Morgunblaðið - 04.09.1953, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 4. sept. 1953
u
SUÐURRIKJAFOLKIÐ
SKÁLDSAGA eftir ednu lee
Framhaldssagan 24
„Þú getur ekki ímyndað þér
hve ég hef saknað þín“.
Ég sagðist vera fegin yfir því
að vera komin heim aftur, en
hún hélt áfram í skipunartón.
„En lofaðu okkur nú að horfa
Svolítið á þig“ og hún tók þétt
% axlirnar á mér og hélt mér frá
sér og mældi mig út í krók og
kting með gagnrýnandi augum.
„Herra minn trúr! Þú hefur svei
niér orðið fullorðinslegri, finnst
ykkur það ekki?“
„Ég hlýt að hafa gert það“,
sagði ég brosandi, „þar sem öll-
um ber saman um það“.
Augu hennar urðu skyndilega
stærri. Hún sagði lágri röddu og
hugsandi á svipinn. „En þú ert
þiát-t áfram orðin falleg".
Hversu ólíkir urðu þessir sum-
ardagar öllum öðrum sumrum,
sem ég hafði lifað. Hver myndi
geta ímyndað sér, hugsaði ég, að
jþessi elskulega unga stúlka í
létta sumarkjólnum annars veg-
ar og hin óvenju einkennilega
stúlka, sem hún var um þetta
leyti s.l. ár, væri ein og sama
Bianneskjan.
Eftir að Cissa kom heim frá
Sweat Briar komu hópar af ungu
íólki á hverjum sunnudegi. —
„Ungu mennirnir vöppuðu í
veiðihug í kringum kræsingarnar
sem fram voru bornar, stúlkurn-
ar i kringum piltana“, sagði Cissa
þurrlega. Við spiluðum á
grammófón og þó að við fyndum
að það væri ekki beint í sam-
ræmi við sunnudagshelgina þá
dönsuðum við, mösuðum, döðruð
um og gerðum veður út af hlut-
linum.
Það var á einum slíkum sunnu-
degi að ég sá Oakes aftur. Ég
stóð mitt í þvögu af ungum
mönnum, sem allir voru kurteis-
ir og elskulegir við mig, en stífir
og önugir hver við annan. Ég leit
upp og sá að Oakes kom inn í
herbergið. Enda þótt mér virtist
Oakes hafa breyttst — hann var
hærri og einhvern veginn eldri
— þá var hann samt nákvæm-
lega sá hinn sami. — Dökku aug-
un hans ljómuðu full af dásam-
legum fyrirheitum.
Piltarnir í kringum mig hættu
að hlæja og urðu vandræðaftgir.
„Svo að þú ert skrautfiðrildið,
sem þeir hafa verið að segja mér
fqá allan tímann? Hvenær komst
þú til Care bees?“ Ég sagði hon-
uffi það og hann varð hugsandi á
sitápinn. Síðan sagði hann í
kvörtunartón. „Ég vildi óska að
Lára Lee hefði vitað þetta. Hún
. S. . við höfðum heilmiklar á-
tyggjur út af þér. Lára Lee fór
tu; gumiu fru riummer, en varð
engu nær. Þá fór gamli maður-
iqjn af stað með okkur í skóla.
Lára Lee hataði hann eins og
pestina. Hún kom heim um jólin
og sagði gamla manninum skýrt
og skorinort að hún færi ekki
fét aftur og það varð reyndar
úr“.
„En í hvaða skóla fór hún?“
"Það brá fyrir gamla glettnis-
$mpanum í augum hans. „Hún
óp á brott, gifti sig, og þú
raunt aldrei geta upp á hverjum
4 Buckie".
Ég gapti af undrun. „Buckie?
Ó, Oakes!“ Samt viritst það ekki
svo einkennilegt eftir allt saman
að Lára Lee skildi giftast bíl-
stjóra Pa-fjölskyldunnar.
„Hana langaði til _ þess að
storka gamla manninum. Hann
kom auðvitað með það venju-
lega. Ætlarðu að gera mér það
tij skammar....“
,,.Hvar er Lára Lee núna?“
'*Glampinn hvarf úr augum
hans og hann varð alvarlegur á
ívipinn. „Ég vissi ekki nákvæm-
lega um það, gamli maðurinn'
hafði harðbannað henni að
skrifa. Samt sem áður skrifaði |
hún móður sinni á kort öðru
hVoru. Kortin voru öll frá þess- |
um eða hinum staðnum. Hann
bjóst við að þau lifðu engu sæld-
arlífi“.
