Morgunblaðið - 20.04.1961, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐID
Fimmtudagur 20. apríl 1961

„NAUTAAT er ekki íþrótt
í engilsaxneskum skilningi
þess orðs, þar sem aðstaða
nautsins og mannsins, sem
við það berst, er ekki hin
sama. Það er fremur sorg-
arleikur; dauði nautsins,
sem er leikinn vel eða
illa, þar sem lífshætta er
fyrir manninn, en dauði
dýrsins ákveðinn“.
Eitthvað á þessa leið hefur
Emest Hemingway komizt að
orði um íþrótt þá er hann
dáir hvað mést og hefur
manna mest ritað um.
Hann segir einnig að eftir
að hann hafi horft á nautaat
þá sé hann hryggur, en sér
líði þó vel.
Ég geri ráð fyrir að sam-
tök dýravina og kvenréttinda
kvenna muni gera samþykkt
um að ég sé alger villimað-
ur og dýrahatari er ég segi
að ég geti fyllilega tekið
undir þessi orð hins heims-
kunna rithöfundar. Mér leið
vel eftir að hafa horft á 6
naut drepin á Plaza de Toros
í Palma á Mallorca á annan
dag páska, hinn 3. apríl sl.
Ég tel mig þó ekki minni
dýravin en hvern annan ís-
lenzkan sveitapilt. Ég minn-
ist ekki sorglegri atburða en
þegar lömbin voru felld á
haustin, eða kálfurinn, sem
við unglingarnir höfðum hvað
mesta ánægju af, var skorinn
á miðju sumri. Síðan hef ég
að sönnu orðið að vinna þessi
verk sjálfur og vera kann að
það hafi hert á mér skelina.
Hér leikur nautabaninn Girón listir sínar við tudda á leikvanginum í Palma.
LEIKIÐ VID DAUDANN

:

£n þó er svo enn, að alltaf
verð ég að beita sjálfan mig
hörðu er ég framkvæmi af-
lífus dýra eða er viðstaddur
þann atburð. Ég hrekk við
þegar skotið ríður af og innra
með mér finnst mér eins og
eitthvað herpist saman. En
ég harka jafnan af mér með
því að benda sjálfum mér á
að þetta verk hafi þurft að
vinna.
Með kvíða til leiksins
>að var því með nokkrum
ugg og nokkrum kvíða, sem
ég gekk í hópi um 20 íslend-
inga inn á leikvanginn í
Palma þar sem ,,Hlið óttans'*
sveifluðust upp á gátt og
orrustuþyrstir tuddar æddu
fram í gulan sandinn í „cor-
rida“ eins og Spánverjar
nefna orrustuvöllinn sjálfan.
Auðvitað var ég í öruggu sæti
utan við „barrera," eða hinn
fjögurra feta háa trévegg,
sem lokar hringnum um leik
vanginn.
Um leið og fyrsti tuddinn
æddi inn á sólgylltan völlinn
hvarf mér allur kvíði. Við
tók eftirvæntingin. Ég néri
hendumar og iðaði í sætinu,
sem var í rauninnni steinbrik,
sem ég hafði leigt mér strá-
sessu á, og leit til skiptis á
sessunauta mina, sem hvor-
ugur hafði séð þennan leik
áður. Ég hafði lesið mér
nokkuð til um leikreglurnar í
atinu og var því nokkuð bet-
ur settur .Innra með mér
komst engin tilfinning að
nema æsandi eftirvænting.
Þegar við gengum til sæta
okkar inn um hvelfdar dyr
leikvangsins lék lúðrasveit
fjörug lög. Klukkan var tæp-
lega fimm síðdegis eftir spönsk
um tíma og sólskinið féll á
sem svaraði hálfan leikvang-
inn og um helming áhorfend
anna. Við vorum svo lánsam-
ir að sitja á mörkum sólar og
skugga og sem næst í miðri
hæð áhorfendabekkjanna, sem

UIVI páskana gafst Vigni
Guðmundssyni blaða-
manni kostur að dveljast
rúma .viku á Mallorca,
einni af Baleareyjunum,
með ferðafólki, sem þar
var á vegum ferðaskrif-
stofunnar Sunnu undir
stjórn Guðna Þórðarson-
ar. Margt fróðlegt og
skemmtilega bar fyrir aug
un á þessari sólareyju í
Miðjarðarhafinu. Hér seg-
ir frá þjóðaríþrótt Spán-
verja, nautaatinu.

