Morgunblaðið - 20.04.1958, Blaðsíða 15

Sunnudagur 20. apríl 1958
MORCVNBLAÐtÐ
15
Söngkonan Judy Carland hefir
löngum þótt duttlungafuli og
vanstillt. Nú er hún einu sinni
enn komin í mikla klípu vegna
þess, að vinnu-
veitandi henn-
ar hefir sagt
henni upp. Hef
ir hún nú lýst
yfir því, að
hún vilji skilja
við mann sinn,
Sidney Luft,
svo fljótt sem
unnt er. Judy
Garland skuld-
ar mjög háar upphæðir m.a. í
skatt.
— Eins og nú stendur á, hefi
ég engan veginn efni á því að
eiga eiginmann. Upp frá þessu
verður hann að sjá fyrir sér sjálf
ur! segir Judy.
Aristoteles Onassis er um þess-
ar mundir hrjáður miklum og
þungum áhyggjum vegna þess,
hve olíuflutningar ganga treg-
lega um þessar mundir. Hann hef
ir orðið að afpanta olíuflutninga-
skip, er hann ætlaði að láta
smíða, og marg
ir þeir samn-
ingar, sem
hann hefir gert
um olíuflutn-
inga, munu
renna út á
næstunni.
Onassis taldi
sig vera hygg-
inn kaupsýslu-
mann, er hann neitaði jafnan að
gera samninga um olíuflutninga
til langs tíma. Nú getur svo far-
ið, að hann verði af háum fjár-
upphæðum vegna „hyggni“ sinn-
ar.
Aðalkeppinautur hans um olíu
flutninga, Niarchos, er nú í miklu
betri aðstöðu, því að hann hafði
gert samninga til langs tima.
Það er þó huggun í því fyrir
Onassis, að ástandið er ekki svo
slæmt, að hann neyðist til að
spa>"a, og bjonustufólk í gisti- og
veitingahúsi m á Riviera verður
áreiðanlega fegið að heyra, að
enn ber Onassis á sér álitlegan
pakka af 5000 franka seðlum, en
hanh gefur jafnan einn slíkan
seðil í þjórfé, þegar honum fell-
ur þjónustan vel.
Þú verður að minnast þess, að þú
verður að sýna gestunum nær-
gætni í peningasökum, þegar þú
ert orðinn eigandi.
Frakkinn Paul Reynaud, fyrr-
verandi forsætisráðherra, og
Winston Churchill hafa löngum
verið góðir vinir. Þegar Chur-
chill lá alvarlega sjúkur í
Roquebrune fyrir nokkru, sendi
Reynaud honum símskeyti og
| óskaði honum góðs bata, og gamli
j maðurinn sendi svar:
— Hefi aldrei
verið veikur,
hvernig líður
yður?
Paul Reyn-
aud — eða
Mikki Mús
eins og landar
hans kalla
hann — hefði
getað svarað:
Mér hefir
adrei liðið betur.
Þó að hann sé orðinn 78 ára,
Ljóshærða, enska leikkonan
Diana Dors vekur oft athygli
landa sinna með ýmsum uppá-
tækjum. Hún á það sammerkt
með landa sínum rithöfundinum
Woodehouse að hafa miklar mæt
ur á herbergis-
þjónum af
gamla skólan-
um. Ekki svo
að skilja, að
hún myndi
nokkurn tíma
halda því
fram, að hún
sé aðalborin og
hafi þess
vegna svo mik
ið dálæti á fyrrgreindri sétt
manna.
Ðíana hefir í sinni þjónustu
gamlan herbergisþjón, sem lítur
einna helzt út fyrir að vera kom-
inn beint frá höll ensks hertoga.
Blaðaljósmyndari nokkur stakk
einu sinni upp á því, að þjónninn
léti taka mynd af sér með hús-
móður sinni. Gamli maðurinn
— Fyrir nokkru kom út bók,
sem ber heitið „Allt er fertugum
fært“. Ég hefi lesið hana, og hlýt
að mótmæla.
