Morgunblaðið - 13.01.1952, Side 14
MORGVJSBLAÐiÐ
T u
Sunniidagur 13. janúar 1952
Piiiiiiiiiiiiiiiimmiuiili.il
m\
«*mmif<Í^iiimiuiiiiiimimNMUiiiiniiiiimiiiiiimmimmmmimmiimmmimmiiiii 1
Framh<iidssaá[.an 43
Herbergið á annari hæð
immmmmmmmmmmmmmmmm
Skáldsaga eftir MILDRID DAVIS
mumimm
„Heldurðu að mér hafi þótt
gaman að þessu verkefni? En ég
skal segja þér hvers vegna ég
þurfti að taka það. Vegna þess
að það þurfti að fara varlega að
Corwith-fólkinu. Við urðum að
fara gætilega að öllu. Það var
ekki hægt að bera fram ákærur.
Við þurftum að vera vissir í okk-
*r sök. Ég varð að fara og róta í
óþverranum svo að lítið bæri á“.
Hann þagnaði og rétti úr sér.
Hann þurrkaði sér um varirnar
með handarbakinu. Hún horfði á
hann. Roðinn var að koma aftur
í vanga hennar. „Hvers vegna
ertu svona æstur?“ spurði hún
rólega.
Hann leit á hana. Hann sá hana
ógreinilega í hálfdimmu herberg
inu. Að baki hennar endurspegl-
aðist mynd hennar í speglinum.
Hann lokaði augunum snöggv-
ast. „Þú sagðir mér sjálf hvers
vegna“, sagði hann loks. „Þetta
er óþverra verk“.
„Er það ástæðan?“ spurði hún.
Hún var mjög róleg.
Hann leit aftur á hana. Hún
sat teinrétt og varir hennar voru
hálfopnar. Hann renndi hendinni
yfir enni sér, leit sljóum augum
á blautan lófann og þurrkaði
hann við buxnaskálmina. Hann
rétti hendurnar hægt niður, eins
og honum væri það mjög erfitt
og dró hana á fætur. Hún veitti
enga mótspyrnu, stóð á fætur og
gekk nær honum. Snöggvast leit
hann í skær, grá augu. Svo þrýsti
hann henni að sér. Hún lagði
handlegginn um háls hans og
hann þrýsti heitar varirnar að
vörum hennar. Hann heyrði suð
fyrir eyrunum og honum fannst
gólfið vagga eins og þilfar á skipi
í stórsjó. Hann fann í gegn um
kjólinn hvernig hjartað barðist
í brjósti hennar. Hendurnar, sem
héldu um háls hans íitruðu.
Eftir nokkra stund reyndi hún
að losa sig, en hann þrýsti henni
fastar að sér og hún lét undan.
Höfuð hennar féll niður á öxl
hans.
Loks rétti hann úr sér. Hún
hvíldi höfuðið enn við öxl hans
með lokuð augu. Hann leit í speg
ilinn og sá grannar axlir hennar,
silikmjúkt hárið og hálsinn, þar
sem hún hvíldi við öxl hans. Þau
hefðu vel getað verið stödd í öðr-
um heimi. Ekkert hljóð heyrðist
að neðan.
Hann renndi augunum frá
myndinni í speglinum, yfir bláu
silkigluggatjöldin og silkiábreið-
una á rúminu og loks á umbúð-
irnar á snyrtiborðinu.
Smátt og smátt færðist þreytu-
svipur yfir andlit hans á ný. —
Hann sleppti henni og hún flutti
sig fjær og leit á hann. Hann
stakk hendinni í vasann og tók
upp sígarettupakka. Hann kveikti
sér í sígarettu. Eldspýtan datt á
gólfið og skildi eftir brunablett.
Eitthvað, sem átti að líkjast brosi
brá fyrir á andliti hans. „Þú átt
ekki eftir að nota það mikið leng .
ur hvort eð er“. /
Hún leit á svartablettinn í tepp
inu. Svo leit hún aftur á Swend- 1
sen. Hún virtist bíða eftir að
hann segði eitthvað. I
Hann andaði að sér reyknum.
„Þú varst ekki búin með sög-
una“. '
Hún virtist ekki hafa heyrt
hvað hann sagði, því að hún
horfði á hann, en svaraði ekki.
„Jæja?“ I
„Hvað?“
„Haltu áfram með söguna“. j
„Já“. Hún áttaði sig og hóf frá-
söguna eins og ósjálfrátt. „Við
fórum út í bílnum, Kitten og ég.
Við ókum í áttina að Batchfelder
til að skoða okkur um. Allt í einu
sat bíllinn fastlur í bleytunni.
Ég steig á benzíngjafann, en bíll- t
inn þokaðist ekki“. Hún talaði
eins og hún væri búin að marg-
æfa sig. „Kiíten fór út til að sjá
svo hátt í mótornum að ég heyrði
ekki hvað hún sagði. Og þá íór
bíllinn allt í einu af stað. Ég
heyrði óp, bíllinn hentist til og
beint á tré, sem stóð við veginn.
