Morgunblaðið - 07.07.1959, Qupperneq 16

16
MORCVlSM.AÐIh
Þriðjudagur 7. júlí 1959
Hann er bragðarefur. Þú getur
ekki haft hendur í hári svo áhrifa
mikils manns, nema sönnunar-
gögnin séu alveg fullkomlega
gild“. Allt í einu datt henni nokk
uð í hug. Hún hafði einmitt ver-
ið að tala um það, þegar hún
hafði handlegginn , fatla. „Hvern
ig væri það, að ég tæki aftur á
mig svarta fetilinn. Svo fer ég
til með Legrand hægri höndina í
fatla og læt hann ljóstra upp við
mig um eitt af gúmmíflutninga
skipunum sínum. Ég segði honum
blátt áfram, að ég gæti ekki mun-
að öll einstök atriði, svo sem
nafn skipsins, höfnina, sem siglt
er úr og ákvörðunarhöfnina,
stefnuna, brottfarardaginn. komu
daginn o. s. frv. — allt þetta gæti
ég ekki munað og hann verði að
skrifa það upp fyrir mig á miða
með eigin hendi. Ég myndi full-
yrða, að ég gæti ekki skrifað
sjálf, þar eð ég hefði brotið
kampavínsglas í hendi minni. —
Það er satt, þó að það sé langt
1) „Piltarnir 1 þyrilvængjunni
•ögðu að snjórinn væri svo mik-
ill, að enginn gæti komist leiðar
| síðan. Ég skal segja þér, Jean,
| honum mun þykja vænt um
] þetta, þessum gamla kvennabósa,
því hann er sérlega ágengur. í
hvert skipti, sem ég kom til hans
og við vorum ein andartak, gat
ég varla varizt honum. Hvað seg
ir þú nú um Læðuna þína. Getur
þú yfirleitt verið án mín? Getur
Súsanna þín boðið þér slíkt og
þvílíkt eins og ég?“
„Nei — Súsanna, nei, það gæti
hún ekki. Það segir þú satt“.
En hann sagði það í annari
merkingu en hún átti við. Hon-
um var farið að þykja nóg um
kattareðli þessarar konu og það
vöktu hjá honum grunsemdir.
þegar hann bætti við:
„Ég er að búast við því, að þú
sýnir mér klærnar einn góðan
veðurdag". ,
Síðdegis þennan sama dag
óku þau Hugo Bleicher og „Læð-
an“ til skrifstofu aðaiforstjórans
fyrir „Compagnie Générale des
Colonies", herra René Legrand.
sinnar þarna. Hann hefur hlaðizt
í stórar hengjur, sem geta fall-
ið við minnstu truflun". „Við
verðum að hætta á það, Tómas.
Bleicher, sem hafði tekið með
sér til viðbótar tvo menn úr
leynilögreglu hersins til þessarar
handtöku, beið með mönnum sín
um úti á götunni fyrir framan
hina miklu skrifstofubyggingu,
þegar „Læðan“ var farin inn,
með hægri höndina í fatla.
Hinn gamli, gráhærði maður
tók á móti „Læðunni" í hinni
íburðarmiklu skrifstofu sinni,
þar sem fætur manna sukku of-
an í gólfteppin og þar sem skrif-
borð, er var listsmíði frá dögum
Lúðvíks XIV., og þungir stólar
báru vott um hinar góðu tekjur
Legrands.
Gamli Legrand varð sýnilega
glaður við að sjá „Læðuna“ aft-
ur, og hann tók á móti henni með
orðaflaumi:
„Það er orðið svo langt síðan
þér hafið látið sjá yður hérna
hjá mér, frú“, sagði hann ásak-
andi, en í þeim róm, er sýndi, að
hann var reiðubúinn að fyrir-
gefa. „Ég hef saknað yðar, frú
Carré — eða má ég segja Matt-
hildur? Ég hef í alvöru að tala
saknað yðar, og haft áhyggjur út
af yður. Ég bið yður að trúa
því, að þetta er ekki orðatiltæki
og ég hef þess vegna meira að
segja hringt til móður yðar. Hef-
ur hún ekki skilað því? En ger-
ið svo vel að fá yður sæti. Ham-
ingjan hjálpi mér, þér eruð með
höndina í fatla — hvers vegna?
Hafið þér handleggsbrotnað?"
