Morgunblaðið - 04.10.1960, Qupperneq 20

20
MORCVISBLABIÐ
Þriðjudagur 4. okt. 1960
nær hann sér ekki upp af
vellinum, til þess verður
hann að snúa upp í vind-
inn! Vafalaust eigið þér einn-
ig einhverja leið út úr ógöng-
unum. Og þegar þér eruð kom-
inn svo langt, munuð þér sjá, að
þróun yðar hefur verið fljótari
en hún hefði getað orðið án þess
arar hindrunar.
Rödd dómprófastsins, sem var
annars lág og skýr breyttist nú.
Hún titraði, er hann hélt áfram.
— Ef það getur orðið yður
nokkur huggun, sonur, ætla ég
að segja yður, að ég hef fundið
trú, sem er nægilega sterk til
að halda mér uppi til dauðadags.
Eg veit, að leið mín liggur fram
og upp, þrátt fyrir alla kvala-
fulla reynslu, sem ég hef orðið
fyrir. Eg veit, að alheimurinn er
mín megin! Hann bregzt mér
ekki. Eg hef orðið fyrir töfrum
og dregizt aftur — en ég næ
markinu samt.'
Paige sat næstum eins og
stirðnaður og hlustaði á stígand
ann í hljómmikilli röddinni, þeg
ar þessi mikli maður hallaði sér
fram á borðið og augun glömp-
uðu af innra eldi. Hann studdi
olnbogunum á borðið og rétti
fram hendurnar og það var næst
' um eins og hann lyftist upp af
stóinum.
— Eg næ markinu! endurtók
hann. — Eg hef þjáðst, en ég
veit, að ég er eitt óskabarn for-
laganna . . . Þér hafið líka þjáðst
. . . en bíðið . . . Þér náið mark-
inu . . . Þér getið trúað þeirri
fullyrðing- minni. Eg veit það!
Þrátt fyrir öll vonbrigði, hindran
ir og áhyggjur . . . kemst ég að úr
slitamarkinu á veginum — og
■fæ merkið um að halda áfram.
Það hefur lengi verið haldið aft
ur af mér, en að lokum fæ ég
samt — grænt ljós.
Nú varð þögn í nokkrar mínút
ur. Séra Harcourt hafði hnigið
aftur í stólinn. Newell Paige fann
með sjálfum sér, að hann hafði
verið vottur að dramatisku at-
riði, sem fæstir hefðu trúað hin
um rólega dómprófasti við Þrenn
ingarkirkjuna til að setja á svið.
Hann hafði heyrt konur og karla
tauta þetta „Eg trúi“. í dag hafði
honum auðnazt að sjá aflið, sem
rak stórbrotna sál áfram, Ein-
hverntíma fyrir mörgum árum
hafði hann kamið í rafmagns-
stöð og orðið næstum dofinn af
blikandi ljósum, hávaðanum og
titrandi gólfinu, og hafði horft
á risavaxna rafala, sem vörpuðu
aflinu frá sér. í dag hafði hann
horft inn í mannsál. Hann var
mjög hrærður, og rödd hans var
eitthvað annarleg, þegar hann
rauf þögnina og sagði: ,,Ó, guð!
Eg vildi óska, að ég ætti þessa
trú!“
—O—
Newell hafði gengið gegn um
dómkirkjuna og sett sig á bekk
í Madison-garðinum til þess að
bíða eftir, að klukkan slægi
stundarfjórðunginn. Þá ætlaði
hann að fara og sækja Sylviu.
Hann var þreyttur. Þessi fund
ur með séra Harcourt hafði verið
taugaæsandi og hann hafði kom
ið fram á þann hátt, sem honum
var algjörlega annarlegur. Þegar
hann var að fara, hafði dóm-
prófasturinn sagt blíðlega: —
Komdu hér, drengur minn, og
tekið báðum höndum um hönd
hans . . . Síðasta hálfa árið hafði
verið hræðilegt. Hann hafði ekki
fyrr gert sér ljóst, hve lítið hann
hafði vantað til að falla alveg
saman . . . en það var föðurleg
viðkvæmni dómprófastsins, sem
hafði gert herzlumuninn. Hann
hafði lokað augunum fast og bit
ið saman tönnunum, en samt
höfðu tárin komið .. . dómprófast
urinn skildi hann. Hann vissi,
að taugar hans voru í háspennu.
Harcourt mundi ekki líta á hann
eins og barn, en í rauninni hafði
Newell sjálfum fundizt hann
vera lítill drengur — þreyttur,,
vonsvikinn og ringlaður lítill
drengur.
