Morgunblaðið - 28.04.1960, Side 15

Fimmtudagur 28. apríl 1960
MORCVNfíLÁÐIÐ
15
Leikfélag Kópavogs:
Alvörukrónan
„Gamansöngleikur“ eftir Túkall
Leikstjóri Jónas Jónasson.
Frumsýning 21. apríl.
★
I>AÐ væri synd að segja, að
líf vantaði í leikhússtarfsemina
hér í höfuðstaðnum og nágrenni
hans, en ýmsir munu þó sakna
listarinnar, a. m. k. á það við
revíurnar, sem eru farnar að
þjóta upp eins og gorkúlur á
mykjuhaug; flestir eru þó kann
ski fegnir að vera lausir við
hana, ef dæma skal eftir vinsæld-
um hinna ómerkilegustu viðfangs
efna og óvinsældum þeirra örfáu
góðu sýninga er hér hafa
litið dagsins ljós. — Samkvæmt
þessari formúlu ætti engum að
leiðast að bregða sér í Kópavog-
inn til að skoða „Alvörukrónuna“
eftir Túkall, því hún er varla
túskildingsvirði, fremur en plat-
krónan okkar. Þetta er eins kon-
ar revía, sem endar líkt og væm-
ið melodrama, þar sem höf. er
farinn að slefa ættjarðarástinni
eins og hvítvoðungur slefar munn
vatninu sínu, að öðru leyti lík
„revíum“ þeim er gengið hafa
hér að undanförnu. Þess vegna
þyrfti leikdómurinn ekki að vera
lengri. Þó get ég ekki stillt mig
um að minna á að í „gamla daga“
voru sýndar skemmtilegar rev-
íur, en það skiptir kannski engu
máli, fyrst hæfileikanum að
hlæja hefur fleygt svo fram hér
á íslandi sem raun ber vitni, hvað
við getum vafalaust þakkað við
kynningu okkar við amerískan
„sjó-bissness“.
Höfundur umræddrar revíu
nefnir sig túkall, og sýnir það
að hann er maður lítillátur, því
hann kallar sig ekki einu sinni
alvörutúkall; einnig bendir dul-
nefnið til þess að hann sé maður
ekki einsamall: túkall tákni sem
sé tvo kalla. Ég mun samt ekki
leiða getum að því hvert hans
(eða þeirra) raunverulega nafn
sé, en hver svo sem höfundur
er, virðist augljóst að hann hafi
stúderað „Frjálsa fiska“,
mest allra leikrita. Hitt mætti
og segja mér að leikritið hafi
ekki verið „sensúrað“ af Aðal-
björgu, heldur af háttvirtum
öðrum þingmanni þeirra í Kópa-
vogi, eður hans bífalíngsmanni
og prófoss.
Því er ekki neitað að stungið
er á mörgum kýlum í revíu þess-
ari, og er það gott og blessað,
en það er oftast gert með hálf-
bitlausum instrúmentum, sem
eiga fremur heima í eldhúsi en
á fínni „klínikk“. Skopið er í
grófara lagi, og stundum svo
langsótt, að það lítur út eins og
nokkurs konar þriðja flokks
heimspeki. Undir þessu öllu
saman er svo einhver væminn
þjóðræknistónn, eins og áður
er sagt, sem nær yfirhöndinni^
áður en lýkur, og kæfir loks
grínið.
Leikfélag Kópavogs er dug-
mikill félagsskapur, og um með
ferð þess á umræddu verkefni
er ekki nema allt gott að segja,
þegar tekið er tillit til aldurs
þess og aðstæðna allra. Það brá
fyrir ekki óskemmtilegum leik
hjá sumum leikurunum; en ekki
var Mangús B. Kristinsson
(alias Gísli Sjakalín gúvenor yfir
íslandi) eins skemmtilegur nú og
í „Músagildrunni“. Þórir Þver-
brestur hótelstjóri á Hótel Kóp
(sem var sextán-og-hálf hæð)
líktist réttilega nýlenduvörukaup
manni eða virðulegum rútubíl-
stjóra. Hann var leikinn af Sveini
Halldórssyni. Hans frú var fjör-
lega leikin af Auði Jónsdóttur.