Picadorinn býr sig undir aff ráffast til atlögu gegn nautinu. — Takiff ef+ir stúlkunni í annarri
röð áhorfenda lengst til hægri á myndinni. Hún kúrir sig á bak viö sessunaut sinn.
fara jafnt hækkandi allt upp
á brún hringsviðsins.
Nautabanarnir
ganga inn á völlinn.
Eftir drykklanga stund
breytti lúðrasveitin hljóðfall
inu og tveir svartklæddir
menn riðu fjörmiklum fákum
inn á völlinn. Við gátum
okkur til að þarna færu fyrir
stjórnendur leikanna. Á eftir
komu „matadorarnir" þrír,
sem ætlað var að berjast við
tvö naut hver, en þar á eftir
komu níu „banderilleros,"
sem eru aðstoðarmenn mata-
doranna. Síðan fóru svo ríð-
andi tveir „picadorar,“ en
þeir gegna þýðingarmiklu
hlutverki við að særa nautin.
Síðastir fóru þrír hvítklædd
ir menn með tvo rösklega
klára á milli sín alla bjöllum
prýdda og lét mikið í þeim er
hestarnir hreyfðu sig. Einn
Ljósm. vig.
hinna hvítklæddu hélt uppl
dráttarhejnlum, er hestarnir
drógu á eftir sér. Þarna fóru
sem sé hræhestarnir og stjórn
endur þeirra. Fylking þessi
fór í röð fyrir stúku borgar-
stjórans eða heiðursgests leik-
anna og heilsaði honum. Síðan
fóru matadorar og banderill-
erar út fyrir í mjóan gang
sem er milli leikvangsins og
áhorfendasvæðisins og nefn-
ist „callejon," picadorarnir
riðu út unf stórar dyr mið-
svæðis í skugganum og hæ-
hestarnir voru drifnir með
bjölluhljómi út um sömu dyr
og hersingin öll hafði komið
inn. Svæðið var autt ofurlitla
stund.
Allt í einu voru stórar
vængjahurðir opnaðar gegnt
okkur, maður hallaði sér yfir
annan vænginn, barði í hann
og hrópaði eggjunarorð. Á
næsta augnabliki þusti svart-
ur tuddi inn á sviðið. Úr herða
kambi hans blöktu nokkrir
litskrúðugir borðar, sem fest-
ir höfðu verið þar með odd-
hvassri nál, sem var fyrsta
dauðastuniga þessa bardaga-
nauts.
Bardaga
þyrstur tuddij
Tuddinn kom á mikilli ferð
inn á sviðið og æddi fram á
það mitt. Heift og bardaga-
hugur logaði úr hverri hreyf-
ingu hans. Það var einsog
hann vildi segja: „Hver stakk
mig í herðakambinn, komi sá
djöfull og ég skal jafna um
hann.“ Og það stóð ekki á
svarinu. Út fyrir einn hlerann
snaraðist hvítklæddur mata-
dor í silfurísaumuðum jakka
og þröngum hnébuxum með
silfurísaumi á hliðunum. Á
öxlinni hafði hann rauðfjólu-
bláa kápu. Hann tók ofan fyrir
áhorfendum. Banderillerarnir
'hans komu nú einnig fram og
tóku að leika við tudda með-
an áhorfendur hylltu þennan
fyrsta matador dagsins Pedro
Martinez, eða Pedrés eins og
hann er kallaður. Hann hafði
barizt á þessum leikvangi átta

»*■