Morgunblaðið - 22.09.1959, Blaðsíða 20

20
MORCVNBl'ÁÐÍÐ
Þriðjuðagur 22. sept. 1959
Þetta var undarleg stúlka, hugs
aði hann, undarleg, óskiljanleg
stúlka. Hve mjög hlýtur henni
að vera í mun að vitna fyrir
Adam Sewe, þar sem hún geng-
ur í fangelsi af frjálsum vilja. —
Hvers vegna hafði Lúlúa verið
með Hermanni í Brazzáville?
Vissi hún eitthvað, sem honum
var ókunnugt um?
„Þér eruð afbrýðissöm vegna
Antóníó“, sagði lögreglustjórinn,
„og farið með bróður hans yfir
Kongó. Þér verðið að skýra það
fyrir mér“.
Anton sneri sér snöggt við.
„Nei, það verður hún ekki að
gera, Verneuil", sagði hann. —
„Það á ekkert skylt við banatil-
ræðið. Hún hefur meðgengið.
Hún hefur sagt frá því, hvar hún
hefur verið síðan. Hún hefur sagt
frá því, með hverjum hún var.
Þér hafið stungið upp á viðskipt-
unum og nú verðið þér að standa
við þau. Færið þér inn í gerða-
bók og sleppið Lúlúu“.
Verneuil brosti þolinmóðlega.
„Ég hef ekki talað neitt um að
láta -laust, Antóníó. Ég hef sagt,
að hún má koma fyrir réttinn“.
Hann gekk aftur að gkrifborðinu
sínu og settist. „Reyndar-----“
„Reyndar hvað?“ spurði Anton.
„Lúlúa hefur snúið aftur til
fjeopoldville af eigin hvötum“.
Hann talaði hægt og lagði
áherzlu á hvert orð. „Það ætti
því ekki að vera nein hætta á
flótta. Ef þér nú einnig kannizt
við það fyrir mér, að Lúlúa hafi
sýnt yður tilræðið, þá er hættan
á samkomulagi úr sögunni. Og
að lokum, ef------“
Hann þagnaði ennþá einu sinni.
„Ég get ekki kannazt við neitt,
sem ég ekki veit“, sagði Anton.
„En ég er reiðubúinn að fullyrða
ekki hið gagnstæða. Hvað heimt-
ið þér enn til að sleppa Lúlúu?"
Hann horfði aðeins á lögreglu-
stjórann. Hann tók ekki eftir því,
að Lúlúa horfði á hann stórum,
þakklátum augum.
„Tryggingu, auðvitað", sagði
Verneuil, án þess að líta á Anton.
„Hve mikla?“
„Ætlið þér að setja trygging-
una eftir allt saman?"
„Hvers vegna ekki?“
„Tíu þúsund franka", sagði
Verneuil.
Anton greip ofan í vasa sinn
og tók upp seðlabunka. Þegjandi
taldi hann tíu þúsund franka
seðla á borðið fyrir framan lög-
reglustjórann.
Það var svo mikil þögn í her-
berginu, að flugnasuðið heyrðist
eins og samsöngur. Lúlúa var
staðin upp. Hún stóð á milli An-
tons og lögreglustjórans. Hinar
breiðu, vel löguðu varir hennar
voru herptar saman og hnefar
hennar voru krepptir. Tún leit út
eins og maður, sem verður að
neyta allrar orku til þess að láta
orð, er ráðið gætu úrslitum, ekki
koma fram fyrir varir sínar.
„Ég vildi biðja um kvittun",
sagði Anton.
„Áuðvitað", svaraði löreglu-
stjórinn.
Hann tók pappír og fór að
skrifa. Það heyrðist ekki annað
en skrjáfið í pappirnum.
„Þarna sjáið þér, hvaða forrétt
indi innbornir menn hafa“, sagði
hann, á meðan hann var að
skrifa. „Fyrir hvítan mann gæti
ég ekki tekið á móti tryggingu
nema samkvæmt réttarúrskurði".
Anton svaraði ekki.
Það slaknaði allt í einu á þensl
Rösk og ábyggileg
stulka óskast
til afgreiðslustarfa.
Teigabuðin
Kirkjuteig 19
STULKA
með Verzlunarskólaprófi, einnig kemur til greina
súlka með góða vélritunar ög þýzkukunnáttu, getur
fengð atvinnu.
Væntanlegur umsækjandi leggi umsókn sína inn á
afgr. Mbl. merkt: „Þýzkukunnútta—9154“ fyrir 28.
þ.m.
unni í líkama Lúlúu.
„Þú átt ekki að gera þetta fyr-
ir mig“, sagði hún og gekk til
Antons.
Hann ýtti henni frá sér.
Lögreglustjórinn rétti honum
kvittunina og mælti, án þess að
líta upp:
„Og nú látið þér mig fá við-
urkenningu, Antóníó".
