Morgunblaðið - 17.10.1959, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIh
Laugardagur 17. okt. 195S
PERP/... HEY THAT'S
CUTE/..THAT'S
WHAT WE'LL
CALL HIM/ )5
Sö? BE CAREFUL, ANt>y.
> ANP DON’T WORRY
^ l'VE CHECKEP THE PAPERS m
A.ND ASKEP ALL THE NEIGHBORS...NO ONE
KNOWS ANVTHING ABOUT THE LITTLE
- FELLOW/ . ty—s'
THE LITTLE PUP
WHILE HE'S EATING/
WHERE
DID ANDY
FIND VOU,
PERP?
ANDV'S WHINING
AT THE DOOR, CHERRy
..I GUESS HE'S A
LITTLE JEALOUq/ í
HAAS WOLF€AM€ í
Nú sá hann hræðsluna í augum
hennar. Þar sem hún hafði stillt
sig svo fullkomlega hingað til,
þá var ofsahræðslan því greini-
legri.
„Jæja, hvað býður þú mér
þá?“ spurði hann. Hann var far-
inn að verða forvitinn.
„Ég myndi láta eftir skriflega
játningu. Þá hefðir þú og
Vera-------“.
„Ef þeir taka þig fasta, þá ját-
ar þú hvort sem er“.
„Það geri ég ekki. Ég neita.
Þeir geta ekki sannað neitt á
mig. Þess vegna hafa þeir verið
hikandi".
„Þá hefur þú ekkert að ótt-
ast“.
„Þeir eyðileggja fyrirtæki
mitt“. Hún þagnaði. „Þeir munu
rannsaka fortíð mína“.
„Þetta er eintómt þvaður",
sagði hann hvatskeytlega. —
„Fyrirtæki þitt er eyðilagt hvort
sem er, og menn eru þegar fram-
seldir frá Brazzaville þegar um
morð er að ræða“.
„Ekki nema morðið sé sannað.
Auk þess veit ég nákvæmlega,
hvernig hægt er að hverfa frá
Brazzaville".
Ég hefði nú haldið að ég vissi
allt um mennina, hugsaði Anton.
Ég veit ekkert um þá. Þarna sit
ur morðingi bróður míns á móti
mér og er að tala við mig um
framtíð sína. Og henni finnst
þetta sjálfsagour hlutur.
Honum fór að þykja gaman að
samtalinu. ríann vissi nú miklu
meira en hann hafði vitað fyrir
hálftíma. Hann vildi vita allt.
„Jæja, hvað getur þú boðið
mér annað en peninga?" spurði
hann.
„Þú hefur verið stórhrifinn af
Sewe“, sagði hún.
„Ef þú vilt nefna það því
nafni“.
„Ég er reiðubúin að segja þér
frá árásarmanninum".
Hann gekk að vínskápnum og
hellti viský aftur í glasið sitt.
Hann þurfti hressingu. Ef til vill
ályktaði Zenta alls ekki svo
skakkt. Hann var í raun og veru
hrifinn af Sewe. Hann langaði
Svef nher berg ishusgög n
5 tegundir. Athugið verðið hjá okkur.
Trésmiðjan Víðir
Gróðrastöðin við Miklatorg
— Sími 19775.
SHÍItvarpiö
Laugardagur 17. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
tilkynningar).
13.00 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig«
urjónsdóttir).
14.15 „Laugardagslögin'* — (16.00 Frétt
ir og tilkynningar).
16.30 Veðurfregnir.
18.15 Skákþáttur (Guðm. Arnlaugsson).
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tónleikar: Lög úr kvikmyndum.
19.45 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Leikrit: „Ferð án fargjalds'* eftir
Aimée Stuart 1 þýðingu Ragn-
ars Jóhannessonar. Leikstjóri:
Ævar Kvaran. Leikendur: Inga
Þórðardóttir, Guðbjörg Þorbjarn-
ardóttir, Herdís Þorvaldsdóttir,
Róbert Arnfinnsson og Baldvin
Halldórsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
Pantanir verða afgreiddar bráðiega.
Eigum ennþá lítið eitt óráðstafað.
