Morgunblaðið - 08.03.1961, Blaðsíða 20

20
MORCVTSBLAÐIÐ
Miðvikudagur 8. mar2 1961
„í>ú ættir að hafa komið þeg-
ar ég þarfnaðist þín, þegar ég
þráði þig. Það er of seint núna.“
Og hún gekk í áttina til Luci-
en.
Ég sneri mér við til að fara,
boginn í baki, bugaður á sál.
Þá . . .
„Alan,“ kallaði hún, og rödd
hennar var lág og blíðleg. ,,A1-
an.“
Ég sneri mér að henni og sá,
að hún rétti hendurnar í áttina
til mín. Ég staulaðist í blindni
til hennar til að faðma hana að
mér og grafa andlit mitt í síðu,
ilmandi hári og finna aftur hinn
sæta Arpége ilm.
„Mér þykir þetta leitt, voða-
lega, voðalega leitt,“ muldraði
ég, og hún róaði mig eins og
móðir barn sitt.
„Við skulum fara í kvöld,“
sagði hún. „Og á morgun verður
þetta allt saman vondur draum-
ur.“
„En hvað um Lucien?" spurði
H-
Hún brosti þreytulega:
,,Hann verður ódrukkinn á
morgun, hann saknar mín ekki.“
„En reynir hann ekki að fylgja
okkur, stöðva okkur?“
„Ég hef sagt þér áður, að hann
tilheyri nóttinni, hann hverfur
með draumnum."
„En ætlarðu ekki að láta nið-
ur? Ætlarðu ekki að taka neitt
með þér?
„Við skulum skilja allt eftir
eins og það er. Ég þarfnast vetr-
arkápanna minna ekkj framar.
Eg hefi liti og bækur í húsinu“.
Og hún tók hönd mína i svala
hönd sína og leiddi mig til dyr-
anna.
Um nóttina svaf hún með höf-
uðið á öxl mér, meðan lestin
þaut í áttina suður til Nizza. Her
maður sat á móti okkur og hóst-
aði á nokkurra mínútna fresti,
en skröltið í hjólunum og brak-
ið í vögnunum virtist láta hærra
í eyrum en £ nokkurri lest, sem
ég hef ferðazt í fyrr eða síðar.
Mér var ómögulegt að sofa. Ég
gat ekki trúað því, að ég gæti
gleymt svo auðveldlega atburð-
um síðustu vikna. En höfuð
hennar á öxl minni var raun-
verulegt, og Francoise opnaði aug
un og brosti til mín:
„Erum við kornin?" spurði
hún. „Déjá?“
„Ég svaf ekki.“
Hún þrýsti hönd mína til að
fullvissa mig.
„Það lagast, bíddu við, það
lagast.“
Við gengum niður frá stöðinni
í áttina að torginu. Ég rak aug-
un í hafið og tyllti mér á tá til
að reyna að sjá meira. í gleði
minni byrjaði ég að gleyma. Á
meðan við sátum yfir morgun-
verði, kruðum og stórum kaffi-
krúsum, gleymdist Lucien og
hinir eitt augnablik innan um
allar hinar nýju hugdettur og
áætlanir. „í Eze erum við ná-
kvæmlega mitt á milli Monte
Carlo og Nizza,“ sagði hún og
notaði skeiðina sína og sykur-
mola í pappírsumbúðum til að
gera kort af ströndinni. Alls
staðar á milli eru staðir með
kaffihúsum og klúbbum, þar sem
þú gætir reynt að fá vinnu.
„En ég hef misst banjóið mitt.“
„Ég skal kaupa annað fyrir þig.
Þú getur borgað mér aftur, þeg-
ar þú ert búin að fá fyrstu laun-
in. En....“ Hún snögg þagnaði
,,En hvað,“ sagði ég, og hló í
fyrsta skipti í marga daga. „Ég
skal samþykkja skilyrði þín, þú
kaupir banjóið og ég borga aftur
og 10% af öllum hinum vikunum
í umboðslaun."
„Það er ekki það,“ sagði hún.
„Hvað þá?“
„Segðu mér það. Haltu áfram.“
„Það er kjánalegt.“
„Kauptu ekki banjó, kauptu
gítar.“
„En — “
„Mér geðjast ekki að banjó.
Það er of hörkulegt, það er til
að leika hergöngulög og alla
þessa krossferðatónlist, sem kom
þér í klípu./Ég vil að þú syngir
ljóðin um ástina og skóginn.
