Morgunblaðið - 20.04.1960, Blaðsíða 20

20
MORCTJNRLAÐIÐ
Miðvik'udagur 20. apríl 1960
10. kafli.
Sárabætur.
Næstu dagar voru daprir og
ömurlegir eins og venja er til,
þar sem dauðsfall hefur nýlega
borið að höndum. Þar við bættist,
að Jeanne var niðurbrotin vegna
þeirrar vitneskju, sem hún hafði
öðlazt um móður sína; hún myndi
aldrei framar geta treyst neinum.
Faðir hennar hélt burt eftir
stutta dvöl til þess að beina hug
anum frá sorginni, og von bráðar
gekk allt sinn vanagang í hinu
stóra, einmanalega húsi.
Þá veiktist Paul, og Jeanne
varð ekki mönnum sinnandi,
neytti tæpast svefns né matar í
tíu daga. Honum batnaði, en sú
hugsun ásótti hana, að hann
kynni ef til vill að deyja. Hvað'
mundi þá verða um hana? Hvað
gæti hún gert? Smám saman
fæddist sú hugmynd, að hún gæti
ef til vill eignast annað barn. —
Hana dreymdi um það, og fyrr en
varði komst engin önnur hugs-
un að. Hún þráði að sjá sinn
gamla draum rætast, drauminn
um að hafa tvö lítil börn til að
snúast í kringum sig, dreng og
stúlku.
En síðan þetta kom fyrir með
Hosalie, höfðu þau Julien og hún
ekki lifað saman sem hjón. Og
sættir virtust óhugsandi, eins og
nú stóð á. Hún vissi, að Julien
elskaði aðra, og tilhugsunin um
að hafa náin afskipti af honum
fylltu hana viðbjóði. Hún gat
Já ég afhenti Watson þing-
manni bréfið yðar herra Brodkin.
Ágætt, það minnir hann á mig
heldur ekki ráðfært sig við neinn.
Um síðir ákvað hún að fara til
föður Picot til skrifta og trúa hon
um fyrir því, sem henni lægi á
hjarta í þessu sambandi.
Hann sat og las úti í garði sín-
um, þegar hún kom. Eftir að þau
höfðu skipzt á nokkrum orðum
um daginn og veginn, stamaði
hún og roðnaði við um leið:
„Mig langar til að skrifta“,
„Monsieur le Abbé“.
Hann leit steinhissa á hana um
leið og hann ýtti gleraugunum
upp á ennið. Síðan fór hann að
hlæja. „Þú hefur áreiðanlega eng
ar stórsyndir á samvizkunni".
Hún varð vandræðaleg á svip:
„Nei“, svaraði hún, „en mig lang
ar til að leita ráða hjá yður, varð
andi svo viðkvæmt mál, að ég get
ekki haft það í flimtingum".
Glettnin hvarf úr svip hans,
og hann varð hátíðlegur í bragði.
„Jæja, kæra barn, ég skal hlusta
á þig í skriftastólnum. Komdu
með mér“.
En hún hikaði, henni ofbauð
hálft í hvoru að minnast á mál
sem þetta í kirkjunni sjálfri.
„Eða — ég gæti ef til vill — ef
þér viljið, sagt yður hérna hvert
erindi mitt er. Við skulum setj-
ast þarna í litla lundinn yðar“.
Þau gengu í áttina þangað, og
Jeanne reyndi að hugsa, hvern-
ig hún gæti byrjað. Þau settust
niður, og hún sagði á sama hátt
og væri hún í skriftastólnum:
„Faðir —“ Hún hikaði og endur
tók: „Faðir —“ en kom síðan
ef hann skyldi hafa hlustað á
faguigalann í Markúsi.
Á meðan.
ekki ekki upp nokkru orði fyrir
geðshræringu.
Hann beið með hendurnar
krosslagðar á ístrunni. Hann sá
vandræði hennar og reyndi að
telja i hana kjark. „Barnið mitt,
það mætti næstum halda, að þú
værir hrædd við mig. Hertu upp
hugann".
