Morgunblaðið - 20.07.1961, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 20. júlí 1961
MORGUlS'tLAÐlÐ
13
Stöngum lagt viö stjóra og neta
veiði stundum með

í Ógeðfelldar veiðiaðferðir
við Kaldaðarnes
i
ÉG ÁTTI á dögunum leið
meðfram bökkum Ölfusár
skammt frá Kaldaðarnesi,
en þar stunda Reykvík-
ingar sjóbirtingsveiði, og
kaupa leyfi á bænum Kald
aðarnesi fyrir ákveðið
gjald. Þessa kvöldstund
við ána gat að líta leiða
sjón, sem helzt getur að
líta öðru jöfnu í skop-
myndum erlendra veiði-
tímarita. Fjöldi bíla var á
bakkanum, en veiðimenn
sáust ekki, utan einn eða
tveir. Á hinn bóginnmátti
greina stengur á lofti úti í
ánni, og voru þær festar
á járnpípur, sem stungið
var niður í árbotninn spöl-
korn frá landi, en „veiði-
mennirnir“ sátu inni í bíl-
um sínum og létu þar fara
vel um sig. Þetta minnti
mann helzt á vísuna um
lata Geir á lækjarbakka.
Á einum stað sáum við, að
„veiðimaður“ svipti sér út úr
bílnum og óð út í ána. Hafði
hann tekið eftir því að stöngin
svignaði, enda reyndist fisk-
ur á. En fiskurinn, sem reynd-
ist tveggja punda sjóbirting-
ur, var kominn á land, tók ég
eftir því, að tveir önglar vóru
á línunni, báðir vel beittir.
— Svona hafið þið það
hérna, varð okkur að orði.
— Já, svaraði veiðimaður-
inn, augsýnilega hinn stoltasti
af fiskinum, sem hann hafði
„fengið“. — Úr því að við
höfum ekki tanga hér til að
liggja á!
„L.etingjar“
Meðfram öllum bakkanum
gat að líta árangur framtaks-
semi þessarra letiveiðimanna.
Stöng við stöng á járnpípu
fastri í botninum. Sumir voru
greinilega með tvær stengur í
ánni, enda þótt bóndi hafi
trúlega ekki fengið greitt
nema fyrir eina. Sumir notuð-
ust við snúnar járnstengur,
sem Bretar notuðu á stríðsár-
unum til að halda uppi gadda-
vírsgvíggirðingum sínum. Aðr
ir höfðu verið framtakssamir
og fengið smíðuð sérstök
„statív“ úr hálftommu raf-
magnsrörum, sem stálhringir
til að halda stönginni, höfðu
verið soðnir á. Þessi tæki
skilst mér að gangi undir nafn
inu „letingjar“ á meðal al-
vöruveiðimanna.
Netaveiði í ofanálag
Kunnugur maður, sem veið-
ir í landi Eyrarbakkahrepps
nokkru neðar í ánni, sagði
mér þá sögu, að fyrir skömmu

