Morgunblaðið - 08.03.1959, Side 15

Sunnudagur 8. marz 1959
MORCTJMiLAÐlÐ
15
Þórður Pétursson
Minningarorb
„Dáinn, horfinn, harmafregn
hvílíkt orð mig dynur yfir
en ég veit, að látinn lifir
Það er huggun harmi gegn“.
ÞETTA erindi kom mér í hug,
þegar ég neyddist til að trúa því
að Þórður Pétursson, skipstjóri á
togaranum Júlí, væri ekki lengur
í lifanda tölu.
Þórður Pétursson var fæddur
í Hafnarfirði 29. október 1916.
Foreldrar hans voru Jóhanna
Jóhannsdóttir og Pétur Þórðarson
sjómaður í Hafnarfirði. Þórður
missti móður sína er hann var
tveggja ára og fluttist þá faðir
faans ásamt móðurömmu Þórðar
til Reykjavíkur og ólst hann upp
hjá þeim.
Ég kynntist Þórði Péturssyni
vorið 1931, en þá var hann á 15.
éri. Ég annaðist þá mjólkurflutn-
inga frá Korpúlfsstöðum og það
atvikaðist sv'o, að ég réð Þórð til
þess að hjálpa mér við mjólkur-
flutningana. Þá þegar komst ég
í kynni við hjálpfýsi, óleti og sam
vizkusemi Þórðar. Þetta sumar
spjölluðum við margt saman og
meðal annars spurði ég hann
hvað hann ætlaði að verða, þegar
hann yrði stór. Hann svaraði hik-
laust, að hann ætlaði að verða sjó
maður, og hafði þegar ákveðið að
hann vildi verða skipstjóri. Það
var auðfundið að hér fylgdi hug-
ur máli. Ég sagði þá við hann,
að hann ætti þá að muna eftir
mér og leyfa mér að fara ein-
hverntíma með sér á sjóinn til að
ég gæti séð, hvernig honum færi
stjórn skipsins úr hendi. Hann
hét því og efndi það heit, og
verður það mér ógleymanleg
ánægjuför. Þetta urðu okkar
fyrstu kynni og þau urðu áður
skipstjóri
en langt leið að einlægri vináttu,
sem hélzt óslitið alla tíð meðan
við lifðum báðir.
Þórður fór á sjóinn árið 1934 og
var um ^keið með Karli Guð-
mundssyni skipstjóra á togaran-
uín Kára. Hann fór síðar í Sjó-
mannaskólann og lauk þaðan
hinu meira fiskimannaprófi 1939,
með ágætiseinkunn. Árið 1940
gerðist Þórður stýrimaður á tog-
aranum Rán, en árið 1942 flytur
hann til Patreksfjarðar og var
næstu þrjú árin á togaranum
Gylfa. Á þeim árum sigldi hann
sem stýrimaður á Gylfa, þegar
hann var í ferðum til Englands.
Árið 1945 flytur Þórður aftur til
Reykjavíkur og var ýmist stýri-
maður eða skipstjóri á ýmsum
skipum þar til árið 1948, að hann
verður stýrimaður hjá Jóhanni
Stefánssyni skipstjóra á togaran-
um Geir. Þár er hann til 1952 er
hann verður skipstjóri á Júlí og
var það æ síðan.
| Árið 1940 giftist Þórður, en þau
hjónin slitu samvistum fyrir
nokkru. Börn þeirra eru þrjú,
tveir drengir og ein stúlka.
Varla mun það hafa komið fyr-
ir allt frá því að Þórður gerðist
sjómaður, að hann hafi ekki
ýmist gert boð eftir mér, komið,
eða símað til mín í hvert sinn, er
hann kom í land, hvort heldur
var í Reykjavík eða Hafnarfirði.