Ég sá Láru Lee ljóslifandi fyr-
ir mér undir aðstæðum þeim, sem 1
Oakes hafði lýst fyrir mér. Mig
langaði til að skæla. Lára Lee, '
þessi litli skrautfugl á þeytingi
fram og aftur í bílskrjóðinum ■
með Buckie, bílstjóranum, með
járnandlitið og augu eins og blá- |
an mármara.
I „Oakes“, sagði ég, „en móðir
þín, hvernig líður henni?“
Hann yppti öxlum. „Þú veizt
það allt býst ég við“.
I Já, ég vissi það, og hve dapur-
legt það var allt. En ég asgði
ekki eitt meðaumkunarorð til
Oakes. I staðinn sneri ég mér við
og bjóst til að fara aftur inn til
ungu mannanna og bað Oakes að
skila kærri kveðju minni til
móður sinnar.
i Camilla tók nú að rekja fyrir
mér áhyggjur sínar varðandi verk ^
| smiðjurnar. Eftir því, sem ég
hlustaði lengur á hana gerði ég'
mér betur grein fyrir því hve mik
il birði hvíldi á herðum hennar.
Því það voru ekki aðeins myll-
urnar og verkamennirnir, sem
leiðbeina varð og stjórna, hún
varð einnig að leysa af hendi
starf húsbóndans og húsmóður-
innar á heimilinu, sem einnig
varð að sjá fyrir og halda í horf-
inu.
Ég var hreikin af því að hún
skyldi bera það traust til mín.
Með glöðu geði reyndi ég að
verða henni að liði, að því leyti
sem ég gat. Það rann upp fyrir
mér að hún hafði í rauninni eng-
an sem hún gat beðið að reka
fyrir sig hin ýmsu smálegu en
nauðsynlegu erindi, sem hún í
öllum sínum önnum hafði ekki
tíma til sjálf. Vitanlega bauðst
Cissa aldrei til að hjálpa. Cissa,

4
eins og Wes, fór þær götur einar,
sem henni þóknaðist og enginn
dirfðist að hindra hana í því.
Ég var ánægð með veröldina
sjálfa og sjálfa mig, þó að ég
vissi að henni var ekki treyst-
andi. Því að Wes var kominn
heim aftur og ég fann í hjarta
mínu, að lækningin var ekki full-
komin og ég gat ekki gleymt
Wes. Hann gekk um húsið í göml-
um kryppluðum og blettóttum
buxum. Hvíta skyrtan hans var
fráflakandi í hálsinn og ermarn-
ar uppbrettar. Andlit hans og
armar voru dökkbrúnir af sólinni
og — hugsaði ég, óviðjafnanlega
fallegur.
Hann kom auga á mig og kall-
aði: „Hæ, Doc!“, um leið og hann
veifaði til mín vingjarnlega og
kæruleysislega. Ég kallaði til
hans á móti, án þess að vita vel
hvað ég sagði. Ég sá að hann
yppti brúnum er hann kom gang-
andi á móti mér. I
„Það virðist allt hafa sprungið
út hér í kringum Care bees síðan
ég fór“, sagði hann. I
Hann leit á mig athugulum
augum. „Ég átti ekki við rósirn-
ar“. Við fórum inn og ég reyndi
að koma fram venjulega og eðli- ,
lega jafnvel þó mér finndist
eins og allt umhverfið, tilveran, *
gengi í bylgjum í kringum mig.1
Eg bað um glas af ísvatni, þegar I
hann bauð mér að drekka, og
hann sagðist líka mundi fg sér
ísvatn, en bætti vænum dropa af
víski út í sitt glas.
Við fórum út um hliðargöngin
og ég lét fallast þar niður í.stól
og reyndi að sínast róleg og eins
og ég átti að mér að vera, þó að
ég væri í uppnámi af æsingi,
sem var sambland af sælu, ang-
ist og eymd, öUu í senn.
„Ég heyri sagt að þú sért töfra-
dísin í Atlanta“, sagði Wes bros-
andi. „Að helmingur allra ungra
manna í borginni gangi með sund
urkramin hjörtu eftir þig“.
