Morgunblaðið - 17.06.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 17. jím' 1955
HJÓNABANDSÁST
EFTIR ALBERTO MORAVÍA

Framh’aldssagan 8
því að álíta mig nægilega sterkan
til að fullnægja bæði ást okkar
og athafnaþrá minni
En næsta dag, vaknaði þessi
uggur minn aftur og næstu nótt
fullnægði ég svo ástaþrá minni
scm ávallt fyrr, bæði til þess að
hugga mig eftir iðjulausan dag og
til þess einnig að endursjá hina
hv |rfulu tálmynd óhóflegs krafts.
ts, eftir nokkurn tíma hinnar
áljandi óvissu og efasemi,
ákvað ég kvöld eitt, að íeysa frá
skjóðunni. Ég gleymdi því ekki,
að raunverulega hafði það verið
hún, sem hvatti mig til ritstarf-
anna og ég þóttist vita, að hún
Inundi skilja og taka til greina
rök mín, svo framarlega sem rit-
störf mín væru henni nokkurs
virði.
Þegar við lágum, hlið við hlið, i
í rúminu, hóf ég mál mitt þótt
hikandi væri: „Heyrðu, ég verð
að segja þér dálítið, sem ég hefi
aldrei sagt þér áður.“ j
Það var heitt inni í herberg- i
inú og við lágum bæði allsnakin
ofan á sænginni, hún á bakinu,
með hendurnar spenntar aftan
við hnakkann og höfuðið á kodd-
anum og ég við hlið hennar.
Hún leit á mig, á sinn venju-
lega óræða hátt og svaraði, án
þess naumast að bæra varirnar:
„Hvað er það, sem þú ætlar að
tala um?“ 1
„Það er þetta“, hélt ég áfram. ;
„Viltu að ég haldi áfram að skrifa
þessa sögu mína?“
„Já, auðvitað vil ég það.“
„Þessa sögu, sem er um þig og
mig?“
„Já.“
„Eins og allt er í pottinn búið,
þá mun mér aldrei -takast að
skrifa hana.“ i
„Hvað áttu við með því að
segja: eins og allt er í pottinn
búið.“
Ég hikaði, en svaraði svo:
„IHustaðu nú á mig. Við fuli-
nægjum ástarþrá okkar hverja
nótt og nú finn ég, að allur sá
þróttur, sem ég þarfnast til þess
að skrifa þessa sögu, er tekinn frá
riiér þegar ég er hjá þér. Ef þetta
heldur áfram að ganga svo til, þá
riiun ég aldrei verða fær um að
skrifa þessa sögu.“
Hún leit á mig stóru, bláu aug-
unum, sem þöndust bókstaflega
út af áreynslunni við að reyna
að skilja mig: „En hvernig tekst
öðrum rithöfundum þetta?“
spurði hún.
) „Ég veit ekki, hvernig þeim ,
tpkst það, en ég býst við, að þeir •
lifi rólegu lífi, meðan þeir eru
að starfa."
„En D’Ammunzio“, sagði hún.
„ég hefi heyrt að hann hafi átt
s# margar ástmeyjar .. hvernig
t^íst honum það?“
,,Ég veit það ekki“, svaraði ég.
,;Ég veit ekki, hvort hann hafði
inargar ástm“yjar. Það sem hann
hafði voru fáar, víðfrægar ást-
jjfteyjar, sem allir töluðu um og
hann þó mest sjálfur .... en að
ínínu áliti, þá hagaði hann lífi
sínu mjög vel .... nú, skírlífi
Baudelaires er alþekkt.“
Hún svaraði engu. Ég fann að
Öll mín rök nálguðust það, að
Vera átakanlega hlægileg, en nú
liafði ég byrjað og varð því að
halda áfram. Ég sagði því, lágri,
Viðkvæmri röddu: „Ég er hvorki
fær um að skrifa þessa sögu nú
eða verða rithöfundur. Mér mun
veitast mjög auðvelt að losa mig
við þessar skáldskapargrillur !
mínar .... það sem mestu varð-
ar er ást okkar.“ !
Hún svaraði þegar í stað og
gremjusvip brá fyrir á andliti
hepnar: „En ég vil að þú skrifir
hana. Ég vil að þú verðir rithöf-
undur.“
„Hvers vegna?“
„Vegna þess að þú ert orðinn
' það nú þegar“, svarði hún frem-
ur rugluð á svip og næstum æst.
J „Ég veit, að það er svo margt,
sem þú hefur til að skrifa um..
Auk þess áttu að vinna eins og
allir aðrir. Þú getur ekki verið
ánægður með það að lifa iðju-
j leysislífi og gera ekki neitt, nema
að elska mig. Þú verður að keppa
| að einhverju takmarki."
I Hún hnaut á orðunum og stam
aði og augljóst var, að hún vissi
ekki gerla, hvernig hún skyldi
| koma orðum að því, er hún vildi
segja.
„Það er ekki nauðsynlegt fyrir
mig, að verða rithöfundur" svar-
aði ég, en fann þó, að eiginlega
var ég að segja ósatt og þvert
gegn minni eigin skoðun. „Ég
þarf alls ekki að hafast neitt að
— eða réttara sagt, ég get haldið
áfram að gera það, sem ég hefi
hingað til, lesa, meta, skilja og
dáðst að ritverkum annarra ..
og elska þig. Svo gæti ég auðvit-
að, til þess að lifa ekki iðjulevsis-
lífi eins og þú orðar það, stundað
einhverja aðra atvinnu, annað
starf.....“
„Nei, nei, nei!“ sagði hún fljót
mælt og hristi, ekki aðeins höfuð
ið, heldur og líka allan líkam-
ann, eins og hún vildi leggja sem
þyngsta áherzlu á neitun sína:
„Þú verður að skrifa, — þú átt
að verða rithöfundur!"
