Morgunblaðið - 03.02.1961, Side 15

Föstudagur 3. fgbr. 1961
MORGVNBLAÐ1Ð
15
BLc» OG ÚTVAHP skýra frá
því með harla skömmu milli-
bili, að umferðaslys hafi orðið
— að svo og svo margir hafi
særzt eða látið lífið og bana-
slys þar sem börn eiga hlut að
máli eru skelfilega tíð.
Sífellt er brýnt fyrir börn-
um og fullorðnum að fara
gætilega, en allt kem,ur fyrir
ekki. Þó má í rauninni telja
furðulegt, að slys skuli ekki
Lögregbtmenmrnir þrír frá vinstri: Christensen, Hansen
og Thomsen.
\
\
fræðslu hafa komið fram og
verið notaðar á síðustu árum
og hér skal sagt frá einni
þeirra, sem Svíar og Þjóðverj-
ar hafa notað um nokkurra
ára skeið og þótt vel reynast.
Hugmyndin er sem sé sú, að
beita brúðuleikhúsi og fá
börnin til þess að taka þátt í
því sem gerist á sviðinu.
Fyrir nokkrum dögum voru
fyrstu slíkar brúðusýningar
haldnar í Kaupmannahöfn.
Fyrir þeim standa þrír lög-
reglumenn, Gudmund Hansen,
Leif Thomsen og Vilhelm
Christensen. Þeir hafa varið
nær öllum frístundum sínum
í rúmt ár til þess að útbúa
brúðurnar og þann tækniút-
búnað, sem nauðsynlegur er
börnunum umferb arreglur
Hugfanginn áhorfandi
allra yngstum, — því fyrr sem
þau læra, þeim mun tamari
og eðlilegri verða þær þeim.
Margar hugmyndir um.slíka
til þess að allt verði sem eðli-
legast og fræðslan komi að
sem mestu gagni.
Ein persónan í brúðuleik
vera enn fíðari svo ógætilega
sem einstöku menn aka um
götur bæjarins og svo oft, sem
börn hlaupa beint fyrir bif-
reiðar án þess að líta í kring-
um sig. Enda hafa margir hrað
fara bifreiðastjórar mátt
þakka tilviljuninni eða for-
sjóninni heppni sína og mörg
börn geta þakkað líf sitt og
heila limu snarráðum bifreiða
stjórum.
Mikið hefur verið gert til
þess að kenna börnum um-
ferðarreglurnar t.d. í barna-
og unglingaskólunum, en oft
er það svo, að börnin hrífast
svo í leik eða flýta sér svo,
að þau hafa á svipstundu
gleymt öllum ráðleggingumi
og fræðslu. Því er það brýn
nauðsyn, að börnum séu Persónurnar í brúðuleiknum, frá vinstri: Kasper eða herra Jakel,
kenndar umferðareglur sem Fífi„ nornin og lögregluþjónninn.
lögregluþjónanna nefnist
Herra Jakel — oft einnig kall-
aður Kasper. Hann spjallar
við börnin og sýnir þeim um-
ferðarreglurnar, svarar spurn
ingum þeirra varðandi um-
ferðarmál og margt annað, og
laumar jafnframt inn hjá
þeim ýmsum heilræðum.
Hann kynnir ennfremur hinar
persónurnar, sem eru: húsvörð
urinn, nornin, krókódíllinn
Fífi og lögregluþjóninn. Norn-
in reynir allt, sem hún getur
til þess að lokka Fífi og hús-
vörðinn út á göturnar, þegar
þeir ekki mega það, en þeir
bjargast jafnan á síðustu
stundu og þá gjarna með
hjálp barnanna á áhorfenda-
bekkjum.
Þetta brúðuleikhús er vel
útbúið. Notuð eru umferðar-
ljós og umferðarmerki, sem
lögreglan hefur látið gera til
kennslu í skólum og barna-
heimilum. Brúðurnar eru bún-
ar litfögrum búningum, sem
lögreglumennirnir þrír hafa
gert með aðstoð kvenna sinna.
Frh. á bls. 23.
húsvörðuriiui, krókódíllinn
4
LESBÓK BARNANNA
GRETTISSAGA
105. Grettir mælti: „Ekki
munum við svo skjótt skilja“,
og þreif í taumana á hesti
Lofts fyrir framan hendur
bonum.
Loftur mælti: „Ekki fær þú
nf mér, ef ég get á haldið“.
Hann seildist niður með kinn
leðrunum og tók taumana
inilli hringanna og handa
Grettis, heimtandi svo fast, að
liendur Grettis hrukku niður
eftir taumunum, þar til sem
hann dró af honum allt beizl-
ið.
