Morgunblaðið - 03.02.1961, Blaðsíða 17

Föstudagur 3. fehV. 1961
MOROUNfíLAÐlÐ
17
UTGEFANDI: SAMBAND UNGRA SJÁLFSTÆÐISMANNA RITSTJÓRI: JAKOB MÖLLER
t'
|
Þegar Herakles varð hissa
Á leiksýningu hjá IWenntlingum
ENN einu sinni hafa Menntling
ar kvatt sér hljóðs á Herranótt
og nú sýna þeir gamanleik, sem
nefnist „Beltisránið" eftir enska
höfundinn, Benn W. Levy.
Það er orðin nokkur venja, að
Menntlingar sýni til skiptis
gamla og nýja gamanleiki. í
fyrra sýndu þeir leikrit, sem
gerist í Englandi rétt eftir
6einni heimsstyrjöldina og fjall-
oði hann um pólitíkina þar í
iandi. Eftir frumsýninguna ráku
jnargir gagnrýnenda upp rama-
íkvein ,ekki þó vegna frammi-
etöðu leikenda, heldur vegna
þess, að á Herranótt ætti að
eýna gömul leikrit með tilheyr-
andi tildursbúningum og tjöld-
um. Nemendur vildu hinsvegar
heldur leika leikrit, sem ekki
væri búið að leika hér á landi
eins oft og „Skugga Svein“ og nú
hefur leiknefnd Menntaskólans
tekizt að slá tvær flugur í einu
Ihöggi og friða bæði gagnrýnend
lir og nemendur. Þeir völdu
íiefnilega spánýtt leikrit um æva
fornt efni. Meðferð höfundar á
efninu er reyndar nýtízkuleg, en
þva.ða máli skiptir það.
Ritstjóri þessarar síðu brá sér
niður í Iðnó á þriðjudagskvöldið
og tilefnið var auðvitað að sjá
jþennan ýtursnjalla gamanleik
fyrir sér fólk, sem hvorki vildi
gefast upp né berjast.
Síðan heldur leikurinn áfram
og allt endar þetta eins og í goð-
sögninni, það er að segja, að-
dragandinn er svolítið annar.
Þetta leikrit er að mörgu leyr'
furðulegt. Eitt það furðulegasta
er þó það, að tveir aðalleikend-
urnir taka alls ekki þátt í leikn-
um. Það eru þau heiðurs. og
sæmdarhjónin, Hera og Seifur á
Ólympsfjalli. Taka alls ekki þátt
Hera i fýlu er sko ekkert grín. ■
Undirritaður brá sér „bak1
við“ í hléinu til þess að rabba
svolítið við leikendur, ef tóm
gæfist til. Niðri í kjallara ríkti
þessi dæmigerða „pásustemmn-
ing“. Allir voru uppteknir að
tala um eitthvað óhapp, sem eng
inn í salnum hafði minnstu hug.
mynd um, að hefði skeð. Að lok-
um tókst mér þó að komast að
því, að heill veggur hefði riðað
til falls, þegar Herkles kom með
brambolti miklu inn á sviðið í
byrjun leiks. En Herakles er
smiður góður og bjargaði mál-
inu á svipstundu.
Magg. hélt smáfyrirlestur um
Themisskýru.
Sýningunni lauk með ein-
hverju stórfenglegasta lófa-
klappi, sem undirritaður hefur
heyrt, og var það ekki að furða
eftir þá snilldarskemmtan, sem
áhorfendur fengu þarna.
Þegar ég settist niður til þess
að pára þessar línur, fór ég að
hugsa um það hvað hrakspár
geta verið gott vegarnesti. Þann
ig er nefnilega mál með vexti,
að þegar það kvisaðist út í haust
hvernig leiklið Herranætur
mundi verða skipað, þá tóku
menn eftir því, að í hópnum var
Leikarar og starfslið Herranætur — og Einar Magg.
Það fer að verða hver síðast-
ur til þess að sjá Herranótt í
þetta skipti, því að ekki eru eft-
ir nema þrjár sýningar hér í
Reykjavík, á sunnudagseftirmið
Inspector scholae, Þorsteinn
Gylfason, var þarna á þönum og
ég spurði hann hvað væri hæft
í þeim fregnum, sem gengið hafa
um það, að gamall draumur
Menntlings væri að rætast, sem
sé, að Herranótt færi til Akur-
eyrar. Hann var nú heldur á því.