„Nei — ég skar mig í höndina
og varð að liggja í rúminu um
tíma með hita og þess háttar. —
Þess yegna hef ég ekki komið til
yðar lengi“. «
„Skorið yður í höndina?" tók
Legrand upp eftir henni og gretti
sig um leið eins og hann fyndi
sjálfur til sársaukans. ,
„Viðbjóðslegt — hvernig vildi
það til?“
„Ég þrýsti saman þunnu
kampavínsglasi — svona“, og hún
sýndi það með vinstri hendinni.
„Auðvitað af afbrýðisemi. —
Hamingjan hjálpi mér, ég gæti
öfundað þann mann, sem hefur
komið yður í slíkan æsing. Svona
er það: Þér farið og drekkið
kampavín með öðrum karlmönn-
um, en þegar ég hef beðið yður
að koma út með mér, hafið þér
alltaf sagt „nei“.
„Læðan hlustaði á þetta bros-
andi. Síðan spyr hún: „Hvernig
er það, hafið þér ekki skip handa
mér aftur? Gúmmíflutningaskip
— þér skiljið. Lundúnir ýta á
eftir —“
„Hvort ég hef skip handa yð-
Ég vona bara að ekki snjói
meira“.
2) Seinna: „Hérna sneru hin-
ir fjallamennirnir við. Ég get vel
ur! Meira að segja feitan bita
með hér um bil tíu þúsund smá-
lestir af kátsjúki. Þér 'komið
eins og kölluð í dag“.
„ Jæja, það var fyrirtak. En í
þetta skipti þarf ég að fá ná-
kvæma vitneskju, til þess að
Lundúnir þurfi ekki að fara að
spyrja mig aftur. Þér vitið, að
Englendingar vilja vita allt“. —
Síðan bætti hún við, eins mein-
leysislega ''g hún gat. „Æ, getið
þér ekki gert svo vel að skrifa
það upp fyrir mig? Ég ruglast
ar.nars í öllum þessum tæknilegu
atriðum“.
„Skrifa það upp? Slíka og því-
líkt gerir René Legrand ekki. —
Málið er of hættulegt til þess!
Ef þér hafið svona lítið minni,
þá verðið þér sjálf að skrifa
það upp“.
„En þér sjáið, að ég get ekki
skrifað!" Hún lyfti upp hani-
leggnum í fatlanum.
„Þá skrifið þér með vinstri
hendinni — en mér kemur ekki
til hugar. að láta neitt af hendi,
sem ég hef skrifað. Það er yfir-
leitt skrifað allt of mikið í yðar
starfsgrein“.
Matthildur Carré stóð skyndi
lega upp. Hún vissi að nú reið á
því að brjóta mótstöðu Legrands
á bak aftur.
„Starfsgrein?" segir hún og
augu hennar skutu gneistum af
reiði, „talið þér um starfsgrein,
þegar ég og vinir mínir leggjum
líf okkar að veði, en þér gerið
Frakkland tjón með yðar skít-
ugu viðskiptum og auögiat á
þeim sjálfur".
Legrand varð hræddur. Hann
vissi, að vald þessarar konu og
félaga hennar, „Interalliée" var
mjög víðtækt. Og hann hafði
enga löngun til að verða skotinn
einn góðan veðurdag af mönnum
hennar, eins og farið hafði fyrir
mörgum. sem áttu viðskipti við
Þjóðverja. Það þyrfti einmitt að
jafna áhættunni niður og þókn-
ast báðum, til þess að græða hjá
báðum.
„Én Matthildur“, sagði hann
til að miðla málum, „hvenær höf
um við talað þannig hvort við
annað? Þér vitið hve mikla virð
ingu ég ber fyrir starfi yðar í
þágu ættjarðarinnar — enda
þótt------“
„Enda þótt hvað?“ spurði hún
tortryggin.
„Enda þótt ég sé hræddur um
yður. Þér eruð ung og fögur og
ekki fædd til að eiga í stríði“.
„Til hvers er ég þá fædd?“
spurði „Læðan“, en hún vissi ná-
kvæmlega hvað á eftir myndi
koma.
Legrand var staðinn upp og
gekk kringum skrifborð sitt. —
Matthildur hafði aftur látið fall-
ast niður í hinn djúpa stól. Hann
settist á stólbríkina og augu
hans voru farin að verða rök af
losta.
