Morgunblaðið - 09.06.1961, Side 13

Föstudagur 9. Jfiní 1961
MORCVNBLAÐtB
13
þessa litlú stórborg við sund
in blá. Hún er faguriega stað
sett, um það verður naumast
deilt — og mundi mörg heims
borgin víst þakka fyrir að
num _ |
hafa af slíku að státa.
Augu mín leita ósjálfrátt
að húsinu heima — og það er
eins og hugurinn sé talsvert
tregari að kveðja bessa sól-
bökuðu borg heldur en ilugfák
urinn okkar. En ef til vill er
það ekki aðeins sólin og feg-
urð náttúrunnar, sem heldur
nú ögn aftur af útþránni.
Kannski er það öllu fremur
agnarsmá yngismær í vöggu,
nýkomin ofan af Eiríksgötu til
að prýða strákahópinn, er
fyrir var heima, sem gerir það
að verkum, að ekki er ör-
grannt um að ferðahugurinn
sé eilítið mengaður eftirsjá.
Ætli það ekki. — En borgin
hverfur að baki — og brátt
Frá íslenzkum morgm
það er íslenzkur maí-
morgunn —• eins og
hann getur yndisríkastur
orðið, þegar vorið hefir
opnað gluggana til suð-
urs. Þegar sólaráttin hefir
í krafti sinnar hljóðlátu
mildi stökkt norðrinu á
flótta —• um stundarsakir.
Mjúklátt morgunlogn —
yljandi, glaðir geislar sól-
arinnar, sem ljómar ung
og fersk og broshýr frá
ljósum, tærum himinboga,
ung og fersk, eins og hún
hefði fæðzt í gær — lífs-

nú „flughraða“ á við hvern
Leif Eiríksson, og vel það. Fag
urt er og búsældarlegt að líta
yfir víðar sveitirnar austan-
fjalls, en augað leitar þó ekki
síður til nOrðurs og austurs,
þar sem landið hækkar og
foldgná fjöllin rísa sem risa-
verðir um vorgrænar sveitir.
— Brátt birtast Vestmannaeyj
ar okkur til hægri handar, íjöl
breytilegar að formi og hnar-
reistar. Nú hjalar sólvær logn
aldan ofur vinalega, eins og
blíðlynt barn, við þessa stoltu
útverði landsins og lykur þá
í ljósbláum faðmi sínum. Mér
finnst þó sem þeir láti sér
fremur fátt um slík vinarhót,
enda munu þeir því öllu van-
ari að þurfa að þenja brjóstið
gegn bráðu úthafsbrimi en að
brosa við blíðuhótum bláeygr
ar voröldu. Ef litið er til norð-
urs, blasir Hekta kerling við,
enn allmjög hvítflykrótt í
vöngum. Það eru minjagripir
um gengna árstíð, nokkrar lilj
ur frá liðnum vetri— og klæða
hana vel. Þetta náttúrutröll
horfir nú einkar sakleysislega
yfir landið í kring — sama
land og það tætti sundur og
til
Á Torslandaflugvelli við Gautaborg ber að vonum hvað mest á merkjum SAS-flugsamsteyp
þyrstur, vorungur gróð-
ur grænkandi jarðar. Allt
fellur í faðma, umlykur
hvað annað og rennur
saman í eitt ómfagurt
ljúflingslag, sem vekur
hlýjar og bjartar tilfinn-
ingar unaðar og fegurðar
í hug og hjarta.
— ★ —
Leifur Eiríksson, einn af
„skýjaherrum" Loftleiða, virð
ist fús til flugs — þótt ekki
skuli stefnt til Vínlands nins
góða að þessu sinni. Hann lyft
ir sér mjúklega upp af lágum,
gráum flugvellinum og beinir
„nefi“ sínu af ákafa upp í
himinljómann, rétt eins og
hann vilji helzt anda að sér
öllum unaði hins íslenzka vor
morguns, áður en hann þenur
vængi sína yfir úthafið. — En
þó að kraftur fegurðarinnar
nægi oft næmri sál til að lyfta
sér til flugs, þurfa „flugfákar"
nútímans víst annan og jarð
bundnari orkugjafa til þess að
fá litið niður á skýin. —
A.m.k. var eldsneyti sett á
geyma Leifs, er komið var til
Gautaborgar. — En, við skul-
um fara okkur rólega — það
er enn drjúgur spölur til
Gautaborgar. — Við erum að-
eins i þann veginn að kveðja
fagran, íslenzkan morgun til
þess að hverfa um stundarsak
ir á vit erlendra daga. Og bað
er útþrá í brjóstinu — tilfinn
ing, sem kvað hafa verið ís-
lendingnum býsna fylgispök
um aldanna leiðir. Ef til vill
er það m.a. að rekja til af-
skektrar legu landsins — fjar-
lægðarinnar, sem gerir fjöll
inn blá og mennina mikla . . .