Þeir eru söngvarnir, sem eru
þess virði að vera sungnir. Þá
syngurðu líka bezt. Þeir eru einu
söngvarnir, sem þú ættir að
syngja."
Og hún varð undarlega áköf,
en ég vissi hvað hún hafði i
huga.
„Allt í lagi,“ sagði ég, „við
skulum fá gítar. Og leikum ekki
framar Joe Hill“. Við skulum
halda okkur við „Barbara AU-
en.““
Hljóðfæraverzlun var rétt hjá
aðaltorginu, og þar keyptum við
fallegan gljáfægðan spánskan
gítar úr fögrum svörtum viði.
Gripin voru voru úr fílabeini og
tónninn var fullkominn, mjúkur,
heillandi og æsandi. Ég reyndi
nokkra tóna þarna í verzluninni,
og þeir virtust færa hana í álög,
svo dularfullir og töfrandi voru
þeir. Verðið var hátt, en hljóð-
færið var svo fallegt, að við
urðum að kaupa það. Francoise
Ijómaði af ánægju.
„Ég gæti aldrei leikið „Johns
Browns Body“ á þetta,“ sagði ég
henni, „einungis vögguljóð og
ástarsöngva.“
Um kvöldið söng ég ástar-
söngva og vögguljóð undir euca-
lyptus trjánum, sitjandi í mjúku,
heitu rökkrinu. Þungan ilm af
mímósu lagði upp hæðirnar fyrir
léttri hafgolu. Lucien var gleymd
ur, Marot og Benoit, allt langt,
langt í burtu.
Að lokum fórum við inn og
upp í langa herbergið, sem hún
svaf í. Gluggar voru meðfram
öllum suðurveggnum, og þeir
opnuðust út á svalir. Þorpið, sem
var við hvíta ströndina var hul-
ið, svo við virtumst fljóta í loft-
inu, þarna sem við stóðum og
héldumst í hendur hátt yfir haf-
inu. Það var friðsælt og enginn
hávaði, nema mjúkur þytur í
vindinum í laufinu á silfruðum
eucalyptus trjánum.
Francoise hallaði sér upp að
mér, og í fyrsta skipti fann ég,
að ég var orðinn verndari henn-
ar.
„Þú ert fyrsta mannveran, sem
kemur hingað,“ sagði hún mér,
„það er að segja vinur, elsk-
hugi.“
„Hann kom þá aldrei hingað?"
„Aldrei.“
Ég tók fastar um axlir hennar.
„Við skulum ekki tala um hann,
aldrei aftur.“ Og ég lei-ddi hana
inn.
Hún dró tjöldin fyrir, svo haf-
ið sást ekki lengur. Þau voru úr
damaski, þung og skuggsæl. Einn
lampi vermdi langt herbergið, í
því voru engin húsgögn nema
lágt rúm og ein dökk kista. Á
gólfinu var þykkt teppi, og eina
skrautið, var mynd af henni í
kvöldklæðnaði úr gulu silki.
Hún minnti mig á þau skiptin,
er hún hafði verið í handklæð-
inu.
„Ég var í þessum kjól í veizlu
í Monte Carlo,“ sagði hún, „fyrir
stríðið að segja. Rómverskur
greifi bauð mér, virkilegur
greifi."
Ég hló að henni, gekk til henn
ar og kyssti augu hennar, því
hún var allt í einu svo kjána-
lega ung. Hún lagði hendurnar
um háls mér og í langan tima
stóðum við þétt saman, sögðum
ekkert, ánægð með að vera í
örmum hvors annars. Ég gat
fundið útlínur líkama hennar
með mínum, og við hvern andar-
drátt virtist hún verða meira og
meira hluti af mér.
,,Mér langar til að vera inni í
þér,“ hvíslaði hún. „Mig langar
til að vera þú.“
Og ég þrýsti henni að mér í
táknrænni, bjánalegri tilraun til
að sameina okkur.
Eftir svolitla stund kyssti hún
mig blíðlega og fór til að af-
klæðast og baða sig. Ég lagðist
á rúmið með hendur undir
hnakka og horfði lengi á mynd-
ina. Ég heyrði þyt í silki, þegar
hún afklæddist og síðan hávaða
í vatni. Ég fann furuilm. Hún
kallaði úr baðherberginu.