Símadaman, Auður Júlíusdóttir,
bætti upp á sýninguna með þokka
sínum, myndi hún hiklaust sóma
sér vel í hvaða banka sem væri.
Slíkt hið sama mætti segja um
fleiri af hennar kyni er fram
komu á þessari sýningu, en hér
læt ég staðar numið, enda eru
leikendur yfir þrjátíu. Leikstjór-
inn Jónas JónasSon, hefur vafa-
laust gert það sem efni stóðu
til; en leiktjöld Snorra Karls-
sonar voru dálítið misjöfn að
gæðum: bragginn í fyrsta þætti
líktist t. d. engum bragga, hvort
sem litið var á hann raunsæj-
um augum eða frá impressjón-
ísku eða súrrealísku eða sym-
bólsku sjónarmiði. Einhver upp
hitunarkeimur var af lögunum,
enda lætur höfundur ekki nafns
síns getið. Útsetning Magnúsar
Ingimarssonar var snotur.
Síðan er mönnum í sjálfsvald
sett, hvort þeir láti þennan grein
arstúf hræða sig. Ég óska svo
L. K. allra heilla.
O. B.
~Z/z3 sem viiuium
Andlitssnyrting
FEGRUNARSÉRFRÆÐING-
UR hefur skrifað eftirfarandi
grein fyrir kvennaþátt! nn um
andlitsföðrun (make up) og
meðferð snyrtivara. Sérfræð-
ingurinn segir: — Nútímakon-
an gætir hófs í meðferð snyrti
vara. Hún undirstrikar það
1 isem fallegt er í útliti sinu og
reynir að dylja lýtin.
Skal nú rakinn gangur and
litssnyrtingar í stuttu máli og
fjallar fyrsti kaflinn um
HÖRUNDIÐ
Við andlitföðrun (make up)
skal gæta þess að andlitið sé
vel hreint Eftir að hörundið
hefur verið hreinsað, er gott
að hressa húðina með andlits-
vatni eða köldu vatni. Bómull
Mjó lína er teiknuð
kringum augnkantinn ^
við rætur augnhára-
nna með grönnum
augnabrúnablýant, og
látin vísa upp á við
i ytri augnkróunum.
Augnskuggarnir eru
settir á miðju augna-
ioksins og litnum
áreift út og upp. I
er bleytt í vatninu og bankað
upp andlit og háls. Þerrað. Sé
húðin heilbrigð, skal liturinn
á púðurundirlaginu vera i sam
ræmi við hörundslitinn (ljós-
hærðar konur ei ga að nota
ljósa liti á snyrtivörum en
dökkhærðar konur dekkri og
sterkari liti). Fljótandi undir
litur er í tízku og mjög fegr-
andi. Setjið ofurlítið á kinnar,
nef, höku, háls og enni. Sé
k.nnalitur notaður, verið þá
sparsamar á hann. Látið hann
þar sem kinnbeinin eru hæst
og dreifið vel úr eftir lögun
andlitsins. Litaskipti eiga ekki
að sjást. Því næst púðrið"yf.r
húðina, notið bómull og púðr-
ið vel yfir Púðrinu, sem ofauk
ið er burstið þér burt með
Bréf sent Morgunblaðinu:
Til starfa erlendis
//
//
Hr. ritstjóri:
Tilefni bréfs þessa er grein-
arstúfur, sem Velvakandi birti
fyrir nokkru undir fyrirsögninni:
„Til starfa erlendis", og fjallar
um ráðningu íslenzkra verk-
fræðinga til starfa utan íslands.