Honum varð nokkru rórra er
hann kom út í hreint loftið og
sólskinið, og þegar hann var
setztur á bekkinn, fannst honum
hann hafa hagað sér barnalega,
einkum þó þegar dómprófastur-
inn hafði verið svo nærgætinn
að segja. — Þér þurfið ekki að
fara sömu leið út og þér komuð
inn, Newell. Það eru dyr þarna
til hægri, sem liggja beint inn í
kirkjuna.
Og hann hafði svarað: —- Já,
en ég skildi hundinn minn eftir
í forsalnum — rétt eins og hann
hefði verið tíu ára. En þá hafði
hann áttað sig, og þeir höfðu
hlegið báðir.
— Gott og vel, sækið þér þá
hundinn.
— Já, en ég held ekki, að ég
þoli að sjá ungu stúlkuna aftur.
— Skiljið þá bara hundinn eft
ir. Ungfrú Dexter fer rétt strax
— klukkan hálfeitt, held ég —
og þá getið þér sótt hann aftur.
Það væsir ekki um hann hérna
á meðan.
Þetta hafði Newell þótt góð
lausn á málinu, og hann hafði
farið út í glampandi sólskinið í
grænum skemmtigarðinum.
Þegar klukkan sló þrjú kortér,
fannst honum hann hafa beðið
nógu lengi. Hann stóð því upp,
en rétt í sama bil sá hann Syl-
víu og imgu stúlkuna koma inn
í garðinn. Sylvía gekk svo þétt
upp að ungfrú Dexter, að rauð
jarpur feldurinn á henni straukst
við kjólinn á Phyllis. Þetta var
einkennilegt og Sylvíu ólíkt,
hugsaði hann.. Hann fékk ákafan
hjartslátt þegar hann sá, að þær
komu beint til hans. Hann gekk
því á móti þeim og Phyllis sendi
honum þetta hæga, þokukennda
bros, sem hann mundi svo vel
hjá frú Dexter, þegar henni datt
eitthvað skrítið í hug.
— Það var ekki ég, sem ginnti
hundinn til að koma með mér,
sagði Phyllis. — Hann elti mig
bara, rétt eins og . . .
— Rétt eins og hann vissi, að
þér væruð á leiðinni í matinn,
svaraði Parker brosandi, og sá
að hún roðnaði, af því að hún
vissi ekki almennilega, hvað hún
ætti að segja.
Þau stóðu þama rétt hvort hjá
öðru, og Phyllis leit á hann með
næstum barnslegri forvitni. —
Eg beið eftir yður, sagði hún. —
Gleymduð þér hundinum?
—Nei, ef ég á að vera alveg
hreinskilinn, þá var ég ekki í
skapi til að tala við neinn, þegar
ég fór út frá séra Harcourt. Eg
ætlaði að sækja Sylvíu seinna.
— Mér finnst þetta skrítið
hundsnafn, sagði Phyllis hlæj-
andi. En svo varð hún alR í einu
alvarleg, hleypti fallegu brúnun-
um, og sagði síðan, eins og við
sjólfa sig: — Hvar var það nú?
Eg hef einhverntíma áður heyrt
talað um tík, sem hét Sylvía . . .
Svo færðist ofurlítill skuggi yfir
andlit hennar, og hún tautaði
svo að varla heyrðist. — Nú man
ég það. En svo losaði hún sig við
þessar dapurlegu hugsanir, brosti
vingjarnlega og dró sig ofurlítið
frá honum. — Úr því að þið
Sylvía hafið fundið hvort annað,
get ég farið í matinn, sagði hún.
Hann hneigði sig, yppti hatt-
inum og þakkaði. Phyllis kvaddi,
klappaði Sylvíu á hausinn og
sneri svo í áttina þaðan sem hún
hafði komið. Það var einkenni-
legt. Hafði hún vitað, að hann
var í garðinum? Hafði hún þá
verið að leita hann uppi? Hann
gekk þ.ví á eftir henni, eins og
honum hefði dottið það snögg-
lega í hug, en stanzaði aftur. En
Sylvía, sem hefur líklega, dottið
í hug, að Paige ætlaði að ná í
Phyllis, lallaði á undan honum
og var þegar komin samsíða
henni, og Phyllis kom þegar auga
á rauðjarpa hausinn, staðnæmd
ist og leit um öxl. Tíkin varð
hálf-hvumsa við, en gekk svo
setlega nokkur skref til baka og
staðnæmdist miðja vega milli
þeirra, og' gaut augunum til
þeirra á víxl. Phyllis hló að
þessu.
— Eigum við ekki að borða
saman öll þrjú, sagði Parker, —
og láta svo Sylvíu ákveða, hvað
hún vill?
Phyllis staðnæmdist og var
sýnilega að íhuga, hvort hún
gæti tekið svona boði. Parker
gekk til hennar, en Sylvía dingl
aði rófunni ótt og títt, af ein-
tómri hrifningu.