,,Alan, Alan, komdu og talaðu
við mig.“
Ég reis úr rúminu og gekk yf-
ir til baðherbergisdyranna. Föt
hennar voru í hrúgu á hvítum
stól og á gólfinu hlykkjaðist
sokkur, eins og silkisnákur.
„Seztu þarna á stólinn," sagði
hún.
„Sittu og talaðu við mig.“
Vatnið var dökkgrænt, með lit
og ilm furunnar. Hún lá þarna
og strauk höndunum eftir grönn
um líkama sínum og brosti til
mín.
„Talaðu þá við mig.“
En auðvitað var það ómögu-
legt. Ég gat aðeins starað og
dáðst að yndisleik hennar. Eg
reis upp af stólnum og kraup
við hlið baðkersins til að kyssa
votan háls hennar. Hún hafði
bundið sítt hárið upp, og endinn
dinglaði niður í vatnið. Ég þrýsti
munninum að brjóstum hennar,
og hún strauk yfir hár mitt og
lagði handleggina utan um mig.
Þá renndi ég hinni hendinni und
ir fætur hennar og lyfti henni
upp úr baðinu. Um leið og við
tróðunist gegnum dyrnar, í átt-
ina að’ íága rúminu, leysti hún
bandið, sem hún hafði bundið
um hár sér, og það féll niður
um axlir hennar og hringaðist
um hálsinn.
Mig dreymdi að við værum
sofandi í vinnustofunni. Allar
myndirnar á veggjunum voru
orðnar lifandi en ég gat ekki
séð myndina af Lucien. Ég leit
í áttina að pallinum, þar sem
hún málaði á. Þar var hvítur lík-
ami á svörtu skinni. En höfuð
hans var höfuð Marot. Ég æpti
og hristi Francoise, en það var
Lucien sem lá við hlið mér.
Francoise vaknaði og kveikti.
Ég var rennvotur af svita og
skalf.
„Hvað er að? Hvers vegna
æptirðu?"
En ég gat ekki sagt henni það.
Epilogue
Og þannig liðu nokkrar vikur,
og við reyndum að láta allt
ganga. Stundum vorum við ham
ingjusöm. Við fórum í skógar-
ferðir, og Francoise málaði með-
an ég lá við fætur hennar og lét
sólina skína á mig. Við syntum
saman við hvíta ströndina og
ókum í skröltandi strætisvagns-
garminum til Nizza, til mark-
aðsins og til að leita að vinnu.
En á nóttunni gátum við aldrei
verið hamingjusom. Við vorum
aldrei róleg aldrei ánægð og eig
inlega aldrei ein. Mig dreymdi
ætíð hið sama, og hún gat aldrei
sefað mig með svölum fingrum
sínum og mjúku hvísli.
Og það var engin vinna. Næst-
um ómögulegt var að fá atvinnu-
leyfi, þar að auki var ekki hinn
rétti árstími, og í klúbbunum
var allt rólegt. Það voru engin
rifrildi, engir árekstrar, við viss-
um bara að þetta mundi ekki
ganga, ég sagði henni að ég yrði
að fara.
,,Hvert? Hvað ætlarðu að
gera?“
„Ég veit það ekki, byrja aftur,
býst ég við.“
. „Með ritgerðina þína?“
Og ég kinkaði kolli.
„Eg ætla ekki aftur til Chartr-
es, ég ætla að fara suður á bóg-
inn, til Ítalíu. Ég ætla að safna
meira efni og gera nákvæmari
og lengri rannsókn.“
Hún virtist samþykkja.
„Ef til vill verður það bezt,“
var það eina sem hún sagði. Hún
spurði engra spurninga um, hve-
nær ég ætlaði að fara.
Nokkrum dögum seinna fór ég
niður auða stiginn milli hús-
anna, unz ég fann vörubil á leið-
inni suður á bóginn. Ég skildi
— Hvað er það Hunt?
— Úlfur er kominn aftur . . .
Þessi vasaklútur var bundinn
við hálsband hans! Það er eitt-
hvað skrifað á hann . . . Þegar
það þornar ætti að vera unnt að
lesa það!
Á meðan.
— Chuc, það er barkarbátur
þarna niðri!
-— Skoðaðu hann í kíkinum og
sjáðu hver það er.
við hana sofandi, snerti einungis
hár hennar í kveðjuskyni. Ég
skildi ekkert bréf eftir, ekkert.
Ég vissi að hún mundi skilja.
