Morgunblaðið - 24.01.1960, Page 16

1
16
MORCTlMHTAniÐ
Surmudagur 24. jan. 1960
t
Sigurður Jónsson
verkfræðingur-kveðja
Backersvej 2, Kaupmannahöfn.
★
NÝLEGA er látinn í Kaupmanna
höfn Sigurður Jónsson, sem var
lengi verkfræðingur við skipa-
smíðastöð Burmeister & Wein. —
Sigurður var alinn upp hér í
Reykjavík, á Bergi við Grund-
arstíg, hjá Zakaríasi Árnasyni,
snikkara. Hann fór ungur til
náms, og eftir að hann kom það-
an settist hann að í Kaupmanna-
höfn. Sigurður var giftur Cam-
illu Salomonsen, sem lézt fyrir
nokkrum árum, þau hjónin voru
bamlaus.
Allir, sem þekktu Sigurð höfðu
miklar mætur á honum, fyrir
mikla og sjaldgæfa mannkosti.
Hann var mjög hjálpfús og
traustur vinum sínum og taldi
ekki á sig mikla fyrirhöfn til
þess að geta orðið öðrum að liði.
Hann kom til íslands fyiir
nokkrum árum, og hafði mikla
ánægju af að sjá allar þær fram-
íarir sem hér hafa orðið síðan
hann fór fyrir aldamót.
Alltaf var hann málsvari ís-
lands þegar hann fann að Damr
deildu á okkur, og leiðrétti oft
það, sem deilt var um, sem oft
var sprottið af vanþekkingu á
málefnum okkar eða af misskiln-
ingi.
Sigurður fékk frá stríðslokum
sent Morgunblaðið og hafði mik-
ið yndi af að fylgjast með þeim
málum sem hér voru mest rædd
í blöðum á hverjum tíma, og
hafði hann þannig tækifæri til
að fylgjast með þeirri þróun,
sem hér hefur farið fram.
Það er vissulega ánægjulegt
fyrir ísland að eiga slíka góða
syni sem Sigurð. búsetta erlend-
is, sem halda fast tryggð sinni
við ættjörðina þrátt fyrir langa
fjarveru. Hann missti aldrei sjón
ar af því, sem við kom ættlandi
sínu, og hugur hans leitaði oft
heim að Fróni.
Við, sem þekktum Sigurð og
Húsnœði
við miðbæinn, hentugt fyrir verzlun eða léttan
iðnað, til leigu. Upplýsingar í síma 13014.
Framtrðaratvinna
Röskur afgreiðslumaður óskast nú þegar.
Upplýsingar í búð vorri Vesturgötu 17
(ekki svarað í síma).
Andersen & Lauth hf.
Vesturgötu 17.
-N. manufacturas de corcho
(A)"mstrong
’ Soclodsd Anómma
Kotkmulningur bakaður
ASPHALT LlM fyrir plast og kork.
KORKPLÖTUR á gólf fyrir geislahitun.
VIBRAKORK, plötur undir vélar og tæki til
að fyrirbyggja titring og hávaða.
Fyrirliggjandi.
Borgartúni 7 — Sími 222-3-5.
NÝTT LEIKHÚS
SÖNGLEIKURINN
Rjúkondi rúð
42. sýning i kvöld kl. 8.
Aðgöngumiðasala frá kl. 2 í dag.
Sími 22643.
NÝTT LEIKHÚS.
i
Ólafía Agnes
Ólafsdóttir - Kvedja
nutum gestrisni hans í Kaup-
mannahöfn, blessum minningu
þessa heiðursmanns. -—Á.J.
— Utan úr heimi
Framh. af bls. 12.
hvers staðar á skipinu voru
nokkrir hermenn lokaðir iaini
í klefa. Þeir brutu kýraugað og
hugðust komast þar út. — Sá
fyrsti, sem reyndi að skríða úí
um það, sat fastur. Hann reynd-
ist of feitur. Hinir tóku þá í fæt-
ur hans og drógu hann til baka
inn í klefann. Síðan smugu þeir
út, hver á fætur öðrum. Sá eini,
sem fórst í klefa þessum, var
feiti hermaðurinn. Hinn síðasti,
sem skreið út um kýraugað, sá
hann standa í hnéháu vatninu
í klefanum, starandi fram fyr/r
sig sljóum augum.