Hann sýndi mér vinarhót á marg
ann hátt, en minnistæðast og
ánægjulegast þótti mér að vera
samvistum við hann og spjalla
um þau mál, er okkur voru báð-
um hugleikin. Við það skapaðist
gagnkvæmt trúnaðartraust, sem
aldrei brást. Það var ánægjulegt
að eiga hann fyrir heimilisvin og
ekki hefur neinn óvandabund-
inn maður orðið mér jafn kær og
mundi mér eigi hafa þótt vænna
um hann, þótt hann hefði verið
sonur minn. Þórður var fágætur
hófsmaður og reglumaður í hví-
vetna, bæði í blíðu og stríðu.
Hann var frekar dulur í skapi,
orðheldinn, óáreitinn og hjálpfús.
Þegar hann fékk mannaforráð á
skipum leituðu ýmsir til hans,
sem áttu í vök að verjast eða
bágt áttu á ýmsan hátt og föluðu
af honum skiprúm. Eigi munu
þeir fáir, sem fóru frá honum
með meiri trú á lífið, en þeir
höfðu, þegar þeir komu til hans
og minnast með þakklæti þess,
er hann hefur fyrir þá gjört.
Rétt áður en Þórður lagði af
stað í síðustu veiðiför sína,
kvaddi ég hann glaðan og hress-
an í bragði og höfðum við þá sem
oftar eigi aðeins rætt um fortíð
og nútíð, heldur einnig um fram-
tíðarhorfur, sem báðir hugsuðu
gott til. En segja má með sanni,
að margt fer öðruvísi en ætlað
er. Enda þótt ýmissa veðra sé von
á þessum tíma árs og þá eigi
sízt á þeim fjarlægu fiskimiðum,
þar sem íslenzki togaraflotinn
leitaði að björg í þjóðarbúið þá
hvorugum okkar hafa komið til
hugar, að þetta mundu vera síð-
ustu samfundir okkar.
Þórður hafði ráðgert að ég færi
með honum til útlanda næst þeg-
ar hann færi í söluferð. En þessi
ferð verður aldrei farin. Hann,
þessi einlægi og trausti vinur
minn, átti aðra ferð fyrir hönd-
um og það var síðasta ferðin
hans, ferðin til annars heims.
Tregi minn mildast við endur-
minningar fjölmargra ánægju-
legra samverustunda öll þau ár,
er leiðir okkar lágu saman. En
söknuður minn og heimafólks
míns er mikill og það eru fleiri
en við, sem berum harm í hljóði:
Faðir hans, börnin hans og aðrir,
er nutu drengskapar hans og for-
sjár, eiga um sárt að binda. En
leiðir okkar liggja fyrr eða síðar
yfir landamæri lífs og dauða, og
er þá gott að lifa í þeirri von að
hitta aftur góða vini. í þeirri trú
kveð ég þennan drenglundaða
vin minn.
Jón Vigfússon.
Xveðja frá unnustu'
Mér finnst nú, vinur,
sé fokið í skjól 1
og forlögin reynist mér hörð, j
Þú varst mér sem geisli
af vorsins sól,
er vermir frostkalda jörð. I
— Launi þér Guð fyrir gengna tíð
og gefi þér friðsæla höfn.
Ég veit að við fáum
að finnast um síð,
þá farin er ævinnar Dröfn.
ATHUGIÐ
að borið samar við útbreiðslu,
er tangtum ódýrr.ra að auglýsa
í Mcrgunblaðinu, en j öðrum
biöðum. —
Húsnœði
150—300 ferm. húsnæði fyrir skrifstofur eða iðnað
til leigu.
Tilboð merkt: „Austurbær—5378“, sendist afgr. Mbl.
fyrir 15. þ.m.
Stúlka
vön vélritun, óskast til skrifstofustarfa.
Umsóknir, sem tilgreini menntun, stairfs-
reynslu og kaupkröfur sendist til
TRAUST h.f. Pósthólf 10.
%
LESBÓK BARNANNA
Njúlshrenna og hefnd Kára
XS. Þá téku Skarphéð-
Inn og Kíri og Grímur brand-
ma, jaliukjétt lem ofan duttu,
•g skutu k þi, og gekk k því
im hri«. H skutu þeir spjét-
■m inn aS þeim, en þeir tóku
»U & loftl og sendu út aftur.