Hún sótti í sig veðrið og kom
sér formálalaust að efninu á sama
hátt og hugleysinginn, sem steyp
ir sér út í hættuna. „Faðir, ég
vildi gjarnan eignast annað
barn“. Hann svaraði ekki, eins
og hann skildi ekki, hvað hún
ætti við. Hún hóf að útskýra
þetta nánar, en hún var hikandi
og vandræðaleg og átti bágt með
að koma orðum að því:
„Ég er alein í lífinu núna; föð-
ur mínum og eiginmanni fellur
ekki sérlega vel hvorum við ann-
an; móðir mín er dáin, og — og
—“ bætti hún við, og hrollur fór
um hana, „um daginn lá við að ég
missti son minn! Hvað hefði þá
orðið um mig?“
Hún þagnaði. Presturinn starði
undrandi á hana. „Heyrðu mig
nú, komdu þér að efninu“.
„Ég vil eignast annað bam“,
sagði hún. Hann brosti, þar sem
hann var vanur gamansemi af
þessu tagi í viðskiptum sínum við
sveitafólkið, sem var alls ófeim-
ið við hann. Hann hnykkti til
höfðinu, kíminn á svip.
„Ja, ég sé ekki betur en að það
sé undir sjálfri þér komið“.
Hún leit á hann alvarlegum
augum og sagði hikandi: „En —
skiljið þér ekki, að síðan — síð-
an —• þetta, sem þér vitið — meo
þjónustustúlkuna — höfum við
— maðurinn minn og ég — ekki
verið hjón, nema að nafninu
til“.
Þótt hann væri ýmsu vanur í
samskiptum sínum við hið óhefl-
aða sveitafólk, kom þessi upp-
Ijóstun mjög á óvart. Hann þótt-
ist samstundis skilja hina raun-
verulegu ástæðu að baki orða
hennar, skotraði augunum góðlát
lega til hennar og sagði: „Ég skil
þetta vel. Einlífið reynist þér erf
itt. Þú ert ung og hraust. Það er
skiljanlegt, ofur skiljanlegt".
Hann brosti, og föðurlegt um-
burðarlyndi lýsti sér í svip hans,
er hann klappaði á hönd Jeanne
og sagði. „Það er fyllilega leyfi-
legt og í samræmi við boðorðin.
Þú ert gift, er ekki svo? Hvað er
þá til fyrirstöðu?"
Hún skildi ekki þegar í stað
hina duldu merkingu orða hans,
en þegar henni varð hún ljós,
blóðroðnaði hún og tárin komu
fram í augu hennar: „Ó, herra
prestur, hvað eruð þér að segja?
Hvernig dettur yður í hug? Ég
gæti svarið —“. Hún var með
grátstafinn í kverkunum og lauk
ekki við setninguna.
Hann varð undrandi og reyndi
að hughreysta hana: „Nei, heyrðu
mig nú, ég ætlaði ekki að særa
tilfinningar þínar. Þetta var að-
eins saklaust gaman, sem engan
skaðar. En þú getur treyst mér.
Ég mun tala við herra Julien".
Hvers vegna skyldi Brodkin
hafa sent mér þetta bréf? Hann
veit að ég mun koma frumvarp-
Henni varð orðfall. Henni var
nú næst skapi að hafna öllum af-
skiptum hans af þessu, en hún
kom sér ekki að því. Hún stundi
upp, um leið og hún hraðaði sér
burt: „Þakka yður kærlega fyr-
ir“.
Ein vika leið. Kvöld eitt, er þau
sátu yfir borðum, varð hún þess
vör, að Julien horfði á hana, kyn
legur á svip, og það vottaði fyrir
ertnislegu brosi á vörum hans.
Jafnframt var hann venju frem-
ur stimamjúkur við hana. Er þau
gengu að loknum kvöldverði eft-
ir trjástígnum, sagði hann við
hana, lágri röddu: „Svo virðist
sem við séum sátt á ný“.
Hún svaraði ekki, en starði
niður í stíginn, sem var óðum að
hverfa með grassprettunni. Spor
barónsfrúarinnar höfðu myndað
stíginn, og það var farið að fyrn-
ast yfir þau á sama hátt og end-
urminningarnar. Hugur Jeanne
fylltist dapurleika, og hún fann
allt í einu sárt til þess, hve ein-
mana hún var.
„Hvað mig snertir, óska ég eins
kis frekar. Ég var hræddur um,
að þú værir því mótfallin", hélt
Julien áfram.