Við þögðum nokkra stund, en
því næst sagði hún: „Ef það er
satt, sem þú segir, þá verðum við
að breyta um lifnaðarhætti?“
„Hvað áttu við með því?“
„Við verðum að neita okkur
um öll líkamleg mök, á meðan
þú ert að Ijúka sögunni þinni ..
Svo þegar verki þínu er lokið,
getum við byrjað aftur. ...“
Ég verð að játa, að mig langaði
samstundis til að samþykkja
þessa kynlegu og næstum hlægi-
legu uppástungu, en ég bældi nið
ur þessa fyrstu tilhneigingu,
faðmaði konu mína að mér og
sagði: „Þú elskar mig og þessi
uppástunga þín er mér hin ó-
tvíræðasta sönnun á þeirri ást
þinni, sterkasta sönnunin sem þú
gast gefið mér .... En sú stað-
reynd, að þú hefir gefið mér hana
er mér nægileg. Við skulum því
halda áfram að elska hvort ann-
að og ekki hugsa um neitt ann-
að.“
„Nei, nei!“ svaraði hún áveð- I
in á svip. „Nú þegar þú hefur sagt
mér allt, þá sé ég, að þetta er það
eina, sem við getum gert og eig-
um að gera“. Og til aukinnar
áherzlu á orðum sínum, þá ýtti
hún mér frá sér, með myndug-
leika.
„Ertu kannske reið við mig?“
„Reið, Silvio? Hversvegna
skyldi ég vera reið við þig? Ég
vil aðeins að þú skrifir þessa
sögu, það er allt ... Láttu nú
ekki bjánalega". Og hún lagði
hendurnar um háls mér, eins og
til þess að leggja áherzlu á þá
ást hennar til mín, sem orsakaði
þetta þrálæti.
Þannig héldum við áfram í
nokkurn tíma, ég að verja sjálf-
an mig og hún að krefjast ráð-
ríkislega og ósveigjanlega. Að
lokum sagði ég: „Jæja, gott og
vel. Ég skal reyna .... það getur
vel verið, að þetta sé allt vit-
leysa og að ég sé aðeins lítilfjör- |
legur maður, án allra bókmennta j*
legra hæfileika.“ f
„Þetta er ekki satt, Silyio og t-
þú veist það vel sjálfur.“
„Jæja, þá segjum við það“,
svaraði ég með nokkurri áreynslu
.. „en mundu það, að það varst
þú, sem vildir þetta “
„Auðvitað, Silvio!“
Aftur þögðum við nokkra
stund, en svo gerði ég mig líkleg-
an til að taka hana í faðm minn.
Hún ýtti mér frá sér: „Nei“, sagði i
hún „frá þessu kvöldi verðum við
að hætta öllu slíku“. Hún hló lágt
og tók, eins og til þess að draga
sárasta broddinn úr neitun sinni,
andlit mitt á milli langra, fagur-
skapaðra handa sinna, mjúklega
Duglegan skrifstofumann
vantar oss nú þegar, eða í haust. — Framtíðaratvinna.
Verzlun O. Ellingsen h.f.

60—70 og 70—80 í 12J/a kg. kössum.
Heildsölubirgðir:
H. Ólalsson & Bernhöit
Sími 82790 — þrjár línur
Nú er rétti tíminn
til að kaupa
SUMABFÖTIM
Við höfum nú fyrirliggjandi Sólíd
sumarföt, staka jakka og stakar buxur. j
■
m
|a
Sólíd fötin eru framleidd úr Grilonbland- j
aðri ull og eru hálffóðruð. Þau eru því mjög
létt og svöl. Athugið hið hagstæða verð.
GEFJUIM-IÐUIMN
KIRKJUSTRÆTI 8 — REYKJAVÍK
Snyrtimenni vilja helst
BRYLCREEM
HvUíkur munur á hárl sem er liflegt, með
íallegum gljáa, og bvi hári, sem er klesst
níður með mikilli feiti eða olíu. Gætið þess
að hár yðar sé snyrtilegt og vel greitt með
Brylcreem hinu fullkomna hárkreml. Með
Brylcreem greiðist hárið vel, án of mlkillar
feltl, vegna þess að i Brylcreem er fitu-efnlð
i uppleystu ástandi. Með Brylcreem fer hár-
Ið vel og gljáir daglangt. Nuddið Brylcreem
vel inn í hársvörðinn, það styrkir hann.
minnkar flösu og gerir þurt hár Uflegt og
mjúkt. Notið ávallt Bryicreem og hár yðar
verður gljáandi. mjúkt og fallegt.
Hið iullkomna hárkrem
Komið þér til Kaupmannahafnar
Utvega ég- allar danskar vörur á hentugasta verði, hús-
gögr. o. fl. fyrir ferðafólk. — Þrír sölumenn aðstoða
við innkaup.
ARINBJÖRN JÓNSSON
Import — Export
Skrifstofa á STRAUINU
Frederiksberggade 23 (2. hæð).
(90 metra frá Ráðhústorginu)
Síldarútvegsmenn
Getum bætt við pöntun á snurpunót,
ef pantað er strax.
Björn Benediktsson h.f.
Netjaverksmiðja.