Þetta var mesta slysið, sem
varð við liðsflutningana fra
^Frakklandi. — Þjóðverjar sögðu
frá því þegar næsta dag — og
voru auðvitað hreyknir af. Mán-
uður leið hins vegar áður en
brezka stjórnin viðurkenndi
manntjón það, sem þarna hafði
orðið. Raunar hefur aldrei ver-
ið endanlega upplýst, hve margir
fórust með Lansastria, því að
ekki hafði tekizt að telja ná-
kvæmlega alla þá, sem um borð
komu þennan örlagaríka dag, en
fuilyrt var, að þeir hefðu verið
a. m. k. sex þúsund.
Vörukassar meira virði
en mannslíf
Hægt hefði verið að bjarga
fleirum — a. m. k. fáeinum í við-
bót — ef mannvonzkan hefði
ekki sagt þarna til sín, eins og
stundum áður á hættunnar atuno.
Nokkrir menn voru á sundi ná-
ilæga frönsku ströndinni. Frakk-
arnir tóku að safan saman köss-
um úr skipinu og öðru lauslegu,
sem var þarna á reki. Ensku- her-
mennirnir syntu að bátnum —
en sjómennirnir veittu þeirn
kaldar kveðjur, slógu þá með
árum sinum og ýttu þeim frá
borði. — Þeir höfðu engan áhuga
á mannslífum — en það gat venð
ýmislegt nothæft og girnilegt í
kössunum, sem rak þarna fram
og aftur, enda gengu þeir ötul-
lega fram við að „bjarga þeim.
Á MORGUN mánud. 25. jan.,
verður þessi góða kona kvödd í
Fossvogskapellu.
Ólafía var fædd 25. júlí 1876,
ein af 15 systkinum alls að Bessa
stöðum á Heggstoðarnesi. — Níu
þeirra komust til fullorðins ára.
Þar ólst Ólaíía upp hjá foreldr-
um sínum, Agnesi Jóhannesdótt-
ur, Björnssonar og Ólafi Guð-
mundssyni Guðbrandssonar og
Signýjar Ólafsdóttur á Branda-
gili í Hrútafirði.
Mikilli fátækt vandist Ólafía í
æsku og hefur með því lært, að
gera litlar kröfur til annara, en
því meiri til sjálfs sín og entist
sá hugsunarháttur henni æ síðan.
Snemma mun hafa á því borið,
að hún væri sérlega vel gefin og
námsfús, en þar var ekki um
neitt að ræða nema eiginfjáröfl-
un þar til og ekki um nein upp-
grip að ræða, en svo tókst henni
að spara af 60 kr. árskaupi á
Sveinsstöðum í Þingi og víðar, að
henni tókst að komast í kvenna-
skólann að Ytri-Ey og var þar
námsmey í tvo vetur ásamt Sig-
riði systur sinni. Síðar áttu marg
ar grannkonur Ólafíu eftir að
njóta góðs af kunnáttu hennar,
bæði við matargerð og sauma-
skap, því að til hennar var gott
að sækja ráð og allir sem til
þekktu, vissu þar hjálpsaman hug
og hendur.
Á þessum árum eignaðist hún
eina dóttur, Þuríði Jónasdóttur,
sem nú dvelst á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund.
Hinn 7. ágúst 1004, voru tvenn
hjón gefin saman að Bjargi í Mið
firði og voru önnur: Ólafía og
Sigurbjörn Guðmundsson. Þar
fæddist þeim lóttir, Margrét. Lík
lega hafa þau búið eitt ár á Haugi
en svo á Ytri-Torfustöðum (Efri,
sem þá var kallað), móti Magnúsi
bróður hennar í 2 ár og fæddist
þar sonur: Björn Helgi.
Þaðan fluttu þau að Barkar-
staðaseli, sem landsetar Björns
Jónssonar og Helgu konu hans,
Bjarnadóttur á Bjargi, Bjarna-
sonar, en þau voru fósturforeldr-
ar Sigurbjarnar. Þau urðu fyrir
þeirri þungu sorg, að missa
Björn Helga um fermingaraldur.
Þegar hjónin Jónína Jónsdótt-
ir og Guðmundur Stefánsson
urðu að skilja víð sig son sinn
Gunnar 3ja vikna, voru fáar kon-
ur líklegri til að ganga honum
í móðurstað af hreinum mann-
kærleika, en einmitt Ólafía, enda
ólu þau hann upp sem eigið barn
væri. Naumlega nægði slíkt
Ólafíu, því að ef venjulegar vær
ingar væru með börnunum,
fann hún alltaf fyrst til verndar-
skyldunnar gagnvart Gunnari.