Hún bar óðan á eins og hún vildi
flýta sér að ljúka þessu af. „Ég
fór út og sá Kitten. Hún hafði
kastast langt út af veginum. Ég
fór til hennar, en hún var dáin.
Ég held að ég hafi misst stjórn
á mér^ Ég man varla hvað ég
gerði. Ég hlýt að hafa farið upp
í bílinn og ekið heim. Ég sagði
þeim heima hvað hafði skeð. —
Þau komu með mér og við leit-
uðum að henni. Ég vissi varla
. hvað ég hafði gert eða hvar þetta
, var. Ég mundi ekki neitt. Við
fórum fram og aftur eftir vegin-
um og leituðum alls staðar, en
við fundum hana ekki“.
! Hún þagnaði skyndilega. Hún
sat teinrétt á stólnum fyrir fram-
an snyrtiborðið með spenntar
greipar í keltu sér. Hún kreisti
! aftur augun, eins og hún væri að
reyna að losna við einhverja
i mynd, sem hún sæi fyrir sér.
I Swendsen fleygði sígarettunni
á gólfið og steig á hana.
„Jæja?“ sagði hann. Hann
stakk höndunum aftur í vasann
og beið.
Hún leit á hann eins og ann-
ars hugar og vætti varirnar.
„Ég .... hvar var ég?“
„Þú fannst hana ekki“. Hann
sá hvernig hrollur fór um hana.
Hún strauk fingrunum yfir
enni sér.
„Ég .... ó, já. Ég man ekki
nákvæmlega hvernig það var. Við
fórum heim og pabbi ætlaði að
hringja strax í lögregluna og fá
aðstoð til þess að finna hana. En
svo fróum við að tala betur um
þetta_. Hugmyndin var brjálæðis-
leg. Ég man ekki hver stakk upp
á henni. Ég held ég. Ef þetta
| hefði verið dæmt, að hún hefði
dáið af mannavöldum, þá hefðu
það getað orðið tíu eða fimmtán
ár í fangelsi. Það er ómögulegt
að segja fyrir fram um slíka
jhluti. Eða_lögreglan hefði jafn-
vel getað úrskurðað það morð.
Þess vegna datt okkur í hug að
flytja burt, og segja engum frá
þessu .... að Kitten væri ....
dáin“.
Hún þagnaði og svo löng stund
leið að hann var farinn að halda
að hún hefði gleymt honum.
„Hvar var ég? Já. Hún gat ekki
horfið án frekari skýringa. Það
mundi vekja umtal. Og hún átti
svo marga kunningja .... Ég
ákvað þess vegna að taka á mig
hennar hlutverk. Við vorum lík-
ar að vexti og ég gat hermt eftir
rödd hennar. Það var ekki erfitt.
Francis var læknirinn minn. —
Auðvitað sögðum við honum allt.
Við lofuðum aðeins gamla frænd-
fólkinu að koma inn til mín ....
fólki, sem var farið að sjá illa
.... eða sem þekkti ekki Kitten
vel, til þess að það gæti sagt að
það hefði talað við hana. Svo
ætluðum við að flytja langt í
burtu .... þangað, sem enginn
vissi um hana. Og .... við gerð-
um það .... það er ekki frá
meiru að segja .... held ég....“
„Ég sá þig fara út í dag, en
þegar ég var að rannsaka betta
herbergi heyrði ég einhvern um-
gang á bak við einhverja dyrn-
ar?“
Hún leit ekki upp. „Þjónustu-
fólkið vissi að rnargir mundu
koma í dag til þess að kveðja og
við bjuggumst_ við Waymuller
snemma heim. Ég kærði mig ekki
um að hann færi að velta því
fyrir sér hvar ég væri á meðan
gestirnir voru uppi hjá Kitten.
Ég ók þeim því niður á stöðina
og lét eins og ég ætlaði eitthvað
lengra þaðan. Svo sneri ég aftur
heim og laumaðist inn bakdyra-
megin, ef ske kynni að eldhús-
stúlkan væri ekki farin“.
Hún leit rannsakandi á hann.
„Hvernig fórstu að því að láta
renna svona fljótt af þér í brúð-
kaupi Doru?“ spurði hann sömu
hljómlausu röddinni.
„Ég held að það hafi verið á-
fallið, sem gerði það. Ég hljóp
upp og stakk höfðinu undir kran-
ann. Svo talaði ég við þau í gegn
um dyrnar“.
„Hvernig stóð á því að þær
voru ólæstar?“
„Ég veit það ekki Athugunar-
^IIIHII <W«|l^«l4^l « Tm***-*"****0 -
ARNALESBOIÍ
'in§
Ævintýri IViikka III.
Veikgeðja risinn
Eftir Andrew Gladwin
18.