Sólin var að setjast, kvöldloft-
ið var milt og tært. Jeanne allt
í einu gripin sterkri löngun til að
gráta og þrá eftir einhverri and-
lega skyldri sál, sem hún gæti
trúað fyrir raunum sínum. Grát-
urinn brauzt fram, og hún
breiddi út faðminn og fleygði sér
í faðm Juliens. Hann leit undr-
andi niður á höfuð hennar, and-
litið sá hann ekki, þar sem hún
grúfði það við öxl hans. Hann
dró þá ályktun af hegðan henn-
ar, að hún elskaði hann enn, og
hann lét svo lítið að kyssa hana
lauslega á hnakkann.
Þau fóru inn í húsið, og hann
kom með henni til herbergis
hennar. Þannig tóku þau upp
sína fyrri lifnaðarhætti; honum
var ekki óljúft að rækja skyld-
ur sínar sem eiginmaður, og hún
reyndi að sætta sig við ástarat-
lot hans.
Hún tók brátt eftir breytingu
á hegðun hans, og eitt sinn, er
þau hvíldu í faðmlögum, hvíslaði
hún að honum: „Hvers vegna
ertu ekki eins og áður?“
„Vegna þess, að ég vil ekki
eignast fleiri börn“, sagði hann,
eins og að gamni sínu.
Hún hrökk við: „Hvers vegna
ekki?“
Hann virtist steinhissa. „Hvað
ertu að segja? Ertu gengin af vit
inu? Ertu gengin af vitinu? Nel,
ég kæri mig sannarlega ekki um
það! Eitt er meira en nóg, sí-skæl
andi og heimtandi, .áldrei stund-
legur friður. Annað barn! Nei,
þakka þér kærlega fyrir“.
í lok mánaðarins sagði hún
fréttirnar hverjum sem heyra
vildi, að Gilbert greifynju und-
anskilinni — af skiljanlegum
ástæðum, blygðunarsemi hennar
og velsæmiskennd aftraði henni
frá því.
Spádómar prestsins höfðu
rætzt. Hún var barnshafandi. —
Upp frá því læsti hún herbergis-
dyrum sínum á hverjú kvöldi. -
Hún var óumræðilega hamingju-
söm, og hét því í þakklætisskyni
við forsjónina að lifa algeru
hreinlífi upp frá þessu.
Hún kenndi heitrar gleði við
tilhugsunina um það, að verða
aðnjótandi ástar barna sinna, er
þau yxu upp. Hún myndi eldast,
og eiga rólega og ánægjulega
daga, án þess að láta sig eigin-
manninn nokkru skipta.
í septemberlok kom Picot ábóti
í heimsókn til þess að kynna fyr
inu í gegn fyrir hann. Ég kemst
ekki hjá því!
ir henni eftirmann sinn. Það var
ungur prestur, mjög lágvaxinn
og grannur, með djúpa, dökka
bauga undir augunum. — Rödd
hans var þróttmikil og orð hans
gædd krafti sannfæringarinnar.
Gamli ábótinn hafði verið sett
ur í annað embætti. Jeanne fann,
að hún myndi sakna hans, þar
gjíltvarpið
Miðvikudagur 20. apríl.
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar.
— 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar.
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp. —
12.50—14.15 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum. (13.30 „Um fiskinn“).
15.00 Miðdegisútvarp. — 16.30 Veðurfr.
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Sjórinn
hennar ömmu" eftir Súsönnu
Georgievskaju; III. (Pétur Sum-
arliðason kennari).
18.55 Framburðarkennsla i ensku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
Í9.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.20 Þjóðleikhúsið 10 ára. — Farið
verður í leikhúsið og rætt við
ýmsa starfsmenn þess. Síðan
verður útvarpað upphafi afmæl-
issýningarinnar í Skálholti eftir
Guðmund Kamban.
21.00 Skólalíf og skoðanir, — samfeld
dagskrá háskólastúdenta. Jón E.
Ragnarsson stud. jur., Knútur
Bruun stud. jur. og Heimir Steins
son stud. mag. taka saman.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 I léttum tón: Frá kabarett Fóst-
bræðra í Austurbæjarbíói. Flytj-
endur: Þuríður Pálsdóttir, Eygló
Victorsdóttir, Kristinn Hallsson,
Karlakórinn Fóstbræður o. fl.