„Ég hef ekkert hjarta kramið“,;
svaraði ég. „Hver sagði þér það?“ |
jBARNALiSBÖH $4)
/J\ Uppreisnin á Pintu
Uppreisnin á Pintu
eftir Tojo
Eiganda Pintu hafði gengið erfiðlega að fá mannskap á
skipið, og var hann orðinn kvíðafullur út af því.
Dag nokkurn gekk eigandi Pintu á fund skipstjórans og
tjáði honum vandræði sín.
„Hafðu ekki áhyggjur út af því,“ mælti sir John. „Ég skal
verða búinn að fá nægilega mikinn mannskap fyrir kvöldið,
en þá vil ég leggja úr höfn. Nú er komið sæmilegt leiði, og
hvisazt hefur það út, að aðrir skipstjórar hyggðust leggja
úr höfn í kvöld eða nótt. Ég vil verða fyrstur eins og síðast.“
Eigandi skipsins, sem þekkti manna bezt hörku skipstjór-
ans, vildi ekki mæti mæla, því að það gat orðið til að Sir
John móðgaðist og segði skipsrúminu upp, en eigandinn
vildi ekki missa hann, því að sir John var undantekningar-
laust fyrstur úr höfn og fyrstur í höfn — hann sigldi sem
sagt greitt, og sparaði þá ekki menn sína. heldur beitti hnefa-
höggum og jafnvel svipu ef með þurfti.
Eigandinn sagði því, að hann skyldi með öllu ráða mann-
skapnum á Pintu, og að hann mætti sín vegna leggja af stað
í kvöld. Hann kvaddi svo skipstjórann og óskaði honum góðr-
ar ferðar yfir hafið. Þessu næst skildu þeir og héldu í sitt
hvora átt. Sir John gekk greitt niður að höfn og um borð í
Pintu.
Hann gerði strax boð fyrir Jóa, sem var annar stýrimaður
og bátsmanninn, er kallaður var Jökull. Fyrsti stýrimaður
var ekki um borð, því að hann hafði fengið frí frá störfurn
nokkra daga. Hann hafði ætlað að heimsækja unnustu sína,
sem átti heima í næstu borg.
Þegar þeir Jói og Jökull höfðu komið sér þægilega fyrir
íí káetu skipstjórans, gekk hann að dyrunum og hlustaði
gaumgæfilega, en að því búnu tvílæsti hann dyrunum.
„Annað kvöld klukkan tólf leggjum við af stað héðan úr
höfninni,“ þrumaði í skipstjóranum og hann leit fast á
mennina. — „Hversu mörgum mönnum þurfum við á að
halda?“
1 c
■
Rofntagnsrakvéliir {
■
Tökum upp í dag hinar heimskunnu ■
■
S C LII C K .rafmagnsrakvélar. :
■
Verð kr, 529,50. j
■
HEICLA H.F. !
■
■
■
■
Austurstræti 14
Sími 1687 =
Cbvi'ölet fólksbifreið
model 1947. til sölu.
Skipti á minni bíl koma til grcina.
Upplýsingar hjá verkstjóranum á
Bif reið averksf æði
Jónis Loftssonar
HVOR TVIBURINN NOTAR TONI?
HVOR NOTAR DÝRA HÁRLIÐUN ?
(Sjá svar að neðan)
Vc
om
cjenr
Lárik injúlt ocf ellileqt
er
Fleiri nota TONI , en nokkurt I
annað permanent.
Þér munið sannfærast um, að
TONI gerir hár yðar silkimjúkt. I
Hárliðunin verður falleg og end-1
ist eins lengi og notað væri dýr-
asta permanent, en verður mörg-
um sinnum ódýrara.
Engin sérstök þekking nauð-
synleg. Fylgið aðeins myndaleið-
beiningunum.
Permanent án spóla kr. 23,00 (
Spólur ............ kr. 32,25
Munið að biðja um
Heima permanent
með hinum einu réttu spólum og
gerir hárið sem sjálfliðað.
Með hinum einu réttu TONI
spólum, er bæði auðveldara og
fljótlegra að vinda upp hárið.
Komið lokknum í spóluna, vind-
ið og smellið síðan. Þetta er allt
og sumt.
Þér getið notað spólurnar aft-
ur og aftur, og næsta hárliðun
verðu rennþá ódýrari. Þá þarf
aðeins að kaupa hárliðunarvökv-
ann.
Jafnvel fagmenn geta ekki séð
mismuninn. Eileen Ward, sú til
vinstri, notar Toni.
• i
K
i
■4
y
H V K T, A H F Austurstræti 14. Sími 1687.