Vinsamlegast sendið pantanir sem
allra fyrst.
við skulum einmitt kalla hann
það.
— Andi er að væla fyrir ut-
an dyrnar, Sirrí. Líklega er hann
dálítið afbrýðisamur.
3) Vertu rólegur, Andi —
skiptu þér ekki af litia hvolpin-
um á meðan han er að éta.
Ódýru þýzku
brynningartækin
komin.
til einskis frekar en að uppgötva
samsærið gegn Sewe. Konan
sneri sér ekki við, en hún virt-
ist hafa ráðið í hugsanir hans.
„Á þeirri stundu, þegar ég er
komin ofan í bát, segi ég þér
nafnið“, sagði hún fljótmælt.
Hún hló lágt. „Það er góð verzl-
un fyrir þig, Antóníó. Sewe er
mikilvægur. Ég er ekki eins mik
ilvæg. Hermann er og verður
dauður — enda þótt þeir hengi
mig“.
Anton sneri aftur að legu-
bekknum. Heimurinn stendur á
hausnum, hugsaði hann, það er
áreiðanlegt. Framburður konunn
ar frá „Perroquet" á að bjarga
Sewe. Og það á að kosta það, að
morðingi sé látinn sleppa. Norn-
in á að bjarga englinum. Hann
langaði aftur til að hlæja. Það
væri hægt að brjóta heilann um
þetta kynlega samhengi málanna,
hugsaði hann. Zenta og Her-
mann. Hermann og Sewe. Sewe
og Zenta. Og hann sjálfur. Og
að baki þessu var borgin við
Kongó með kofum sínum og stór
hýsum, landstjórahöllinni og inn-
fæddrahverfum, verzlunarhús-
um og vínstofum. Að baki var
„Leó“ með fólk sitt, sem var í
úrahvimu.
„Hvernig réðstu Hermanni
bana?“ spurði hann.
Hún stóð upp um leið og hann
settist.
„Vertu ekki með þessar spurn-
ingar“, sagði hún. „Þú hefur les-
ið of margar lélegar sakamála-
sögur. í sakamálasögunum setja
afbrotamennirnir skammbyssuna
að gagnauganu á ykkur og síðan
1) Ég hefi spurzt fyrir hjá
öllum blöðunum og nágrönnui
um iíka, en enginn virðist kam
ast neitt við litla krílið.
— Hvar fann Andi þig eigin-
;ga, Depill litli?
2) Depill. Já, það var ágætt —
UMBOÐS OG HEILDVERZLUN
Vatnsstíg 3 — Sími 17930.
segja þeir frá því heila klukku-
stund, hvað þeir hafa gert og
hvernig þeir hafa gert það. Ég
drap hann. Það er nóg“. Hún beit
á jaxlinn. „Ég má engan tima
missa, Antóníó. Ég veit, hvers
vegna þeir hafa ekki sótt mig
ennþá. Á morgun sækja þeir mig
í síðasta lagi. Viltu hjálpa mér
eða ekki?“
Hún beið ekki eftir svari —
og hann furðaði sig á því. Hún
gekk út úr herberginu og slagaði
lítið eitt.
Honum varð skyndilega Ijóst,
að hann hafði komið sér í afleita
klípu. Það var óskiljanlegt, að
Vereneuil léti ekki hafa gætur
á Zentu. Ef hann gerði það, þá
vissi hann, að „Antóníó“ var nú
hjá söngkonunni. Á hverri
stundu gat heyrzt fyrir utan
dyrnar: Lögreglan! Opnið! Vera
myndi vita það á morgun, að
hann hefði verið hjá Zentu um
klukkan þrjú um nóttina. Hvern
ig átti hann að útskýra það fyrir
henni? Hann spurði sjálfan sig,
hvers végna hann hefði komiðv
Það var augljóst mál. Hann hafði
lifað lífi ævintýramanns í þrett-
án ár. Hann losnaði ekki við æv-
intýrið. Og hann hafði trúað því
í alvöru, að hann væri rétti mað
urinn handa konu eins og Veru.
Zenta kom aftur. Hún var með
kistil í hendinni. Hún lét hann
á tíglaborðið fyrir framan Anton
og opnaði hann þegjandi.