Grettir leit eftir í lófana og
sá, að þessi maður mundi hafa
afl í krumlum heldur en eigi.
Loftur reið leið sína til Ball-
jökuls.
106. Grettir fór upp á Arn-
arvatnsheiði og gerði sér þar
skála, fékk sér net og bát og
veiddi fiska til matar sér.
Grímur hét maður norð-
lenzkur. Hann var sekur. Af
þeim manni keyptu Hrútfirð
ingar, að hann skyldi drepa
Gretti, og heita honum frelsi
og fégjöfum, ef hann kæmi
því fram. Hann fór til móts
við Gretti og beiddi hann við
töku.
Lét Grettir teljast á það,
því honum þótti dauflegt og
var mjög myrkfælinn.
10*7
107. I»að var •inn morgun,
«r Grímur kom heim af veiði,
»ð hann gekk inn í skálann
•g stappaði fótum og vildi
vita, hvort Grettir svæfi, en
hann brá sér hvergi við og lá
kyrr. Saxið hékk nppi yfir
Gretti. Hugsar Grímur nú, að
•igi myndi gefast betra færi,
seildist til saxins og tók ofan
og brá. f því hljóp Grettir
fram á gólfið og greip saxið,
í því er hinn reiddi, en ann-
arri hendi í herðar Grími og
rak hann niður.
Hafði hann þá af honum
sannar sögur og drap hann
síðan.
108. Maður hét Þórir rauð-
skeggur. Hann var manna
gildastur og vígamaður mik-
Ul, og fyrir það var hann
gerður sekur um allt landið.
Þórir í Garði sendi honum
orð, og beiddi hann Rauð-
skegg fara sendiferð sína og
drepa Gretti inn sterka. Varð
þetta að ráði og sagði Þórir
honum, hversu hann skyldi að
fara að vinna á Gretti.
Heilrœðin þrjú
- Grísk þjóðsaga —
EINU sinni voru hjón,
sem voru svo fátæk, að
þau áttu varla málungi
matar.
Dag nokkurn sagði mað
urinn við konu sína:
„Þetta getur ekki geng
ið svona lengur. Nú fer
ég til borgarinnar og
reyni að vinna mér inn
peninga. Laun mín skal
ég senda þér jafn skjótt
og ég fæ þau“.
Hann komst að sem
þjónn í stóru húsi í borg-
inni. Honum leið vel í vist
inni. öðru hvoru stakk
frúin að honum smáskild-
ingi, sem hann sendi konu
sinni. Aftur á móti virtist
húsbóndinn vera mjög
ágjarn og aldrei gaf hann
þjóni sínum neitt.
Vesalings þjónninn, —
hann hét Jalemos —, beið
þolinmóður eftir því, að
hann fengi laun sín
greidd. En árin liðu, og
þegar hann hafði verið í
vistinni í fimm ár, gekk
hann á fund húsbónda
síns og sagði:
„Herra, greiðið mér
laun mín, því að nú verð
ég að hverfa aftur til fjöl
skyldu minnar".
Húsbóndinn virtist síð-
ur en svo ánægður, þegar
hann greiddi honum 300
krónur, sem hann tók þó
sýnilega nærri sér að láta
af hendi. En Jalemos tár-
aðist, yfir því, hversu lítið
hann bar úr býtum eftir
fimm ára dygga þjónustu.
Hann sagði þó ekki neitt,
en bjóst til að fara.
„Jalemos", kallaði hús-
bóndinn, „hlustaðu nú á.
Ef, þú lætur mig fá hundr
Rit
Nú ætlaði Jalemos að
fara, en húsbóndinn stöðv
aði hann aftur.
„Fyrir hundrað krónur
í viðbót, skal ég gefa þér
annað heilræði", sagði
hann.
Jalemos fékk honum
peningana og hlaut í stað
inn þetta ráð:
„Víktu aldrei af þeim
vegi, sem þú einu sinni
hefur valið þér“.
1 þungu skapi sneri Jale
mos enn til dyra, en aftur
kallaði húsbóndinn til
hans:
„Fáðu mér nú síðustu
að krónur, skal ég gefa
þér gott heilræði“.
Jalemos þorði ekki
annað en verða við þess-
ari ósk, og rétti herra sín-
um hundrað krónur.
„Ráð mitt er þetta:
Spurðu aldrei um það,
sem þér kemur ekki við!“
hundrað krónurnar, sem
þú átt, og ég skal gefa þér
þriðja heilræðið".
Þegar hann hafði tekið
við peningunum, sagði
hann:
„Gerðu aldrei neitt í
fljótræði. Ef þú reiðist að
kvöldi, skalt þú bíða morg