Flosi baS þá hætta aS skjöta,
— „þvi aC oss munu öll vopna-
ikipti þungt ganga viS þá.
Megið þér vei biSa þess, er
eidurinn vinnur þá".
Þá féUu ofan stórviðirnir úr
rsefrinu.
K. SkarphéSinn mælti: —
„Mú mun faSir minn dauSur
vera, og hefur hvorki heyrzt
tU hans stuna eSa hðsti".
SiSan gengu þeir í skálaend-
ann. Þar var fallið ofan þver-
tréð og brunniS mjög i miðju.
K&ri mælti tU SkarphéSins:
„Hlaup þú hér út, og mun eg
beina að meS þér, en ég mun
hlaupa þegar eftir".
★
17. SkarphéSinn mæltl: —
„Þú skalt hlaupa fyrri, en ég
mun þegar á hæla þér“.
„Ekki er þaS ráð", seglr
Kári, „því aS ég má vel kom-
ast annars staðar út, þó að
hér gangi eigi“.
„Eigi vU eg það“, seglr
Skarphéðinn, „hlaup þú út
fyrri, en eg mun þegar á eft-
ir“.
Kári mæltl: Sá mun nú skiln
aður með okkur verða, að við
munum aldrei sjást síðan".
18. „Það hlægir mig“, segir
Skarphéðinn, „ef þú kemst i
braut, mágur, að þú munt
hefna vor“.
Þá tók Kári einn stokk log-
andl í hönd sér og hleypur dt
eftir þvertrénu. Slöngvar hann
þá stokknum út af þekjunni,
og féll hann ofan að þeim, er
úti voru fyrir. þeir hlupu þá
undan. Þá loguðu klæðin öll
á Kára og hárið. Ilann steyp-
ir sér þá út af þekjunni og
stiklar með reyknum.
★
Fró. yngstu höfundunum:
— Ritgerðasamkeppni —
14. Ævintýrið um
kónginn og dreknnn
EINU sinni fyrir löngu
síðan, var ákaflega ríkur
konungur. Og hann var
líka bæði nízkur og á-
gjarn. Hann tímdi ekki að
láta öðrum líða vel, en
lifðu sjálfur góðu lífi.
Hann var ógiftur, en
var að hugsa um að fara
að gifta sig. Hann tímdi
ekki að kosta neinu til
sjálfur, en vildi að faðir
stúlkunnar borgaði allt
saman. Hann lét boð út
ganga að allar auðug-
ustu og fallegustu stúlk-
urnar kæmu til borgar-
innar og gengju fyrir
hann, svo að hann gæti
valið úr. En honum leitst
ekki vel á neina þeirra.
Þá fór hann að ferðast
um landið og kom loks
að fagurri höll. Hann
gekk inn og þá sá hann
að ung stúlka sat þar í
hásæti. Hún sýndist mjög j
döpur. Konungur spyr
hana, því hún sé svo döp-
ur. Hún segir, að galdra-
kerling hafi lagt það á
sig, að hún skyldi aldrei
brosa, fyrr en einhver
góður og gjafmildur mað-
ur kæmi og giftist henni.
Konungurinn hugsaði
sig um dálitla stund og
hélt síðan heim aftur.
Þegar þangað kom, gaf
hann fátæklingunum
alla peninga sína. Svo
hélt hann aftur til hall-
arinnar fögru.
★
Þegar þangað kom, var
dreki einn búinn að ræna
stúlkunni. Konungurinn
elti þau nú og drap drek-
ann. Síðan flutti hann
>
stúlkuna heim og giftist
henni, og^lttu þau síðan
góða ævi og lifðu í mörg.
ár, og geta víst verið lif-
andi ennþá.
Dísa, 10 ára.
Konungurinn elti drek ann og drap hann.