Kistillinn var fullur af pening-
um. Það voru stórir seðlar —
na-rri eingöngu fimm þúsund
franka seðlar. Það var mikill
auður.
Hún laut niður. Lyktin af hinu
sterka ilmvatni hennar fyllti vit
Antons. Hún var mjög nálægt
honum.
„Þú átt þetta“, sagði hún. Og
það var eins og henni dytti ekki
í hug, að hann myndi geta stað-
izt freistinguna og að hann hefði
þegar fallizt á, að koma henni
yfir Kongó, því hún mæltiL —
„Farðu nú. Klukkan er þrjú. Ég
verð að vera komin yfir fyrir
klukkan fimm. Þegar hann gerði
sig ekki líklegan til að taka pen-
ingana, mælti hún. „Þú getur
tekið þá með þér, ég treysti þér“.
Hann hallaði sér aftur og
kveikti í öðrum vindlingi á hin-
um, sem logaði í.
„Hlustaðu á, Zenta“, sagði
hann. „Mér er mikið í mun að
vita nafnið á tilræðismanninum.
Og peningarnir — peningar eru
mjög góðir. Ég býst ekki heldur
við því, að ég muni svikja þig.
Ég er enginn engill. Mér er sama
þótt Hermann sé dauður, en mér
er illa við morðingja". Hann
stóð upp. „Þar að auki finnst mér
það ekki fallegt, að þar sem
Lúlúa er saklaus, þá skyldir þú
svo lengi------“
Hann þagnaði. „Ég ætlaði ekki
að halda neina siðferðisprédikun
yfir þér, en til Brazzaville verð-
ur þú að komast án minnar
hjálpar".
Hann gekk að dyrunum.
Hún fór í veg fyrir hann.
Skyndilega missti hún alla
stjórn á sér. Hún féll á kné fyrir
framan hann, faðmaði hné hans
og fór að hágráta.
„Þú getur ekki yfirgefið mig“,
hrópaði hún. „Þú getur ekki lát-
ið mig enda ævi mína í fang-
elsi. Ég gerði það eingöngu af
því að ég elskaði hann‘„
Hann lyfti henni app og leit á
andlit hennar, sem var illa far-
ið. Svarti iiturinn kringum augu
hennar var runninn niður og
blandaðist hvítu andlitsduftinu
og rauðum varalitnum. Hún lít-
ur út eins og sprellikarl, hugs-
aði Anton, eins og vesæll, Ijótur
sprellikarl.
„Hertu upp hugann", sagði
hann.
Því næst fór hann að hlusta.
Dyrnar að framherberginu stóðu
opnar. Nú heyrðist fótatak frá
anddyrinu.
Hann hafði engan tíma til að
, hugsa sig um. Hvell hringing
( hljómaði um herbergið. Zenta
stóð upprétt hjá honum. í hinum
grænu augum hennar var slík
skelfing, að hann hafði aldrei séð
slíka í neinu andliti.
„Nei, nei“, hrópaði hún. „Þú
mátt ekki jpna“.
Hann hristi hana af sér, gekk
að dyrunum og opnaði.
í dyrunum stóð Verneuil. Tveir
eða þrír einkennisbúnir lögreglu
þjónar stóðu fyrir aftan hann.
„Gott kvöld“, sagði lögreglu-
stjórinn. Hann horfði á Anton
með háðslegu brosi. Því næst
varð hann alvarlegur og sneri sér
að konunni.
„Þetta kemur yður væntanlega
ekki á óvart, frú Rechnitz",
mælti hann. Þetta var nafn, sem
] Anton hafði aldrei heyrt áður.
„Ég tek yður fasta vegna grun-
semdar um að hafa myrt Her-
mann Wehr verkfræðing". Hann
sneri sér við og gaf lögregluþjón
unum merki um að fara burt
með Zentu.. Það, sem því næst
gerðist, varð I svo skjótri svip-
an, að erfitt var að átta sig á
því.
......gpaíiA yöur hlaup
ö uujji margrft vc:rz]an.a!
«01
(í OIIUM
«WI!
Austurstræti
Blómlaukar
Haustfrágangur
Verkfæri