Morgunblaðið - 31.10.1959, Blaðsíða 16

16
MORCUyBLAÐIÐ
Laugardagur 31. okt. 1959
BUT ANDY'S INDIFFERENCEfl
DOESN'T BOTHER PERP, 2~lt
FOR HE FINDS OTHER »
INTERESTS ALONG iffc ,
THE WAY mtí(C |
HlS HEART SET ON
FINDING MARK, ANDY TRIES
TO DISCOURAGE THE PUP
FROM FOLLOWING HIM
WlTH NO THOUGHT OF
DANGER FROM SLIDING ROCK,
THE PUP SCRAMBLES UP THE
SHALE AFTER A SQUIRREL
Bjarnason, Lárus Pálsson og Arni
Tryggvason.
i 22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
smáar og stórar
Framleiðsla okkar byggist á
margra ára reynslu og hag-
nýtri jþekkingu.
Framleiðsla okkar mun geta
gert yður ánægðan.
Andi er með allan hugann við
að finna Markús og reynir að
koma Depii'ofan af því að fylgja
sér eftir. En Depill lætur það Hann stekkur á eftir íkorna upp
ekki á sig fá, því hann rekst á f f jallshlíðina, án þess að gera sér
ýmislegt skemmtilegt á leiðinni. grein íyrir hættunni, sem getur
stafað af lausum steinum í
inni
hlíð-
......gpariö yður hJnup
á nuJJi margm verzlana!
IRUnÍÍH Lfl m P e n * Ul I R H
Berlin O 17, Warschauer Platz 9/10, Telegramm:
Gliihlampen-Werk, Berlin.
Deutsche Demokratische Republik.
Cinkaumboðsmenn: EDDA H.F. — Pósthólf 906, Reykjavik.
OÓItLKML
í OIIUM
UÍWM!
Ausfcurstræti
SHtltvarpiö
Laugardagur 31. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. mm
8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 9.10 Veðurfr.).
| 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.00 Raddir frá Norðurlöndum: Ellen
Mlamberg les dönsk ljóð.
14.15 „Laugardagslögin" — (16.00 Frétt
ir og veðurfregnir).
17.00 Bridgeþáttur (Eiríkur Baldvins-
son).
17.20 Skákþáttur (Guðmundur Arn-
laugsson).
18.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Siskó á
flækingi“ eftir Estrid Ott. I. lest-
ur (Pétur Sumarliðason kennari
þýðir og flytur).
18.55 Frægir söngvarar: Enrico Caruso
syngur ítölsk lög og óperuaríur.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Tónleikar: Lög eftir Leroy And-
erson. Hljómsveit leikur undir
stjórn höfundar.
20.40 Leikrit: „Týnda bréfið“ eftir Ion
Luca Caragiale í þýðingu Hjartar
Halldórssonar menntaskólakenn-
ara. Leikstjóri: Lárus Pálsson. —
Leikendur: Indriði Waage, Þor-
steinn O. Stephensen, Inga Þórð-
ardóttir, Jón Aðils, Róbert Arn-
finnsson, Helgi Skúlason, Bessi
Blómlaukar
Haustfrágangur
Verkfæri
Hann heilsaði Veru og börnun-
um.
„Þetta er lítil Kristsmynd",
sagði hann og rétti henni bögg-
ulinn. „Innbornir menn í Pomosa
hafa skorið hana út. Ég hygg, að
hún verði yður til gleði.“
Hún þakkaði honum fyrir.
„Þér megið ekki hafa allt of
llæmar endurminningar um okk
ur, Vera,“ sagði Sewe. Hann
hiafði aldrei fyrr ávarpað hana
með fornafni. „Leopoldville er
ekki verri en aðrar borgir, en
freistingarnar eru hér líklega
meiri. En því betri er sú tilfinn-
ing, að hafa staðizt þær“.
Hún kinkaði kolli, en hún
hlustaði ekki nema að hálfu leyti
á orð hans. Hún, beindi augum
sínum stöðugt að stiganum.
„Hann keir.ur sjálfsagt bráð-
um“, sagði presturinn, sem gizk
aði á, hvað hún var að hugsa.