— ★ —
Við erum átta saman í för,
fjórir blaðamenn, tveir full-
trúar frá stjórnarvöldunum,
tökum við beint strik, skáhallt
til suðurs við átt sólaruppris-
unnar.
— Nú, við förum þá yfir
Hellisheiði til Hamborgar!
verður einum ferðafélaganum
að orði, þegar við komum
„upp á“ heiðina. Og það má
til sanns vegar færa. Ham-
borg er áfangastaðurinn að
kvöldi, en flugáætlunin segir,
spillti í hamslausum berserks-
gangi fyrir tæpum hálfum öðr
um áratug.
• GULLNAR VEIGAR —
BLÍÐ BROS
Áfram er haldið, og brátt
er íslenzk strönd að baki, en
framundan er löng leið yfir
víðáttum hafsins, áður en kem
ur að fyrsta áningarstað — á
erjendri grund. Leifur hækk
ar nú flugið, og ekki líður á
löngu áður en hin lágsigldari
ský verða að láta sér það
lynda, að við, jarðbundnar
mannskepnurnar, lítum niður
á þau.
En enginn endist til að horfa
á eintóm ský til lengdar, jafn
vel þó að ekki þurfi að líta
upp til þeirra. Því halla menn
sér nú makindalega aftur á
bak í sætin, púa sígarettur
sínar og rabba saman. Sumir
reyna líka að fá sér ofurlítinn
blund. Það mun vera nær 4%
klst. flug til Gautaborgar, og
því nægur tími til að dotta.
En flugfreyjurnar blessaðar
leggja sig fram við að gera
þessar stundir sem stytztar,
þeim okkar, sem ekki leita á
náðir draumanna. Þær bera
okkur „gotterí" og gullnar
veigar — og brosa eins og
englar.—Ósköp held ég að það
hljóti að vera þreytandi að
þurfa að brosa svona blítt og
yndislega við hvaða yglibrún
sem er! — Og svo er borinn
fram hádegisverður áður en
varir. Sumir hafa sofnað svo
rækilega, að flugfreyjurnar
verða að hrista þá mjúklega,
svo að þeir missi ekki af matn
um. Mér liggur við að óska
þess, að ég hefði sofnað líka
— blessaðir mennirnir eru svo
himinsælir á svipinn að
vakna við blítt flugfreyjubros
ið. Svo er matazt af beztu
lyst. Sumir skola niður með
krassandi konjakki — eða
væmnu viskíi. (Afsakið, viskí
menn þetta lýsingarorð ber
víst bara vott um lélegan
smekk).
• INNILOKUN OG
ELDSNEYTI
Tíminn líður. Flugstjór-
inn, Ragnar Kvaran, bendir
farþegum á að líta út, ef þá
langi til að sjá „topphúfuna“
á Danaveldi. Og, mikið rétt,
þama langt niðri er Skaginn,
heldur flatneskjulegur, — og
rétt lítilfjörlegur á að líta. Til
breyting þó frá eintómum
skýjum og fjarlægum sjávar-
fleti, sem stundum hefir glytt
í, en líkist helzt gráum mel-
Framh. á bls. 17.
erlendra daga
einn frá sambandi veitinga-
manna — og svo fararstjórinn
okkar, Gísli Sigurbjörnsson,
forstjóri Elliheimilisins Grund
ar, sem átti eftir að reynast
Okkur hinn bezti leiðtogi í
ánægjulegri hálfs mánaðar
boðsferð um Vestur-Þýzka-
land — svo sem nánar verður
frá greint síðar.
• ÚTÞRÁ OG EFTIRSJÁ
Við sitjum í hægum sæt-
um í fremra farþegarými fiug
vélarinnar og látum iara sem
bezt um okkur. Allir höfum
við vist oft og mörgum sinnum
séð Reykjavík úr lofti, en
samt taka menn að teygja sig
í sætunum og gægjast út um
gluggana, þegar flogið er yfir
bæinn. Og vissulega er það
hverju fagurkæru auga til
yndis að horfa úr hæð yfir
að áð skuli á leiðinni í Gauta-
borg í Svíaríki og Höfn, höfuð
borg Danaveldis.
• BLÁEYG VORALDA
Þegar sér af heiðinni yfir
vítt og hlýlegt Suðurlands-
undirlendið, er hugurinn hætt
ur að drattast á eftir — hefir
Þetta kort sýnir legu lieilsu-
lindabæjanna tíu, sem við ís-
lendingarnir heimsóttum fyrri
hluta maímánaðar, en í Vest-
ur-Þýzkalandi munu vera yfir
tvö hundruð slíkir staðir. —
Það er langt milli sumra þess
ara bæja — og mun leiðin,
sem við fórum, frá Hamborg
og aftur til baka, hafa verið
samtals mikið á þriðja þúsund
km, með öllum útúrkrókum.