Morgunblaðið - 17.10.1959, Síða 20

Morgunblaðið - 17.10.1959, Síða 20
20 MORGUNBLAÐIh Laugardagur 17. okt. 195S PERP/... HEY THAT'S CUTE/..THAT'S WHAT WE'LL CALL HIM/ )5 Sö? BE CAREFUL, ANt>y. > ANP DON’T WORRY ^ l'VE CHECKEP THE PAPERS m A.ND ASKEP ALL THE NEIGHBORS...NO ONE KNOWS ANVTHING ABOUT THE LITTLE - FELLOW/ . ty—s' THE LITTLE PUP WHILE HE'S EATING/ WHERE DID ANDY FIND VOU, PERP? ANDV'S WHINING AT THE DOOR, CHERRy ..I GUESS HE'S A LITTLE JEALOUq/ í HAAS WOLF€AM€ í Nú sá hann hræðsluna í augum hennar. Þar sem hún hafði stillt sig svo fullkomlega hingað til, þá var ofsahræðslan því greini- legri. „Jæja, hvað býður þú mér þá?“ spurði hann. Hann var far- inn að verða forvitinn. „Ég myndi láta eftir skriflega játningu. Þá hefðir þú og Vera-------“. „Ef þeir taka þig fasta, þá ját- ar þú hvort sem er“. „Það geri ég ekki. Ég neita. Þeir geta ekki sannað neitt á mig. Þess vegna hafa þeir verið hikandi". „Þá hefur þú ekkert að ótt- ast“. „Þeir eyðileggja fyrirtæki mitt“. Hún þagnaði. „Þeir munu rannsaka fortíð mína“. „Þetta er eintómt þvaður", sagði hann hvatskeytlega. — „Fyrirtæki þitt er eyðilagt hvort sem er, og menn eru þegar fram- seldir frá Brazzaville þegar um morð er að ræða“. „Ekki nema morðið sé sannað. Auk þess veit ég nákvæmlega, hvernig hægt er að hverfa frá Brazzaville". Ég hefði nú haldið að ég vissi allt um mennina, hugsaði Anton. Ég veit ekkert um þá. Þarna sit ur morðingi bróður míns á móti mér og er að tala við mig um framtíð sína. Og henni finnst þetta sjálfsagour hlutur. Honum fór að þykja gaman að samtalinu. ríann vissi nú miklu meira en hann hafði vitað fyrir hálftíma. Hann vildi vita allt. „Jæja, hvað getur þú boðið mér annað en peninga?" spurði hann. „Þú hefur verið stórhrifinn af Sewe“, sagði hún. „Ef þú vilt nefna það því nafni“. „Ég er reiðubúin að segja þér frá árásarmanninum". Hann gekk að vínskápnum og hellti viský aftur í glasið sitt. Hann þurfti hressingu. Ef til vill ályktaði Zenta alls ekki svo skakkt. Hann var í raun og veru hrifinn af Sewe. Hann langaði Svef nher berg ishusgög n 5 tegundir. Athugið verðið hjá okkur. Trésmiðjan Víðir Gróðrastöðin við Miklatorg — Sími 19775. SHÍItvarpiö Laugardagur 17. október 8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.). 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir tilkynningar). 13.00 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig« urjónsdóttir). 14.15 „Laugardagslögin'* — (16.00 Frétt ir og tilkynningar). 16.30 Veðurfregnir. 18.15 Skákþáttur (Guðm. Arnlaugsson). 19.00 Tómstundaþáttur barna og ung- linga (Jón Pálsson). 19.25 Veðurfregnir. 19.30 Tónleikar: Lög úr kvikmyndum. 19.45 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Leikrit: „Ferð án fargjalds'* eftir Aimée Stuart 1 þýðingu Ragn- ars Jóhannessonar. Leikstjóri: Ævar Kvaran. Leikendur: Inga Þórðardóttir, Guðbjörg Þorbjarn- ardóttir, Herdís Þorvaldsdóttir, Róbert Arnfinnsson og Baldvin Halldórsson. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Danslög. 