„Hann hefur sjálfsagt mikið að
gera ennþá“. Á meðan börnin
beindu allri athygli sinni að lama
dýri, sem var borið fram hjá í
búri, hélt hann áfram. „Mér hefði
þótt vænt um að gefa ykkur
bæði saman. En þið megið sjálf-
sagt ekki vera að því að bíða,
þangað til ég kem til Evrópu“.
Vera leit á hann bæði spyrj-
andi og þakklát.
„Anton hefur sagt mér allt“,
hélt Sewe áfram.
Vera tók fram í fyrir honum:
„Þér hljótið að sjá hann oft“,
Sewe prestur". Hún reyndi að
brosa. „Sjáið um það, að hann
gleymi mér ekki“.
„Ég mun varla fá tækifæri til
þess“, svaraði Sewe.
Vera skildi ekki, hvað hann
átti við. Henni fannst presturinn
horfa líka á stigann með nokkr-
um áhyggjusvip. Það voru nú
orðið fáir, sem komu niður að
höfninni. Það kom hvellt hljóð
úr gufupípu „Baudoins I.“
Vera vaið gagntekin af ótta.
„Hann skyldi þó ekki kvíða
Iðnaðarhusnæði
óskast sem næst miðbænum. Þarf ekki að vera
stórt. Tilboð leggist inn á afgr. Mbl. merkt: „Iðn-
aðarhúsnæði — 8799“.
Rafmagnsperur
fyrir að kveðja ....“, sagði
hún.
. „Nei, hann kvíðir áreiðanlega
ekki fyrir að kveðja“, sagði
presturinn og leit aftur upp til
borgarinnar.
I sömu svipan kom Anton í
ljós milli. tveggja blökku-
kvenna, sem voru á leið til hafn
arinnar og rogiuðust með körfur.
Hann gekk hratt niður þrepin
og hljóp nærri við fót.
Hann var með tvær ferðatösk
ur í höndunur.i.
Hann staðnæmdist fyrir fram-
an Veru og prestinn og lét tösk-
urnar af sér niður á stéttina.
„Ég var nærri því orðinn of
seinn“, sagði hann hlæjandi.
Vera starði á ferðatöskurnar.
Þá skildi hún allt í einu. Allt í
einu brauzt það út, allt sem hún
hafði bælt niður þessa síðustu
mániuði, sorgin og gleðin, sárs-
aukinn og hamingjan. Hún vafði
handleggjunum um háls Antons.
„Hvers vegna hefur þú ekki
sagt mér þetta fyrr?“ spurði hún
grátandi.
Anton leit á prestinn.
„Það þurfti alla fortöluhæfi-
leika prestsins til þess“, sagði
hann hlæjandi.
„Presturinn hefur hvatt mig
til lið'hlaups".
„Til liðhlaups fram á við“,
sagði Sewe.
„Á ég þetta allt þá yður að
þakka?“ sagði Vera og sneri sér
að prestinum.
Léttur roði flaug yfir hið
breiða, slétta og unglega andlit
prestsins.
„Þér eigið mér ekki neitt að
þakka, Vera. Ég verð þvert á
móti að biðja afsökunar á því, að
ég hugsaði ekki fyrr um Anton.
Við verðum þunglamalegir og
ánægðir með sjálfa okkur, ef við
þykjumst vissir um það of lengi,
að við séum að þjóna mannúð- j
inni. Þá sjáum við ekki það, sem
liggur okkur nærri og er mjög
mikilvægt". Þá var eins og hann
væri hræddur um að fana að tala '
í prédikunartón, því hann sneri
sér til Antons og mælti. „Ég skal 1
sjá um, að samningurinn verði
sendur á eftir yður með fltugfé-
laginu. Það er ekki félaginu að
kenna, að þér takið svo skyndi-
lega ákvörðun“.
„Presturinn hefur auðvitað
komið þessu öllu i lag“, sagði
Anton við Veru.
Hann beygði sig niður að ferða
töskunum sínum til að dylja geðs
hræringu sína.
„Það hefði verið ódýrara fyrir
þig að fljúga, ef þú hefðir verið
konan mín. En í næsta skipti. —
Nú verð ég að koma farangrin-
um út í skipið".