Þau fara um aðra helgi, líklega
fljúgandi. Meira varð eiginlega
ekki úr viðtölum, enda höfðu
leikarar annað að gera en að tala
við blaðamenn. Kaffið varð að
hafa sinn gang. Hléinu lauk með
því, að hinn ómissandi Einar
Eeikurinn fjallar um elna af
þrautum Heraklesar, nánar til-
tekið þá sjöttu. Herakles á að ná
flbelti því, sem drottning skjald-
jneyjanna í Themisskýru hafði
i fórum sínum. Ekki var laust
við, að hinn hugumstóri Herakl
es væri skelfdur nokkuð, því
það var haft fyrir satt, að skjald
íneyjarnar hefðu aldrei tapað
orrustu og væru hinar ógurleg-
ustu við að eiga. Þegar þeir kapp
«r Herakles og Þesevs, vinur
hans komu ti borgar skjaldmeyj.
anna verða þeir heldur undr-
andi. Þeir hittu fyrir sér hinar
blíðustu korfur, hverja annarri
fallegri. Þeir sögðu skjaldmeyj-
um erindi sitt, en þser harðneita
að láta béltið af hendi. Þeir voru
þá ekki í vandræðum með hvað
gera ætti: Þá verðið þið að berj-
ast. En það vildu skjaldmeyjar
ekki, það gæti orðið svo sárt og
þær gætu meitt sig. Nú voru þeir
kappar „alveg í rusli“ eins og
leikendur mundu sjálfsagt segja
utan sviðs, þeir höfðu aldrei hitt
skemmtileg og einföld, sá heitir
Ólafur Gíslason, sem það gerði.
Leikarar eru: Seifur: Tómas
Zoega, Hera: Þóra Johnson, Hera
kles: Markús Örn Antonsson,
Þesevs: Helgi Haraldsson, Anti-
opé: Elfa Björk Gunnarsdóttir,
Hippolyte: Ásdís Skúladóttir,
Hippobomene: Guðrún Hall-
grímsdóttir, Þalestris: Guðfinna
Ragnarsdóttir, Anþea: Valgerð-
ur Tómasdóttir, Diasta: Kristín
Halla Jónsdóttir. Ábyrgðarmað-
ur er Einar Magnússon, en hann
á áreiðanlega ekki minnstan
hlut í því, hve allt hefur geng-
ið vel, enda er hann öðrum
mönnum snjallari við að bjarga
málum, þegar ljón eru á vegin-
um.
í leiknum er kannski ekki rétta
orðið, heldur eiga ekki að taka
þátt í honum. En Seifur getur
ekki stillt sig um að gefa laun-
syni sínum Heraklesi ráð, þegar
hann er í vanda staddur og Hera
getur heldpr ekki á sér setið að
veita kynsystrum sinum, þegar
þær eru gjörsamlega ráðalaus-
ar. Þau hjónin byrja líka leik-
inn — enn er skakkt frá skýrt
— áttu að byrja leikinn, en Seif
ur er upptekinn við anzi vafa.
saman erindisrekstur og kemur
seint og er heldur niðurlútur,
enda er Hera þá hin reiðasta og
Seifur
Hera
eftir „bardagann“.
daginn, mánudags og þriðjo<
dagskvöld.
Það er áreiðanlegt, að um þess
ar mundir gefst ekki öllu betri
skemmtun hér í bæ en þessi leik-
sýning Menntlinga og ef öðrum
fer sem mér, þá er víst, að líf
margra lengist í Iðnó á sýningu
hjá Herranótt:
Þökk fyrir skemmtunina.
Þesevs og Hipplyte
ekki einn einasti maður, sem
áður hafði verið með. í fyrra vor
útsíkrifuðust nefnilega flestir
þeir, sem áður höfðu borið
þyngstu byrðarnar. En leikarar
Herranætur 1961 gerðu hrakspá-
mönnum hina mestu skömm til
undir öruggri og smekkvísri
forystu leikstjórans Helga Skúla
sonar. Þau hafa annazt allt sjálf,
meira að segja teiknað og smíð-
Herakles og Antiope (ekki í bardagahug leiðingum) i að leiktjöld, sem eru sérlega