftur á bak.
Hún kemur ofan af veggnum. 9
Aftur ráðast þeir fram, en árás mikils flokks af Okar-
búum, sem ryðjast út úr næstu götu, leikur illa hina
fremstu í fylkingunni, og mennirnir frá Helium falla fyr-
ir ofureflinu, en berjast til hins hinsta.
Þá er hallarhliðinu svift opnu og sveit úr lífverði jedd-
aksins sjálfs, hinir hraustustu úr öllum hersveitum í Ok-
ar, geysast fram, til þess að dreyfa hinum lömuðu fylk-
ingum. Um skeið leit svo út, sem ekkert gæti afstýrt
ósigri vorra manna, en þá kem jeg auga á stbran mann á
miklum reiðskjóta, ekki hinum smávöxnu_ reiðskjótum
„Býrðu í þessu húsi?“
„Jamm“.
„Viltu að jeg hjálpi þjer upp
stigann?“
,,Jamm“.
Góðviljaði náunginn rogaðist
upp stigann með byrði sína,
opnaði sömu hurðina og fyrst
og ýtti honum inn.
Um leið og hann kom að úti-
dyrahurðinni, rakst hann á ann
an næturfugl og virtist sá vera
í mun verra ásigkomulagi dh
hinir tveir. Hann ætlaði að fara
að ávarpa hann, þegar sá fulli
rak upp vein og hljóp til lög-
regluþjóns, sem stóð við næsta
götuhorn.
„Lögregluþjónn! Lögreglu-
þjónn! I guðanna bænum, lög-
regluþjónn“, stundi hann upp,
„verndið mig fyrir þessum
manni. Hann hefir ekki gert
annað í kvöld en bera mig upp
stigann og fleygja mjer niður
lyftugöngin".
*
Úr söguprófi í barnaskóla:
Wellington vann mikinn sigur
og þegar hann var búinn, hafði
hann aðeins eina hendi og eitt
auga, og hann horfði í gegnum
kíkir með blinda auganu og
sagði, að alt væri í lagi og að
hann hefði unnið orustuna.
Tveir Gyðingar settust að í
smábæ nokkrum og stofnuðu
fyrirtæki saman. Annar þeirra
j fór til New York, til þess að
kaupa vörur, en hinn var
heima og gætti verslunarinnar.
Eftir nokkra daga fóru reikn-
ingarnir að streyma inn frá
New York. Þeir voru á þessa
leið: 24 dus. yfirfrakkar og 8
dus. ditto; 24 buxur og 4 ditto;
18 dus. hattar og 12 dus. ditto.
Oll þessi ditto ollu þeim, sem
heima sat, töluverðum áhyggj-
um, og þegar vinur hans kom
aftur frá New York, sýndi hann
honum reikningana og spurði:
„Hvað meinarðu eiginlega
með því að vera að kaupa öll
þessi ditto fyrir klæðaversl-
un?“
„Keypti jeg ditto?“ spurði
hinn.
„Já, hjer eru reikningarnir“.
„Jæja, þá hafa þeir svindlað
á mjer í New York“.
Svo hann sneri aftur til New
York og komst að raun um það,
að ditto þýddi „sama“. Hann
fór því strax heim aftur, og
vinur hans mætti honum á
brautarstöðinni og sagði:
„Jæja, Abie, gastu komist að
því, hvað ditto er?“
„Já“, svaraði Abie. „Nú veit
jeg hvað ditto er. — Jeg er
l bölvaður asni, og þú ert ditto!“