„Ég? Til hvers?“ . •
„Það er formsatriði".
Anton laut yfir skrifborðið.
„Hvað á ég að skrifa?“
Lögreglustjórinn las honum
hægt fyrir:
„Ég, Anton Wehr, nefndur
Antóníó, staðfesti hér með, að
ég hef í dag — dagsetning —
greitt tryggingu, að upphæð tíu
þúsund franka, fyrir innbornu
stúlkuna Lúlúu Madimape. Mér
er það kunnugt, að þessi upphæð
fellur til lúkningar, ef — hafið
þér náð því? — ef nefnd innborin
stúlka ekki mætir á tilsettum
tíma við þau réttarhöld, sem
fram eiga að fara í máli henn-
ar“. Undirritun".
Verneuil tók við blaðinu.
„Þér eruð laus, þangað til rétt-
arhöldin fara fram, Lúlúa“, sagði
hann vingjarnlega við stúlkuna.
Og þar sem hún stóð enn eins
og negld niður, sagði hann:
„Þér megið fara“.
Anton snerti handlegg Lúlúu.
„Við skulum hafa okkur á
brott“, sagði hann.
Gangurinn í dómhöllinni var
orðinn auður. Þar voru aðeins
tvær gamlar konur, sem sátu á
bekk, og lögregluþjónn, sem
gekk kæruleysislega fram og aft-
ur. Anton stóð kyrr við einn
gluggann. í kvöldhúminu sást
dýragarður Leopoldville hinum
megin við torgið. Giraffi teygði
höfuðið upp fyrir girðinguna. —
Anton greip í vasa sinn.
„Hérna er lykillinn að íbúð-
inni“, sagði hann við Lúlúu. „Ég
bý í hótelinu".
„Þökk fyrir", sagði stúlkan.
Það var ekki Ijóst, hvort hún
var að þakka fyrir frelsi sitt eða
lykilinn. Hún hélt á lyklinum
með báðum höndum, sneri sér við
og gekk ganginn á enda, fram
hjá dyrum réttarsalariiis, þar
serr ennþá var verið að yfirheyra
André Martin.
Anton horfði ekki á eftir
henni. Hann var að virða fyrir
sér hinn forvitna gíraffa. En í
dómaraherberginu hafði Richard
Verneuil lögreglustjóri látið gefa
sér samband við yfirstjórn. lög-
reglunnar.
„Verneuil hérna megin“, sagði
hann. „Það gekk slysalaust.
Hann hlýtur að hafa haft að
minnsta kosti tuttugu þúsund
eftir í vasanum".
Klukkan sló hálf tólf í salnum
í húsi Wehrs á Mont Leopold-
Vue. Hermann lá í legubekknum
með votan klút á enninu. Vera
sat í djúpum hægindastól. Hún
hafði ekki talað neitt í hálftíma.
Hún heyrði tifið í veggklukk-
unni. Skyndilega reis Hermann
upp. Hann kastaði hinum vota
klút á borðið við hliðina á legu-
bekknum.
„Ég ætla að segja þér allt,
Vera“.
Hún leit á hann, en svaraði
engu.
„Þessi stúlka ætlar að féfletta
mig“.
„Hvor stúlkan þín?“ Hún hló
hörkulega.
„Sú svarta. Þegar ég kom frá
Brússel, lenti ég hinum megin við
fljótið, í Brazzaville. Hún beið
mín þar“.
„Ég veit það“.
„Hver hefir sagt þér það?“
„Ég veit það“.
»Ég var orðinn heimskulega
hrifinn af henni“.
„Hvers vegna ertp að segja
mér það?“
„Af því að þú myndir annars
ekki skilja það. Frá þeim degi,
þegar við hittumst — hún stöðv-
aði vagn minn, þegar ég kom frá
Sewe. . . . Ég er ekki að heimta,
að þú skiljir það líka, Vera,
en. . . .“ Hann var búinn að
taka af sér gleraugun og depl-
aði augunum. „Ég hef lifað í tólf
ár eingöngu fyrir starf mitt og
fjölskyldu mína“.
„Ég veit það“, sagði hún í
þriðja skipti. Þær skriftir, sem
hann nú ætlaði að fara að standa
henni, féllu henni verr en lygi
hans hafði gert hingað til.
„Ég hef gleymt því, að ég er
úr holdi og blóði“, hélt hann á-
fram. „Það er mér að kenna, að
ég hafði ekki vit á að öðlast ást
þína“.
„Ég hef elskað þig“.
„Við tölum tvö ólík tungumál,
vera. Ég er ekki að tala um vin-
áttu þína, tryggð þína og um-
hyggju þína fyrir mér. Það eru
til hlutir, sem þú ekki getur skil-
ið, af því að blóð þitt . . .“ Hann
tók eftir andúð hennar og þagn-
aði. „Það var ekki neitt, sem
hægt var að koma orðum að. Síð-
an börnin fæddust, hef ég þráð
eitthvað, sem þú gazt ekki gefið
mér, af því að þú áttir það alls
ekki“.