— Eg veit nú ekki, hvort ég
get það, sagði Phyllis. — Eigin
lega er það bara Sylvía, sem hef
ur kynnt okkur.
— Já, ekki megum við gleyma
henni, svaraði Parker hátíðlega.
— Það er henni að þakka, að við
erum hér saman . . . og . . . ef
ég má segja það, þá er Sylvía
afar vandlát þegar hún velur
sér vini . . . er kannske ofurlítið
hégómagjörn. Og hrifning henn
ar hefur alveg ákveðið mig.
Hann slóst nú í för með Phyllis
og þau gengu hægt út að hliðinu.
— Það væri nú ekki rétt af
mér að fara að þiggja þetta boð,
sagði hún lágt. — Eg var búin
að lofa kunningjum mínum að
hitta þá klukkan eitt.
— Getum við við þá ekki borð
að með kunningjunum? spurði
Skáldið 09 mamma litla
1) Og hver er svo þessi í
hvítu fötunum?
2) Þetta er forsætisráðherra
Indlands, Javarhalal Nehru!
3) Ja var ha lal .... heitirInokkurn tíma að segja stelp-
maðurinn það? I um hvað hann heitir skrítnu
4) Heldurðu að hann þori’nafni?
.— Ég veit ekki hvernig við eig | farinn_ Tomimi! r
am að lifa þegar pabbi þinn er | — Ég sé fyrir okkur á ein-
hvern hátt mam.
áhyggjur!
íkki 1 — Chip veiðivörður afhenti
I mér þetta bréf til þrn Tómas ..
*.. Þú ættir að opna það!
Parker, en var þó ekki sérlega
hrifinn af tilhugsuninni.
— Nei, það getum við auðvitað
ekki, svaraði Phyllis alvarlega.
— Hversvegna? Er það af því,
að við höfum ekki verið form-
lega kynnt?
—Bæði þessvegna og af öðrum
ástæðum.
Leiguvagn staðnæmdist rétt
hjá þeim, og ökumaðurinn opn-
aði dyrnar. — Getið þér ekki
hringt til þessara kunningja?
spurði Parker lokkandi.
Hún kinnkaði kolli og brosti
ofurlítið, og þegar hún hafði tek
ið ákvörðun sína, kastaði hún sér
algjörlega út í ævintýrið. Sylvía
kunni sér engin læti fyrir gleði.
Hún settist fyrir framan þau með
svo skrítilegum hrifningarsvip,
að þau fóru bæði að hlæja.
ajtltvarpiö
Þriðjudagur 4. október
8.00—10.20 Morgunútvarp <Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynnir.gar).
12.55 ,,A ferð og flugi'*: Tónleikaí
kynntir af Jónasi Jónassyni.
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Erlend þjóðlög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 ..Hugur einn það veit‘‘, bókar«
kafli eftir Karl Strand lækni
(Höfundur flytur).
20.50 Tónleikar: Þ*rjú atriði úr óper-
unni „Hollendingnum fljúgandi**
eftir Richard Wagner (Leonie
Rysanek og Sigurd Björling
syngja).
21.35 Utvarpssagan: ,,Barrabas“ eftir
Pár Lagerkvist; IV. (Olöf Nor-
dal).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22.25 Lög unga fólksins (Guðrún Sval
arsdóttir og Kristrún Eymunds-
dóttir).
23.20 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 5. október
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 3.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp. — (12,25 Fréttlr
og tilkynningar).
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00)
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Operettulög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 ,,t Svartaskóla hjá Indriða miðli"
greinarflokkur eftir Guðmund
Hannesson prófessor; I. kafli
(Anna Guðmundsdóttir flytur).
21.00 Píanótónleikar: Ignaz Friedman
leikur verk eftir Chopin.
21.30 Upplestur: Baldvin Þ. Kristjáns-
son flytur kvæði eftir Halldór
Kristjánsson frá Kirkjubóli.
21.40 Finnsk tónlist (Rússnesk útvarps
hljómsveit leikur. Stjórnandi:
Tauno Hannikainen).
a) Valse triste eftir Sibelius.
b) Berceuse eftir Járnefelt.
c) „Terkheniemi", þáttur úr
Kalevalasvítu eftir Uuno
Klami.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður i
Havana" eftir Graham Greene;
XX. (Sveinn Skorri Höskuldsson).
22.30 „Um sumarkvöld‘‘: Leikbræður,
Elga Olga Svendsen, Max Greg-
er, Freddy, Galina Kazakova, Natal-
ino Otto, Rosemary Clooney,
Jimmy Rodgers og Ruby Murray
skemmta.
23.00 Dagskárlok.