24.00 Dagskrárlok. Pantanir verða afgreiddar bráðiega. Eigum ennþá lítið eitt óráðstafað. Vinsamlegast sendið pantanir sem allra fyrst. við skulum einmitt kalla hann það. — Andi er að væla fyrir ut- an dyrnar, Sirrí. Líklega er hann dálítið afbrýðisamur. 3) Vertu rólegur, Andi — skiptu þér ekki af litia hvolpin- um á meðan han er að éta. Ódýru þýzku brynningartækin komin. til einskis frekar en að uppgötva samsærið gegn Sewe. Konan sneri sér ekki við, en hún virt- ist hafa ráðið í hugsanir hans. „Á þeirri stundu, þegar ég er komin ofan í bát, segi ég þér nafnið“, sagði hún fljótmælt. Hún hló lágt. „Það er góð verzl- un fyrir þig, Antóníó. Sewe er mikilvægur. Ég er ekki eins mik ilvæg. Hermann er og verður dauður — enda þótt þeir hengi mig“. Anton sneri aftur að legu- bekknum. Heimurinn stendur á hausnum, hugsaði hann, það er áreiðanlegt. Framburður konunn ar frá „Perroquet" á að bjarga Sewe. Og það á að kosta það, að morðingi sé látinn sleppa. Norn- in á að bjarga englinum. Hann langaði aftur til að hlæja. Það væri hægt að brjóta heilann um þetta kynlega samhengi málanna, hugsaði hann. Zenta og Her- mann. Hermann og Sewe. Sewe og Zenta. Og hann sjálfur. Og að baki þessu var borgin við Kongó með kofum sínum og stór hýsum, landstjórahöllinni og inn- fæddrahverfum, verzlunarhús- um og vínstofum. Að baki var „Leó“ með fólk sitt, sem var í úrahvimu. „Hvernig réðstu Hermanni bana?“ spurði hann. Hún stóð upp um leið og hann settist. „Vertu ekki með þessar spurn- ingar“, sagði hún. „Þú hefur les- ið of margar lélegar sakamála- sögur. í sakamálasögunum setja afbrotamennirnir skammbyssuna að gagnauganu á ykkur og síðan 1) Ég hefi spurzt fyrir hjá öllum blöðunum og nágrönnui um iíka, en enginn virðist kam ast neitt við litla krílið. — Hvar fann Andi þig eigin- ;ga, Depill litli? 2) Depill. Já, það var ágætt — UMBOÐS OG HEILDVERZLUN Vatnsstíg 3 — Sími 17930. segja þeir frá því heila klukku- stund, hvað þeir hafa gert og hvernig þeir hafa gert það. Ég drap hann. Það er nóg“. Hún beit á jaxlinn. „Ég má engan tima missa, Antóníó. Ég veit, hvers vegna þeir hafa ekki sótt mig ennþá. Á morgun sækja þeir mig í síðasta lagi. Viltu hjálpa mér eða ekki?“ Hún beið ekki eftir svari — og hann furðaði sig á því. Hún gekk út úr herberginu og slagaði lítið eitt. Honum varð skyndilega Ijóst, að hann hafði komið sér í afleita klípu. Það var óskiljanlegt, að Vereneuil léti ekki hafa gætur á Zentu. Ef hann gerði það, þá vissi hann, að „Antóníó“ var nú hjá söngkonunni. Á hverri stundu gat heyrzt fyrir utan dyrnar: Lögreglan! Opnið! Vera myndi vita það á morgun, að hann hefði verið hjá Zentu um klukkan þrjú um nóttina. Hvern ig átti hann að útskýra það fyrir henni? Hann spurði sjálfan sig, hvers végna hann hefði komiðv Það var augljóst mál. Hann hafði lifað lífi ævintýramanns í þrett- án ár. Hann losnaði ekki við æv- intýrið. Og hann hafði trúað því í alvöru, að hann væri rétti mað urinn handa konu eins og Veru. Zenta kom aftur. Hún var með kistil í hendinni. Hún lét hann á tíglaborðið fyrir framan Anton og opnaði hann