Þegar sólin reis upp bak við
hrörltgt hús gamla þorpsins uppi
á fjallinu, varð ég skyndilega
sáttur við heiminn og byrjaði að
flauta og leika á ímyndaðan gít-
ar. Og ég vissi hvernig gamla
manninum leið, þegar hann kom
frá undirheimum og sá aftur
stjörnurnar, þennan morgun sem
ég hélt suður á bóginn.
Equindi uscimmo a riveder le
stelle . . .
Sögulok.
ailltvarpiö
Miðvikudagur 9. mar*
8.00 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Morg
unleikfimi — 8.15 Tónleikar —•
8.30 Fréttir — 8.35 Tónleikar
9.10 Veðurfregnir — 9.20 Tónleik*
ar — 10.00 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar),
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp. (Fréttir. — 15.0S
Tónleikar. — 16.00 Fréttir, veð«
urfr. og tilk. — 16.05 Tónleikar).
18.00 tTtvarpssaga barnanná: „Skemmtt
legur dagur** eftir Evi Bögenæf
II. (Sigurður Gunnarsson kenn*
ari)
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Framhaldsleikrit: „TJr sðgu Fop
sytættarinnar" eftir John Gals«
worthy og Muriel Levy; IV. kafl|
þriðju bókar: „Til leigu". Þýð«
andi: Andrés Björnsson. — Leilc
stjóri: Indriði Waage. Leigendur;
Þorsteinn Ö. Stephensen. Valup
Gíslason, Guðbjörg Þorbjarnar*
dóttir, Helgi Skúlason, Margrét
Guðmundsdóttir, Herdís Þor«
valdsdóttir, Baldvin Halldórsson.
Kóbert Arnfinnsson.
20.45 Föstumessa í Fríkirkjunnt (Prest
ur: Séra Þorsteinn Björnsson,
Organleikari: Sigurður ísólfsson)
21.30 „Saga mín", æskuminningar Pad
erewskys; V. (Arni Gunnarssou
fil. kand.).
22.00 Fréttir og veðurfregnip.
22,10 Passíusálmar (32).
22.20 Upplestur: Tvö œvintýrl frf
Lapplandi, skráð af Robert Crott
et (Haraldur Björnsson leikarl
þýðir og les).
22.45 Djassþáttur (Jón Múli Árnason),
23.15 Dagskrárlok.
t
Fimmtudagur 9. mar*
8.00 Morgunútvarp (Bæn: Séra ölaf«?
ur Skúlason — 8.05 Morgunleik*
fimikennari og Magnú* Péturs*
son píanóleikari — 8.15 Tónleikap
— 8.30 Fréttir — 8.35 Tónleikap
— 9.10 Veðurfregnir — 9.20 Tón«
leikar).
12.00 Hádegisútvarp <Tón!eikar.
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „A frívaktinni": Sjómannaþáttup
í umsjá Kristínar Önnu Þórarinp
dóttur.
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Vigdíg
Finnbogadóttir).
15.00 Miðdegisútvarp (Fréttlp. — 15.01
Tónleikar. — 16.00 Fréttir, veð«‘
urfr. og tilk. — 16.05 Tónleikar).
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Gyð*
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Frá tónleikum f Austurbæjar-
bíói 15. febr.: Þýzki píanóleikap
inn Hans Jander leikur
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Hungurvak*|
I. (Andrés Björnsson).
b) Lög eftir Bjarna Þorsteinsson,
c) Erindi: Hákonarstaðabók og
Skinnastaðaklerkar; fyrrl
hluti (Bendeikt Gíslason fré
Hofteigi.)
d) Kvæðalög: Kjartan Hjálmara-
son og Jóhann Garðar Jóhannp
son kveða.
21.45 íslenzkt mál (Asgelr Blöndal
Magnússon cand. mag..
22.00 Fréttir og veðurfregnip.
22,10 Passíusálmar (33).
22.20 Ur ýmsum áttum (Ævar R. Kvar
an leikari).
22.40 „FúgulistinH (Kunst der Fuge)
eftir Johann Sebastian Bach; an«
ar hluti (Kammerhljómsveit ópep
unnar í Dresden leikur; Wernep
Egk stjórnar. — Dr. Hallgrímur
Helgason skýrir verkið),
23.15 Dagskrárlok.
Gerum vil Dílaða
krana
og klósettkassa.
Vatnsveita Revkjavíkur
Símar 13134 og 35122
Hreingeming'ar
Vanir menn. Höfum þvotta
efni á allar tegundir máln.
ingu. — Sími 22419.