— Við verðum að vera sanngjarnir við þennan mann,
sagði risinn við Togga. — Þegar allt kemur til alls, er það
ekki nema rétt eitt, sem hann mælir.
— En ef þessu heldur áfram, þá eigum við ekkert fé eftir
í ríkishirzlunni, sagði Toggi.
— Ef þið takið krókódílinn í burtu, þá skal ég borga
skuldina upp, sagði bóndinn.
— Hvað skuldar hann mikið í skatta? spurði risinn.
— Það eru 7500 krónur.
Mikki kipraði varirnar, þegar hann heyrði, hvað upphæðin
var há og ósjálfrátt og áður en hann vissi hafði hann blístrað.
En áhrifin af þeirri óaðgætni leyndu sér ekki. Þau voru ægi-
Ieg. Risinn rauk á fætur og glápti allt í kringum sig.
— Það var einhver að blístra, öskraði hann með hræði-
legri röddu. Ég þoli það ekki. Hver gerði þetta?
Risinn steytti hnefana út í loftið öskureiður. Hann froðu-
felldi næstum því af hamslausri illsku. Gimbill beit á vörina,
Toggi varð vandræðalegur og fólkið frammi í salnum fölnaði
af hræðslu. Mikki mundi nú það sem Gimbill hafði sagt
honum um að það mætti alls ekki blístra svo risinn heyrði,
og hann skammaðist sín nú fyrir það.
Risinn settist loks aftur í sætið sótrauður af vonzku. Hann
leit illilega á fangann.
— Borgaðu skattana, eða ég læt kasta þér í fangelsi, öskr-
aði hann.
—í Eh< var allt krókódilriúm Iþínuím að kenna, kvóihaði
n.aðurinn.
Ég þakka hjartanlega öllum ættingjum og vinum fyrir
gjafir, hlýhug og vináttu á sextugsafmæli mínu, þann
10. janúar síðastliðinn.
Guðbrandur Guðbrandsson.
TILKYNNING
frá iðnaðarmálanefnd
Fyrirhugað er að ráða nú þegar til starfs verkfræð-
ing, er veiti verksmiðjuiðnaðinum í landinu tæknilega
aðstoð til bættra vinnubragða og vöndunar í framleiðslu.
Þeir, sem kynnu að vilja sækja um starf þetta, eru
beðnir að snúa sér til einhvers rmdirritaðra nefndar-
manna, eigi síðar en hinn 20. þ. mán.
Reykjavík, 12. jan. 1952.
Páll S. Pálsson, Kristjón Kristjónsson.
Þorsteinn Gíslason.
Ensku- og þfzkunámskeiðin
eru að byrja. — Innritun í sima 4895.
WáLiUinn fl%
ítmir
Þeir sem hyggnir eru
kaupa sér föt, áður en verðið hækkar.
Gott úrval af fataefnum.
Guðmundur Benjamínsson, klæðskerameistari,
Snorrabraut 42. Sími 3240.
Rafmagnstakmörkun
HVERFIN ERU:
1. hluti.
Hafnarfjörður og nágrenni, Reykjanes.
2. hluti.
\
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi Elliðaánna,
vestur að markalínu frá Flugskálavegi við Við-
eyjarsund, vestur að Hlíðarfæti og þaðan til sjáv-
ar við Nauthólsvík í Fossvogi, Laugarnes með-
fram Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjalarnes,
Árnes- og Rangárvallasýslur.
3. hluti.
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarárholtið, Túnin,
Teigarnir, íbúðarhverfi við Laugarnesveg að
Kleppsvegi og svæðið þar norð-austur af.
4. hluti.
Austurbærinn og miðbærinn milli Snorrabraut-
ar og Aðalstrætis, Tjamargötu, Bjarkargötu að
vestan og Hringbraut að sunnan.
5. hluti.
Vesturbærinn frá Aðalstræti, Tjarnargötu og
Bjarkargötu, Melarnir, Grimsstaðaholtið með
flugvallarsvæðinu. Vesturhöfnin með Örfirisey,
Kaplaskjól og Seltjarnarnes fram eftir.
Álagstakmörkun dagana 13. jan. — 19. jan.:
Sunnudag 13. jan. kl. 10,45—12,15 5. hluti.
Mánudag 14. jan. kl. 10,45—12.15 1. hluti.
Þriðjudag 15. jan. kl. 10,45—12,15 2. hluti.
Miðvikudag 16. jan. kl. 10,45—12,15 3. hluti.
FimmtUdag 17. jan. kl. 10,45—12,15 4. hluti.
Föstudag 18. jan. kl. 10,45—12,15 5. hluti.
Laugardag 19. jan. kl. 10,45—12,15 1. hluti.
Straumurinn verður rofinn samkvæmt þessu þegar
og að svo miklu leyti sem þörf krefur.
SOGSVIRKJUNIN
í í f í I