Morgunblaðið - 19.05.1960, Page 3

Fimmtudagur 19. maí 1960
MORCVTSBLAÐlh
3
Göngustafirnir
uröu þreyttir
ÞVÍ hefur oft heyrzt fleygt
hin síðari ár, að íslendingar
væru orðnir svo latir og þol-
lausir til göngu að þeir gætu
varla hreyft sig milli húsa, án
þess að fara í bíl, og æskan
sæti lon og don á rassinum inn
á veitingahúsum með „brauð-
fæturna“ hangandi niður af
stólunum og vissi varla til
hvers þeir væru.
Nýléga afsönnuðu 5 strákar
úr Reykjavík þessa kenningu
eldri kynslóðarinnar — þ. e.
a. s. hluta hennar — sem á
sínum tima var nauðbeygð til
að nota postulafæturna að
meira og minna leyti, vegna
þess að þau farartæki, sem nú
eru í umferð, þekktust ekki —
og freistingin þar af leiðandi
engin.
Drengirnir 5 heita Þröstur
Jónsson, Valdimar Jörgenson,
Snorri Hansson, Magnús Gunn
arsson og Kjartan Ragnars-
son — á aldrinum 13—16 ára
og allir í Jórvíkingadeild
Skátafélags Reykjavíkur. Leið
in — sem þeir gengu á brauð-
fótunum" — var Akranes —
Reykjavík.
Blaðamaður Mbl. náði tali
af göngumönnunum eftir ferð
ina og spurði þá spjörunum úr
— en þeir voru allir léttklædd
ir í sumarsólinni.
★
— Hvers vegna voruð þið
að leggja þetta á ykkur?
— Við fáum skjöld — heið-
ursskjöld — fyrir þá vega-
lengd, sem við göngum á 24
tímum, segir Þröstur.
— Já, meira að segja silfur-
skjöld, ekta silfur, bætir Valdi
mar við, það er bara svo asna-
legt að maður þarf að kaupa
þá sjálfur.
— Uss, ekki segja ljótt, seg-
ir Þröstur.
— Nú, þetta er satt.
— Hvers vegna völduð þið
þessa leið — Akranes —
Reykjavík?
— Það er svo skemmtileg
taia, 111 kílómetrar, segir
Snorri.
— Þið hafið fyrst farið upp
á Akranes með skipi — eða
syntuð þið?
— Við vorum fyrst að hugsa
um það, en hættum við það,
af því það var svo kalt, segir
Magnús.
— Voruð þið nokkuð sjó-
veikir á leiðinni?
— Nei, nei.
— En allir aðrir voru sjó-
veikir um borð, held ég, segir
Þröstur, eftir fýlunni að
dæma.
— Nú skal ég segja frá, seg-
ir Magnús.
— Já, blessaður segðu frá,
segja hinir.
— Hum, hum, segir Magnús
og ræskir sig.
— Hvað ætlar að verða úr
þessu hjá honum, segir Valdi-
mar.
— Já, hum, við héldum okk-
ur frammí í stefni á leiðinni
til Akraness.
— Það heitir ekki stefni,
segir Snorri, það heitir hval-
bakur. — Við héldum ok'kur
frammi í stefni, heldur Magn
ús áfram og sungum — spurð
þú svo.
— Hvað sunguð þið?
— Kjartan söng einsöng og

Göngugarparnir skrásetja dagbækur sínar
Spjallað við 5 göngugarpa
var nærri búinn að sprengja
í okkur hljóðhimnurnar og
hefði áreiðanlega gert það, ef
við hefðum ekki tekið það til
bragðs að syngja enn hærra
sjálfir.
— Við sungum skátasöngva,
dægurlög og svo frumsamin
lög og texta, segir Þröstur.
— Viltu heyra eina vísu,
segir Magnús, þú mátt prenta
hana, ef þú getur líka prentað
nóturnar.
— Kondu með hana.
— Hún er svona — á ég að
syngja hana?
— Já, svo ég geti prentað •
nóturnar líka.
— Hún er svona:
Löbbum hér og löbbum þar,.
löbbum líka alls staðar.
Ég er í stuði að labba í dag,
eða hvað segir þú um það?
— Heldurðu að við fáum
ekki skáldastyrk út á hana?
— Þú ættir að minnsta kosti
að fara í söngskóla.
— En Kjartan þyrfti þess
ekki, hann hefur meðfædda
rödd. Verst að hann skuli ekki
vera hér líka, hann getur sung
ið svo hljóðhimnan .... Hve-
nær lögðuð þið af stað frá
Akranesi í þolgönguna?
— A mínútunni tvö í hlaupa
stellingum.
— Við hlupum nú ekki nema
fyrstu 25 metrana, segir Valdi
mar, og gengum restina.
— Við gengum of hratt til
að byrja með, segir Þröstur.
— Já við vorum svo hressir
og bjartsýnir, að við héldum
að við næðum heim fyrir
kvöldið, þegar við komum að
vegamótunum við Lambhaga-
mela, segir Snorri.
— Nú skal ég segja frá,
grípur Magnús fram í: —
Hum, þegar við komum að
Ferstiklu, stóð Magnús, veit-
ingamaður við borðið og var