Ef til vill hefir hann á réttu
að standa, nugsaði hún. Endur-
minningin um margar nætur kom
upp í huga hennar. Margar næt-
Peningalán
Get lánað kr. 75—100.000.00 til 5 ára gegn öruggu
fasteignaveði. Lysthafendur leggi nöfn, heimilisfang
og nánari uppl. um veð inn á afgr. Mbl. merkt:
„Lán — 9118“, fyrir n.k. fimmtudagskvöld.
Já dómari, ef þú getur frestað
réttinum um tvo daga, þá held ég
að við ættum að geta leyst þessa
I hafa hraðann á. Á meðan. Ég I Markús, þegar kviðdómurinn seg-
Jæja, Markús, réttinum er þá hefði gaman af að sjá framan í | ir: Sekur, herra dómari.
frestað. En nú verðum við að *
ur, þegar ástaratlot urðu tilburðir
og ástarorð urðu að þreytandi
endurtekningum.
„Þú þarft ekki að ákæra mig“,
sagði hún, „ég meðgeng".
„Ég vil enga játningu af þinni
hendi. Ég er í sök. Ég hef sætt
mig við það, að ást okkar varð
að vináttu. Karlmanni nægir
ekki vinátta. Þá var það að félag
mitt sendi mig til Kongó dag
nokkurn, eins og þú mannst. Vin-
ur minn tók mig með sér í
„Perroquet“-vínstofuna. — Ég
kynntist Zentu. Allt, sem hún
hefir sagt þér, er satt, eða nærri
allt. En það hefði ekki gert neitt
til. Ég fór aftur til Brussel og
gleymdi henni. Það var ævintýri,
eins og kemur fyrir marga
kvænta menn eftir tólf ára hjóna
band — enda þótt enginn tali
um það.
„Ég héít, að þú ætlaðir að tala,
um Lúlúu“.
Hann nuddaði á sér rauð aug-
un.
„Ég verð að tala um Zentu, til
þess að þú skiljir þetta um Lúlúu.
Frá þeim degi, er ég var þér einu
sinni ótrúr. seig á ógæfuhlið.
Þegar ég breytti ranglega fór ég
að ásaka þig. Ég elskaði Zentu
ekki, en hún gaf mér eitthvað,
sem mér fannst réttlæta ótryggð
ina. Eitrið var komið út í lík-
ama minn. Það var eitur, sem
hélt áfram að verka og eyðilagði
sjálfstjórn mína ai-ns og krabba.
mein eyðileggur frumurnar".
.......$parið yður hia.up
6 rolUi tnaj-gra verzWia'-
«0L
ÁÖIIUW
OtW!
Ausfcurstræti
SlJlItvarpiö
Þriðjudagur 22. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar 10.10 Veðurfregnir).
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fiéttir
og tilk.). — 16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Darwinskenningin hundr-
að ára (Sigurður Pétursson gerla*
fræðingur).
20.55 Tónleikar: Kór hollenzku óperunn
ar og Residentiehljómsveitin
flytja kórverk úr óperum eftir
Mascagni og Verdi. Rudolf Moralt
stjórnar.
21.10 Upplestur: Ljóð eftir Jón Þor*
steinsson frá Arnarvatni (Ahdrés
Björnsson).
21.25 Tónleikar frá útvarpinu í Prag:
Sinfónísk tilbrigði eftir Mircea
Basarab. Ríkishljómsveitin í Rúm
eníu leikur. Stjórnandi: George
Enescu.
21.45 íþróttir (Sigurður Sigurðsson.)
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
I 22.10 Lög unga fólksins (Kristrún Ey*
mundsdóttir og Guðrún Svafars*
dóttir).
23.05 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 23. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn —•
8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50—14.00 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum.
15.00 Miðdegistónleikar:
Fréttir og tilkynningar).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Að tjaldabaki (Ævar Kvaran
leikari).
20.50 Tónleikar: Elisabeth Schwarzkopf
syngur aríur eftir Puccini.
21.05 Upplestur: Hugrún les frumort
ljóð.
21.20 Einleikur á píanó. Bela Siki leik-
ur „Karneval“ eftir Schumann.
21.45 Samtalsþáttur við Jón Arason.
skipstjóra á Þingeyri: Um sjó-
mennsku og sjósókn á Vestfjörð-
um (Ragnar Jóhannesson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: Úr „Vetrarævintýr-
um“ eft. Karen Blixen. VII. lestur
(Arnheiður Sigurðardóttir).
22.30 í léttum tón: Pat Boone o. fl.
syngja og leika létt lög.
23.00 Dagskrárlok.