Morgunblaðið - 22.12.1957, Blaðsíða 6

+ 6
MORCUNBLAÐ1Ð
Sunnudagur 22. des. 1957
Kristmann Guðmundsson skrifar um
BÓKMENNTIR
Skagfirzk Ijóð.
Eftir sextíu og átta höfunda.
Sögufélag Skagfirðinga
gaf út.
SÉRA Helgi Konráðssson ritar
formála fyrir bók þessari, en með
honum í útgáfunefndinni voru
þeir Bjarni Halldórsson, bóndi á
Uppsölum, Jón Jónsson, Bessa-
stöðum, Gunnlaugur Björnsson,
bóndi í Brimnesi, og Pétur
Hannesson, póst- og símstjóri á
Sauðárkróki.
Ef ljóðasöfn slik sem þetta
geta bjargað frá glötun fáeinum
góðkvæðum, eru þau ekki til
einskis út gefin. Og þá er vel
fyrirgefanlegt þótt talsvert fljóti
með af rími, sem lítils er um vert.
í Skagfirzkum Ijóðum rekur
maður sig strax á þriðju blaðsíðu
á ljómandi snoturt ljóð: „Að
lifa“, eftir Andrés Björnsson.
„Er dagur rís á fætur,
sem dregur allar nætur
á tálar, —
hann geisar fram í veldi
og fer um hugann eldi
og brjálar.
Cunnar Jónsson
Lögmuður
við undirrétti or hæstarétt.
Þingholtsstræti 8. — Sími 18259
En drottinn hefur gert mér
að gera það, sem verst er,
að skrifa
um sviðann sem það veldur
að vera dagsins eldur
og lifa“.
Eftir Andrés eru þarna fimm
ljóð, er sýna að hann er góðskálds
efni, og lætur hann vonandi ekki
það ljós sitt hverfa undir mæli-
ker.
Næst eru nokkur kvæði eftir
Árna G. Eylands, en hann er þeg-
ar kunnur fyrir skáldskap sinn.
Vel þekktur er einnig Ásmundur
Jónsson frá Skúfstöðum. En
Bjarni Halldórsson er mér nýr og
hann er allgott skáld. „Á hryggj-
um“, eftir hann, er mögnuð
draugasaga, vel rímuð. — „Fugl
í götu“, eftir Emmu Fr. Hansen,
er laglegt kvæði, og „Ætti ég
hörpu“, eftir Friðrik Hansen, er
gullfallegt ljóð, enda sungið um
land allt. Fleira er þarna vel gert
eftir Friðrik. — Frímann Jónas-
son á eitt laglegt ljóð: „Á heima-
slóðum“. — Vísan hennar Guð-
laugar Guðnadóttur: „Ljósir lokk
ar“, er góð. — Kunnur fyrir þjóð-
lífslýsingar sínar er Guðmundur
L. Friðfinnsson, og kvæði hans:
„Konan með kyndilinn", er all-
góður skáldskapur.
Þokkalegt kvæði er „Fjall-
ræna“, eftir Gunnar Einarsson,
og „Dögun", eftir Gunnar S.
Hafdal, sem er nokkuð kunnur
fyrir kveðskap sinn. „Kolskegg-
ur“, eftir Gunnlaug Björnsson, er
dável ort. Hallgrímur Jónasson á
þarna ágætar „Stökur", og
„Sléttubönd" prýðileg. „Bláir eru
dalir þínir“, eftir Hannes Péturs-
son, og „Amma mín“, eftir Har-
ald Hjálmarsson, eru góð kvæði.
„Gömul mynd“, eftir Helga Kon-
ráðsson, er eftirtektarvert ljóð,
„Haustbrim“ sömuleiðis. „Minn-
ing“, eftir Hólmfríði Jónasdótt-
ur, er fallegt.
Ingibjörg Jóhannsdóttir á
Löngumýri á þarna fjögur kvæði,
og þótt þau séu dálítið viðvan-
ingslega ort, vekja þau eftirtekt
lesandans og neita að gleymast,
einkum „Nótt“ og „Ein á báti“.
„Nótt“ er aðeins eitt erindi:
„Hvers vegna er ég að kalla um
nótt
inni í koldimmu, mannlausu húsi,
þar enginn svarar og allt er
hljótt
nema andardráttur minn.
Hún átti hér heima, gleðin min,
með gullastokkinn sinn“.