Treyjan, sem Matthildur var i
við þessa heimsókn, var mjög
fltgin. Þegar hann beygði sig yf
ir hana, sá hann á brjóstin og
blúnduna á brjósthaldaranum,
en húðin sást dauft þar í gegn.
skilið hvers vegna þeir gerðu
það“. „Við erum þó ekki komnir
að erfiðasta staðnum enn“, svar-
ar Markús.
„Matthildur", sagði Legiand,
og annað ekki.
Hún beygði höfuðið aftur, opn
aði munninn lítið eitt og horfði
á hann með hálfluktum augum.
Þá stóðst hann ekki mátið. Hann
þrýsti munni sínum eldsnöggt að
vörum hennar, tók með hægri
handleggnum um herðar hennar,
en lagði vinstri höndina á brjóst
hennar.
Þá skiptir „Læðan“ um og
varð skyndilega æst. Hún bjóst
ákaft til varnar, en hægri hönd
hennar var í fatla og Legrand
hélt vinstri úlflið hennar í járn
greipum.
„Hættið þér þessu — skamm-
izt þér yður ekki — gráhærður
karlinn. Takið þér höndina burt
— setjist þér fyrir aftan skrif-
borð yðar — hættið þér, eða ég
æpi — þá eruð þér orðinn yður
til skammar fyrir skrifstofu-
stúlkum yðar“.
„Það er ekki hægt að heyra til
okkar gegn um hin þykku vegg
tjöld“.
Hún varð ofsareið. „Eg vil
vera laus við þetta — þessa
áleitni í hvert skipti sem ég
kem. — Æ, — höndin á mér!
Þér meiðið mig!“
Hún rennir sér fram úr stóln-
um og lætur fallast á gólfábreið
ur.a. Hann sleppir henni móður.
Handtaska hennar var dottin
niður og innihald hennar lá út
um allt á gólfábreiðunni — opin
dós með andlitsdufti — varalit-
ur — spegill — húslykill — vindl
ingaveski.
„Ef þær væruð prúðmenni",
segir „Læðan“ ill, „þá mynduð
þér að minnsta kosti taka upp
dótið rnitt".
Hann lagðist á hnén og tíndi
muni hennar upp í töskuna, en
hún hneppti að sér treyjunni með
vinstri hendi.
„Það væri laglegt ef kvenrit-
arinn yðar kæmi inn núna“, seg-
ir hún um leið. „Þér liggjandi á
hnjánum og ég að þessu“.
Hann hélt á vindlingaveskinu
í hendinni og ætlaði að fara að
láta það í handtöskuna. Þá segir
hún fljótlega — og á rödd henn-
ar var að heyra, að hún þyldi
engin mótmæli:
„Svona nú, skrifið þér aftan á
veskið nafnið á farmskipinu, út-
gerðina, lestatölu, stefnu, brott-
farardag — brottfarar- og áætl-
unarhöfn get ég lagt á minnið.
Hérna er blýantur — hana nú —■
skrifið þér — og þá skal ég gefa
yður viðurkenningu fyrir því, að
þér hafið komið hálfri tylft
gúmmískipa í hendurnar á mér.
SHlItvarpiö
Þriðjudagur 7. júlí:
Fastir liðir eins og venjulega.
20.30 Kórsöngur: Kór kvenna-
deildar Slysavarnafélags ís-
lar.ds syngur. Söngstjóri: Her-
bert Hriberschek. Einsöngvarar:
Þuríður Pálsdóttir og Sigurveig
Hjaltested. Við píanóið:
Selma Gunnarsdóttir. 21,00 Út-
varp frá íþróttaleikvangi Rvík-
ur: íslendingar og Norðmenn
heyja landsleik í knattspyrnu
(Sigurður Sigurðsson) lýsir nið
urlagi fyrri hálfleiks og öllum
hinum síðari). 22,20 Lög unga
fólksins (Haukur Hauksson). —
23,15 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 8. júlí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna": —
Tónleikar af plötum. 20,30 Tón-
leikar (plötur). 20,45 „Að tjalda
baki“ (Ævar Kvaran leikari).
21,05 Upplestur: Séra Sigurður
Einarsson les frumort Ijóð. 21,40
Tónleikar (plötur). 21,10 Upp-
lestur: „Óvinurinn“, saga eftir
Pearl S. Buck; 1. (Þýðandinn,
Elías Mar les). 22,30 I léttum tón
(plötur). 23,00 Dagskrárlok.