Stjórnendur: Ragnar Björnsson
og Carl Billich.
23.00 Danslög.
23.45 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 21. apríl
(Sumardagurinn fyrsti).
8.00 Heilsað sumri.
a) Avarp (Vilhjálmur Þ. Gíslason
útvarpsstjóri).
b Vorkvæði (Lárus Pálsson leik-
ari les).
c) Vor- og sumarlög (plötur.)
9.00 Fréttir. — 9.10 Morguntónleikar:
— (10.10 Veðurfr.)
a) Sinfónía nr. 1 í B-dúr (Vor-
sinfónían op. 38 eftir Schu-
mann (Sinfóníuhljómsveit
Lundúna leikur; Josef Krips
stjórnar).
b) Þrjú vorlög eftir Mozart (Elisa
beth Schwarzkopf syngur;
Walter Gieseking leikur und-
ir.)
c) „Fuglarnir**, hljómsveitarsvíta
eftir Respighi (Alesandro Scar
latti hljómsveitin leikur;
Franco Caracciolo stjórnar).
d) Píanókonsert nr. 5 í Es-dúr
op. 73 eftir Beethoven (Wilh-
elm Backhaus og Fílharmoníu
sveit Vínarborgar leika; Cle-
mens Krauss stjórnar.
11.00 Skátamessa í Dómkirkjunni
(Biskup Islands, herra Sigur-
björn Einarsson, messar. Organ-
leikari: Kristinn Ingvarsson).
12.00 Hádegisútvarp. —
13.30 Frá útihátíð barna í Reykjavík:
Jóhann Hannesson prófessor flyt
ur ávarp, lúðrasveitir drengja
leika og Gestur Þorgrímsson
skemmtir.
14.10 Landsflokkagríman 1960: Lárus
Salómonsson, lögregluþjónn lýsir
keppni; Bjarni Bjarnason, fyrrv.
skólastjóri afhendir verðlaun og
flytur ræðu. (Hljóðr. 29. f.m.).
15.15 Miðdegistónleikar: Fyrsta hálf-
tímann leikur Lúðrasveit Reykja
víkur undir stjórn Jans Mora-
vek, síðan innlend og erlend sum
arlög af hljómplötum (16.30 Veð
urfregnir).
17.00 Sumardagurinn fyrsti, samfelld
dagskrá (endurtekin).
18.30 Barnatími (Helga og Hulda Val-
týsdætur):
a) Leikrit „Villtu banana?" —
Leikstjóri: Klemens Jónsson.
b) Kristinn Hallsson syngur.
c) Framhaldssagan: „Eigum við
að koma til Afríku?'* eftir
Lauritz Johnson; VII. kafli.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tónleikar: Islenzk píanólög (pl.)
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.20 Einsöngur: Arni Jónsson syngur;
Fritz Weisshappel leikur undir á
píanó.
a) „Vor“ eftir Pétur Sigurðsson.
b) „Vor“ eftir Magnús Bl. J6-
hannsson.
c) „Vornótt" eftir Helga Pálsson.
d) „Hríslan og lækurinn" eftir
Inga T. Lárusson.
c) Þrjú vorlög eftir Sigvalda
Kaldalóns.
20.40 Erindi „Ut við eyjar blár" (Sig-
urður Bjarnason ritstjóri.)
21.05 „Höldum gleði hátt á loft“:
Tryggvi Tryggvason og sexmenn-
ingar hans syngja gömul alþýðu-
lög; Þórarinn Guðmundsson að-
stoðar.
21.25 Upplestur: Guðbjörg Vigfús-
dóttir les vor- og sumarkvæði
og dr. Broddi Jóhannesson kafla
úr bókum eftir Björn Ðlöndal.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.05 Danslög, þuá.m. leikur dans-
hljómsveit Björns R. Einarsson-
ar. Söngkona Díana Magnúsd.
01.00 Dagskrárlok.
ct
r
k
li
á
600P...IT WILL REMIND 1 AAEANWHILE
VES, I GAVE HIM l'M STILL AROUNP
SENATOR WATSON 1 JUST IN CASE HE'S BEEN
i YOUR NOTE, MR. i USTENING TO TRAIL'S
. BHODKIN/ X YAPPING/