Greinarstúfshöfundur taldi að
fé íslenzkra skattgreiðenda
myndi kastað á glæ ef verk-
fræðingar flyttu af landinu eft-
ir að hafa verið kostaðir nl náms
af ísier.zkum fjármunum.
Þessi skoðun er því miður al-
geng, en byggist á talsverðri
SKarnmsýni á hag þjóðarinnar.
Eins og ástatt hefur verið á ís-
landi undanfarin ár, hafa verk-
fræðingar átt frekar erfið kjör
rniðað við erlenda stéttarbræður
sína. Margir þeirra hafa komið
fx’á námi erlendis og rekið sig
á þá staðreynd, að engin eftir-
spurn var eftir vinnu þeirra og
veikefni fyrir óreynda verkfræð-
inga fa.
Þess má geta, að sennilega er
óvíða hægt að finna borg á stærð
við Reykjavík með annan eins
fjölda af vel menntuðum verk-
íræðingum og með eins lítil skil-
yrði til að fá vinnu við tæknileg
efni.
Nú er það svo, að með hinni
einhliða framleiðslu landsins, þá
er brýn nauðsyn að koma á fjöl-
breyttari iðnaði, sem gæti aflað
landinu tekna út á við. A Is-
púðurbursta.
Næst tökum við fyrir
AUGUN
og málningu á augnaumbúnað
inum. Augnabrúnirnar eru
burstaðar með 1 'tlum bursta
til að fjarlægja púður, sem
hefur setzt í þær. Síðan eru
þær teiknaðar upp með mjúk-
um augabrúnablýant, breiðast
ar fremst og grennra út eftir
augnboganum, og loI:s burst-
aðar. Augnahárin sýnast
dekkri og lengri, ef þau eru
burstuð með bursta, vættum
með vatni og augnaháralit,
burstið upp efri augnhár og
strjúkið létt yfir þau neðri.
Augnskuggar og blýants-
strik í kringum augnakantinn
eru mjög í tízku sem kvöld-
snyrting og getur verið falleg,
ef vel er með farið. En í
skarpri dagsbirtu gerir slík
snyrting oft útlitið óeðlilegt
og nær því ekki tilgangi sín-
um.
Teiknað er mð grönnum
augnabrúnablýant mjó lína í
kr.ngum augnkantinn við ræt
ur augnháranna og aðeins upp
á við í ytri augnakrókunum.
Augnskuggarnir eru settir á
miðju augnaloksins og litnum
dreift út og upp. Litaskiptin
eiga ekki að sjást Liti augna-
skugga skal velja efttr lit
augnanna, t. d. séu augun brún
eða græn, skai nota brúna og
grænleita augnskugga, séu
augun blá fer bezt á að nota
bláleita augnskugga.
Þó getur það verið breyti-
legt, hvað fallegast er fer það
eftir lit á hörundi, klæðnaði
og skartgripum.
Að lokum málum við
V ARIRNAR
Þær eiga að vera þurrar og
púðraðar. Fallegast er að
teikna útlínur varanna með
varapennsli, síðan er fyllt upp
með varalitnum. Beðið andar-
tak. Síðan þrýst pappírs-
þurrku að vörunum til að fjar-
lægja lit, sem ofaukið er. — m.
Úr einu atriðinu í „Alvöruglettum".
landi eru mörg góð skilyrði til
arðberandi iðnaðar fyrir erlend-
an markað, en þesskonar athafn-
ir eru fyrirfram dauðadæmdar
nema þær styðjist við trausta
tækriilega kunnáttu.
Hvernig má það þá vera, að
sama þjóðfélagið geti þjáðst af
skorti á útflutningsiðnaði og
einnig af verkefnaskorti fyrir
verkfræðingana, sem nauðsyn-
legir eru til slíkra verka?
I fyrsta lagi ber að gæta þess,
að stofnun á hverskonar vanda-
sömum iðnaði útheimtir ekki að-
eins vel menntaða menn, heldur
einnig talsverða reynzlu af verk
um annarra. Sú reynzla er al-
mennt ekki fáanleg á íslandi og
þvi síður fæst hún með skóla-
göngu einni saman.