HORNAFIEÐI 17. júlt. — Hol-
lenskt skip lestar nú ál hér á
Hornafirði. Eru það samtals um
6 tonn. Af þeim eru fjögur tonn
úr Lóni, og var sá áll fluttur það
Bn í kerum á bíl. Eitt tonn kom
frá Steinsmýri. Sá áll var fluttur
flugleiðis hingað í grisjupokum.
Megnið af honum var dautt, er
ihingað kom. — Fréttaritari.
85 ára i dag:
Jón Hjartarson
Skagnesi, Mýrdal
hefðu komið að ánni tveir
„veiðimenn“. Lögðu þeir stöng
um sínum við stjóra, tóku síð-
an bát, reru út í hólma í ánni
og lögðu þar silunganet. Síðan
settust þeir inn í bíl, og vitj-
uðu um netið og stangirnar á
víxl, greinilega hróðugir yfir
framtaksemi sinni. Vafalaust
hefur hvor lína verið tví eða
þríbeitt.
Ég hefði ekki trúað þessu að
óreyndu, að til væru slíkir
húðarletingjar Og rummungar
á meðal stangaveiðimanna á
Islandi. Þessir menn minna
einna helzt á sjómenn, sem
leggja sínar lóðir í sjó, og
vitja síðan um. Munurinn er
sá einn, að sjómennirnir eru
að vinna fyrir sínu lifibrauði,
en stangaveiði hefur til þessa
verið kölluð íþrótt, og lóða-
fiskirí á þar ekki heima.
Sennilega er ekki hægt að
koma lögum yfir þessa menn,
þótt veiðiaðferðir þeirra hljóti
að teljast ógeðfelldar, en ráð
væri að einhver stjórnarmeð-
limur í Stangaveiðifélagi
Reykjavíkur gerði sér ferð að
Kaldaðarnesi einhverja helg-
ina og kynnti sér hvort ein-
hverjir af félagsmönnum þess
hagi sér þannig við veiðivötn-
in. Reyndist svo vera, ætti að
gera þá menn útlæga úr félag-
inu tafarlaust. — h.h.
f dag á einn af þekktari bænd-
um í Mýrdal afmæli. Jón Hjart-
arson á Skagnesí er 85 ára, fædd-
ur að Herjólfsstöðum í Álfta-
veri 20. júlí 1876, sonur hjón-
anna þar, Hjartar Bjarnasonar
og Elínar Jónsdóttur.
Mér þykir tilhlýða á þessum
merku tímamótum í lífi hans að
senda þessum vini mínum beztu
afmæliskveðju með þakklæti fyr
ir vináttu hans á liðnum árum,
þótt ég þykist vita, að hann verði
mér ekkert þakklátur fyrir að
vera að vekja á sér athygli, þvi
að hann er mjög hlédrægur og
ekkert gefinn fyrir það, að lof
sé um hann skrifáð.
Ég hef þekkt Jón og heimil-
ið á Skagnesi, síðan ég var ung-
ur drengur og kom þangað til
sumardvalar. Allt frá þeim
tíma hef ég talið Jón til vina
minna, (því að Ikynni mín af
honum og öllu fólki hans hafa
verið mér einkar hugljúf.
Heimilið á Skagnesj er annál-
að fyrir myndarskap og sérstaka
gestrisni, enda mætti oft frem-
ur halda, að það væri gistittús
en heimilj sumarlangt, því að
margir eiga erindi að Skagnesi,
sumir langt að og allir eru boðn-
ir þar velkomnir, sem að garði
ber. Þau eru orðin ófá börnin,
sem hafa fundið á Skagnesi
annað heimili sitt og dvalizt þar
lengri eða skemmri tíma. Er mér
nær að halda, að bau séu ekki
mörg heimilin á íslandi, sem
taka Skagnes-heimilinu fram
að gestrisni til, og en þó á eng-
an hallað. Og þau hjónin hafa
bæði verið samhent í mótun
beimilisins.
Þrátt fyrir háan aldur, er Jón
enn vel ern, teinréttur og létt
íbúð óskast
Góð 4ra herb. íbúð óskast til kaups. Helst í Vestur-
bænum, sem selst sér. Mikil útborgun.
STEINN JÓNSSON, hdl.
lögfræðistofa — fasteignasala
Kirkjuhvoli — Símar 19090 — 14951
ur á fæti, enda sívinnandi, þótt
börn hans þrjú, sem heima eru,
séu að mestu tekin við búsfor-
ráðum.
Jón er kvæntur Sigríði Heiði-
mannsdóttur frá Skagnesi. Byrj-
uðu þau búskap sinn að Her-
jólfsstöðum og bjuggu þar í
nokkur ár, en fluttu þaðan að
föðurleifð Sigríðar, Skagnesi, og
hafa búið það síðan. Alls eign-
uðust þau fimm börn, fjögur erú
enn á lífi, en einn sonur Hjört-
ur, er dáinn. Þrjú barnanna eru
enn heima í foreldrahúsum,
Svavmundur, Guðríður og Þor-
steinn, öll ógift, en Guðbjörg er
gift og býr í Vík.
Að lokum vil ég svo endur-
taka þakklæti mitt til Jóns og
heimilisins á Skagnesi fyrir vin-
áttu á liðnum árum. Og ég óska
þeim alls góðs um ókomna tíð.
A.
CRESCENT TOOL handverkfæri
við allra hæfi.
Þetta er merkið sem þér getið treyst.
CRESCENT T00LS

Nýkomin hin vinsæla
REDEX-olía
Verzlun FRIÐRIKS BERTELSEN
Tryggvagötu 10.