Þessi bók vek-
ur hjá mönn-
um heimsku-
legar tálvonir.
Er allt fevtug-
um fært? Jú,
það vantaði nú
bara. Hárið fer
að grána, tenn
urnar að losna,
afleiðingin af
löngum gönguferðum verður sú,
að mann verkjar í fæturna og
vaknar næsta morgun hrjáður
af harðsperrum. Ég veit, hvað
ég er að segja. Það er svo langt
um liðið, síðan ég náði fertugs-
aldri.
Franski þúsund þjala smið-
urinn Jean Cocteau sá nýlega
drög að listaverki, sem Picasso
er að vinna að. Listaverki þessu
á að koma fyrir í hinni nýju bygg
ingu UNESCO í París. Cocteau
varð að orði:
í fréttunum
Vagg- og veltusöngvarinn ungi,
Elvis Presley, sem nú er orðinn
hermaður, kvartaði mikið undan
því, er hann var nýlega í Holly-
wood vegna
myndatöku, að
hann þyrfti að
borga allt of
háa fjárupp-
hæð fyrir íbúð
sína í Bever-
ley Wilshire-
gistihúsinu í
Hollywood.
Hann þurfti að
greiða rúmlega
100 dali á sólarhring.
Hann leitaði því ráða móður
sinnar:
— Væri ekki rétt fjwir mig að
kaupa gistihúsið?
— Nei, drengur minn, svaraði
hún eftir andartaksumhugsun.
er hann stálhraustur. Hann er
m.a. kunnur fyrir að nota aldrei
I lyftuna í þinghúsinu í París held
' ur hleypur hann upp stigann,
léttur á fæti eins og Mikki Mús.
Fyrir nokkru spurði einn af
ungum vinum hans hann, hvern-
ig honum liði, og hann svaraði
hlæj andi:
— Kæri vinur! Það er ekki
hægt að vera síungur, en menn
þurfa aldrei að verða gamlir!
fórnaði höndum til himins og
sagði gremjulega:
— Það skal aldrei verða. Það
ar alveg óhugsanlegt. Hennar
tign verður að gæta virðingar
sinnar.
Kerling Elli sækir kvenna-
gullin heim ekki sxður en okkur
hina, sem ekki njótum hylli veik-
ara kynsins. Errol Flynn segist
finna fyrir því, að hann sé ekki
lengur ungur og sprækur. Hann
andvarpar og segir:
— Nei, hvað
þetta minnir
mig mikið á
diplodocus!
Er vinir
Picassos sögðu
honum hikandi
frá þessum um
mælum Cocte-
aus, varð Pi-
casso glaður
við:
— Cotteau er góður vinur
minn, og ég vissi, að hann myndi
segja eitthvað fallegt um þetta
nýja viðfangsefni mitt!
Spurningin er: Var þetta hrós
eða ekki? Margir mundu vera í
nokkrum vafa um svarið við þess
ari spurningu. Ef flett er upp í
orðabók, kemur í ljós, að diplo-
docus er heiti á einni tegund af
risaeðlum forsögualdarinnar.
4
LESRÓK BARNANNA
Rasmus og negrakóng-
urinn urðu ákaflega glað-
ir, þegar Sammi datt ofan
á heyhlassið. En þegar
þeir gægðust út um glugg
ann til að sjá, hvert hey-
Kæra Lesbók.
Mig langar til að kom-
ast í bréfasamband við
dreng á aldrinum 12—14
ára.
Svo sendi ég þér eina
krossgátu, sem er svona:
bíllinn færi, kom þyril-
vængja fljúgandi. í henni
var fiskimaður frá New
York, sem ætlaði að fara
að veiða flugfiska. AU-
ur reykurinn, sem kom
úr þyrilvæng.i'unni fór
Lárétt: 1. koma auga á.
2 leðurband. 4. dýr, sem I
líkist manni. 5. karlmanns I
nafn. 6. tveir samhljóðar,
7. vísa á dyr. 9. skóflur.