íslenzkir verkfræðingar hafa
því miður allt of sjaldan ráðið
sig til starfa erlendis, ef til vill
vegna þröngsýni eða ásakana um
landflótta. Auðvitað hentar sum
um verr en öðrum að búsetja sig
erlendis til langframa, en ég tel
illa farið hve fáir hafa erft utan-
fararhneigð forfeðra sinna.
Það hefur löngum tíðkazt að
sækja ráð til erlendra sérfræð-
inga þegar mikið hefur iegið við.
Það reynist oft dýrt, enda eru sér
íræðingarnir oft misjafnir. Þeir
standa sjaldnast lengi við og
þekkja staðhætti okkár ekki nægi
lega.
Sú tækniléga þékking, sem
landið þarf mest á að halda,
þarf að koma frá íslenzkum
verkfræðingum, sem hafa öðlazt
reynzlu ytra og flutt hana með
sér heim. Segja má, að ekki sé
hægt að ganga - út frá að allir
þeirra komi heim aftur. Um það
er aldrei hægt að segja fyrirfram,
sumir eignast ef til vill aldrei
fyrir fargjaldinu heim, aðrir
efnast svo mjög að heimþráin
dofnar. Samt er það víst, að
sumir þeirra hverfa aftur heim,
og þá helzt þeir, sem landinu
væri mest að gagn að.
Auk þess sem nauðsyn er á
haldgóðri reynzlu til tæknilegra
athafna i þágu útflutningsiðn-
aðar, þá er ekki síður áríðandi
að afla kunnugleika á söluaðferS
um slíkrar framleiðslu erlendis.
Meðal erlendra þjóða taka verk-
fræðingar virkan þátt í sölu iðn-
aðarafurða, og því myndu ís-
lenzkir verkfræðingar í störfum
erlendis oft kynnast vel þeirri
hlið málanna. Framleiðslan stæð-
ist ekki, nema sala hennar væri
framkvæmd .af þeirri þekkingu
og harðfylgi, sem nútíma sam-
keppni útheimtir allsstaðar. Hér
er því enn önnur ástæða fyrir
Íslendinga að afla sér reynzlu
ytra.
Vissulega eru til tæknimennt-
aðir menn á landinu, sem hafa
haft ágæt áform um að hefjast
handa á eigin spýtur eða í félagi
við aðra, um að reyna að koma
á fót atvinnurekstri á grundvelli
faglegrar kunnáttu. Þeir hafa
oftast gefist upp vegna vonleys-
,is, fjárskorts, verzlunarhafta og
skattpíningar. Fram að þessu hef
ur þjóðfélagið ekki hlynnt mikið
að þesskonar viðleitni. Það þarf
að ryðja úr vegi öllum heimatil-
búnum annmörkum til þess að
nýr iðnaður nái fótfestu.
Með hinni nýju viðreisn á efna
hagsmálum þjóðarinnar koma
væntanlega möguleikar á auknu
athafnalifi. Það þarf að losa um
viðjarnar og koma bókhaldinu í
j.ag, en það má ekki bþegðast að
hiynna að hverri þeirri tekjuöfl-
un, sem völ er á út á við.
Sé hugsað nægilega iangt fram
í tímann, þá þarf þessi þjóð að
eigiiast sem flesta verkiræðinga,
og örva marga þeirra til.að leita
sér víðtækrar reynzlu . érlendis,
svo að okkar eigin menn ■ geti
með tímanum tryggt landinu
auknar tekjulindir. Þjóðin verð-
ur vafalaust að knýja sig til sparn
aðar til að jafna sig eftir vímu
undanfarinna ára, en það ér eðli
hennar nær að rétta síðan hall-
ann með því að græða: meira.
Þorsteinn Gíslason.