að kveikja sér í pípu. — Kom
ið þið langt að drengir? spurði
hann. — Frá Akranesi, segjum
við. Þá slokknaði á fyrstu eld
spýtunni. — Og á hvaða leið
eruð þið?, spurði hann.
— Til Reykjavíkur, segjum
við. Þá lsokknaði á annarri
eldspýtunni.
— Hvernig?, spurði hann. —
Gangandi segjum við. Þá
slokknaði á þeirri þriðju .—
Hvar ætlið þið að gista?,
spurði hann. — Hvergi, segj-
um við. Og þá brenndi hann
sig á fjórðu eldspýtunni. Síð-
an gaf hann okkur að borða —
og sumir átu yfir sig, því hann
sparaði ekki meðlætið.
■— Svo gaf hann okkur ýms
holl ráð í kaupbæti, segir
Valdimar. — Við vorum
þyngri á okkur, þegar við
lögðum af stað aftur, segir
Þröstur, einn varð að æla til
að létta á sér, og hinir léttu á
sér á Hvalstöðinni, þegar við
komum þangað.
Svo urðum við líka mátt-
lausir af hlátri, þegar einn
ónefndur tók sig til og sýndi
þróun dansins frá menúett til
vangadans á þjóðveginum,
skýtur Magnús að.
— Hvern vangaði hann?
— Göngustafinn,. gamalt
kústskaft, sem hann fann í
garði á Akranesi.
— Við höfðum allir göngu-
stafi, þegar við lögðum af
stað, segir Þröstur, en þeir
urðu þreyttir og lögðust út af
veginum, þegar líða tók á,
nema kústskaftið, sem dansaði
vangadansinn.
— Svo gengum við og geng-
um, segir Magnús, og leiðin
inn að Botni virtist endalaus,
alltf komu ný og ný nes.
— Datt ykkur aldrei í hug
að stöðva bíl og fá að fljóta
með.
Framh á b’s 8
t---------------------------
Á leiSarenda — Þröstur
— Valdimar — Snorri —
Magnús — Kjartan. —
SlAKSl II Wli
Ört vaxand' þjóð
Blaðið „Siglfirðingur“ mln«$*
ist nýlega 30 ára afmælis Félaya
ungra Sjálfstæðismanna á Siglu-
firði. Birti blaðið þá m. a. for-
ystugrein, þar sem komizt var aS
orði á þessa leið:
„íslendingar eru ört vaxandl
þjóð. Árlega koma þúsundir
ungra manna og kvenna á vinnu-
markaðinn, sem hasla þurfa sér
völl í lífsbaráttunni. Á komandi
áratugum þarfnast íslenzka þjóð-
in stórvirkari atvinnutækja,
stórum meiri verðmætissköpun-
ar og þjóðartekna, ef lífskjör
þjóðarinnar eiga að vaxa í sam-
ræmi við kröfur komandi tima.
Menntun er máttur. Æska
landsins í dag er betur mennt og
betur undir það búin að sækja
á brattann en nokkur önnur kyn
slóð, sem lifað hefur í þessu
landi. Það er því ástæðulaust að
efast um, að hún verði hlutverki
sínu vaxin, ef þjóðarbúinu verð-
ur skilað í hendur henni í sæmi-
legu ásigkomulagi“
Styrjaldarótti
Vonir þær, sem milljónir
manna gerðu sér um friðvæn-
legri horfur í heiminum að lokn-
um fundi æðstu manna, hafa
brostið. í staðinn er upp runnið
nýtt tímabil óvissu og upplausn-
ar. Hinn skelfilegi ótti við nýja
styrjöld og hyldjúpa óhamingju
er vaknaður að nýju.
Það er vissulega hörmulegt að
geðofsi og vanstilling eins manns,
skuli geta haft slík áhrif á líf og
örlög mannkynsins. Engum get-
ur dulizt, að það er Nikita Krús-
jeff, sem með hótunum sínum og
ofstopa eyðilagði Parísar-fund-
inn, er ber ábyrgð á þessu. Hann
hagaði sér mjög svipað og þeir
Hitler og Mussolini á sínum tíma,
en það voru einmitt þessir naz-
ista- og fazistaforingjar, sem
steyptu veröldinni út í mesta
blóðbað sögunnar.
Viðbrögð heimsblaðanna
Um allan hinn lýðræðissinn-
aða heim er framkoma Nikita
Krúsjeffs harðlega fordæmd.
Fyrst í stað má segja, að aðallega
yrði vart almennarar undrunar á
slíku framferði eins valdamesta
stjórnmálaleiðtoga heimsins. Gat
þetta í raun og veru gerzt, að
forsætisráðherra stórveldis kæmi
til mikilvægs fundar, sem undir-
búinn hafði verið misserum sam-
an til þess eins að slöngva þar
móðgunum og svívirðingum fram
an í viðsemjéndur sína?
En þetta var engu að síður ein-
faldlega það sem gerðist. Krús-
jeff hellti sér með óbótaskömm-
um yfir forseta Bandaríkjanna
og lýsti því síðan yfir, að hann
mundi fara heim í fússi!!
Almenn undrun
Meðal þeirra 3000 erlendu
blaðamanna, sem voru saman
komnir í París, þegar þetta gerð-
ist, ríkti almenn furða yfir þessu
háttalagi hins sovézka leiðtoga.
Eru blaðamenn þó ýmsu vanir af
honum. Ekkert skal um það full-
yrt, hvað hæft er í þeim fregn-
um, að Krúsjeff standi nú mjög
höllum fæti heima fyrir í Rúss-
landi, og að áhrif Rauða hersins
á stjórn Sovétríkjanna fari nú
stöðugt vaxandi. En það vakti
mikla athygli blaðamannaí París,
að Manuilsky, landvarnarráð-
herra, vék naumast hársbreidd
frá hlið Krúsjeffs, þegar hann
kom þar opinberlega fram.