Lóðrétt: 1. byggingar-
efni. 2. sælgæti. 3. mittis-
bönd. 4. hanaslagur. 8.
drykkur.
Símon Gunnarsson,
Presthúsum, Mýrdal,
V.-Skaftafellss.
♦
Kristín A. Hauksdóttir,
Freyjugötu 19, Sauðár-
króki, óskar eftir að skrif-
ast á við pilt eða stúlku
12—14 ára.
♦
Ráðningar
Krossgátan í síðasta blaði:
Láreu: 1 sol. — 3 rofa —
5 la.
Lóðrétt: 1 sær. — 2 lafa —
í ól.
beina leið upp í andlitið
á negrakónginum og Ras-
musi, svo að þeir sáu
hreint ekki neitt. — Það
var verulega slæmt, því
bíllinn ók beina leið út
úr borginni.
Skrítlur
— Ef ég sæi mann
berja asna, og fengi hann
til að hætta því, hvaða
eiginleika hefði ég þá
sýnt með framkomu
minni?
— Bróðurkærleika.
ÍK
Kennarinn spurði yngstu
börnin, af hverju maður
ætti að bursta í sér tenn-
urnar.
Eftir nokkra þögn rétti
lítil stúlka upp hendina.
— Til þess að matur-
inn óhreinkist ekki!
★
Kennarinn: Af hverju
skifarðu fuglabúr með
bandstriki (fugla-búr).
Nemandinn: Það er til
þess — til þess að fuglinn
hafi eitthvað til að setj-
ast á.
fastri í jörðinni og sýgur
til sín vatn úr jarðvegin-
um. En í vatninu eru upp
leyst ýms næringarefni,
sem plantan hagnýtir sér.
Vatnið rennur síðan með
næringarefnin eftir æða-
strengjum frá rótinni og
um stofninn og upp í .tdöð.
eða barr. Þar gufar
ið að mestu út én nær-W;
ingarefnin sitja eftir. Én
Þau heita Óli og Sigga
og eiga heima í Reykja-
vík. Nú fóru þau aftur
suður í stöðina í góða
veðrinu eftir páska og
hittu sama verkstjórann.
Hann sagði að það væri
enn of snemmt að hugsa
unx gróðursetningu, en í
staðinn lét hann þau
fylgja sér um stöðina og
sýndi þeim mörg þúsund
plöntur, sem á að gróð-
ursetja í Heiðmörk síðar
í vor. Þar stóðu litlu plönt
urnar í löngum röðum í
beðum, og bíða þess að
verða fluttar til. Það eru
sitkagreni frá Alaska,
rauðgreni frá Noregi,
skógarfura og margt ann-
að.
Óli spurði þá verkstjór-
ann hvernig plönturnar
færu að því að vaxa. „Jú“
sagði hann, „þær verða
Trjaræktarstóð. Þúsundir plantna eru í beðunuta
upp fallega greniplöntu, f
hristi moldina af rótunum
og sagði: „Hérna sjáið þið
alla plöntuna, ræturnar
eru nærri eins stórar og
greinar og barr, og það
sýnir að plantan lifir að
hálfu í jarðveginum og
að hálfu ofan jarðar. Með
rótunum heldur hún sér
^með þessu er ekki nema
hálfsögð sagan“.
„Eins og þið sjáið og
vitið, þá eru öll laufblöð
og allt barr grænt á lit-
inn. Það er blaðgrænan,
sem gefur þeim litinn, og
hún er að ýmsu lík blóð-
inu í ykkur. En hún hef-
ur þann eiginleika að
Litlu trjáplönturnar
í Fossvogi
SÍÐAST þegar ég skrif-
aði fyrir ykkur um trén
vorum við stödd í gróðr-
arstöðinni í Fossvogi. Þá
voru þar tvö börrt, sem
vildu fræðast um gróður-
setningu og hirðingu
ungra trjáplantna.
auðvitað að borða eins og
þú og Sigga, og þær verða
að fá mikinn mat og góð-
an, en þaer hafa annað lag
á því én þið“. Síðan tók
hann litla skóflu og stakk