Skipið blés á ný og áminnti
ferðafólkið. Silvía og Pétur
komu hlaupandi.
„Jæja, þið þarna bæði. Hvern-
ig þætti ykkur, að ég yrði sam-
ferða?“
„Það væri Ijómandi gott“, kalí '
aði Silvía glaðlega.
Pétur tók í hönd Antons, en
sagði ekki orð. !
Vera rétti prestinum höndina.
„Hvernig á ég að geta þakkað
yður“, sagði hún.
„Hamingjan fylgi yður“, sagði
Sewe.
Karlmennirnir tókust í hend-
ur.
Nú fóru allir yfir hina mjóu
landgöngubrú út í skipið.
Fáum mínútum síðar stóðu
þau Vera, Anton og bæði börnin
við borðstokkinn. Sewe prestur
hafði ekki hreyft sig. Hann lyfti
hendinni í kveðjuskyni, þegar (-
gufuskipið mjakaðist hægt og ,
hægt út úr höfninni til að halda
upp eftir fljótinu. J
Anton hafði lagt handlegginn :
um mittið á Veru.
„Nú höfum við Leopoldville
að baki“, sagði hann lágt.
„Ég hata Leopoldville ekki
lengur“, sagði hún.
„Baudouin I.“ hélt nú með erf I
iðismunum á móti straumnum,
fram hjá hinni geysilöngu strand
lengju borgarinnar. Þarna voru
hinar hvítu hallir landstjórans
og varamanns hans. — Þarna
uppfrá ------ var það ekki
græna hvolfþakið á dómhöll-
inni? Fyrir aftan hana var dýra-
garðurinn. Þarna var „Hótel
Memling", sem Anton eitt sinn
hafði verið í, þegar truflun hans
stóð sem hæst, og þar sem fög-
ur, Ijóshærð kona heimsótti
hann. Það var farið framhjá
sjúkrahúsi hinna innbornu. Þá
hlaut að vera komið að mörkun
um á „hvíta“ hlutanum og inn-
borinna hverfinu og þarna var
sennilega „Perroqust-vínstofan“,
þar sem Hermann Wehr verk-
fræðingur áekk eitt sinn inn og
á móti honum kom konan með
grænu augun og rauða hárið. —
Þarna sást á kollinn á minnis-
merki, það var minnismerki Leo
polds konungs. Þetta var Mont
Leopold-Vue og þarna var húsið,
sem Hermann Wehr verkfræð-
ingur hafði flutt í vordag nokk-
urn með fjölskyldu sína. Voru
í raun og veru ekki nema fjórir
mánuðir síðan?
Nú sást höfnin ekki lengur og
hinn hávaxni, svartklæddi
Adam Sewe var horfinn sjón-
um.
Anton og Veru datt báðum
það sama í hug.
„Nú fer hann aftur inn í frum
skóginn“, sagði Anton.
Leopoldville fjarlægðist hægt
og hægt. Fljótsbakkinn varð
brattur og klettóttur. Uppi í hlíð
inni uxu pálmar og villt kjarr.
Að baki Leopoldville var Kongó
fljótið. Sólin gekk brennandi
heit upp á himininn og það
bærðist ekki hár á höfði.
„Er það satt, að þú komir með
okkur, alla leið til Brússel, An-
ton frændi?“
Rödd Péturs vakti Veru og
Anton upp úr hugsunum sínum.
Anton lyfti drengnum upp.
„Auðvitað kem ég með ykkur,
alla leið til Brússel. Ég er meira
að segja að hugsa um að fara
alls ekki frá ykkur aftur“.
Hann setti Pétur niður aftur
og leit á Veru. Hann fann það á
sér, að hún ætlaði að segja eitt-
hvað við hann.
Hún hallaði sér aær honum.
„Tókstu eftir nokkru?“
Hann horfði spyrjandi á hana.
„Hann kallaði þig „Anton
frænda“. Anton kinkaði kolli.
„Það er rétt hjá honum", sagði
hann. „Antóníó er darður“.
Hann þrýsti hennl að sér.
Þannig stóðu þau lengi.
Leopoldville var alveg horfin
úr augsýn. SÖGULOK.