Er þau hjón höfðu brugðið búi
og flutzt til Hafnarfjarðar (1925)
veiktist Gunnar mjög snögglega
og dó, 19 ára að aldri. Þá stóð svo
á, að Ólafía var ein síns liðs, að
annast um allt sem að þessu
laut og sýndi þar með einu sinni
enn, hvað í henni bjó.
f mínum augum var Ólafía sú
kona, sem ekki vildi mæða aðra,
ekki einu sinni með sorg sinni,
leitaðist heldur við, að benda á
ljósari hliðar hvers máls og í þess
ari þraut þannig, að náð Gjafar-
ans hefði sent sér elskulegt dótt-
urbarn í staðinn, gleðigeisla, er
lýsa mundi fram á veginn. Mar-
grét, nú búandi hér í baé, hefur
ásamt manni sínum Jóni Hall-
dórssyni, verið foreldrum sínum
leiðandi hönd á seinni árum, sí-
varpandi ljósi á veg þeirra. Það
var fyrst, er ég kom á heimili
þeirra hjóna í Hafnarfirði, að ég
kynntist Ólafíu vel og tvennt
mun sérstaklega hafa gert mér
þau kynni minnisstæð.
Sem barn þekkti ég vel Magn-
ús bróður hennar, þann dula og
mæta mann, sem oft kom manni
á óvart, er maður óvænt naut
einhvers góðs frá honum, en sá
þá um leið, að það hafði hann
þaulhugsað og löngu undirbúið.
Bæði var það, að hjá Ólafíu fyrir
hitti ég þessa sömu gjaldkröfu-
lausu mannkosti og dreng, sem
ekki átti móður til umönnunar,
var umkomulítill á ókunnugum
stað, var notaleg tilfinning, að
finna móðurlega umhyggju og
hlýju á því góða heimili.
Aldrei hafði Ólafía miklu úr
að spila, en nóg hefur sá er
nægja lætur og fleirum fór svo
en mér, ef þeir höfðu þar komið,
fýsti þá jafnan að koma þar aft-
ur og því betur varð manni ljóst,
hversu heilsteypt kona Ólafía var
þó að mörgum dyldist hún fyrst í
stað, af hlédrægni sinni.
Þau hjónin dvöldu síðustu árin
að Sólvangi og það var ekki
hryggðina til hennar að sækja
þar heldur. „Blessað fólkið vill
allt fyrir mig gera“, sagði hún.
Þó að heilsa hennar og líkams-
kraftar væru mjög á þrotum,
hélt hún að mestu sálarþreki sínu
og skírleika allt til enda og allt-
af var hugurinn við það, að
gleðja aðra og þó vonlaust sýnd-
ist, hafði hún það af nú fyrir sín
83. jól að vinna sína flíkina á
hvert 3ja dóttursonarbarna sinna.
Ein af þessum mörgu systkin-
um frá Bessastöðum, Halldóra
Ólafsdóttir, lézt sl. haust hjá syni
sínum á Kollafossi í Miðfirði, og
eru þá aðeins eftir tvær systur:
Sigríður á Elliheimilinu Grund
og Hólmfríður hjá dóttur sinni
á Siglufirði. Þau af þeim, sem ég
hef þekkt, voru fólk, sem gott
var að kynnast og ættu að geta
verið manni leiðarljós í minning
unni.
Eftirlifandi maður Ólafíu, Sig-
urbjörn, hefur mikið misst svo
tryggan lífsförunaut, þar sem
sjón hans og heilsa þver nú óð-
um. Svo góðrar móður, ömmu og
langömmu, mun líka saknað.
Ólafíu lánaðist að vera ljós á
vegum margra og þannig skildi
hún við, er hennar lífskveikur
brann út 13. þ.m.
Nær og fjærstaddra vinakær-
leikur varðaði veg hennar hér,
og er sá eini auður, sem bæði er
skilinn eftir og fylgir yfir línuna.
Ingþór Sigurbj.s.
Jorð
Jörð í góðu vegasambandi óskast til leigu eða kaups.
Ef um leigu er að ræða þá sé húsakostur sæmilegur.
Heyskapur þarf að vera góður. Tilboðum sé skilað til
afgr. Mbl. fyrir febrúarlok merkt: „Góð jörð“ —
8294“.
Skrifsiofustúlka
Innflutningsfirma vill nú þegar ráða röska og áreið-
anlega stúlku. Viðkomandi þarf að hafa vélritunar-
kunnáttu og vera góð í reikningi. Málakunnátta
æskileg. Umsóknir sendist afgreiðslu blaðsins
merktar: „8290“.