ísleifur Gíslason, hagyrðingur-
inn landskunni, á þarna dálítið
af skemmtilegheitum. Bezt þykir
mér þessi vísa:
„Við mæðuveikisfaraldur hann
Björn minn lengi bjó,
svo búskapurinn' illa gekk, en
lítið fékkst úr sjó.
Svo bólgnaði í honum botnlang-
inn, sem botnlanga er siður,
og Björn var skorinn upp, en
rollurnar hans niður“.
Jóhannes Örn Jónsson á gott
kvæði: „Til lslands“, og nokkrar
vel ortar vísur. „Þokan“. eftir
Jón Jónsson er dágóð. Allvel hag-
orður er Jón Þorfinnsson, maður
Guðrúnar frá Lundi, eftir hann
er þessi vísa:
„Nótt að beði sígur senn,
soínar gleði á vörum,
samt við kveðum eina enn
áður en héðan förum“.
Jónatan Jónsson á fallegt
kvæði: „Tagra sa“. Magnús Gísla-
son kveður allvel um Bólu-
Hjálmar, og María Rögnvalds-
dóttir um áramótin. Eftir Ólínu
Jónasdóttur er eitt forkunnar
gott kvæði: „Guð er minn styrk-
ur“. Þá er Pétur Hannesson með
nokkur falleg kvæði; bezt þeirra
þykir mér „Nótt“. Góðar eru
„Vorvísur", eftir Pétur Jónasson,
og „Bærinn lokast“, eftir Sigríði
Björnsdóttur. „Mitt líf“, eftir Sig-
ríði Rögnvaldsdóttur, vekur at-
hygli; einnig „Vor“, eftir Sig-
rúnu Fannland. Allgott skáld er
Sigurður Sigurðsson frá Vigur,
og Sigurður H. Guðmundsson
efnilegt skáldefni. Viðkunnanlegt
kvæði er „Góa“, eftir Sigurjón
Jónasson, og Una Sigtryggsdóttir
á tvö vel gerð ljóð: „Á sextugs-
afmæli mínu“ og „Játning“. Þá
er Þorsteinn Jónsson (Þórir
Bergsson); fallegasta kvæðið
hans er „Afmælisrósir". „Sama
sagan", eftir Þorstein Magnússon,
er sniðugt og heimspekilegt ljóð,
og loks er ágæt vísa, eftir Stefán
Stefánsson, sem vekur lesandann
til umhugsunar:
„Oft er gott, sem gamlir kveða,
gráhærðir af andans krafti.
En hvort er betra að yrkja — eða
algjörlega að halda kjafti“.
Mannamál.
Eftir Þórarin Grímsson
Víking.
Norðri.
ÞÓTT ekki væri annað í þessari
bók en þátturinn um Sólborgu,
væri hún vel þess verð að vera
keypt og lesin. Harmsaga þeirra
systkinanna, Sólborgar og Sigur-
jóns, er áhrifarík og mjög at-
hyglisverð — ekki síður fyrir
hlutdeild stórskáldsins Einars
Benediktssonar í henni. Er þar
um mikið rannsóknarefni fyrir
sálfræðinga að ræða, hvort og
hvar rekja megi spor Sólborgar
í verkum skáldsins. En líklegt er
að þau verði fundin.
Huliðsheimar er einnig at-
hyglisverður kafli og margt er
góðra gjalda vert í þessu kveri.
En höfundur hefur ekki verulega
góða frásagnargáfu, honum verð-
ur helzti lítið úr ýmsu góðu efni.
Aftur á móti er frásögn hans ein-
læg og trúverðug, hún nýtur sín
bezt ef hún er lesin hátt, og hún
er laus við allt orðskrúð. Þetta
er hógvært rabb, og þægilegt af-
lestrar.
ALLTAF EITTHVAÐ
NÝTT
SKINNHANZKAR
fóðraðir með loðskinni
DRENGJASKYRTUR
allskonar
NÆRFÖT
SOKKAR
PEYSUR
BUXUR
HÚFUR
MANCHETTSKYRTUR
hvítar og mislitar,
einnig með tvöföldum líningum.
SLIFSI
HÁLSKLÚTAR
HERRASLOPPAR
NÆRFÖT
SOKKAR
Vandað og mjög smekklegt úrval.
MORRIS HATTAR
Þekktir fyrir fallegt lag.
Klæða alla.
KULDAHUFUR
Barna- og unglinga
N ýk o m i ð
mjög smekklegt úrval,
Gjörið svo vel og skoðið í gluggana hjá okkur
og þið munuð vissulega sjá það, sem þið leitið að.