þegjandi. Kistillinn var fullur af pening- um. Það voru stórir seðlar — na-rri eingöngu fimm þúsund franka seðlar. Það var mikill auður. Hún laut niður. Lyktin af hinu sterka ilmvatni hennar fyllti vit Antons. Hún var mjög nálægt honum. „Þú átt þetta“, sagði hún. Og það var eins og henni dytti ekki í hug, að hann myndi geta stað- izt freistinguna og að hann hefði þegar fallizt á, að koma henni yfir Kongó, því hún mæltiL — „Farðu nú. Klukkan er þrjú. Ég verð að vera komin yfir fyrir klukkan fimm. Þegar hann gerði sig ekki líklegan til að taka pen- ingana, mælti hún. „Þú getur tekið þá með þér, ég treysti þér“. Hann hallaði sér aftur og kveikti í öðrum vindlingi á hin- um, sem logaði í. „Hlustaðu á, Zenta“, sagði hann. „Mér er mikið í mun að vita nafnið á tilræðismanninum. Og peningarnir — peningar eru mjög góðir. Ég býst ekki heldur við því, að ég muni svikja þig. Ég er enginn engill. Mér er sama þótt Hermann sé dauður, en mér er illa við morðingja". Hann stóð upp. „Þar að auki finnst mér það ekki fallegt, að þar sem Lúlúa er saklaus, þá skyldir þú svo lengi------“ Hann þagnaði. „Ég ætlaði ekki að halda neina siðferðisprédikun yfir þér, en til Brazzaville verð- ur þú að komast án minnar hjálpar". Hann gekk að dyrunum. Hún fór í veg fyrir hann. Skyndilega missti hún alla stjórn á sér. Hún féll á kné fyrir framan hann, faðmaði hné hans og fór að hágráta. „Þú getur ekki yfirgefið mig“, hrópaði hún. „Þú getur ekki lát- ið mig enda ævi mína í fang- elsi. Ég gerði það eingöngu af því að ég elskaði hann‘„ Hann lyfti henni app og leit á andlit hennar, sem var illa far- ið. Svarti iiturinn kringum augu hennar var runninn niður og blandaðist hvítu andlitsduftinu og rauðum varalitnum. Hún lít- ur út eins og sprellikarl, hugs- aði Anton, eins og vesæll, Ijótur sprellikarl. „Hertu upp hugann", sagði hann. Því næst fór hann að hlusta. Dyrnar að framherberginu stóðu opnar. Nú heyrðist fótatak frá anddyrinu. Hann hafði engan tíma til að , hugsa sig um. Hvell hringing ( hljómaði um herbergið. Zenta stóð upprétt hjá honum. í hinum grænu augum hennar var slík skelfing, að hann hafði aldrei séð slíka í neinu andliti. „Nei, nei“, hrópaði hún. „Þú mátt ekki jpna“. Hann hristi hana af sér, gekk að dyrunum og opnaði. í dyrunum stóð Verneuil. Tveir eða þrír einkennisbúnir lögreglu þjónar stóðu fyrir aftan hann. „Gott kvöld“, sagði lögreglu- stjórinn. Hann horfði á Anton með háðslegu brosi. Því næst varð hann alvarlegur og sneri sér að konunni. „Þetta kemur yður væntanlega ekki á óvart, frú Rechnitz", mælti hann. Þetta var nafn, sem ] Anton hafði aldrei heyrt áður. „Ég tek yður fasta vegna grun- semdar um að hafa myrt Her- mann Wehr verkfræðing". Hann sneri sér við og gaf lögregluþjón unum merki um að fara burt með Zentu.. Það, sem því næst gerðist, varð I svo skjótri svip- an, að erfitt var að átta sig á því. ......gpaíiA yöur hlaup ö uujji margrft vc:rz]an.a! «01 (í OIIUM «WI! Austurstræti Blómlaukar Haustfrágangur Verkfæri

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.